Robert Frans

2 uur geleden zei Dat beloof ik:

Dat bedoelde ik niet te zeggen. @Hermanos2 gaf slechts 2 mogelijkheden: Christendom of niet geloven. In dat geval klinkt zijn redenatie best aardig. Maar er zijn veel meer mogelijkheden en dan gaat zijn redenatie niet meer op.

Aan jou: 'de vrucht van iemands geloof', hoe kijk je daar naar dan? Is dat hoe vaak iemand naar de kerk gaat, of hoe iemand zich als medemens in de samenleving opstelt? 

Als je mij een reactie toestaat. Ik denk eerder aan dit:

Zalig de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk der hemelen.
Zalig de treurenden, want zij zullen getroost worden.
Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.
Zalig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.
Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden.
Zalig de zuiveren van hart, want zij zullen God zien.
Zalig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
Zalig die vervolgd worden om de gerechtigheid, want hun behoort het Rijk der hemelen.
Zalig zijt gij, wanneer men u beschimpt, vervolgt en lasterlijk van allerlei kwaad beticht om Mijnentwil:
Verheugt u en juicht, want groot is uw loon in de hemel. Zo immers hebben ze de profeten vervolgd die voor u geleefd hebben.
-Matteüs 5,3-12

Maar ook aan dit:

Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting der wereld.
Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven. Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen,
Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht, Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht.
Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden en zeggen: Heer, wanneer hebben wij U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven?
En wanneer zagen wij U als vreemdeling en hebben U opgenomen, of naakt en hebben U gekleed?  En wanneer zagen we U ziek of in de gevangenis en zijn U komen bezoeken?
De Koning zal hun ten antwoord geven: Voorwaar, Ik zeg u: al wat gij gedaan hebt voor een dezer geringsten van mijn broeders hebt gij voor Mij gedaan.
-Matteüs 25,34b-40

Er zijn niet-christenen die dichter bij Jezus leven dan christenen doen. Zij zullen uiteindelijk met vreugde Christus ontmoeten, in dit leven of hierna. Terwijl de christenen die niet naar het Evangelie leven zullen worden heengezonden.

4 uur geleden zei Hetairos:

Ik zie dat ook . Wat ik echter met geen mogelijkheid  zie is de overeenkomst tussen de zichtbare kerk ( = op aarde), door mensen voortgebracht en de onzienlijke Kerk ( = in de hemel, voor de troon van God), die door Christus gestalte krijgt en dus 'nederdalende IS'. Zie Openbaring 21:2+10.

Maar tóch zijn ze beide dezelfde kerk. En is dat eigenlijk niet iets heel troostrijks, dat God dwars door al onze zonde, al ons vuil ons als zijn geliefde kinderen blijft zien? Dat Hij in ons Christus blijft zien en ons arme zondaars voor zijn machtige heilswerken inzet? De strijd aan het front is inderdaad nooit fraai om te zien en kent vele vermijdbare slachtoffers. Maar als wij werkelijk zouden beseffen wat die strijd is, dan zouden wij zien hoe de duivels sidderen voor het schrikwekkende leger dat de kerk ook op aarde is. Elk doopsel is een klinkende overwinning, elke eucharistieviering een machtige dreun die in alle hoeken van de hel doorklinkt en elk gebed is een extra pantser tegen de pijlen van het kwaad. De duivel vlucht als wij tot God vluchten, ook en juist in al onze zonde en onreinheid. Zelfs in dat kleine, grijze dorpskerkje. Misschien wel júíst in dat kleine, grijze dorpskerkje.

De kunst is om, zoals in de prachtige fim 'Prince of Egypt' wordt gezongen, alles 'through heavens eye's' te zien, dus door de ogen van de hemel. Zie niet de kerk met enkel menselijke, natuurlijke ogen, maar zie haar hoe zij in de Schrift omschreven wordt en zie haar met hetzelfde mededogen en dezelfde barmhartigheid als God doet. Want ondanks alle duisternis, alle kwaad, alle zonde, alle schandalen, is zij er nog steeds. En weet zij vele mensen tot Christus te brengen. Zo mag je zelfs naar jezelf kijken, als stralend kind van God. Ook al ervaar je misschien in je leven dat je soms zo ver weg van Hem lijkt, dat je er zo'n puinhoop van maakt. Maar God houdt van jou en ziet in jou Christus. God is goed, voor jou en ook voor zijn kerk, en heeft alles in zijn hand. En wanneer je je dat beseft, wanneer je daarop durft te vertrouwen, dan zul je met liefde deel willen uitmaken van die kerk, al biddend en werkend. En soms vertrouwvol mopperend uiteraard op al die schandalen...

Bedenk wel dat er maar één iemand is die er alle belang bij heeft dat wij de kerk niet op Gods manier zullen zien en die er alles aan doet om ons zo van de kerk af te houden en ons zicht op haar te versluieren.

God vraagt ons niets meer dan wij samen met Hem kunnen volbrengen. De sleutel zit dus in het laatste zinsdeel. Zonder Hem kunnen wij niets, met Hem alles. Zonder Hem lijken al zijn geboden recht tegen onze natuur in te gaan en is het proberen navolgen ervan een zinloze, moeizame tot zelfs schadelijke onderneming. Met Hem wordt onze natuur steeds meer geheeld, steeds meer doordrongen van zijn liefde, en worden zijn geboden steeds meer een bron van liefde en vrede. Zonder Hem zijn we bang voor het allesdoordringende licht. Met Hem vrezen we licht noch duister. Zonder Hem lopen we tegen de muren van onze zelfbescherming aan, opgebouwd door trauma's en beschadigingen door de jaren heen. Met Hem springen we uiteindelijk over elke muur heen. En als we het nog bij voorzichtig, tastend en wijfelend beklimmen houden is dat ook goed; Hij heeft alle tijd en geduld.

1 uur geleden zei Hetairos:

Ik hoop dat je begrijpt, dat je nu een drogredenatie toepast.

Nu zegt je dus eigenlijk, dat de dogma's bepalen of een kerk zich christelijk kan noemen of niet?

Ik behoor bij geen enkele kerk of groep en ik wijs in principe elk dogma en elke leerstelling af. Zelfs de Bijbel alleen erken ik niet als Woord van God. Ben ik in jouw ogen dan nu christelijk of niet?

Ik ken de (kerk)historie en ik heb heel veel gelezen over het ontstaan - en de fundamenten van ontelbare kerken. Maar uit alles blijkt, dat men er tot op heden niet in is geslaagd om de, net zo ontelbare aantallen, dogma's en leerstellingen met elkaar in overeenstemming te brengen.

Het autoriteitsargument is alleen een drogreden wanneer je niet legitiem op autoriteit kunt terugvallen. Maar bij openbaringen gaat het nu juist wél om de vraag wie de autoriteit heeft om deze vast te stellen en door te geven. Zij worden immers niet door logisch redeneren of wetenschappelijke bewijsvoering verkregen, maar worden ons van bovenaf door God gegeven.
Het enige wat je logisch kunt beredeneren, is in hoeverre iets of iemand mogelijk (!) een relevante bron van openbaring kan zijn en consistent doorredeneert op de openbaring. Maar ook dan blijft het afhankelijk van geloof en vertrouwen. Als een bepaald dogma vervolgens door heel de geschiedenis heen door vrijwel alle gezaghebbende christelijke gemeenschappen en instituties wordt beleden, dan is dus dus wel degelijk een belangrijke aanwijzing dat het dogma algemeen onderdeel van het christendom is en dus van de christelijke openbaring.

