Robert Frans

1 uur geleden zei Dat beloof ik:

Bij de definitie van mono- en polytheisme wordt onder god niet de katholieke definitie van de eigen God verstaan, maar de algemene definitie van wat een god is: een hypothetisch bovennatuurlijke entiteit die door gelovigen als machtig, bovenmenselijk wezen wordt aanbeden en verantwoordelijk wordt geacht voor bepaalde aspecten van de werkelijkheid, dan wel voor de werkelijkheid als geheel. (wikipedia). Wat jij ziet als drie-eenheid, zie ik als 3 goden binnen het christendom. Wat jij niet als god ziet (Maria, engelen, de duivel) wordt volgens de definitie wel onder god begrepen.
En dan heb ik het nog niet eens over zaligen en heiligen, en of je dat nu aanbidden of aanroepen  noemt.
Dor christenen worden die niet als god gezien, maar qua definitie zijn ze dat wel, qua fenomenologie komt het overeen met wat in andere religies voorkomt als godendom met een hiërarchische schikking.

Maar we dwalen nu wel erg af van het topic.

Het is eigenlijk niet zo moeilijk. Wanneer een godsdienst zegt één God te aanbidden, dan ga je er vanuit dat zij één God aanbidt. Ze heeft jou echt niet nodig om te bepalen of zij monotheïstisch is of niet, dat kan zij prima zelf. Ook als de heiligen op goden uit andere religies zouden lijken, zijn het simpelweg geen goden zolang christenen ze niet als goden erkennen. Ook als de hindoestaanse goden op op zichzelfstaande entiteiten lijken, zijn het simpelweg enkel manifestaties van de ene God zolang hindoestanen dat zeggen.

Als je wilt weten wat een godsdienst leert, dien je uit te gaan van wat zij zélf leert, niet van hoe je dingen in het algemeen zou willen definiëren. Je kunt altijd overeenkomsten zoeken tussen de verschillende religies, maar niet omwille daarvan de leer van een godsdienst aanpassen. Als twee schijnbaar gelijke entiteiten toch niet gelijk aan elkaar zijn, dan pas je je visie dus aan op de nuances en ga je de verschillen niet alsnog ontkennen om je eigen narratief aan te kunnen blijven houden.

14 uur geleden zei Dat beloof ik:

Dat kán als monotheistisch worden beschouwd. Tsja, zo beschouwen Christenen het geloof met God, Jezus, HG, Maria etc ook nog monotheistisch, maar dat is niet meer waarin de term monotheistische is bedoeld.

Jawel, want er wordt dan nog steeds uitgegaan van slechts één God. Het christendom kent geen meerdere goden, dus is zij per definitie monotheïstisch. De Vader, Zoon en Geest zijn drie Personen, maar wel slechts één God. Maria is überhaupt geen god, maar een heilige. Alleen als er meerdere goden in het spel zijn, al dan niet hiërarchisch geschikt, is er sprake van polytheïsme.
Het hindoeïsme is zo ik begreep ook monotheïstisch, omdat de verschillende goden als manifestaties van de ene Schepper-God worden erkend. Het zijn dus geen zelfstandige goden, maar als het ware delen of verschijningen van de ene God.

Ik zelf heb er geen problemen mee om het christelijk geloof als het meest waar te zien en het Evangelie als de vervulling van alles wat goed en schoon is in deze wereld, maar tegelijkertijd de vele lichten van waarheid in andere levensbeschouwingen te erkennen en ze daarin te respecteren tot hoog te achten. Ik herken veel van Christus en zijn Offer in de vele verhalen, rituelen, ideeën en mystieke tradities buiten het christendom en kan me soms zelfs nog meer verwant voelen met een andere godsdienst dan met een andere christelijke kerk. Die moderne Amerikaanse megakerken spreken mij bijvoorbeeld veel minder aan dan het hindoeïsme of zelfs de islam, ondanks dat we het geloof meer gemeen hebben.

Je eigen godsdienst als het meest waar beschouwen hoeft dan ook helemaal geen kwestie van hoogmoed of arrogantie te zijn. Het kan je juist des te meer een gevoel van verantwoordelijkheid geven, van het besef dat hoe meer God jou geeft, hoe meer Hij van jou verwacht. Als je de spelregels kent, zal men je daar nu eenmaal strenger op arbiten. Mijn katholicisme gaat mij minder redden als ik er niet liefdevol naar leef, dan het boeddhisme van een boeddhist die in zijn doen en laten de facto dichter bij Christus leeft. Denk maar aan de Rekabieten in Jeremia 35: zij hielden zich strikt aan allerlei menselijke geboden, maar werden door God ervoor beloond, ten voorbeeld voor het aan God zelf ongehoorzame Israël. God heeft mij door genade alleen toegang verschaft tot die directe, smalle weg naar de hemel, maar ik moet die weg dan wel willen gáán.

Als christenen hebben we de Waarheid niet in pacht, of een monopolie erop. We hebben Hem in onze handen en harten gekregen als een kostbare schat, met de opdracht Hem zichtbaar te maken als een licht in de wereld. En God kan ons Hem net zo goed weer afnemen als wij niet naar Hem willen luisteren. De Waarheid is niet een hoogmoedig eigen gelijk, maar is een kapotgeslagen Man aan een kruis. Wie zich dat beseft, écht beseft, zal God vergeving vragen voor alle keren dat hij of zij misbruik van de Waarheid heeft gemaakt om enkel de eigen eer te redden en het eigen gelijk boven alles te stellen.

