Robert Frans

Het is denk ik meer zo dat het soms érg ingewikkeld is om níét racistisch te zijn, wanneer men al jouw woorden zo racistisch mogelijk interpreteert vanwege jouw achtergrond. Wat natuurlijk al racistisch an sich is, maar dat mag dan weer wel. Verschillende bevolkingsgroepen maken daarbij gebruik van vrij specifiek eigen jargon en accepteren het vervolgens niet als jij dat jargon niet één op één overneemt, of verkeerd gebruikt. Als het jargon dan ook nog vrij complex en obscuur is, dan wordt correct spreken zacht gezegd nogal een mijnenveld. Zo zijn de verschillende letters van het queer-alfabet soms nogal triviaal en lastig uit elkaar te halen en worden ze zelfs door queers nogal eens door elkaar heen gebruikt. Denk aan een non-binair die zich homo noemt, terwijl homoseksualiteit nu juist heel specifiek over mannen die op mannen valt gaat. Er is immers ook een speciale letter voor lesbiënnes. Hoe kun je dáár nu wijs uit worden? Toch wordt je al snel als bigot gezien als je daar niet foutloos correct mee omgaat, of sommige dingen gewoon wat aanstellerig vindt.
Helemaal ingewikkeld is het als Pietje voor Jantje gaat invullen dat Jantje gediscrimineerd of gekwetst wordt met jouw handelen, terwijl Jantje dat misschien helemaal niet zo vindt. Dus dan doe je het eindelijk eens goed voor Jantje, begint Pietje ineens te klagen... Zo hoorde ik laatst van een cabaretier dat een toeschouwer boos werd omdat hij kwetsende grappen zou maken over blinden, terwijl een daadwerkelijke blinde in de zaal hartelijk kon lachen om zijn grappen. En zag ik een filmpje over hoe Amerikanen het culturele toe-eigening vonden als je als mede-Amerikaan stereotiepe Mexicaanse kleding zou dragen, terwijl Mexicanen in Mexico zelf daar helemaal geen problemen mee hadden. Zo vinden ook Japanners het helemaal geen bezwaar als je als westerling kimono's draagt, zolang je het maar correct doet. En ken je dat verhaal van die school die omwille van moslims geen kerstboom wilde optuigen? Voor de moslimscholieren zelf was die boom echter helemaal geen probleem en zij ergerden zich juist weer aan de negatieve publiciteit die daaruit ontstond. Niet zelden zijn mensen die het voor anderen opnemen veel lastiger en vervelender in de omgang dan die anderen zélf...
Nóg complexer wordt het als het tegengaan van discriminatie niet wederzijds is. Een vrouw die een functie niet krijgt omwille van een man, wordt gediscrimineerd, maar een man die een functie niet krijgt omwille van een vrouw, wordt níét gediscrimineerd. Daar worden dan allerlei redenen en achtergronden voor bijgehaald, zodat discriminatie dan weer wél mag. Of wat dacht je van een vooral Surinaamse woonwijk, waar een blank stel werd weggepest? Zou een vooral blanke wijk eens bij een Surinaams stel moeten doen... Er zijn dus verschillende dubbele maatstaven, zodat wat bij de ene bevolkingsgroep acceptabel is, bij een ander weer volstrekt onacceptabel blijkt te zijn. En men vindt áltijd wel een reden waarom zij wél mogen discrimineren en de ander niet. Maar al die redenen komen op hetzelfde neer, namelijk dat de ander stom is en daarom gediscrimineerd moet worden om hopelijk minder stom te worden. Of die ander nu blank, zwart, hetero, queer, seculier of moslim is.
Al deze vormen van uitsluiting vallen echter in het niets bij wat je échte, diepgaande discriminatie zou kunnen noemen. Namelijk het tegen een hongerloontje laten werken van arbeiders en zelfs kinderen voor onze goedkope spullen, louter omdat ze in het buitenland wonen (en soms zelfs dat niet eens, getuige hoe we met seizoensarbeiders hier omgaan), terwijl we zulke omstandigheden bij onze eigen burgers volstrekt niet zouden accepteren. Het meedogenloos uitbuiten van de omgeving van arme landen voor onze eigen luxe-artikelen en voedselovervloed, in plaats van de mensen zélf daar te laten profiteren van haar vruchten. Zelfs onder dieren discrimineren we; met honden gaan we totaal anders om dan met varkens, terwijl het beiden intelligente, mooie dieren zijn. En vervolgens klagen als andere landen hierin andere keuzes maken en honden eten. Wij vinden onszelf blijkbaar belangrijker en meer ontwikkeld dan die anderen en willen dat graag zo houden.
Maar gek genoeg hoor je over deze vormen van ongelijkheid weer veel minder...

Dat weten mannen allang, net zoals ze weten dat vrouwen feitelijk altijd het dominante geslacht zijn geweest. Het zijn voornamelijk vrouwen zelf die dat ontkennen, met name als hen dat beter uitkomt. Al dat mannelijke haantjesgedrag is ofwel ter compensatie daarvan, ofwel om vrouwen te imponeren.

Dat staat er echter niet:
En alle bewoners der aarde zullen hem aanbidden, ieder wiens naam niet van de grondlegging der wereld af geschreven staat in het boek des levens van het Lam dat geslacht is.
-Op 13,8; WV75
Vrijwel alle vertalingen vertalen het zo. In de Herziene Statenvertaling staat het echter als volgt:
En allen die op de aarde wonen, zullen het aanbidden, althans van wie de namen niet zijn geschreven in het boek des levens van het Lam Dat geslacht is, van de grondlegging van de wereld af.
Maar ook hier kun je het zinsdeel 'van de grondlegging van de wereld af' lezen als voortzetting van 'van wie de namen niet zijn geschreven in het boek des levens', zodat ook hier het om de namen gaat die niet vanaf het begin staan opgetekend. Dat is natuurlijk ook meer in lijn met de rest van de Schrift.
De Statenvertaling voegt daarom ook iets meer komma's in deze zin:
En allen, die op de aarde wonen, zullen hetzelve aanbidden, welker namen niet zijn geschreven in het boek des levens, des Lams, Dat geslacht is, van de grondlegging der wereld.