Als je echter alle bronnen van openbaring afwijst, dan mag ik ook aannemen dat je jezelf afwijst als bron van openbaring. En dat je dus volgens jouw zienswijze feitelijk helemaal niets over God te weten kunt komen, maar enkel afhankelijk bent van wat je zelf vindt. Dat kan en wellicht geloof je dan alsnog heel christelijk als je geloof in lijn is met de algemeen erkende geloofsbelijdenissen (apostolisch/twaalf artikelen, Nicea, Athanasius). Maar de stelling dat God zich op geen enkele gezaghebbende wijze openbaart en geen eeuwige waarheden over zichzelf openbaart, wordt wel binnen het christendom in het algemeen afgewezen.

5 minuten geleden zei Hermanos2:

Het topic drieëenheid is de laatste tijd vaak ter sprake gekomen en ik kan er nu beter in meedenken. Maar ik denk dat mijn uitleg van de drieëenheid een heel andere is dan van menig ander christen. Ik heb de Trinity uitleg beluisterd op YouTube video’s en gewoon via Google en de verschillende visies zijn opmerkelijk. Er zal vast en zeker een definitie vastgelegd zijn maar wat heb je daaraan als iedereen toch zijn eigen definitie maakt. Niet eens opzettelijk maar gewoon uit onbegrip. Iedereen maakt een definitie die hij begrijpen kan. Ik doe dat ook. Ik kan geen mysterie aannemen en erin geloven. Ik heb meer nodig.

De meest uitgebreide definitie van de Drie-eenheid vind je in de Geloofsbelijdenis van Athanasius. Ik citeer eruit:

Het katholieke geloof nu is, dat wij één God in de Drie-eenheid en de Drie-eenheid in de eenheid aanbidden,
zonder de Personen te vermengen of het Wezen te delen.
Want de Persoon van de Vader, die van de Zoon en die van de Heilige Geest zijn ieder een andere Persoon.
Maar één is de Godheid van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, gelijk is hun heerlijkheid en gelijk van eeuwigheid hun majesteit.
Zoals de Vader is, zo is de Zoon, zo is ook de Heilige Geest.
Ongeschapen is de Vader, ongeschapen de Zoon, ongeschapen de Heilige Geest.
Onmetelijk is de Vader, onmetelijk de Zoon, onmetelijk de Heilige Geest.
Eeuwig is de Vader, eeuwig de Zoon, eeuwig de Heilige Geest.
En toch zijn zij niet drie eeuwigen, maar één Eeuwige.
Zoals zij niet drie ongeschapenen zijn of drie onmetelijken, maar één Ongeschapene en één Onmetelijke.
Evenzo is de Vader almachtig, almachtig de Zoon, almachtig de Heilige Geest.
En toch zijn zij niet drie almachtigen, maar één Almachtige.
Zo is de Vader God, de Zoon God, en de Heilige Geest God.
En toch zijn zij niet drie Goden, maar één God.
Zo is de Vader Heer, de Zoon Heer en de Heilige Geest Heer.
En toch zijn zij niet drie Heren, maar één Heer.
Want evenzeer als wij door de christelijke waarheid genoodzaakt worden elke Persoon afzonderlijk als God en Heer te belijden, worden wij door het algemeen geloof er van weerhouden te spreken van drie Goden of Heren.
De Vader is door niemand gemaakt of geschapen of voortgebracht.
De Zoon is door de Vader alleen, niet gemaakt of geschapen, maar voortgebracht.
De Heilige Geest is door de Vader en de Zoon niet gemaakt of geschapen of voortgebracht, maar Hij gaat van Hen uit.
Eén Vader dus, niet drie Vaders, één Zoon, niet drie Zonen, één Heilige Geest, niet drie Heilige Geesten.
En in deze Drie-eenheid is niets eerder of later, niets groter of kleiner, maar alle drie Personen zijn aan elkaar gelijk in eeuwigheid en in hoedanigheid.
Zodat in alles, zoals reeds gezegd is, de eenheid in de Drie-eenheid en de Drie-eenheid in de eenheid te aanbidden is.

Als je echter meer wilt, dan houdt niets je tegen om in gebed te gaan tot de Vader, gedreven door de Geest, namens de Zoon. 'Zo bidden wij U door Christus onze Heer, die met U leeft en heerst in de eenheid van de Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.' Want alle mooie theorieën ten spijt, uiteindelijk begint het met een relatie tot Hem. God is immers liefde, dus alleen in de liefde leer je Hem kennen en beminnen.

7 uur geleden zei Hetairos:

Als het om de uitleg van de Bijbel gaat, accepteer je alleen de autoriteit van jouw kerkgenootschap. Dat staat je uiteraard vrij, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik dat niet doe. Maar ik onderschrijf geen enkele kerkelijke autoriteit (samengevat in dogma’s en leerstellingen).

De Drie-eenheid wordt echter in heel het christendom geleerd, niet alleen door de katholieke kerk. De oosters-orthodoxen leren het, de lutheranen, de calvinisten, de anglicanen, de baptisten, de doopsgezinden, de mennonieten, de evangelischen, de charismaten, noem maar op. De enige groep van enige betekenis die de Drie-eenheid afwijst is de groep van de Jehovah's Getuigen en haar afsplitsingen. En die wordt door geen enkele kerk als christelijk erkend. Iets wat ook geheel wederzijds is, dus even goede vrienden verder natuurlijk.

Bedenk je wel dat er echt een aantal hele essentiële momenten in de geschiedenis waren waarin het arianisme (dat dus de Drie-eenheid ontkent) heel goed definitief de leer had kunnen worden voor heel of een belangrijk deel van het christendom, maar dat toch niet gebeurde. Het roemruchte concilie van Nicea, waar het echt even vrij close was. De Reformatie, die zich zo ingrijpend losmaakte van het katholicisme. De Amerikaanse opwekkingsbewegingen uit de negentiende eeuw, die helemaal zelfstandig de bijbel wilden bestuderen. En ook in de oosters-orthodoxe kerken heeft het arianisme enige tijd invloed gehad, voordat ze definitief ook daar werd afgewezen. Voor mij zijn dat nogal belangrijke signalen dat God toch écht wil dat wij Hem als Drie-eenheid blijven belijden, of ons dat nu goed uitkomt of niet. En dat deze leer net zo wezenlijk is als de leer van de verrijzenis.

11 uur geleden zei Hermanos2:

Ik kan een heel eind met je gedachten meegaan. Het eerste gedeelte van je post gaat over de Drieëenheid, de vaak herhaalde discussie. Als ik de drie personen los van elkaar beschouw dan kan ik me goed voorstellen dat God bestaat zonder schepping van het universum. Maar ik kan me niet voorstellen dat Hij dan al bestaat uit drie personen. Jezus en de Heilige Geest krijgen pas een functie en een doel of bestemming dankzij God’s schepping.

Niemand kan zich dat voorstellen, omdat Gods wezen onbevattelijk voor ons os. Daarom zijn we afhankelijk van Gods openbaring, die ons leert dat Hij van alle eeuwigheid af aan drie Personen is. Alledrie de Personen zijn God, dus eeuwig en ongeschapen. Er kan dus nooit een moment zijn geweest dat Hij maar één Persoon zou zijn, alsof de andere twee later geschapen zouden zijn en dus niet werkelijk God. Toch is Hij wel maar één God. Dat maakt de Drie-eenheid zo'n mysterie.
We kunnen daarvan iets ervaren in het huwelijk, als man en vrouw 'één vlees' worden, terwijl ze toch twee personen blijven. Of anders een volmaakt op elkaar ingespeeld voetbalteam, waarbij elf spelers toch één harmonieus geheel vormen. Maar ook die ervaringen zijn niet volmaakt, zijn slechts voorafschaduwingen van wat God werkelijk ten diepste is. Want God bestaat niet uit drie delen, rollen of functies, maar Hij ís de drie Personen, waarbij elke Persoon volledig de ene, eeuwige en ongeschapen God is, maar er toch drie Personen zijn.