@neohumanist Je weet toch wel dat het hindoeïsme en het boeddhisme ook veel religieuze kenmerken hebben? Ook zij kennen goden, hiernamaalsen (inclusief hellen), mystieke rituelen, hiërarchische verhoudingen tussen meesters en leerlingen, kloosterorden en complexe leringen over het bovennatuurlijke in relatie tot het natuurlijke. Net zoals jodendom, christendom en islam weer veel praktische leefregels, handreikingen en devoties kennen. Het is allemaal bepaald niet zo zwart-wit en het verschilt in al deze genoemde levensbeschouwingen ook enorm per stroming en per cultuur waar men de nadruk op legt.

3 uur geleden zei Willempie:

Gevoelens en ervaringen horen inderdaad niet op de eerste plaats te staan. Dat er dorre periodes voorkomen in het leven van een christen is ook een feit. Sommigen noemen dat woestijnervaringen (maar het is juist in de woestijn dat God spreekt). In een (liefdes)relatie is een verlangen naar communicatie en gemeenschap natuurlijk wel essentieel. De Bijbel leert ons dat God daar ook naar verlangt. De opvatting dat je God niet kunt ervaren is niet Bijbels en strookt ook niet met de getuigenissen van al die mensen die God wel ervaren.

God zelf is bovennatuurlijk en daardoor in principe niet waarneembaar voor onze natuurlijke lichamen. We zouden ook onmiddelijk sterven als Hij zich ten volle in onze natuur zou openbaren. We kunnen Hem nu dus niet zien, horen of voelen. Als we iets van Hem ervaren, dan is dat omdat Hij ons die ervaring geeft.
Dit is toch wel een belangrijke nuance, omdat sommigen menen dat als je God niet ervaart, je dan wel niet dicht bij Hem zou zijn of wel niet genoeg zou geloven. Sommigen hangen zelfs hun redding aan het ontvangen van een of andere (mystieke) ervaring. Maar zo werkt dat dus niet per se. Als je van Hem een ervaring ontvangt, dan is dat met een specifieke reden, meestal om je in het (nog zwakke) geloof te bemoedigen of om berouw over je zonden op te wekken.
Een ervaring is dus altijd een vrije wilsakte van God en niet iets wat logischerwijs voortkomt uit zijn nabijheid. Hij kan heel dichtbij je zijn, zelfs met heel zijn wezen in je wonen, zonder dat je er iets anders van merkt dan de vruchten die je geloof oplevert.

3 uur geleden zei Willempie:

De eerste vraag is of je God wel wilt ervaren. De meest mensen, blijkbaar ook op dit forum, hebben dat verlangen blijkbaar niet. Waar praten we dan in hemelsnaam over? Wie hier heeft een verlangen om God te ervaren? Voor diegenen die dat verlangen hebben is het allemaal niet zo moeilijk. Lees elke dag je Bijbel en bid. Neem tijd voor God. Neem ook tijd om te wachten en te luisteren. Dan ervaar je God. Hij kan zich ook op andere wijzen doen ervaren maar daar heb je dan geen controle over. Lees je Bijbel, bid elke dag. Dat je groeien mag. 

Het is denk ik meer zo dat het niet iets is waarover je snel spreekt in het openbaar, omdat de persoonlijke ervaringen Gods iets intiems zijn en ook niet zonder meer te omschrijven. Het gaat verder en dieper dan vreugde en inspiratie alleen. Daarbij zijn we qua ervaring volstrekt afhankelijk van Gods voorzienigheid. Je kunt dit alles heel devoot doen, maar toch jarenlang totaal niets ervaren, of zelfs complete leegte en dorheid. Dat is dan net zo goed deel van Gods wil voor jou, als wanneer Hij je al heel snel allerlei mooie ervaringen zou geven. Meestal wisselen perioden van volheid en leegte elkaar af, net als de seizoenen, zodat je God in alle hoogten en diepten van het bestaan leert beminnen en navolgen.

Je verlangen moet uiteindelijk daarom uitgaan naar uitsluitend God zelf. En Hij gebruikt onder meer ervaringen, mooi of juist heel confronterend, om je op die weg te leiden. Maar zij vormen niet het doel an sich. Uiteindelijk valt dat allemaal weg en dan sta je met niets anders dan je naakte ziel voor Gods aangezicht. Houd je dan nog steeds van Hem en ben je dan nog steeds bereid alles aan Hem te geven, ook en juist de dingen waar je je identiteit en levensvreugde uit haalde? Zodat Hij het door dood en verrijzenis kan genezen en je ermee kan zegenen? Je wandel met God nu bepaalt in grote mate het antwoord op die vraag.

4 uur geleden zei Fundamenteel:

Eerlijke vraag:

wie bij machte is begrijpe, zegt Jezus in die vers. Bedoelde Hij dat dat het onmogelijk is met een vrouw naar het Koninkrijk te gaan of als homofiel?

De vraag is oprecht.