Men gaat er vanuit dat in de door jou geciteerde verhalen men God niet in zijn volheid zag, maar in de vorm van een engel of een ander meer veilige verschijning. Immers, in Exodus 33,18-23 trekt God in heel zijn luister aan Mozes voorbij, maar krijgt Mozes niet zijn gezicht te zien, omdat hij anders zou sterven. We kunnen God hier dus niet in zijn volle luister en zijn volle wezen waarnemen, waar Paulus op doelt, maar Hij kan zich wel op manieren tonen die ons het beste passen of ons in elk geval niet meteen laten sterven. Ook in de eucharistie zien we het Lichaam van Christus niet in zijn volle glorie, maar onder de eenvoudige gedaanten van brood en wijn. Zo is Hij werkelijk tegenwoordig en kunnen wij Hem in die hoedanigheid zien en aanbidden, maar zullen we in de hemel Hem pas echt ten volle schouwen, van aangezicht tot aangezicht.

Hemel en hel worden over het algemeen geestestoestanden genoemd, geen fysiek aanwijsbare plaatsen, maar zijn in zekere zin wel vele malen werkelijker dan onze eigen werkelijkheid. Hoewel C.S. Lewis in zijn boek De grote scheiding betoogt dat de hel juist veel minder werkelijk is dan onze eigen wereld en de hemel veel meer werkelijk, zodanig dat een hellebewoner er nog geen grassprietje zou kunnen buigen. Ik zelf vergelijk de hemel in relatie tot onze eigen wereld weleens met onze eigen wereld in relatie tot een wereld beschreven in een boek. Beiden werkelijke, aanwijsbare plaatsen en ook als net zo werkelijk ervaren door degenen die er wonen, maar toch twee verschillende werelden op verschillende niveau's. Anderen vergelijken sterven weer als het ontwaken uit wat een lange droom scheen te zijn geweest. Sowieso komen hemel en aarde uiteindelijk ook fysiek samen op de nieuwe hemel en aarde. In elk geval is de hemel overal waar God volmaakt aanwezig is en bemind wordt en de hel overal waar God volmaakt afgewezen en gehaat wordt. Hier in de schepping zijn beiden niet te vinden, maar kan men wel heel dicht naar beiden toegroeien.
In de hel wonen zij die God afwijzen. Ze wonen daar dus geheel op zichzelf en zijn er ook geheel op zichzelf aangewezen. Ofwel ze zijn er totaal alleen en verlaten, ofwel in een voortdurende machtsstrijd jegens elkaar, ofwel beiden.

Hemel en hel worden over het algemeen geestestoestanden genoemd, geen fysiek aanwijsbare plaatsen, maar zijn in zekere zin wel vele malen werkelijker dan onze eigen werkelijkheid. Hoewel C.S. Lewis in zijn boek De grote scheiding betoogt dat de hel juist veel minder werkelijk is dan onze eigen wereld en de hemel veel meer werkelijk, zodanig dat een hellebewoner er nog geen grassprietje zou kunnen buigen. Ik zelf vergelijk de hemel in relatie tot onze eigen wereld weleens met onze eigen wereld in relatie tot een wereld beschreven in een boek. Beiden werkelijke, aanwijsbare plaatsen en ook als net zo werkelijk ervaren door degenen die er wonen, maar toch twee verschillende werelden op verschillende niveau's. Anderen vergelijken sterven weer als het ontwaken uit wat een lange droom scheen te zijn geweest. Sowieso komen hemel en aarde uiteindelijk ook fysiek samen op de nieuwe hemel en aarde. In elk geval is de hemel overal waar God volmaakt aanwezig is en bemind wordt en de hel overal waar God volmaakt afgewezen en gehaat wordt. Hier in de schepping zijn beiden niet te vinden, maar kan men wel heel dicht naar beiden toegroeien.
In de hel wonen zij die God afwijzen. Ze wonen daar dus geheel op zichzelf en zijn er ook geheel op zichzelf aangewezen. Ofwel ze zijn er totaal alleen en verlaten, ofwel in een voortdurende machtsstrijd jegens elkaar, ofwel beiden.

Hemel en hel worden over het algemeen geestestoestanden genoemd, geen fysiek aanwijsbare plaatsen, maar zijn in zekere zin wel vele malen werkelijker dan onze eigen werkelijkheid. Hoewel C.S. Lewis in zijn boek De grote scheiding betoogt dat de hel juist veel minder werkelijk is dan onze eigen wereld en de hemel veel meer werkelijk, zodanig dat een hellebewoner er nog geen grassprietje zou kunnen buigen. Ik zelf vergelijk de hemel in relatie tot onze eigen wereld weleens met onze eigen wereld in relatie tot een wereld beschreven in een boek. Beiden werkelijke, aanwijsbare plaatsen en ook als net zo werkelijk ervaren door degenen die er wonen, maar toch twee verschillende werelden op verschillende niveau's. Anderen vergelijken sterven weer als het ontwaken uit wat een lange droom scheen te zijn geweest. Sowieso komen hemel en aarde uiteindelijk ook fysiek samen op de nieuwe hemel en aarde. In elk geval is de hemel overal waar God volmaakt aanwezig is en bemind wordt en de hel overal waar God volmaakt afgewezen en gehaat wordt. Hier in de schepping zijn beiden niet te vinden, maar kan men wel heel dicht naar beiden toegroeien.
In de hel wonen zij die God afwijzen. Ze wonen daar dus geheel op zichzelf en zijn er ook geheel op zichzelf aangewezen. Ofwel ze zijn er totaal alleen en verlaten, ofwel in een voortdurende machtsstrijd jegens elkaar, ofwel beiden.