Eventuele functies en bestemmingen zijn daarbij irrelevant. God is 'Ik ben die Ik ben.' Hij ís, onafhankelijk van hoe wij Hem beschouwen en wat wij aan Hem zouden hebben. In de schepping, verlossing en heiliging werken de drie Personen inderdaad volmaakt samen en mogen we schouwen hoe ze zich tot elkaar verhouden. Maar je moet die samenwerking niet verwarren met Gods hele wezen zelf. God ontstaat natuurlijk niet door het scheppen, maar Hij schept omdat Hij bestaat. Door de schepping kunnen wij Hem zien en ervaren in Vader, Zoon en heilige Geest, maar ook als wij Hem niet ervaren, blijft Hij eeuwig Vader, Zoon en heilige Geest. Ook als wij Hem niet benoemen, is Hij.

Dit laatste punt vind ik toch wel belangrijk om extra aan te stippen. Want wij denken graag in functies, in wat wij van elkaar kunnen krijgen en dus ook van God zelf. Maar zo is God niet. Weliswaar schenkt Hij uit liefde ons roepingen en zegeningen voor zijn heilswerk hier op aarde, maar Hij houdt niet van ons omdat wij zo nuttig en functioneel voor Hem zouden zijn. Hij heeft ons niet nodig. Hij houdt van ons om onszelf.
Zo moeten wij ook elkaar liefhebben en in onze menswaardigheid erkennen, ongeacht of we iets van elkaar nodig zouden hebben. Ook als wij 'nutteloos' zouden zijn, geen belangrijke functie zouden bekleden in de samenleving of misschien enkel maar ziek en 'lastig' liggen te wezen, zijn en blijven wij volwaardig mens en kind van God. Jij bent niet geschapen voor een functie, maar voor jouzelf. Jij bestaat niet omwille van een taak, maar omdat God van jou houdt. Al zou heel de wereld wegvallen, inclusief je eigen lichaam, dan nog blijf jij een geliefd kind van God en behoud je in Hem je volle bestaansrecht.
Laat je daarom nooit iets anders zeggen en laat je gedachten nooit toe om zo over God te denken. Want wat voor ons geldt, geldt voor Hem natuurlijk oneindig veel meer.

23 uur geleden zei Hermanos2:

God is liefde. Dat is een uitspraak die heel vaak gehoord en gelezen wordt. Was dit vóór de schepping ook al zo? Volgens mij niet want je kunt niet liefde zijn in je eentje. Je kunt pas liefde zijn als er een object is waaraan je die liefde kunt laten zien, bewijzen. Of, is dat nou juist de reden dat God besloot te scheppen?

God is niet in zijn eentje en ook nooit geweest. God is drie Personen: de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Dat is ook precies de reden waarom Hij in zichzelf liefde kan zijn. De drie Personen houden volmaakt van elkaar op een wijze die wij niet kunnen bevatten en waarvan wij een glimp opvangen wanneer God de Zoon zijn leven voor ons geeft.
Hij heeft ons ook niet geschapen omdat Hij ons nodig zou hebben, of omdat Hij anders eenzaam zou zijn of tekort zou komen. God is Algenoegzaam in zichzelf; Hij heeft niets en niemand nodig. Hij schiep ons omdat Hij ons wilde. Liefde wil zichzelf uitdelen, verspreiden, vrucht dragen, dus heel de schepping komt voort uit zijn liefde. Net zoals het huwelijk vruchtbaar wordt door kinderen en de kerk vruchtbaar wordt door het doopsel, zo is Gods liefde vruchtbaar door schepping.

Bedenk wel dat het woord 'liefde' slechts een menselijk begrip is dat onmogelijk kan bevatten wat God ten diepste in zijn wezen is. Als God zich openbaart als liefde, dan gebruikt Hij een woord dat voor ons voldoende herkenbaar is, zodat we enigszins vanuit onze ervaringen kunnen begrijpen wie God is. Maar we moeten dat woord niet verwarren met de werkelijkheid. We moeten ons dus niet laten beperken door ons begrippenkader, maar integendeel Gods openbaring, dus het Evangelie, volledig aanvaarden zoals deze is.
'Een God van liefde zou nooit zus en zo doen,' is daarom een wat onzinnige redenering, omdat wij dat simpelweg helemaal niet kunnen weten. Natuurlijk kunnen we vanuit ons geweten, geijkt op het Evangelie, redeneren hoe wíj lief behoren te hebben en aan Gods genade behoren te beantwoorden, waardoor wij door onze liefde iets van Gods liefde kunnen laten zien. Maar ons geweten is niet volmaakt, is door de zonde beschadigd en daardoor geneigd tot het kwaad, dus kunnen we alleen in die liefde groeien als we Christus volledig toelaten in ons wezen en volledig op zijn woord vertrouwen.

Een klein voorbeeldje van hoe wij Gods geboden zodanig naar onze hand zetten, dat ze niet het heil brengen dat ze zouden kunnen brengen. In het OT staat een eenvoudig verbod op rente. Dit betekent dus dat je geen rente mag vragen als je iets uitleent. Leen je 2 euro uit, dan behoor je tevreden te zijn met 2 euro teruggave. Niet meer, niet minder. Hoe zijn wij nu met dit gebod omgegaan?
Het jodendom constateert aan de hand van Exodus 22,24 dat het verbod op rente alleen voor leningen onder volksgenoten geldt. Fair punt, waardoor zij dus aan niet-Joden gewoon volop rente kunnen vragen en dat dan ook doen. De islam kent ook een verbod op rente, maar daarvoor hebben ze het 'islamitisch bankieren' bedacht. Dit bestaat uit allerlei complexe constructies, waarbij de debiteur alsnog meer geld betaalt dan hij leent. Feitelijk is het dan dus ook een soort rente, zonder dat het technisch gezien rente is. Het vroege christendom kende ook een verbod op rente, maar heeft dat uiteindelijk simpelweg afgeschaft. In het NT is zo'n verbod dan ook niet te vinden, dus vooruit dan maar, ook hier een fair punt.

Doordat we dat gebod niet meer handhaven (naar de geest), hebben we nu een hele economie en samenleving opgebouwd op basis van schulden, omdat daarmee immers nu geld te verdienen valt. Als je een opleiding volgt, begin je al meteen met een schuld om de studiekosten te betalen. Daarna moet je een hypotheek nemen als je een huis wil kopen. Voor onvoorziene, dure kosten, zoals een kapotte wasmachine, zul je soms ook moeten lenen. En wie kent die vreselijke leen-reclames nog, waarbij je werd verleid om gewoonweg misdadige woekerpolissen af te sluiten voor je nieuwe dakkapel, en die vele mensen diep in de problemen brachten?
Zo kom je in een cyclus van leningen en afbetalingen, zodanig dat niet weinig mensen daar niet zomaar meer uitkomen. Banken verdienen fors aan al die leningen, maar veroorzaken zo wel instabiliteit, onzekerheid en financiële ellende. Schuld is nu eenmaal geen stevige fundering om je economie op te bouwen. Dat laten al die economische crises wel zien. Toch gaan we er mee door, alsof er geen andere keuze is. We zijn zó ontzettend star en inflexibel geworden, ook op politiek gebied. De economische goden hebben ons stevig onder de plak. Onze verre voorouders waren heel waarschijnlijk veel vrijer, creatiever en avontuurlijker in dit soort dingen.