Ter aanvulling op wat @Willempie hierboven alreeds schreef: ik denk dat Hij bedoelt dat het celibataire leven voor veel mensen onbegrijpelijk overkomt, ook vandaag de dag. Het huwelijk of in elk geval het aanhouden van een seksueel actief leven wordt toch als een essentieel ideaal gezien, ook en vooral in onze verhalen. Natuurlijk werken de misbruikschandalen niet erg mee aan een (her)waardering van het celibaat, maar dergelijke misstanden en anderssoortige ellende kom je ook in het huwelijk tegen. We blijven zondaars, gebroken mensen, geneigd tot het kwaad. Toch blijft God ook mensen tot het ongehuwde leven roepen, al dan niet met een publieke gelofte bezegeld. Het huwelijk is natuurlijk ook heel belangrijk en niet voor niets een sacrament, maar het belangrijkste is de toewijding aan Christus en in het ongehuwde leven kan deze in het bijzonder worden beleefd.

En uiteraard kun je als gehuwde of als andersgeaarde het rijk Gods binnengaan. Gods redding komt voort uit zijn genade alleen en iedereen die daartoe bereid is kan zijn genade ontvangen. Het maakt daarbij niet uit of, hoe en waarin je zondigt, zolang je daar maar berouw over hebt en voornemens bent met Gods hulp de zonde te mijden en het kwaad te verzaken.

Ik luister zowel naar Genesis als naar Paulus. De Schrift geeft dus de ruimte om hierin je eigen keuzes te maken. Ook Jezus zelf, die wij als God erkennen, geeft aan dat er mensen zijn die zich onhuwbaar maken omwille van Gods rijk:

Niet iedereen kan dit begrijpen, maar alleen zij aan wie het gegeven is.  Er zijn onhuwbaren die zo uit de moederschoot zijn voortgekomen; en er zijn onhuwbaren die door de mensen zo gemaakt zijn; maar ook zijn er onhuwbaren die zichzelf onhuwbaar hebben gemaakt omwille van het Rijk der hemelen. Wie bij machte is dit te begrijpen, hij begrijpe het!
-Matteüs 19,12-13; WV75

Hij geeft dit als reactie op de apostelen, die geschrokken reageren op zijn strenge leer omtrent het huwelijk. Als zij Hem zeggen dat het dan beter is om niet te trouwen, geeft Hij dit als antwoord: inderdaad, niet iedereen is het gegeven dat te begrijpen en het huwelijk aan te gaan.

Paulus kijk op het huwelijk komt op ons nog weleens wat cynisch over, getekend door de verwachting dat Jezus nog tijdens zijn leven zou terugkeren. Hij adviseert zijn volgelingen om daarom geen radicale levenskeuzes meer te maken, maar zich op die komst voor te bereiden. Wie getrouwd is blijve getrouwd en wie niet getrouwd is, blijve niet getrouwd en wijdde zich geheel aan de Heer. Uiteindelijk bleef die snelle komst uit, zodat ook het christendom een leefwijze voor zegge de lange termijn ontwikkelde, waarin zowel het huwelijk als het celibaat hun eigen plaats hebben in Gods voorzienigheid.

Overigens is ongehuwd zijn niet per se hetzelfde als alleen zijn. Veel ongehuwden, geestelijken incluis, hebben mensen om zich heen en kloosterlingen leven zelf ook in een broederlijke of zusterlijke gemeenschap. Het volstrekt eenzame leven als kluizenaar is niet voor niets een hele speciale, exclusieve roeping, die je over het algemeen pas na tientallen jaren gemeenschappelijk leven in een klooster kunt ontvangen. Zonder die roeping helemaal alleen willen leven is over het algemeen inderdaad géén goed idee en kan leiden tot een verstikkende eenzaamheid. Een eenzaamheid die echter ook kan opduiken als je volop onder de mensen bent.

3 uur geleden zei Petra.:

Ja, dat wist ik. Mooi dat jij het nu ook weet. 👍

In het laatste topic met de titel *autisme had je het ook kwijtgekund. Maar ik vind een nieuw topic ook top hoor. En mooie tekst ook.

[...]

Ohhh... en wat je kennelijk ook niet wist... ook voor jou is er een prachtige vlag!

https://images.app.goo.gl/B5uB9p7D54nL5mxNA

Dit topic is echter niet bedoeld om uitsluitend de aandacht te vestigen op autisme of neurodiversiteit. Het gaat mij meer om 'ondergesneeuwde' bevolkingsgroepen in het algemeen, waarvan ik ook enkele voorbeelden noemde. Ik gebruikte mijn eigen bevolkingsgroep enkel als persoonlijk voorbeeld. Daarbij is het door jou gelinkte topic gesloten.
De aandacht vestigen op meer mediagenieke, charismatische bevolkingsgroepen maakt je sneller populair bij je eigen achterban, ongeacht of jij en je achterban nu voor of tegen zijn. Alleen kan dat dus wel ten koste gaan van andere bevolkingsgroepen die net zo goed, zo niet meer met discriminatie, stigmatisering en achterstelling te maken hebben, maar die geen volle zalen trekken en niet met vlaggen lopen te zwaaien. Ook naar hen moeten wij omkijken, ook als dat betekent dat de populairen even wat minder in beeld zijn en de wereld even wat minder om hen draait.