Judas was daar inderdaad nog bij, maar Mattias waarschijnlijk ook al, hoewel nog niet als een van de twaalf leerlingen. In Handelingen 1,21-22 werd immers gesteld: 'Dus moet een van de mannen die tot ons gezelschap behoorden gedurende de tijd dat de Heer Jezus onder ons verkeerde,  vanaf het doopsel van Johannes tot de dag, waarop Hij van ons werd weggenomen, met ons een getuige worden van zijn verrijzenis.' Mattias was dus geen onbekende bij Jezus en de apostelen en behoorde waarschijnlijk tot de vaste kring van zeventig leerlingen.
Jezus' voorzegging hier kan twee dingen betekenen: 1. Judas had na zijn verraad wellicht weer de twaalfde apostel kunnen worden, als hij met zijn berouw naar Jezus was teruggekeerd en zijn vergeving had ontvangen. 2. Jezus voorzag al dat Judas dat niet zou doen en zag in Mattias alreeds de twaalfde apostel.
In beide gevallen was het dus al zijn voornemen dat er twaalf apostelen zouden zijn, ongeacht wie de twaalfde zou worden.

Misschien is het interessanter om bij een totalitaire samenleving eens verder te kijken dan overheden alleen. Zuid-Korea bijvoorbeeld is weliswaar een democratie, maar in de praktijk zijn er nog altijd hele stevige machtsstructuren die bepalen hoe mensen moeten leven en denken en die een zeer ingrijpende invloed uitoefenen op hun levenskeuzes, financiële situatie, vriendenkring, cultuur en levensbeschouwing, etc.. Alleen zijn het daar geen grote overheden, maar grote bedrijven die deze macht cultiveren. Bedrijven oefenen er een absolute, hiërarchische macht uit over hun werknemers, zo had ik eens begrepen, met veel nadruk op prestatiedrang, gehoorzaamheid en zeer lange, uitputtende werkweken (60 tot 80 uur is geen uitzondering). Denk je dat deze mensen echt vrij, ongedwongen leven, alleen omdat ze in een staatsrechtelijke democratie leven? De vele suïcides daar vertellen een ander verhaal.
Maar ook hier in het vrije westen zie je toch echt dat grote techbedrijven en andere internationale franchises ongestraft hen onwelgevallige uitingen censureren, onze privacy schenden op een manier waar Big Brother jaloers op zou zijn, ongelooflijk veel data over ons verzamelen en een directe, diepgaande invloed uitoefenen op hoe wij leven en denken. Onze (mentale) gezondheid en welbevinden is voor hen daarbij volstrekt irrelevant; het zijn vaak juist onze overheden die daarin het voor ons op proberen te nemen. Zelfs het straatbeeld wordt in elke woonplaats steeds eenvormiger, met overal dezelfde winkels, horeca, huizen, advertenties en evenementen. Net zoals in communistische staten eigenlijk. En net zoals in veel totalitaire staten doen gewone burgers net zo goed mee hieraan, door elkaar net zo scherp in de gaten te houden en te beoordelen, vrijwillig persoonlijke gegevens met iedereen te delen en van anderen te verwachten dat zij daaraan meedoen. En dan heb ik het nog niet eens over de absolute, wereldwijde macht van de volstrekt amorele tot immorele financiële markten...
We hebben onze mond vol over het meer democratiseren van onze overheden en dat is ook terecht. Maar misschien moeten we ons ook eens wat meer richten op het democratiseren, hervormen en eens flink beperken tot zelfs ontmantelen van al deze grote machten en hun slinkse tot ronduit malafide propagandamethoden. Want een totaal kapitalistische, 'rechtse' samenleving verschilt uiteindelijk weinig tot niets van een totaal communistische, 'linkse' samenleving.

Misschien is het interessanter om bij een totalitaire samenleving eens verder te kijken dan overheden alleen. Zuid-Korea bijvoorbeeld is weliswaar een democratie, maar in de praktijk zijn er nog altijd hele stevige machtsstructuren die bepalen hoe mensen moeten leven en denken en die een zeer ingrijpende invloed uitoefenen op hun levenskeuzes, financiële situatie, vriendenkring, cultuur en levensbeschouwing, etc.. Alleen zijn het daar geen grote overheden, maar grote bedrijven die deze macht cultiveren. Bedrijven oefenen er een absolute, hiërarchische macht uit over hun werknemers, zo had ik eens begrepen, met veel nadruk op prestatiedrang, gehoorzaamheid en zeer lange, uitputtende werkweken (60 tot 80 uur is geen uitzondering). Denk je dat deze mensen echt vrij, ongedwongen leven, alleen omdat ze in een staatsrechtelijke democratie leven? De vele suïcides daar vertellen een ander verhaal.
Maar ook hier in het vrije westen zie je toch echt dat grote techbedrijven en andere internationale franchises ongestraft hen onwelgevallige uitingen censureren, onze privacy schenden op een manier waar Big Brother jaloers op zou zijn, ongelooflijk veel data over ons verzamelen en een directe, diepgaande invloed uitoefenen op hoe wij leven en denken. Onze (mentale) gezondheid en welbevinden is voor hen daarbij volstrekt irrelevant; het zijn vaak juist onze overheden die daarin het voor ons op proberen te nemen. Zelfs het straatbeeld wordt in elke woonplaats steeds eenvormiger, met overal dezelfde winkels, horeca, huizen, advertenties en evenementen. Net zoals in communistische staten eigenlijk. En net zoals in veel totalitaire staten doen gewone burgers net zo goed mee hieraan, door elkaar net zo scherp in de gaten te houden en te beoordelen, vrijwillig persoonlijke gegevens met iedereen te delen en van anderen te verwachten dat zij daaraan meedoen. En dan heb ik het nog niet eens over de absolute, wereldwijde macht van de volstrekt amorele tot immorele financiële markten...
We hebben onze mond vol over het meer democratiseren van onze overheden en dat is ook terecht. Maar misschien moeten we ons ook eens wat meer richten op het democratiseren, hervormen en eens flink beperken tot zelfs ontmantelen van al deze grote machten en hun slinkse tot ronduit malafide propagandamethoden. Want een totaal kapitalistische, 'rechtse' samenleving verschilt uiteindelijk weinig tot niets van een totaal communistische, 'linkse' samenleving.