Maar stel dat we dit gebod nu eens wél serieus zouden nemen, dus ook naar de geest zouden opvolgen? Zou de economie er dan niet ineens totaal anders eruit zien? Eenvoudiger, rechtvaardiger en onvermijdelijk ook een stuk soberder? Ik weet het oprecht niet, maar mij lijkt het dat zo'n gebod er niet voor niets instaat. Net zoals de geboden omtrent het jobeljaar, waarbij je je bezit weer terugkrijgt. Stel je eens een economie voor met zo'n jobeljaar en bemerk vervolgens hoe moeilijk je dat nog voor te stellen is.
In plaats van echt serieus naar God te luisteren, met Hem het avontuur aan te gaan en Hem in een geest van eenvoud, liefde en vrijheid te gehoorzamen, proberen we vooral een slaatje uit zijn geboden te slaan en willen we zoveel mogelijk voor onszelf houden. Waardoor we het ons eigenlijk alleen maar moeilijker maken en steeds moeilijker ons nog kunnen ontworstelen aan al die goden. Als we dat überhaupt nog wel willen. Met alle gevolgen van dien.

Dit vind ik nu net een buitengewoon interessant onderwerp, waar ik veel over nagedacht heb. Tot nu toe zijn dit in het kort mijn gedachten:

Grote rijken verbrokkelen steeds meer als ze te machtig worden. Mythisch wordt hierover verhaald met de toren van Babel. God gedraagt zich daar als het ware als een boer die vol zorgen de stad ziet groeien. Zodra de mens te eensgezind wordt, jaagt God haar weer uiteen en brengt verwarring, mogelijk om te voorkomen dat we door onze macht in combinatie met de zonde onszelf zouden vernietigen. Mogelijk heeft God ook in zijn kerk enige keren zo gehandeld en kan men het grote schisma en de reformatie hiermee verklaren. De ontwikkeling van landbouw en de urbanisatie zijn dan ook relatief recente ontwikkelingen: daarvóór leefden we duizenden jaren lang in kleinere, zelfvoorzienende gemeenschappen. Ook de steden van weleer waren grotendeels zelfvoorzienend en niet te vergelijken met de steden van nu.

De roofbouw begon feitelijk al toen we uit Afrika wegtrokken en de wereld veroverden. Want we kwamen overal nieuwe gebieden met nieuwe dieren tegen, die niet voorbereid waren op onze zeer succesvolle jachttechnieken. Die nog veel effectiever werden toen we de hond domesticeerden en gebruikten bij de jacht. Toen we al jagers-verzamelaars waren, stierven overal waar we kwamen dieren massaal uit, behalve dus in ons thuisland Afrika. Zo hebben ook hier in Europa olifanten, tijgers en nijlpaarden rondgelopen en had Australië véél meer soorten grote buideldieren dan enkel de kangoeroe. Alleen op onze boerderijen werden dieren behoed voor uitsterven, doch tegen een steeds hogere prijs voor de dieren. Elke boerderij was en nog steeds is dus eigenlijk een soort ark van Noach, want zonder hen zouden er geen koeien, schapen, varkens, kippen, etc. meer hebben geleefd.

De razendsnelle groei van de mensheid en de massale verwoesting is pas sinds de industrialisatie echt goed op gang gekomen. Daarvóór werden ook al bossen gekapt, steden aangelegd (ook in de jagers-verzamelaarstijd waren er al megasteden!), mijnen uitgegraven en dus al enige verwoestingen aangericht. Maar nu doen we op dat zo'n grote schaal, dat zelfs het klimaat er relatief razendsnel door veranderd en er veel nu echt onherstelbaar verloren gaat. Ook hoe we massaal met veedieren omgaan is werkelijk ongekend. En de onmiskenbaar grote verworvenheden van de industrialisatie die wij hier nu genieten komen eigenlijk voornamelijk de rijke landen toe, want de arme landen moeten al het werk doen en hun grondstoffen worden ervoor uitgeput.

God is niet tegen ontwikkeling, alleen wel tegen te snelle ontwikkeling op basis van machtszucht en hoogmoed. Zeker de laatste decennia gaan veranderingen letterlijk ongezond snel. Waar een Romein nog prima in de middeleeuwen zich zou kunnen redden, zal een middeleeuwer in deze tijd niets meer begrijpen. Het valt je misschien op dat zowel de natuur als de kerk zich vrij traag ontwikkelen en dat het leven zich middels evolutie zelfs nóg trager ontwikkelt. Alles in de schepping is geënt op traagheid. Waar het waarschijnlijk de bedoeling was dat onze ontwikkelingen langzaam meegroeiden met onze geestelijke rijpheid en met de schepping zelf, generatie na generatie, zodat we pas iets ontwikkelden als we wisten hoe er mee om te gaan, zijn we nog als kleine kinderen met allesverwoestende kracht, zonder werkelijk besef van wat we nu aanrichten.

We zijn goden geworden. We kunnen vliegen, we kunnen op oneindige afstanden met elkaar communiceren volgens organisch groeiende digitale netwerken, we kunnen de natuur onbeperkt terraformen, we kunnen zelfs de ruimte in, we hebben toegang tot oneindig veel kennis, noem maar op. Als goden willen wij macht, aanzien, kracht, vrijheid, noem maar op. En juist in die zoektocht we steeds meer vervreemd geraakt van onze natuur en accepteren we haar steeds minder, wat weer onrust, frustratie en angst veroorzaakt. Bij elke verworvenheid stijgen immers onze verwachtingen exponentieel, véél meer dan de verworvenheid kan bieden. Want de natuur die God zelf ons gegeven heeft, is zacht, kwetsbaar, nederig, gebonden aan Gods liefde, noem maar op. Als Christus ons God volmaakt laat zien, dan meent Hij dat écht. De lijdende, stervende Christus is God. De dood overwinnende Christus is God. God is liefde en liefde is kwetsbaar.

Waar wij rentmeesters hadden moeten zijn, deel uitmakend van een universum vol bezieling, liefde, leven en God, zijn wij nu heersers geworden in een universum die ons koud, gevaarlijk en leeg overkomt, zonder God. Dat is de deal met de duivel die we gesloten hebben, weer mythisch omschreven met de boom van kennis van goed en kwaad: we kregen alles wat we wilden, maar verloren onszelf daarbij. We betalen een steeds hogere prijs voor steeds minder echt geluk, tot wat de duivel betreft we hem alles geven, zonder dat hij er nog iets voor terug hoeft te doen. Ondertussen houdt God het verlangen naar schoonheid, eenvoud, liefde, zachtmoedigheid en geborgenheid in de mensheid brandend, zichtbaar en hoorbaar in onze levensbeschouwingen, kunstuitingen en verhalen, hoeveel as we er soms ook overheen gooien door onze zonden.

Hoe ver God die grote ontwikkelingen laat gaan, weten we niet. Maar mogelijk zal er een punt komen dat we helemaal definitief losgekoppeld raken van onze natuur, dat we Adams dood totaal gestorven zijn, voordat Hij terugkomt en ons weer laat verrijzen als echte, pure, verheerlijkte mensen naar zijn beeld. Hoewel dat punt waarschijnlijk net zo onmogelijk aan te wijzen zal zijn als het precieze punt van de erfzonde, omdat beiden zich immers constant in de geschiedenis herhalen, zowel in samenlevingen als in individuen. Alleen God kent immers onze totale geschiedenis en die wordt ons pas bij het laatste oordeel geopenbaard. Een dag vol schaamte, wroeging en schrik, dat zeker, maar ook vol barmhartigheid, vertrouwen en menselijkheid, voor wie het Licht niet vrezen.