Voor de populaire bevolkingsgroepen zelf kan al die aandacht echter eveneens een last zijn, omdat men dan sneller kan denken dat men 'er al is', of omdat men alsnog onrealistische verwachtingen over en weer kan hebben. Zo'n Pride kan dan doen voorkomen alsof alle lhbt-ers zo creatief, vrolijk en charismatisch zijn (of bloedirritant...), terwijl dat natuurlijk niet zo is; zij zijn ook gewoon mensen zoals jij en ik. En omstanders kunnen denken dat met zo'n grote Pride de meeste problemen toch wel zijn opgelost, terwijl dat ook niet zo is.
Zo stalen (en hier en daar stelen) ook mensen met het Downsyndroom een tijd lang de show, waren ze overal op televisie te zien en waren ze op vele zorgopleidingen een populaire doelgroep. Maar omdat de media alleen de 'knuffelbare' Downs liet zien, die minder intensieve zorg nodig hadden en nog relatief aardig bij de pinken waren, kreeg men een zeer beperkt beeld van hoe de gemiddelde Down werkelijk is en schiep dat onrealistische verwachtingen jegens hen. En het zou me niets verbazen als dat indirect de overheid beïnvloedde in haar kijk op deze mensen, zodanig dat zij bijvoorbeeld de sociale werkplaatsen sloot, omdat Downs immers toch gewoon in de samenleving moeten kunnen werken...

Wel een aardige vlag trouwens. Zouden we daar ook zebrapaden ofwel 'neuropaden' van kunnen maken?

WIJ ZIJN ER OOK NOG...

Wist je dat er een Autistic Pride Day op 18 juni en een Neurodiversity Pride Day op 16 juni bestaat? Ik zelf kwam er ook pas enkele dagen geleden achter, terwijl ik nota bene al zo lang weet dat ik 'neurodivers' ben. Het is niet op het nieuws geweest, het stond naar mijn weten nergens groot in de kranten en werd ook zeker nergens live uitgezonden. Terwijl vanmiddag een zekere andere Pride-optocht wél live wordt uitgezonden, lhbt volop in de schijnwerpers staat en hier al het zoveelste topic over dit onderwerp is geopend en ongetwijfeld weer veel reacties met dezelfde (vruchteloze) argumenten over en weer zal krijgen. Nu wilde ik deze post aanvankelijk in dat topic plaatsen, maar vond een eigen topic uiteindelijk toch gepaster. Dus bij deze.

Ik gun de lhbt-ers van harte hun inmiddels 16 dagen feest en misschien ga ik ook wel televisiekijken naar hun optocht straks. Maar het is soms wel jammer dat veel andere minderheidsgroeperingen een beetje in de regenboogschaduw lijken te staan. Eenzamen, ouderen, daklozen, verslaafden, gehandicapten, mensen in armoede, ex-gedetinieerden, neurodiversen... Er is gelukkig al wel meer aandacht voor een aantal van deze groeperingen, maar ze zijn lang niet zo populair en mediageniek. Je trekt er geen volle zalen of kerken en genereert er geen ronkende Kamervragen of verkiezingsprogramma's mee.

Er zijn bijvoorbeeld heel veel landen, ook westerse landen, waar heel stigmatiserend en soms zelfs behoorlijk wreed met neurodiversen wordt omgegaan. Dus met autisten, depressievelingen, borderliners, mensen met psychoses, etc. Ze worden opgesloten in gestichten met (soms gewelddadige...) behandelmethoden die in de jaren vijftig al gedateerd waren, met de nek aangekeken, komen nauwelijks aan het werk, hebben te kampen met achterstellend overheidsbeleid, vervelende vooroordelen of onrealistische verwachtingen, noem maar op. Zelfs als je gewoon introvert bent, heb je al te maken met bijvoorbeeld docenten die vinden dat je niet zo stil zou moeten zijn in de klas; zag daar laatst deze indrukwekkende Amerikaanse rede door een introverte vrouw over.

Wil ik mij nu dan als slachtoffer neerzetten, ten koste van lhbt-ers? Nee zeker niet, ik geef mijn eigen minderheidsgroep hier enkel als voorbeeld. Met mij gaat het nu gelukkig redelijk goed; ik heb de tijd en ruimte om de dingen op de manier te doen die bij mij passen, in een grotendeels beschermde werkomgeving. En ben ook niet bijzonder 'pride' op mijn stoornis, integendeels soms zelfs. Maar ik heb lange tijd in een cliëntenraad gezeten en hoorde en ervaarde daar van alle kanten hoe moeizaam de strijd kan zijn om als individu of als groep zover te komen en echt geaccepteerd te worden zoals je bent, soms ook binnen de zorginstelling zelf (alle goede bedoelingen ten spijt). En hoe frustrerend het kan zijn dat daar zoveel minder maatschappelijke aandacht voor is. Omdat wij geen kleurrijke vlaggen, ronkende slogans en charismatische boegbeelden hebben. Net zoals al die andere minderheidsgroeperingen. Maar wij zijn er ook nog...

Hoe ga jij om met mensen uit minderheidsgroeperingen die minder in de schijnwerpers staan, maar wel bemoediging, hulp en steun nodig hebben? Hoe balanceer je je aandacht daartussen en welke (Bijbelse) normen en waarden vind je daarin het belangrijkst? Hoe voorkom je stigma's, (voor)oordelen en onrealistische verwachtingen bij jezelf en je naasten jegens anderen? En hoe gaat jouw kerk met de verschillende minderheidsgroeperingen om?

21 uur geleden zei neohumanist:

Ik denk dat er heel ruwweg gezien 4 soorten mensen zijn als het over spiritualiteit en godsdienst gaat.

1. Mensen die voornamelijk gemotiveerd of gedreven worden door hun persoonlijke wensen en gehechtheden. In die zin onderscheiden deze mensen zich niet wezenlijk van (andere) dieren.