Misschien is het interessanter om bij een totalitaire samenleving eens verder te kijken dan overheden alleen. Zuid-Korea bijvoorbeeld is weliswaar een democratie, maar in de praktijk zijn er nog altijd hele stevige machtsstructuren die bepalen hoe mensen moeten leven en denken en die een zeer ingrijpende invloed uitoefenen op hun levenskeuzes, financiële situatie, vriendenkring, cultuur en levensbeschouwing, etc.. Alleen zijn het daar geen grote overheden, maar grote bedrijven die deze macht cultiveren. Bedrijven oefenen er een absolute, hiërarchische macht uit over hun werknemers, zo had ik eens begrepen, met veel nadruk op prestatiedrang, gehoorzaamheid en zeer lange, uitputtende werkweken (60 tot 80 uur is geen uitzondering). Denk je dat deze mensen echt vrij, ongedwongen leven, alleen omdat ze in een staatsrechtelijke democratie leven? De vele suïcides daar vertellen een ander verhaal.
Maar ook hier in het vrije westen zie je toch echt dat grote techbedrijven en andere internationale franchises ongestraft hen onwelgevallige uitingen censureren, onze privacy schenden op een manier waar Big Brother jaloers op zou zijn, ongelooflijk veel data over ons verzamelen en een directe, diepgaande invloed uitoefenen op hoe wij leven en denken. Onze (mentale) gezondheid en welbevinden is voor hen daarbij volstrekt irrelevant; het zijn vaak juist onze overheden die daarin het voor ons op proberen te nemen. Zelfs het straatbeeld wordt in elke woonplaats steeds eenvormiger, met overal dezelfde winkels, horeca, huizen, advertenties en evenementen. Net zoals in communistische staten eigenlijk. En net zoals in veel totalitaire staten doen gewone burgers net zo goed mee hieraan, door elkaar net zo scherp in de gaten te houden en te beoordelen, vrijwillig persoonlijke gegevens met iedereen te delen en van anderen te verwachten dat zij daaraan meedoen. En dan heb ik het nog niet eens over de absolute, wereldwijde macht van de volstrekt amorele tot immorele financiële markten...
We hebben onze mond vol over het meer democratiseren van onze overheden en dat is ook terecht. Maar misschien moeten we ons ook eens wat meer richten op het democratiseren, hervormen en eens flink beperken tot zelfs ontmantelen van al deze grote machten en hun slinkse tot ronduit malafide propagandamethoden. Want een totaal kapitalistische, 'rechtse' samenleving verschilt uiteindelijk weinig tot niets van een totaal communistische, 'linkse' samenleving.

Wie bepaalt of een leer achterhaald is? En op basis waarvan precies? Wanneer is een leer precies achterhaald? Als zij niet meer algemeen beleden wordt, of als jij het er niet mee eens bent?

Waarom hebben ze in de NBV21 het dan weer aangepast naar het al geciteerde 'Dit is ze!', als de NBV de emancipatie zou willen bevorderen?

Waarom hebben ze in de NBV21 het dan weer aangepast naar het al geciteerde 'Dit is ze!', als de NBV de emancipatie zou willen bevorderen?

Ik moet me wat duidelijker uitdrukken. Wat ik bedoelde is niet een algeheel verbod op kunstuitingen waarin God wordt uitgebeeld. Ook in veel geestelijke of literaire werken wordt God sprekend opgevoerd of een uiterlijk gegeven dat past bij het betreffende verhaal. In het persoonlijk leven kunnen bepaalde beelden ook handig zijn om de relatie met God meer handen en voeten te geven en is daar in samenspraak met het Evangelie en je geweten ook meer vrijheid in. Je moet alleen wel ervoor waken dat je je beelden niet verabsoluteerd, niet verward met de aanwezigheid van God zelf. Net zoals je je ervaringen en ideeën met en over Hem niet kunt verabsoluteren. Ze mogen uiteraard ook niet strijdig zijn met het algemeen, christelijk geloof.
In de gemeenschappelijke aanbidding, zoals tijdens de eucharistieviering, zijn we echter in het bijzonder gehouden aan wat de Schrift (en de Traditie) ons voorhoudt. De paar beelden die God van zichzelf openbaart (Vader, Koning, Bruidegom, Rechter, Trooster, etc.) moeten daarin leidend zijn. Waarbij het beeld van God onze Vader het belangrijkste lijkt, gezien haar prominente plaats in het, wel, Onze Vader. Ook in de openbaring van de Drie-eenheid, waarin Hij zijn diepste wezen in voor ons begrijpelijke taal blootlegt, openbaart Hij zich als Vader, Zoon en heilige Geest. Blijkbaar zijn dat de voor ons meest geschikte termen om Gods wezen te omschrijven, anders zou Hij ons andere hebben gegeven.
Dat betekent niet dat er geen enkele ruimte zou mogen zijn voor andere beelden, maar zij moeten als het ware dan wel hun plaats kennen. Zij hebben niet hetzelfde gezag als wat God ons in Schrift en Traditie openbaart, ook als ze heel stichtend en mooi zouden zijn en zeker van dienst kunnen zijn in een bepaalde cultuur of tijdsgeest. De idee dat iets óf bijbels óf slecht is, is geen katholiek idee. Maar het bijbelse heeft wel altijd voorrang en is in het gemeenschappelijk denken en spreken wel normatief.