Ongetwijfeld schieten mijn gedachten tekort in het omschrijven wat er werkelijk gaande is en mis ik veel belangrijke details. Er valt ook nog zoveel meer te zeggen dan ik hier nu doe. Ik ga er ook wel vanuit dat het merendeel wat ik hier schrijf onzin is. Maar op hoofdlijnen denk ik dat zowel de erfzonde als Gods voorzienigheid zich ongeveer zo uiten en wij zo samen met of tegen God onze wereld en geschiedenis vormen.

Sta mij toe iets meer uit het betreffende bijbelgedeelte te citeren:

En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; de eerste hemel en de eerste aarde waren verdwenen en de zee bestond niet meer.
[...]
Toen kwam een van de engelen met de zeven schalen die gevuld waren met de zeven laatste plagen, naar mij toe en zei: “Kom! Ik zal u de bruid, de vrouw van het Lam tonen.”
En hij bracht mij in de geest op een zeer hoge berg en toonde mij de heilige stad, Jeruzalem, terwijl zij van God uit de hemel neerdaalde,
stralend van de heerlijkheid Gods: zij schitterde als het kostbaarste gesteente, als kristalklare jaspis.
De stad was omringd door een grote hoge muur met twaalf poorten en aan de poorten stonden twaalf engelen; namen waren daarop gegrift, de namen van de twaalf stammen van Israël.
[...]
En de twaalf poorten waren twaalf parels: elke poort bestond uit een enkele parel. En de straten van de stad waren van zuiver goud, doorzichtig als glas.
Maar een tempel zag ik er niet, want God, de Heer, de Albeheerser, is haar tempel, evenals het Lam.
En de stad heeft het licht van zon en maan niet nodig, want de luister van God verlicht haar en haar lamp is het Lam.
En de volken wandelen bij haar licht, en de koningen der aarde brengen haar hun rijkdom.  
Haar poorten zullen overdag nooit worden gesloten, en er zal geen nacht meer zijn,
en zij zullen daar de pracht en de schatten der volken brengen.
Niets onreins zal er binnenkomen, en niemand die plichtig is aan de onnoembare leugen, maar alleen zij wier namen geschreven staan in het boek des levens van het Lam.
-Uit Openbaringen 21, WV75

Ik zie niet in waarom ik hier niet de zegevierende Kerk in de hemel zou kunnen zien. De zegevierende Kerk die één wordt met de strijdende Kerk op aarde, net zoals hemel en aarde één worden. De twaalf poorten staande voor de twaalf apostelen, ofwel de twaalf stammen, ofwel het hele Godsvolk dat door het lijden tot God is gebracht, gesymboliseerd door de parels. Het goud staande voor de vele geestelijke rijkdommen die de Kerk ook vandaag de dag schenkt en waar vele volkeren in Gods Licht wandelen, dat ook op aarde nooit ondergaat. Nu alreeds mogen wij door het gebed, de sacramenten en de naastenliefde een voorproef smaken van de hemelse heerlijkheid, maar straks zal de Kerk eindelijk in volle luister getoond worden, als wat zij al die tijd was, maar door haar strijd tegen de zonde grotendeels verborgen bleef.

Ik zie niet in waarom de Kerk niet de Bruid van Christus zou kunnen zijn, waar wij als gelovigen volop in mogen delen en zo ook door Hem geliefd mogen worden zoals Hij Christus liefheeft. Er zijn verschillende beelden van de Kerk in de Schrift te vinden: de hemelse Bruid, het Lichaam van Christus, de verborgen Vrouwe, Gods Rijk, het nieuwe/hemelse Jeruzalem, de nieuwe Eva ofwel de maagd Maria, de ark der redding, de nieuwe/hemelse tempel, etc. Maar wat nu slechts in mystieke beelden wordt geschouwd, zal straks zo helder en klaar zijn als de zon. Christus houdt van ons als zijn geliefde vrouw en heel het Offer, heel zijn zelfgave is zijn huwelijksaanzoek aan ons, aan jou. En Hij nodigt jou uit daarop 'ja' te zeggen door zijn zelfgave te aanvaarden als een offer voor jóú en jezelf geheel weer aan Hem te geven.

1 minuut geleden zei Dat beloof ik:

Besef je dat ingekorte versie van deze zin luidt: "kies je voor Christus of voor vrede" ? 

In sommige extreme gevallen moet je die keuze maken inderdaad.

2 uur geleden zei Petra.:

"Wanneer je door conflicten tussen Christus of je familie moet kiezen, dan vraagt Christus dus om eerst voor Hem te kiezen. "

Er staat niet kies eerst voor mij en ga de strijd aan. Integendeel! Mattheus 5: Ga je eerst verzoenen en kom dan je offer brengen staat er.

Uiteraard moet je je eerst met je naasten verzoenen bij conflicten en mag je nooit zomaar mensen afwijzen omdat zij anders leven en denken. Maar soms kan dat niet meer en dan moet je kiezen: blijf je bij Christus en het evangelie, of geef je toe aan waar je niet aan toe moet geven omwille van de lieve vrede?
Ook als je niet in Christus gelooft kun je soms voor zulke keuzes komen te staan. Stel dat een man zich ook tegen jou ronduit vrouwonvriendelijk gedraagt en ook zeer vrouwonvriendelijke principes aanhangt, ongeacht hoe je hem van het tegendeel probeert te overtuigen en ongeacht hoe vriendelijk en beleefd je vraagt om respect en gelijkwaardigheid. Ben je dan bereid je principes hierin te verlichten of op te geven omwille van de vrede met hem, of vind je je waarden hierin toch belangrijk genoeg om dan alsnog afscheid van hem te nemen?
Of stel dat ík zo'n man tegenkom, zou je dan ook niet liever zien dat ik na deze tevergeefse pogingen afscheid van hem neem, alleen al om te voorkomen dat hij mogelijk alsnog een slechte invloed op mij weet uit te oefenen met zijn charisma? Want vergis je niet: het contact met iemand hierom beperken is geen kwestie van arrogantie, maar van zelfbescherming.

Je hoeft hem dan nog niet eens echt te haten of over hem te oordelen; dat laatste blijft ook dan niet toegestaan. 'Haten' in evangelische zin heeft een zachtere betekenis dan wij nu kennen en staat vooral voor het niet meer of heel beperkt onderhouden van contact. Beter vergeef je hem zelfs onvoorwaardelijk, zoals Christus zijn beulen vergaf.
Maar zomaar aan iemand toegeven omwille van de lieve vrede of je welbewust omringen met verkeerde vrienden is evenmin toegestaan, of je nu gelooft of niet. Sommige dingen in het leven zijn belangrijker en geven uiteindelijk meer vrede, rechtvaardigheid en welzijn dan onvoorwaardelijke conflictmijding of het aanhouden van een vriendschap.

4 uur geleden zei Dat beloof ik:

Dat is in mijn ogen iets heel anders dan waar Chartreuse het over heeft en waar ik op reageerde.

Ook dat is iets heel anders dan waar @Chartreuse op doelt.

Waar doelt @Chartreuse volgens jou dan op? Want volgens mij refereer ik in de laatste twee alinea's naar de innerlijke strijd die het echt willen goeddoen soms oplevert en heeft @Chartreuse het daar ook over.

Citaat

Niet meer? Kwaad (of onheil, tegenspoed) maakt nu eenmaal onlosmakelijk deel uit van de wereld; dat is altijd zo geweest en het is een utopie om te denken dat er een wereld mogelijk is zonder. Kanker, aids, corona, er zullen altijd ziektes uitbreken.