2. Mensen die een religie aanhangen en zich schikken naar de gebruiken, regels en rituelen van die religie, maar die niet aan echte spirituele beoefening doen.

3. Mensen die zich sociaal inzetten voor anderen (niet alleen het eigen gezin), maar die niet aan enige vorm van spirituele beoefening doen.

4. Mensen die zich sociaal inzetten voor anderen (hoeven niet alleen mensen te zijn) als ook aan spirituele beoefening doen en die twee dingen met elkaar integreren. 

Uiteraard is dit een enorme simplificatie, er zijn talloze combinaties mogelijk of gradaties qua serieuze beoefening (sociaal of spiritueel).

De atheisten noem ik hier niet apart omdat je ze zowel in categorie 1 als in 3 aan kunt treffen.

Je vergeet de mogelijkheid om 2 en 4 met elkaar te combineren. Veel christenen zullen namelijk wel in deze 'categorie 5' vallen: zij gehoorzamen in elk geval de belangrijkste geboden, zij bidden regelmatig en gaan naar de mis of de eredienst, doen veel goeds in hun omgeving en vertrouwen op Gods liefde en voorzienigheid. Ook zijn er kloosters die het monastieke gebedsleven combineren met praktische werkzaamheden in de samenleving, zoals onderwijs, verpleging of de missie.
Daarbij kun je van categorie 2 in elk geval niet zeggen dat zij uitsluitend gedreven wordt door haar persoonlijke wensen en gehechtheden, daar zij immers gehoorzaamt aan iets wat hoger is dan haarzelf. Dat is dus al een goede stap op weg naar een spirituele beleving, omdat deze altijd begint met gehoorzaamheid en zelfverloochening. In verreweg de meeste mystieke stromingen begint de leerweg dan ook met het eenvoudigweg gehoorzamen aan de leermeester en een aantal meestal ascetische geboden.

Je schrijft verderop dat het niet willen denken in hokjes typisch Nederlands zou zijn, in tegenstelling tot de Engelse culturen. Daarom ben ik wat dat betreft blij een Nederlander te zijn, hoewel het ook hier steeds meer binnensluipt. Door dat hokjesdenken krijg je alleen maar onnodige polarisatie, onbegrip en stigma's. Gelukkig mogen we ook hierin onze eigenheid behouden en hoeven we ook hierin niet alles te doen wat de Amerikanen doen. Je kunt misschien veel kennis opdoen over een bepaalde bevolkingsgroep, maar daarmee weet je nog niets over de eerstvolgende persoon die tot zo'n groep behoort.

3 uur geleden zei Fundamenteel:

Mooie antwoorden. Bedankt alledrie.

Maar als iemand zich niet politiek inkleurt en zich vormt op de Bijbel, neigt dit dan naar rechts? Want is een standpunt nemen in zaken als abortus en lgbqt dan politiek of religieus gekleurd?

Een christen die contra abortus is, niet twijfelt aan de hoeveelheid genders en het homohuwelijk niet erkend; is daarom toch niet rechts? Dat is gewoon traditioneel en conservatief; wat onze Bijbel is in alle vertalingen en interpretaties...

In principe is de Bijbel geen politiek pamflet. De belangrijkste waarden voor een christen zijn de eerbiediging van het leven, de bescherming van het (klassieke) huwelijk en het gezin, de vrijheid van onderwijs en godsdienst, de intrinsieke waardigheid van de mens en het rentmeesterschap over de schepping. Deze waarden kunnen in allerlei politieke vormen worden gewaarborgd. Bij abortus kun je bijvoorbeeld allereerst inzetten op het verminderen van het aantal abortussen en niet zozeer op een algeheel verbod. En de bescherming van het huwelijk hoeft het vastleggen van alternatieve samenlevingsvormen in de wet niet per se in de weg te staan. De kunst is denk ik om als overheid zo veel mogelijk over te laten aan het individuele geweten en zo min mogelijk in te grijpen in de persoonlijke levenssfeer.

4 uur geleden zei Petra.:

Als ik zo'n doodstraf schreeuwende YT pastoor zie, doet me dat niet denken aan naastenliefde of goede werken. Integendeel. 

Dat kan ik me best voorstellen. Toch houdt God ook van deze mensen en ziet Hij met erbarmen en mededogen op hen neer. En wie weet doen zij dat juist uit de meest liefdevolle intenties, die wij niet kennen, en doen zij in het verborgene misschien wel de meest prachtige werken. Daarom is het zo lastig om te oordelen over mensen en is ons dat niet toegestaan, omdat wij enkel zien wat wij (willen) zien, terwijl God alles weet. Maar als Gods genade inderdaad er voor iedereen is, dan ook en juist voor de mensen die wij onaangenaam, onaantrekkelijk, liefdeloos of ronduit slecht vinden. Christus kwam immers op aarde om zondaars te redden, niet rechtvaardigen. Daar ligt dus ook onze opdracht.

Links handelt vanuit schuldgevoel, rechts vanuit hebzucht.