De kwestie is dat we überhaupt geen beelden van God mogen maken. Want beelden doen onvermijdelijk tekort aan wie Hij is. We noemen Hem niet Vader omdat wij dat een beter beeld zouden vinden, maar omdat Hij zich zo aan ons heeft geopenbaard. En wel ook in het Evangelie zelf, als Jezus het belangrijkste gebed laat beginnen met 'Onze Vader'.
Dat betekent niet dat we Hem enkel als mannelijk of vaderlijk hoeven te zien, want zoals het artikel al aangeeft staan er ook een paar vrouwelijke, moederlijke eigenschappen van Hem in de Schrift. Ook in de kunsten wordt Hij soms vrouwelijk uitgebeeld. God is dan ook niet in een geslacht te vangen. Maar we gaan wel uit van hoe Hij zich aan ons presenteert, door Schrift en Traditie heen.
Een bezwaar dat ik tegen het artikel heb, is dat het een beetje uitgaat van het traditionele beeld van de afstandelijke vader en de warme moeder. Dat beeld klopt niet helemaal en heeft volgens mij ook nooit echt geklopt. Het zijn een beetje stereotyperingen, die echter zo krachtig zijn, dat zelfs de wetgeving daar vanuit gaat bij het recht op kinderen na een echtscheiding. En als je een stereotypering maar lang genoeg als norm aanhoudt, gaan mensen zich steeds meer daarnaar gedragen.
Vaders en moeders hebben weliswaar vaak ieder een eigen, unieke relatie tot de kinderen, waardoor ze elkaar aanvullen. Maar de ene relatie is niet per se warmer of nabijer dan de andere, laat staan beter of liefdevoller.

Dat valt mij ook wel op. Volgens mij kun je hele delen uit die brief invoegen in het evangelie naar Johannes als redevoeringen van Jezus, met een paar kleine aanpassingen hier en daar, zonder dat het zou opvallen. Hetzelfde geldt mijns inziens ook voor de brief van Jakobus in relatie tot het evangelie naar Matteüs. Die brief komt mij vaak over als een soort verlengde bergrede, zowel qua stijl als qua inhoud.

God is een Geest en heeft helemaal geen geslacht.  Het word Vader is daarom gebrekkelijk, maar beter hebben wij niet.  Christus zelf heeft dat woord gebruikt en het is dus het beste wat wij met menselijke taal kunnen doen.  God zelf, in zijun essentie is onmogelijk te beschrijven.  Daarom kunnen wij absoluut geen beeld van God maken.
God is het ZIJN, (Ik Ben)  Als Geest heeft Hij zelfbewustzijn en beschouwt Hij zichzelf.  Hij kent zichzelf totaal, een oneindig begrip van zichzelf.  Het begrip is een totaal perfect copie van zichzelf, end us een copie van het Zijn end us ook het ZIJN.  Zijn gedachte komt voort van zijn verstand, Zijn bewustzijn ,en is dus de uitdrukking van zichzelf, Zijn Woord, of in Joods gebruik, Zijn Zoon.  Tussen  de Denker en Zijn Gedachte bestaat een samenvloeing van liefde. De Geest van liefde, oftewel de Heilge Geest.  Dus heb je Een Wezen, die Verstand (Denker) is, die zichzelf kent en dus een uitdrukking voort brengt, Zijn Gedachte, Woord of Zoon.  Tussen de twee is er een oneindige liefde, de Heilige Geest.  Dus hebben wij drie personen in Een wezen, de Heilige Drie Eenheid.
De mens is in Gods beeld en gelijknis geschapen, dus wij hebben ook bewustzijn en intellect en zelflefde.  (Heb uw naaste lief als uw zelf)  Maar omdat wij uit niets zijn geschapen, zijn wij maar een weerspiegeling van God en hebben wij maar een afhankelijk bestaan.  Wij zijn daarom niet drie personen, maar Een persoon met drie facetten.
Maar wij zijn in Gods beeld en gelijknis geschapen, in het beeld van het oneindig Zijn.  Maar de mens is niet louter geest, zoals de engelen, maar geest en vlees.  Het vlees moet daarom ook God verbeelden end us warden wij geschapen als drie vuldige wezens, man, vrouw en de liefdesbond tussen hen, het kind.
 Zogenaamde bijbelwetenschappers zijn er bij de miljoen en velen van hen brengen alleen maar onenigheid en verwarring.  Iedereen heeft hun eigen uitleg en niemand kan zeggen dat zij verkeerd zijn, want zij beroepen zich allemaal op de bijbel, die zij op zijn eigen houtje uitleggen.  Immers:  Sola Scriptura!
Jij hebt vele vragen fantastiesch beatwooord en ik ben daar erg dankbaar voor.  maar hier zou ik iets willen toevoegen.  Theoretiesch gezien heb je gelijk.  Maar als God ons zo maar zou vergeven, zouden wij altijd nog schuldig voelen, want dan hebben wij niets gedaan om onze schuld goed te maken.  Hij heeft ons de kans gegeven om zelf onze schuld echt weg te halen en het nog beter te maken!  Een schepje boven op, een echte verzoening.  Daarom is Hij zelf mens geworden, zodat door Zijn gehoorzaamheid en liefde, Hij een volmaakte verzoening zou brengen, met nog een schepje bovenop.  God laat kwaad toe omdat Hij het kwaad kan gebruiken om er nog iets beter van te maken.  Hij heeft van de zonde van Adam en dus het onze, gebruikt om een verlosser te brengen die zelf God was.  Zijn verzoening was dus oneindig volmaakt, veel beter dan de originele gerechtigheid van Adam. 
Wij ontvangen die oneindige verzoening gewoon door het te aanvaarden.  Wij verdienen dat niet, maar het wordt gewoon aan ons aangeboden...Het enigste wat wij moeten doen is het te aanvaarden en dat doen wij door het doopsel, waar wij ingelijfd worden met het lichaam van Christus. Nu kunnen wij door Christus, God een oneindige verzoening opofferen.  Daarom zegt de Kerk in het “Exultet” (een lofgezang) :  O waarlijk noodzakelijke zonde van Adam, volledig vernietigd door de dood van Christus! O gelukkige fout die voor ons zo'n grote, zo'n heerlijke Verlosser verdiende!