Alleen God kan ons inderdaad nog verlossen uit het kwaad en van het lijden, dat klopt inderdaad. Uit onszelf gaan we dat niet meer doen. Echter, dat we inmiddels aan deze situatie gewend zijn, betekent niet dat het intrinsiek bij ons hoort. We hebben niet voor niets dat hardnekkige paradijsverlangen, dat in vrijwel al onze levensbeschouwingen weer opsteekt.
Ziektes hebben er echter inderdaad altijd bijgehoord, ook vóór de zondeval, daar ik het scheppingsverhaal mythisch lees. Maar het kon ons waarschijnlijk niet zoveel schelen; we accepteerden het als deel van de schepping en niet als iets kwaads. Ziekte en dood zijn immers goed noch kwaad; hoe je ermee omgaat en hoe je sterft bepaalt of ze je heilig maken of niet. Ook nu nog zie je dat veel antieke jager-verzamelaarsculturen de mens gewoon zien als bescheiden onderdeel van een schepping die niet om haar draait en haar dus niet méér of minder lijden bezorgt dan welk dier of welke plant ook.

Citaat

"To make a good person do bad things, it really takes religion" (Dawkins) of wel: Om een goed persoon slechte dingen te laten doen, heb je echt religie nodig.

Of een ander groots ideaal of verhaal waarmee je de wereld beter wil maken. Maar naast dat dit natuurlijk gewoon antitheïstische propaganda is, zit er wel een kern van waarheid in. Juist zij die het meest heilig willen leven, religieus of niet-religieus, krijgen met de zwaarste beproevingen te maken en vallen niet zelden het meest diep als ze zondigen. Liefde en haat zitten soms heel dicht bij elkaar, omdat je voor zowel het absoluut goede als het absoluut kwade precies dezelfde gereedschappen nodig hebt. Het kwaad staat immers niet op zichzelf, maar is een pervertering van het goede en heeft het goede dus nodig om kwaad te verrichten. Een hatend iemand is daardoor niet zelden nog eenvoudiger tot bezinning te brengen dan een onverschillig iemand, die misschien niet veel kwaad doet, maar ook niet veel goed. Toch zijn we geroepen om 'dat risico te nemen' en dus te streven naar die heiligheid, want alleen dan kunnen we boven onszelf uitstijgen en dichter bij God komen. Alleen de liefde maakt gelukkig.

4 uur geleden zei Dat beloof ik:

Ik denk dat die 'worsteling' vaak ernstig wordt overdreven. In ieder geval wel bij het beeld dat @Chartreuse schetste. Want ook de Joodse leiders ten tijde van Jezus handelden omdat zij dachten dat dit juist was binnen hun geloof. Sterker nog: Ik denk dat gelovigen, van welke religie dan ook, bij religieuze kwestie altijd handelen naar waar volgens hen goed is. Het probleem is dat die keuze dan vaak in de ogen van anderen fout is.

In de praktijk is er geen worsteling maar kiest men simpelweg voor dat wat het beste lijkt. En dat geldt niet alleen voor geloofskwesties.

Dat is op zich waar... hier in het vrij rustige westen. Maar er zijn natuurlijk ook genoeg werelddelen waar het wel degelijk heel gevaarlijk is om andere keuzes te maken dan de overheid of je omgeving verwacht. En waar men wel degelijk letterlijk de wapens moet oppakken om vrijheid, veiligheid en rust te creëren. Ik denk dat de metafoor van de strijd daarom wereldwijd zo aansprekend is en niet alleen in het christendom. Het is iets waar veel mensen dagelijks mee te maken hebben en dat ook als een dreigende wolk boven ons kan hangen bij tijd en wijle. Ook in onze fictieve verhalen komt veel strijd voor, van epische slagvelden tot persoonlijke overwinningen. En hoe vaak wordt bijvoorbeeld de behandeling van kanker niet ook een strijd genoemd en als zodanig ervaren? Of het afkicken van een ernstige verslaving? Of zelfs een verkiezingscampagne?

Ik zelf gebruik nog weleens de verslaving als metafoor voor de strijd tegen het kwaad. We willen als mensheid graag het goede doen en doen ook veel goed, maar zijn fundamenteel een weg ingeslagen die tot de verwoesting van de schepping en uiteindelijk onszelf leidt als we niet willen 'afkicken' van het kwaad. We zijn zodanig verslaafd aan het kwaad, dat we menen dat het erbij hoort en we ons niet meer kunnen voorstellen hoe het is om volmaakt gelukkig in een wereld zonder enig kwaad te leven. De strijd tegen het kwaad lijkt dan ook wel op de strijd tegen een verslaving. Inclusief afkickverschijnselen als je schijnbaar tegen je natuur in moet kiezen wanneer deze schreeuwt om directe bevrediging van ontspoorde verlangens. Verlangens die je juist verder van het geluk brengen dan dichterbij en uiteindelijk voor een steeds hogere prijs steeds minder genot brengen. Wat heb je immers aan economische voorspoed als de planeet zelf daardoor onleefbaar wordt? Maar toch kiezen we steeds voor het eerste, alsof de economie belangrijker is dan de aarde waarop we leven. Zo maken we voortdurend zulke keuzes, omdat we ons de snelle kick levendiger voor ogen kunnen stellen dan het duurzame, vredige geluk na het afkicken.

Welke metafoor je echter ook gebruikt, consequent en overal het goede willen doen in alle zachtmoedigheid en onvoorwaardelijke liefde is geen pad van rozen. En kan ook in het rustige westen problemen en verdriet opleveren als mensen daardoor misbruik van jou maken, jou minachten, treiteren of buitensluiten. Het kan dan soms heel moeilijk zijn om niet toe te geven aan de groepsdruk en toch maar in te leveren op je principes daar waar je dat absoluut niet zou moeten doen (denk aan meepesten, of zwijgen bij racistische opmerkingen). Maar als je volhardt, samen met Christus, en liever nog 'alle afkickverschijnselen prefereert boven het snelle genot van de verslaving', dan vind je wel een geluk en een vrede die de wereld niet kan bieden. Dan kom je wel op je echte bestemming, namelijk in het centrum van Gods liefde, waar het eenvoudige geluk van er gewoon samen zijn in alle vrijheid heel je wezen vervuld.

7 uur geleden zei Dat beloof ik:

Hier schuilt het gevaar. Geloofskwesties vertalen naar oorlog. Men MOET helemaal niets maar men heeft ook de vrijheid om er voor te kiezen geen keuze te maken en deze geweldsretoriek te vermijden. 

Welke beelden zou jij voor de, wel, worsteling met het kwaad en onrecht in de wereld en met je eigen tekortkomingen daarin dan liever omschrijven?

15 minuten geleden zei Hermanos2:

Lees in je citaat hoe makkelijk de Engelse taal binnensluipt. Niet meer weg te denken. Zeker niet wanneer we ons beroepen op onderzoeken, artikelen, etc. Gelukkig staat het alle users/gebruikers vrij om te lezen en te reageren waar men zich toe geroepen voelt. Dus het hoeft geen belemmering te zijn. Bijbelteksten met versnummers zijn al helemaal easy op te zoeken. No problemo.

Het gebruik van Engelse termen is echter wel wat anders dan geheel in het Engels schrijven. De termen die ik gebruikte, gebruikt Credible.nl zelf ook. Maar mijn schrijven was wel in het Nederlands, net zoals dit schrijven.
En wanneer je iets wil communiceren, is het wel zo beleefd en gewoon verstandig om zélf je communicatie voor de ontvanger begrijpelijk te houden. Wanneer de user iets zou moeten opzoeken wat je zelf prima met hetzelfde gemak kunt leveren, dan is de vuistregel eigenlijk dat je het gewoon zelf levert.

Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom sommigen hier wat laatdunkend doen over users die teksten liever in het Nederlands lezen. Credible is immers een Nederlandstalig forum en de FAQ zelf geeft aan dat in het Nederlands geschreven dient te worden. Dus users die dat wensen staan gewoon volledig in hun recht. Moeite hebben met Engels of met moeilijker Nederlands is daarbij helemaal geen schande, maar iets waar je gewoon rekening mee kunt houden als iemand aangeeft dat te hebben.

18 minuten geleden zei Petra.:

Als Jezus kwam om strijd te brengen is het geen vredestichter maar strijdstichter. Dan zou Jezus niet -kinderen Gods- genoemd kunnen worden. Als dat niet raar is weet ik het ook niet meer hoor. Volgens mij klopt er iets niet, aan de tekst of vertaling of weetikwat.

Het is iets wat je buiten het christendom echter ook veel tegenkomt. Iemand strijdt voor een meer rechtvaardige, vreedzame wereld, maar krijgt daardoor ruzie met haar naasten, omdat zij niet achter die idealen staan of geen belang erbij hebben. Stel je bijvoorbeeld een feminist voor, die opkomt voor haar rechten en die strijd voor een meer vreedzame, inclusieve wereld. Dat kan dan conflicten opleveren met haar meer conservatieve familie. Maar ze zal zichzelf toch als voorvechter voor vrede, veiligheid en gerechtigheid voor de wereld achten, ondanks die ruzies. Soms moet je dus inderdaad de strijd aangaan om vrede te stichten.

Wanneer Christus over vrede en verzoening spreekt, dan gaat het allereerst om de vrede en verzoening tussen de mens en God zelf. Pas als de mensheid volledig met God verzoend is, kan er sprake zijn van echte vrede, eenheid en gerechtigheid in de wereld. Ook op persoonlijk vlak zal de vrede van Christus allereerst innerlijk zijn en daarna pas uitvloeien in eventuele vrede met je naasten. Wanneer je door conflicten tussen Christus of je familie moet kiezen, dan vraagt Christus dus om eerst voor Hem te kiezen. Zeker als de normen en waarden van je familie absoluut niet aansluiten op die van het evangelie. Vrede stichten betekent ook hier dus niet elk conflict vermijden omwille van 'de lieve vrede', maar het betekent opkomen voor wat waar en juist is, omdat alleen de waarheid vrij kan maken en alleen Christus echte vrede kan brengen. Conflicten vermijden is dus goed, maar niet tegen elke prijs.

27 minuten geleden zei Petra.:

Als ik opschrijf "niet eren maar verkwanselen, misbruiken of vernietigen".... waarmee wil je dan dat ik nog meer rekening houd? 

Of schaar jij vraatzucht liever onder eren dan verkwanselen en misbruiken  ? 

P.S. ik ben hier gestopt met lezen. 

Dan heb ik je verkeerd verstaan. Ik dacht dat, ook in de context van je tweede zin, je bedoelde dat het liefdeloos zou zijn die gevoelens te verkwanselen of te vernietigen in tegenstelling tot het volledig navolgen ervan. Maar je schrijven is echter inderdaad ook te verstaan in lijn met wat ik bedoelde en je hier aangeeft en dat was dan dus ook de bedoeling. Bij deze hopelijk rechtgezet.

7 uur geleden zei Petra.:

Liefdeloosheid is je door God gegeven begeerte/lustgevoelens niet eren maar verkwanselen, misbruiken of vernietigen. We hebben ze namelijk niet voor niks in onze menselijke blauwdruk kado gekregen; het hoort bij ons menszijn.

Houd er alleen wel rekening mee dat niet alleen volgens christenen deze gevoelens (enigszins) ontspoort zijn geraakt. Net zoals onze eetlust bijvoorbeeld dat ook is. Je kan immers God niet wijsmaken dat het goed en gezond is om veel te veel te eten en vervolgens tonnen voedsel weg te gooien, omdat we het niet meer opkunnen. Na het zelfs nog geproduceerd te hebben op beestachtig wrede wijze als het om dierlijke middelen gaat. En zie ook hoe het gezonde verlangen naar eigen bezit volledig is doorgeslagen naar het onbegrensd kopen, kopen, kopen van zoveel en zo goedkoop mogelijke zooi, zonder interesse in wie en wat de rest van de prijs ervoor betaalt.

Als je wil weten in hoeverre onze seksuele gevoelens ontspoort zijn geraakt, moet je nagaan waarvoor we ze nou eigenlijk in onze natuur hebben, namelijk voor voortplanting en het smeden van zowel sociale als mentale eenheid tussen de sekspartners, zodat ze samen het gezin trouw blijven. Wanneer mensen dan enkel om het genot seks hebben met wisselende personen, dan zou zonder krachtige, chemisch geproduceerde voorbehoedsmiddelen en of abortieve maatregelen elke heteroman zo'n beetje een heel dorp kunnen verwekken en met vele vrouwen één kunnen worden. Daar zit dus duidelijk iets niet helemaal goed. Seks is ook op biologisch niveau duidelijk niet alleen als genotsmiddel bedoeld en zelfs niet enkel als romantische binding, maar heeft een heel krachtige functie met levenslange, ingrijpende gevolgen. Daar niet voldoende respectvol mee omgaan kan rampzalige gevolgen hebben.

Seksuele hervormingen in de katholieke leer zouden best mogelijk moeten kunnen zijn, maar wel op basis van bovenstaand verhaal. We hoeven wat mij betreft misschien niet letterlijk alle seksuele handelingen buiten het huwelijk en alle voorbehoedsmiddelen meteen zware zonden te vinden. Hoewel God daarin natuurlijk het laatste woord blijft hebben en Hij allereerst door zijn kerk spreekt. Ook zijn lang niet alle moderne ontwikkelingen op seksueel gebied slecht en zouden we als gelovigen daar niet altijd maar afwijzend tegenover moeten staan. Zeker niet als zij bepaalde maatschappelijke problemen hieromtrent net zo goed of zelfs beter oplossen. Maar zomaar ten volle meegaan in de loskoppeling van seksualiteit en haar wezen is en blijft een totaal ander verhaal. Dat lijkt in beginsel misschien heel mooi, leuk en vrij, maar is uiteindelijk net zo destructief als vraatzucht, machtszucht en bezitsdrang.

In de verhaalreeks De Hongerspelen (The Hunger Games) ontdekt Katniss Everdeen hoe de superrijken tijdens hun exclusieve feestjes in de hoofdstad ervoor zorgen dat ze eindeloos door kunnen blijven eten. Met behulp van een speciaal drankje braken ze het eten op de toiletten steeds weer uit, zodat ze niet verzadigd raken. Door middel van chemisch geproduceerde middelen hebben ze het eten zo radicaal losgekoppeld van het wezen ervan, dat er geen grenzen meer aan gesteld hoeven te worden en ze onbekommerd en onbeperkt ervan kunnen genieten, zelfs nog zonder overgewicht te krijgen. Dergelijke loskoppelingen kunnen mijns inziens dus zeer decadent uitvallen en uiteindelijk destructief worden voor de menselijke geest en eigenlijk ook het lichaam. Of het nu om eten, drinken of seks gaat. Niet zelden is dan wel degelijk enige ascese en soms radicale onthouding nodig om weer op het juiste spoor te geraken.

1 minuut geleden zei Petra.:

Liefdeloosheid is je door God gegeven begeerte/lustgevoelens niet eren maar verkwanselen, misbruiken of vernietigen. We hebben ze namelijk niet voor niks in onze menselijke blauwdruk kado gekregen; het hoort bij ons menszijn. Daarom is aseksualiteit of beter gezegd de stoornis verminderd/verstoord/afwezigheid van seksueel verlangen opgenomen in het medisch handboek bij seksuele disfuncties.