Serieus weer:
Traditioneel wil heel kort gezegd links een grotere overheid en rechts een grotere vrije markt. Maar vandaag de dag zijn de verschillende politieke partijen en standpunten zo diffuus, dat het moeilijk is om nog over links of rechts te spreken. Er zijn linkse partijen met enkele rechtse standpunten, rechtse partijen met enkele linkse standpunten, partijen die ergens in het midden zitten, partijen die überhaupt niet meer in deze twee gebieden in te delen zijn, etc. In landen als de VS is er feitelijk helemaal geen sprake van links versus rechts, maar meer van rechts (Democraten) versus nog rechtser (Republikeinen), terwijl bij ons rechtse partijen als de VVD nog relatief links zijn. Ook lijkt links tegenwoordig heel kort gezegd meer de nadruk te leggen op kritiek op de eigen cultuur en geschiedenis en rechts als tegenreactie weer meer op trots op de eigen cultuur en geschiedenis.

De termen links en rechts komen overigens uit de tijd dat in de Tweede Kamer de partijen met linkse standpunten daadwerkelijk links van de voorzitter zaten en de andere partijen rechts. In de oude parlementszaal zaten de partijen namelijk net als in het Britse Lagerhuis en nu nog steeds in de Eerste Kamer in twee koren tegenover elkaar, in plaats van in de halve cirkel nu.

4 uur geleden zei Dat beloof ik:

De meeste RK gelovigen geloven datgene wat hen is aangeleerd, zonder daar veel bij te verzinnen. Dan zal ik het zo stellen: er is geen officiële kerkelijke leer waar dit in staat.  

De katholieke kerk leert dat God hemel en aarde gemaakt heeft, dus ook alle natuurwetten, inclusief de tijd. Ze leert dat God zowel transcendent als immanent is. En ook leert zij wel degelijk dat de engelen in het begin voor of tegen God kozen en de kwade engelen uit de hemel werden geworpen. Tenslotte staat zij het elke gelovige toe om hierover verder na te denken en er eigen, goed onderbouwde ideeën over te ontwikkelen en te bediscussiëren, zolang ze maar niet strijdig zijn met het katholieke geloof zelf.

Kortom, ik zeg en doe naar mijn weten dus niets wat tegen het katholicisme ingaat. Alles wat ik hier schrijf komt mijns inziens logisch voort uit wat de kerk leert.

2 uur geleden zei Petra.:

Maar..zodra je er een "behalve dan" achteraan plaatst... is het geen "uitsluitend door Genade meer, maar komt er toch iets bij wat je er zelf voor doet of laat.  Dan is het geen -om niet- maar genade door verdienste. 

Vaak wordt het vergeleken met de zon. De zon schijnt voor iedereen om niet, of je nu goed of slecht leeft. Maar om van de zon te kunnen profiteren, moet je wel naar buiten, om zo haar licht en warmte op te vangen. Of anders minimaal de gordijnen opendoen en het raam openzetten. Dat is dan ook geen 'werk', maar je simpelweg openstellen voor haar gave, om zo warmte en licht te verkrijgen. Als jij op zijn genade antwoordt door zijn gaven welwillend te ontvangen, dus de bekering van het hart, het doopsel en de communie, dan ga je als het ware ook 'naar buiten', om zo open te staan voor zijn liefde. We noemen dat ook wel 'meewerken aan de genade': het geloof en de relatie met God is geen passief gebeuren, maar voortdurende interactie tussen God, jou en je naasten, dat gevoedt en onderhouden wordt door gebed, sacrament en naastenliefde.

9 minuten geleden zei Dat beloof ik:

Volkomen zelf verzonnen, nergens bewezen.

Je vindt het geloof sowieso verzonnen en nergens bewezen, dus dit zegt niet veel natuurlijk. Voor zover ik weet is hetgeen ik schrijf gewoon in lijn met de katholieke leer. Ik laat me graag corrigeren aan de hand van officiele kerkelijke uitlatingen als ik ernaast zit, of aan de hand van wetenschappelijke uitingen als ik op dát gebied ernaast zit, maar dit soort opmerkingen voegen mijns inziens daarin niet veel toe.

1 uur geleden zei sjako:

Goeie vraag. Maar het lijkt me sterk dat God opzettelijk afvallige engelen geschapen zou hebben. Maar die engelen bestonden misschien al miljarden jaren voordat de aarde geschapen werd.

Dat bedoelde ik ook niet te zeggen. Hij schiep de engelen met een vrije wil en dus niet opzettelijk afvallig. De engelen kozen echter direct na of tegelijkertijd met hun schepping voor het goede of het kwade. De tijd ontstond immers pas bij de schepping van deze kosmos; daarvoor was er geen tijd en dus geen verleden, heden en toekomst. Alles was nu, volstrekt tijdloos.
Dat kunnen wij ons nauwelijks voorstellen, zo gewend dat we zijn aan het leven in de tijd. Daardoor kunnen we ons ook geen ander beeld van de eeuwigheid vormen dan een eindeloos lange tijdslijn. Ondanks dat de tijd wellicht al niet eens een rechte lijn ís, of überhaupt een lijn.
Als God de engelen dus vóór de kosmos geschapen heeft, dan is er geen sprake van opeenvolgende momenten, maar gebeurde alles 'nu'. Het had gezien vanuit onze tijdslens net zo goed gisteren of morgen of over duizend jaar kunnen gebeuren en nog steeds vóór het begin van alles. Volgens mij gaan er in de natuurkunde ook ideeën rond dat tijd nu alreeds een illusie is, dat zowel jouw geboorte toen als jouw sterven straks in het 'nu' gebeurt, maar jouw hersenen als het ware die gebeurtenissen naast elkaar zet om het voor jou leefbaar te maken.