Eigenlijk wel ja. Je positieve emoties onderwerpen betekent namelijk niet dat je ze niet mag hebben, maar alleen dat je ze overgeeft aan God ter genezing en heiliging. Zodat ze je niet tot zonde leiden. Als moederliefde bijvoorbeeld overgaat tot een verstikkende bezitsdrang jegens het kind, dan is dat vaak nog moeilijker uit te roeien dan haat jegens een kind. Omdat moederliefde zo hoog gewaardeerd wordt en bezitsdrang daar zo op kan lijken. De liefde, of eigenlijk het gebrek eraan, moet dan alsnog onderworpen worden en gericht op God. Hoe hoger gewaardeerd een emotie is, hoe dieper men ermee kan vallen. En hoe meer zij dus onderworpen of beheerst moet worden.
In feite bestaan er dan ook niet zozeer positieve of negatieve emoties. Net zoals er geen goede of foute toetsen op een piano bestaan. De omstandigheden bepalen welke emotie rechtvaardig is en welke niet. Net zoals het muziekstuk bepaald welke toetsen wanneer aangeslagen moeten worden. Ook agressie en boosheid hebben hun plaats in het geheel; er kunnen situaties ontstaan waar het níét boos zijn juist zondig is. Net zoals er situaties kunnen ontstaan waar genot volstrekt ongepast is, ook al ervaar je dat misschien niet zo, omdat het zo onschuldig voelt.
 

De houding van de kerk is nu dat misbruikers moeten worden bestraft en dat onschuldigen gewoon vrijuit blijven gaan. Zij die geen misbruik plegen of hebben gepleegd, mogen gewoon vrijuit over liefde en seksualiteit blijven praten en hoeven zich absoluut niet schuldig te voelen als zij in seksualiteit een voorafschaduwing van Gods liefde zien. En het is echt niet zo dat alle seksuele contacten tussen katholieken vormen van misbruik zijn hè. Verreweg de meeste katholieken hebben gewoon seks op vrijwillige basis en gruwelen van het kindermisbruik. Zij hoeven zich dus ook niet het zwijgen hierover te laten opleggen.
Dit topic gaat verder over de Drievuldigheid, niet het seksueel misbruik, dus geeft het geen pas dat erbij te halen. Ook niet als de topicstarter over seksualiteit en liefde spreekt in relatie tot de goddelijke Drievuldigheid. Ik weet dat het bij jou bijna een pavlov-reactie is om meteen over het misbruik te beginnen zodra een katholiek ook maar het woord 'seks' of 'seksualiteit' in de mond waagt te nemen, maar probeer je niet teveel door die neiging te laten leiden. Het stoort en het is meestal gewoon off-topic.
 
Hij spreekt toch over man en vrouw? Toch niet over man en kind? Het lijkt mij dus heel duidelijk dat Chartreuse absoluut niet op kindermisbruik doelt, maar gewoon op een gezonde, seksuele relatie in een huwelijk. Het is daarom echt buitengewoon ongepast om kindermisbruik zo aan zijn schrijven te linken. Zolang Chartreuse zelf zich niet schuldig maakt aan misbruik, kan hij ook gewoon vrijuit zonder scrupules daarover blijven spreken. En van zijn onschuld heb je gewoon uit te gaan, tot het tegendeel bewezen is. Ergo: je hebt er zelfs vanuit te gaan dat íéder mens misbruik afwijst, katholiek of niet-katholiek, totdat het tegendeel bewezen is.
Katholieken hebben er veel minder problemen mee om in de mystiek ook dergelijke meer seksuele, intieme voorstellingen aan te houden. Voorstellingen die dus niets met misbruik te maken hebben. Als je dat niet kunt waarderen, dan is dit topic of de katholieke mystiek op dat gebied misschien niets voor jou. Even goede vrienden dan verder. Maar ga dan niet zij die dat wél kunnen waarderen verdacht maken, alsof zij daarmee enige vorm van misbruik zouden willen vergoeilijken.

Volgens mij zijn wij niet aangesteld als wachters over de Joden. Wij zijn aangesteld als licht voor de héle wereld. We hebben inderdaad een bijzondere verhouding tot het Joodse volk vanwege een gedeelde geschiedenis, maar die verhouding is niet eenkennig. Elke gemeenschap die onderdrukt, vervolgd en uitgemoord wordt zou ons tot bidden en handelen moeten bewegen. Ongeacht waar die gemeenschap vandaan komt of uit welke familie deze geboren is. Het NT is er vrij duidelijk over dat niet je afstamming, maar de wedergeboorte in Christus bepalend is of je tot Gods familie behoort.
Daarbij is er in Israël nog een andere heel belangrijke gemeenschap in zowel de Joodse als Palestijnse gebieden, die het net zo moeilijk en zwaar heeft. Namelijk de christelijke gemeenschap. Waar ook Joden bepaald niet altijd even vriendelijk mee omgaan. Daar hoor ik je echter niet zoveel over hier. Terwijl de christelijke gemeenschap toch ook door Christus zelf is opgericht en toch ook minimaal tot Gods volk behoort. Verdient zij niet ook minimaal onze volle aandacht? Mogen wij Joden erop aanspreken als zij zich hatelijk uiten jegens christenen?
Hypothetische vraag: stel dat de Israëlische regering zou beginnen met het streng vervolgen van christenen en het christendom er verboden zou worden. Moeten we volgens jou Israël dan nog steeds steunen?