Vreemd, want de a in lhbtqia+ staat nu juist voor aseksualiteit, wat weer impliceert dat het géén stoornis is, maar een voorkeur, identiteit of geaardheid. Het heeft zelfs een eigen vlag (zwart, grijs, wit, paars). Ik dacht namelijk dat in het lhbt-alfabet nu juist geen psychische stoornissen waren opgenomen...

2 uur geleden zei Hetairos:

Ik zou de torenbouw van Babel nu niet direct willen vergelijken met de bouw van de Gemeente, waarvan immers geschreven staat in Matthew 16:16-18 (NBG1951): "Simon Petrus antwoordde en zeide: Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God! Jezus antwoordde en zeide: Zalig zijt gij, Simon Barjona, want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar mijn Vader, die in de hemelen is. En Ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze petra zal Ik mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen."

Nu weet ik wel dat de RK haar bestaansrecht, met name, fundeert op deze tekst, maar dat is nu niet het punt. Ik wil aanhalen dat Jezus zélf zijn Gemeente bouwt en dat, om die reden, het dodenrijk haar niet zal (kunnen) overweldigen.

Die belofte blijft ook standhouden. De kerk bestaat immers nog steeds. Ze zal niet verdwijnen. Misschien zal er veel veranderen, misschien komt er weer eenheid, misschien zal ze krimpen tot slechts een paar miljoen gelovigen wereldwijd of minder. En ongetwijfeld komen er nog zwaardere beproevingen en zal het laatste schandaal binnen haar niet het laatste zijn. Maar ze zal niet verdwijnen. En inderdaad, de katholieke kerk vertrouwt volledig op die belofte en haar continuïteit is dan ook zichtbaar in heel de geschiedenis. Maar in de hemel is er geen katholieke, protestantse of orthodoxe kerk meer. Daar is enkel de zegevierende kerk, de gemeenschap der heiligen, en op een dag zal op de nieuwe hemel en aarde de strijdende kerk op aarde met haar verenigd worden.

7 uur geleden zei Petra.:

Ik zou het heel erg vinden als er zoveel christenen een verkeerde kerk of eigenlijk dan verkeerde of onjuiste of ehhhh... niet echte God aanhangen. Als er maar 1 Ware juiste kerk is zou dat betekenen dat er meer christenen op een onjuist pad zijn dan goed. Hoe kan dat dan ? 

Volgens mij zijn alle (zoniet de meeste) christenen welwillend en goedbedoelend in hun wens om God te gehoorzamen en Jezus te volgen. Ik zie mensen voor me die hartstikke hun best doen om het Goed te doen, mensen die naar de kerk gaan, dagelijks bidden en hun best doen om de Heilige Geest op te vangen en de Wil van God en Jezus te 'horen'.   In de praktijk blijken er flinke verschillen te zitten tussen wat er als Wil van God wordt opvangen, maar ligt dat dan aan al die mensen die oprecht hun uiterste best doen ? Dat kan toch niet. Ze kunnen toch niet meer doen dan dat. Dat zou betekenen dat goedwillende oprechte christenen toch nog misleid kunnen worden. Het zou betekenen dat miljoenen mensen oprecht hun best kunnen doen, naar de kerk gaan en kunnen bidden tot ze scheel zien maar God ze gewoon in de kou laat staan of op het verkeerde padje laat sturen ofzo. Zo wreed/gemeen kan God niet zijn. Tenminste.. dat wil er bij mij niet in.

Allereerst komt dat citaat van mij en niet van @Hermanos2.

Ik geloof ook niet dat God je verloren laat gaan, louter omdat je naar een verkeerde kerk zou gaan. God is niet gebonden aan zijn sacramenten en ook niet aan zijn kerk, maar het is wel zo dat Hij het meest direct door zijn kerk werkt en je als protestant wel minder van zijn werkelijke aanwezigheid op aarde geniet dan als katholiek. Je mist immers de sacramenten en hun genezende, helende werking. Als je katholiek blijkt te geloven, wordt je dan ook wel geacht om alsnog katholiek te worden. Maar het kan wel gebeuren dat in het hiernamaals sommige dingen heel schokkend voor je kunnen zijn. Er kunnen waarheden zijn, ook voor katholieken, die erg moeilijk te verteren zijn als zij zich eenmaal ten volle openbaren. Zoals Herman Finkers in een lied grappend zingt:

Dus daarboven in de hemel zien wij elkander weer,
daar maakt Andries Knevel ruzie met de Heer:
'Zoals 't er hier aan toe gaat', zegt hij, 'strookt niet met de leer.'
'Dat klopt,' zegt God, 'en daarom heerst er hier zo'n fijne sfeer.'

Het is mogelijk dat God de verdeeldheid toelaat om dezelfde reden als die van zijn ingreep bij de toren van Babel: om onze macht te breken. De geschiedenis en ook de bijbelse mythologie lijkt erop te wijzen dat God niet op grote (internationale) machtsblokken zit te wachten, ook niet als ze christelijk zijn. Ze mogen even bestaan en soms nog best een lange tijd, maar als ze Hem iets te hoogmoedig, decadent en destructief worden, laat Hij ze net zo gemakkelijk weer uiteenvallen. En dat als we eenmaal onze zonden belijden en erkennen dat de verdeeldheid toch meer (kerk)politiek en cultureel dan enkel theologisch van aard zijn, er dan meer eenheid kan ontstaan. Maar daar de geschiedenis ons nog niet ten volle is geopenbaard en dat pas bij het laatste oordeel zal gebeuren, weten we niet zeker waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren. We kunnen enkel op Gods voorzienigheid en heilspedagogie vertrouwen en elkaar zo min mogelijk de maat nemen.

5 minuten geleden zei Petra.:

Ik vind dat kardinaal Mc Elroy het wel goed verwoordde.

.. In de traditie van de kerk is een moraal ontstaan met een disproportionele focus op seksualiteit. Het effect van de traditie dat alle seksuele handelingen buiten het huwelijk een ernstige zonde vormen, is dat het christelijke morele leven onevenredig gericht is op seksuele activiteit. De kerk heeft een hiërarchie van waarheden die voortvloeien uit dit fundamentele kerygma. Seksuele activiteit vormt niet de kern van deze hiërarchie, maar in de pastorale praktijk is het in het centrum van structuren van uitsluiting van de eucharistie geplaatst. Dit moet veranderen volgens (o.a.) Mc Elroy. 

Zal het nog 's helemaal plakken:

.."It will be objected that the church cannot accept such a notion of radical inclusion because the exclusion of divorced and remarried and L.G.B.T. persons from the Eucharist flows from the moral tradition in the church that all sexual sins are grave matter. This means that all sexual actions outside of marriage are so gravely evil that they constitute objectively an action that can sever a believer’s relationship with God. This objection should be faced head on.

The effect of the tradition that all sexual acts outside of marriage constitute objectively grave sin has been to focus the Christian moral life disproportionately upon sexual activity. The heart of Christian discipleship is a relationship with God the Father, Son and Spirit rooted in the life, death and resurrection of Jesus Christ. The church has a hierarchy of truths that flow from this fundamental kerygma. Sexual activity, while profound, does not lie at the heart of this hierarchy. Yet in pastoral practice we have placed it at the very center of our structures of exclusion from the Eucharist. This should change."

Even een kleine correctie: je vergeet in je vertaling de zin 'The heart of Christian discipleship is a relationship with God the Father, Son and Spirit rooted in the life, death and resurrection of Jesus Christ.' te vertalen. Daardoor krijgt de zin 'De kerk heeft een hiërarchie...' in jouw vertaling een heel andere context.