Met de schepping neemt God zelf ook deel aan de tijd, zodat zijn heilsgeschiedenis zich voor onze ogen ontvouwt als een keten van gebeurtenissen. Maar als Hij de tijd geschapen heeft, en dat heeft Hij als Hij de kosmos geschapen heeft, dan is Hij daar logischerwijs niet zelf aan geboden. Hij bindt zich eraan omwille van ons, om zo enigszins begrijpelijk voor ons te blijven.
Maar we moeten zijn zelfbeperking niet verwarren met wie en wat Hij werkelijk is. Laat staan dat in de hemel straks Hij nog steeds zichzelf en ons daaraan zou willen binden, of dat Hij nu überhaupt wil dat wij zoveel belang hechten aan de tijd: 'Maak je geen zorgen over de dag van morgen...'

31 minuten geleden zei Petra.:

Mwah... een vrolijk feestvierende hel klinkt imo niet logisch als je het als een katholiek feest beschouwt.

Dan heb ik meer met de uitleg van Bosman, die verwijst naar het NT  en Jezus die zich vaak bediende van omkering. 

Dat is het “feest van de omkering van de maatschappelijke status quo”, benadrukt hij. Een omkering “die we ook in het Nieuwe Testament vinden"

Dat kan het feest inderdaad ook zijn, als je het met die intentie op goede, bewuste wijze viert en het beste daarna natuurlijk ook daadwerkelijk de vastentijd in acht neemt. Wanneer carnaval echter slechts een excuus wordt om je lam te zuipen en de beest uit te hangen, dan gaat die mooie boodschap natuurlijk wel verloren. Dan is ook geen sprake meer van vrolijk en uitbundig feestvieren, maar van een vreugdeloos, plat hedonisme (en drankzucht) waar je uiteindelijk met een katerig gevoel weer uit komt. De theorie blijft dan slechts theorie.

Het is overigens wellicht interessant te weten dat carnaval geen officiëel katholiek feest is, maar een volksgebruik. Lang niet alle katholieken vieren het ook. De vastentijd begint officiëel uitsluitend met Aswoensdag en daarvóór zijn er geen bijzondere liturgische plechtigheden omtrent de vastentijd. Vroeger had je nog de 'voorvasten', maar dat bestaat in de huidige liturgie niet meer. Ook de zogenoemde carnavalsmis die nog weleens wordt opgedragen is geen eigen mis, maar de reguliere mis die dan op de liturgische kalender staat, waar men vervolgens een carnavaleske sfeer aan geeft. De houding tegenover carnaval binnen het katholicisme is dan ook vrij ambivalent.

7 uur geleden zei Petra.:

Ik heb pas de Nederlandse serie Papadag gekeken op Netflix.  Leuke serie en ook heel hedendaags. De papa's die zich meer met zorg en opvoeding bezighouden. Heb je t gezien? 

Ik heb geen Netflix en kijk sowieso weinig televisie, maar het is altijd goed als ook vaders hun verantwoordelijkheid (blijven) nemen in het opvoeden van hun kinderen en dat ook normaal wordt gevonden. Een vader past dus niet op zijn kinderen als de moeder even weg is, maar doet dan precies hetzelfde als de moeder zou doen als de vader weg is. En papadagen bestaan net zo min als mamadagen. Bij het opvoeden en het onderwijzen van kinderen zijn mijns inziens dan ook zowel mannen als vrouwen nodig. Ze vullen elkaar mooi aan.
Ook bij mijzelf zie ik dat ik als man niet zelden anders omga met mijn jongere neefjes en nichtjes dan mijn zussen, namelijk met meer fysieke en uitdagende activiteiten, waarbij ze rennen, springen, voetballen, net wat harder rondgedraaid worden op een draaschijf en soms ook (niet te hard) boksen. Ze vinden dat geweldig en ik ook. Maar ze houden ook net zo goed van het rustig rondhangen bij mijn zussen en door hen geknuffeld en al worden.

Een totaal tegenovergestelde interpretatie die ik eens hoorde, stelde juist weer dat carnaval een voorafspiegeling is van de... hel. Omdat het juist het hemelse zou perverteren, zodat het uitmondt in een leeg, grenzeloos hedonisme en bepaald niet in de dienstbaarheid en zelfverloochening waar het Evangelie toe oproept. Carnaval zou dan samen met de veertigdagentijd en het paasfeest een drieluik vormen: carnaval als de hel, de veertigdagentijd als het louterende vagevuur en het paastriduum (Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaswake, dus ook drie dagen!) als de hemel. Door alledrie de feesttijden bewust te vieren, zou je als katholiek zo de volle reikwijdte van het menselijke bestaan en haar uiteindelijke bestemming kunnen beleven.

Ik vind deze drieluik eigenlijk wel heel mooi bedacht, waarbij het vieren van carnaval dus niet eens kwalijk hoeft te zijn. Hoewel de interpretatie van dit topic op zich ook niet verkeerd hoeft te zijn. Maar daarvoor moet je mijns inziens carnaval wel een stuk bewuster en gematigder vieren, met het Evangelie in het achterhoofd. Anders wordt het alsnog gewoon een platte vorm van hedonisme, waarin grenzen vaker wel dan niet overschreden worden. En dan kan geen enkele diepere betekenis de geest van carnaval nog redden.