De draad “eniggeboren” heeft een paar interessante ideen opgebracht.  Maar het is ook duidelijk dat er veel verwarring is hoe men de Triniteit moet  begrijpen, of zelfs of het waar is. Ik zal proberen er een lichtje op te schijnen zodat de gewone mens er iets van kan begrijpen, zo ver dat mogelijk is.  Ik ben geen theoloog en heb geen Hollands gesproken voor meer dan 60 jaren. Dus mijn taal gebruik is niet wat je noemt vloeiend.  Maar ja, zo lang je begrijpt wat ik bedoel.
De Heilige Drie-Eenheid is het grootste en mooiste mysterie van het Katholieke geloof,  Maar hoewel het het grootste en mooiste waarheid van het geloof is, is het ook het moeilijkste om te begrijpen.  Het is een enorm onderwerp en er zijn veel theologiesche boeken over geschreven, die het echter vaak niet gemakkelijker maken om het te begrijpen.
Het geloof in de Triniteit absoluut fundamenteel was voor ons begrip van God.  Triniteit zijn betekent dat God niet leeft als een enig en eenzaam persoon,
Dat is natuurlijk ook de essentie van ons leven.  Wij leven altijd in een gemeenschap, in verhouding.  Wij woren geboren en leven in een gezin en als wij opgroeien trouwen wij en vormen wij ook weer een gezin.  Overal leven wij in gemeenschappen, clubs, werkgroepen enz en als wij niemand hebben die ons lief heeft voelen wij ellendig en bedroefd.  De zwaarste straf die iemand kan ondergaan is dan ook “solitary confinement”  (eenzame opsluiting) en de moeilijkste Order in de Kerk zijn de Karthuizers die hun hele leven als kluisternaars leven.  Maar zelfs zij leven in een gemeenschap!
Toch schijnt dat de leer over de Heilige Drie-Eenheid mensen niet grijpt, waarschijnlijk omdat het een moeilijk onderwerp is, maar misschien ook omdat ze niet zien wat dat met hun dagelijks leven te maken heeft.  In tegenstel is de leer over Christus en Maria altijd erg interessant omdat, hoewel Christus God was, Hij ook mens was en als mens wij Hem  kunnen begrijpen.  (Dat is natuurlijk een van de reden dat God mens werd).
Maar de Goddelijke Drie-Eenheid???  Een is drie en drie is een???  Wat praktiesch resultaat kunnen wij daarvan krijgen?  Wat betekent dat voor ons?  Is het belangrijk?
Als wij Europeanen misschien een grote fout hebben in deze eeuw, is het dat wij te materialistiesch zijn, ook in onze Godsdienst.  Wij willen aktie, niet contemplatie!
De Drie-Eenheid is een moeilijk onderwerp.  De Kerk debateerde  eeuwen voordat het  precies kon zeggen wat het allemaal betekende, en vandaag noch hebben de Orthodoxe kerken een klein meningverschil met de Katholieken.
Mijn ideen komen van de leer van de Katholieke Kerk en ook van Paus Johannes Paulus boek over de Theologie van het Lichaam.  Feedback is welkom.  Uiteraard is alles wat ik zeg ondergeschikt aan de leer van de Kerk.
De Drie-Eenheid deelt met het innerlijk leven van God, het innigste liefde-leven van God, zoals Hij dat aan ons heeft geopenbaard en zover dat wij het met de leiding van de Kerk kunnen begrijpen.
Waarom is het innerlijk leven van God voor ons belangrijk?  Wat verschil zou dat eigenlijk maken?  Het schijnt zo ver van ons dagelijks leven te zijn.  Zelfs priesters vinden het vaak heel moeilijk om dat uitteleggen.
Het antwoord is dat het belangrijk is omdat wij in Gods beeld en gelijknis geschapen zijn. Wij zijn dus godde-lijk.  Beter kan het niet.  Dat is het grootst mogelijke compliment voor de mens.  Er is iets in ons dat godde-lijk is, iets dat dus buitengewoon mooi is.  Dus, om goed te begrijpen wie en wat wij echt zijn, is het belangrijk te weten wie en wat God echt is.   Dat betekent ook dat als wij naar God kijken, wij ons ideale voorbeeld  zien.  Wij moeten dus zijn zoals Hij is en wij moeten dus leven zoals Hij leeft en doen wat Hij doet.  Hij is ons model.  In Zijn leven is God  oneindig gelukkig en als wij kunnen leven zoals Hij, zullen wij ook oneindig gelukkig zijn.
Alles, ons heel bestaan en leven,  komt oorspronkelijk van de Heilige Drie-Eenheid en komt uiteindelijk daar op terug.  Hij is de Alpha en Omega.  Als wij het mysterie van Drie-Eenheid goed begrijpen, wordt het ook gemakkelijk de hele leer van de Kerk te begrijpen, ook de leer op gebieden die men gewoonlijk heel moeilijk vindt, zoals sexualiteit en de kwesties van abortus, contraceptie ,vrouwen priesters, homoseksualiteit, enz. 
Eerst een paar “domme” vragen.  Domme vragen zijn soms de beste vragen omdat men veronderstelt dat zij dom zijn omdat iedereen de antwoorden al weet.  Maar het is een beetje zoals de vraag wat de tijd is.  Iedereen zal dat weten, maar als men dan vraagt wat tijd eigenlijk is, dan begint het plotseling moeilijk te worden. Vraag Einstein maar.
Waarom is God Vader, niet Moeder?
Waarom zijn er eigenlijk drie Goddelijke personen, niet twee of vier of meer?
Waarom is er een Zoon, niet een Dochter?
Waarom is er een Vader en Zoon, niet een Moeder en Dochter?
Waarom werd God mens als een man en niet als een vrouw?
Waarom werd de Zoon mens en niet de Vader of de Heilige Geest?
Waarom word God de Heilige Geest zo genoemd?
Waarom heeft God ons eigenlijk geschapen?
Ik hoop dat het allemaal duidelijk zal worden.  Het is een moeilijk onderwerp, maar absoluut de moeite waard.  Het is het grootste mysterie van het geloof, God zichzelf!  Om met het uitleggen te beginnen zal ik eerst gaan naar Genesis gaan, waar in mythiese taal de oorsprong van de mensheid wordt verkondigt. 
 