Aanvankelijk was carnaval bedoeld als een bemoedigend feest zo vlak voor de toen heel strenge vastentijd. Nog eenmaal mocht men vlees en andere lekkernijen eten, nog eenmaal mocht men even genieten van alle geneugten in het leven, voordat de vastenavond onverbiddelijk een lange tijd van boete en bekering zou inluiden. Door de eeuwen heen is het carnaval echter steeds meer losgekoppeld van de vastentijd en het paasfeest en werd het hedonisme steeds meer het doel op zichzelf. Nu zijn carnavalsvierders die ook de andere twee tijden bewust vieren daardoor vrij zeldzaam geworden, zodat het in de praktijk gewoon een seculier feest geworden is. Daardoor is binnen de katholieke kerk niet iedereen meer zo positief over het carnavalsfeest (laat staan over zogenoemde carnavalsmissen...) en proberen niet weinig bewuste gelovigen het (enigszins) te mijden of voor zichzelf te beperken tot het oorspronkelijke doel ervan.

19 minuten geleden zei sjako:

Omdat God de ontwerper is en de ontwerper weet meer dan welk andere schepping dan ook. De schepping is van God. Een apparaat moet je ook nooit zonder handleiding gebruiken en als je dat wel zonder doet kan het kapot gaan.

Voor nu denk ik dat ook, maar wanneer hebben ze die keuze gemaakt? Niet bij de schepping, want sommige engelen vonden de mensen vrouwen wel mooie wezens en werden toen afvallige engelen. Ze verwekten kinderen bij die vrouwen dat later Nepilim werden. Zou het zijn na het zoenoffer van Jezus? Na de oorlog in de hemel werden afvallige engelen uit de hemel verwijderd en naar de aarde geworpen. Vandaar al die ellende nu.

Wérden ze toen afvallige engelen, of wáren ze dat al? Immers, de eerste mensen werden ook al door een zekere engel verleid tot het eten van die boom. Toen was er dus al minimaal één afvallige (aarts)engel. Het is dus niet onwaarschijnlijk dat alle afvallige engelen toen al, wel, afvallig waren. Ik denk dat zodra de engelen geschapen waren, ze hun keuze hadden gemaakt. Althans, zo zou het er voor ons uit hebben gezien als wij door de lens van de tijd die gebeurtenis zouden waarnemen.

Wanneer de afvallige engelen uit de hemel werden gezet, is weer een ander verhaal. Ik geloof dat dat gewoon direct na de schepping gebeurde en dat hun macht vervolgens door de dood en verrijzenis van Christus definitief werd verbroken. Zodat wij als vrijgekochte kinderen van God niet meer onder de macht van de zonde hoeven te leven. Natuurlijk proberen ze ons nog tot het kwaad te verleiden, maar Gods genadegaven zijn vele malen sterker dan de dood en de satan kan ons niet meer aanklagen bij God.

Ik zelf geloof dat engelen zuiver geestelijke wezens zijn, die in de hemel wonen en daarom in principe buiten tijd en ruimte staan. Dat betekent dat elke engel de keuze voor of tegen God in beginsel al ten volle gemaakt heeft en daarop niet kan terugkomen. Net zoals de natuurwetten vaststonden toen de oerknal eenmaal begonnen was. Goede engelen zullen dus onvoorwaardelijk God blijven liefhebben, kwade engelen zullen God onvoorwaardelijk blijven haten. Ze kunnen niet worden bekeerd, overtuigd of zelfs tot twijfelen worden gebracht. Waar wij mensen langzaam groeien in onze keuze, vertraagd door de en onze natuur, is die keuze bij engelen ogenblikkelijk en volmaakt. En uiteindelijk zal dat bij ons ook zo gebeuren, zal ieder mens door de dood de point of no return overschrijden.

Een zogenoemde strijdvraag over Gods soevereiniteit is voor engelen naar mijn idee daarom volstrekt irrelevant. Zij die God liefhebben zullen nooit aan zijn liefde en macht twijfelen, zij die God haten zullen nooit aan hun perverteringen daarvan twijfelen.

1 uur geleden zei sjako:

Dat zijn dus werken. Enkel door geloof kan je genade, of zoals wij dat zeggen, onverdiende goedheid, krijgen. Uit geloof ontstaan goede werken, dat dan weer wel.

Nee, want deze gaven zijn handelingen van God zelf. Het is God die jou bekeert, het is God die jou het doopsel toedient en het is God die jou zijn Lichaam en Bloed laat nuttigen. Ook jullie geloven dat je het Offer van Christus moet aanvaarden om gered te worden. En dat aanvaarden doe je door Gods gaven daartoe aan te nemen. Het geloof is niet enkel het aanhouden van een gedachte, maar doe je met heel je wezen. Net zoals een kind niet voor de liefde van zijn moeder werkt door te eten wat zij hem bereidt en de kleding aan te (laten) trekken die zij hem geeft, maar het eten en de kleding vanuit haar liefde om niet ontvangt.

Uitsluitend door genade worden we gered en kunnen we met God verzoend worden. Hij zet altijd de eerste stap. Aan dat werk kunnen wij niets aan- of afdoen, behalve dan zijn genade wel of niet aanvaarden door bekering, doopsel en communie. Hoe wij vervolgens verder met Hem leven, bepaalt welke verdere schatten we in de hemel verzamelen. Die schatten worden ook wel verdiensten genoemd, maar ook zij komen voort uit Gods genade. Hij schenkt ons niet zijn gaven omdat wij daar recht op zouden hebben, maar omdat Hij van ons houdt, ons wil redden uit het kwaad en daartoe graag met ons zijn liefde en rijkdom deelt.