We mogen echter onszelf als volk dan ook niet zonder meer bekritiseren, omdat we niet heel veel meer weten over onze eigen inwoners dan over inwoners elders. Je kent immers alleen jezelf het beste en zelfs dan nog lang niet volledig zoals God jou kent. Sowieso is het als gemeenschap niet gezond om jezelf constant te bekritiseren en andere gemeenschappen niet, zeker niet als die andere gemeenschappen duidelijk in zonde leven. Als gemeenschap heb je toch een verhaal nodig dat individuen overstijgt, om zo eenheid en saamhorigheid te krijgen. En dat verhaal moet natuurlijk eerlijk kritisch zijn, maar moet ook voldoende hoop, vertrouwen en perspectief bieden en moet wel positief blijven. We zijn niet alleen maar zondaars, maar ook geliefde kinderen van God. We zijn niet alleen maar geneigd tot het kwaad, maar doen ook veel goeds en zijn door God goed geschapen.
Ik denk dat dat ook mogelijk dé achilleshiel van de progressieve politieke beweging kan worden: die constante zelfkritiek, dat constante negatief bejegenen en willen censureren van onze eigen cultuur en (zeer) geliefde tradities, dat voortdurende handelen uit schuldgevoel over een verleden waar niemand van ons nog iets aan kan veranderen. Daarmee straal je natuurlijk bepaald niet echt vreugde, hoop en kracht uit. En daar springen (zeer) conservatieve bewegingen vervolgens graag op in.

Nee, de situatie is echt niet onmogelijk. Het is (bij tijd en wijle) moeilijk, dat wil ik best toegeven, maar het is niet onmogelijk. Ook niet als je er niet zelf voor kiest. Op een gegeven moment wen je er simpelweg aan. De verlangens gaan dan nooit helemaal weg, maar je leert er mee leven. Ook gecombineerd met fysiek contact is het niet onmogelijk, daar niet elk liefdevol contact seksueel van aard hoeft te zijn. Ergo: de meeste liefdevolle contactmomenten die mensen hebben zijn niet seksueel van aard.
Ik bepaal niets, net zo min als jij kan bepalen wat wel of niet mag. Ik geef net als jij enkel mijn ideeën hierover, gebaseerd op wat de katholieke kerk en ook veel andere christelijke kerken in het algemeen leren. Ik geloof namelijk dat God wél mag bepalen wat wel en niet mag. Waarbij ik echter niet oordeel over homo's of queers in het algemeen die anders kiezen. Zij kunnen dan net zo goed of misschien nog meer uit liefde en oprechtheid handelen dan ikzelf. In dit geval is mijn punt echter alleen dat kuis leven niet zo onmogelijk is als men nog weleens wil denken, ook niet als je er niet voor kiest.
De menselijke geest is echt veel sterker dan we vaak denken. Ze is in staat de meest extreme situaties te boven te komen en het meest diepe verlies te verwerken. We moeten het onszelf echter wel toestaan, elkaar daarbij helpen en bovenal ook God om hulp en genade vragen. Het kan dan natuurlijk altijd gebeuren dat een homo alsnog ervoor kiest uit een liefdevol verlangen een seksuele relatie met een partner aan te gaan. Aan God is dan het oordeel, dus niet aan ons, en Hij is altijd barmhartiger en milder dan wij vaak denken.
Voor je omgang met queers zou je standpunt hieromtrent echter niet uit moeten maken. Of je nu wel of niet queer-relaties zondig vindt, je behoort altijd liefdevol en respectvol met mensen om te gaan, dus ook met queers. Zij zijn net zo goed door God geliefd en gewild en elke kerk en elke gelovige heeft de verantwoordelijkheid dat als eerste uit te stralen. Er is veel liefde te vinden in de wereld, ook in de queergemeenschap, en dat kan een mooi aanknopingspunt zijn om deze mensen eens echt te leren kennen en te begrijpen. Om wat vaker mét ze te praten en niet enkel óver ze. Want waar liefde en vriendschap is, daar is God.

Uit praktijkervaring weet ik dat het best mogelijk is om deze kinderen in het reguliere onderwijs te plaatsen maar dat dat meestal voor zowel de "normale" leerlingen als de kinderen met functiebeperking niet bevorderlijk is, zeker niet zolang er klassen zijn met 30+ leerlingen. Oh en ook voor de lessen en voor de docent is het niet bevorderlijk. De wet op passend onderwijs is leuk bedacht maar is niet passend voor het onderwijs. Er kunnen functioneren betekent namelijk nog niet dat het goed voor je is.