Robert Frans

Ik heb gewoonweg niet zoveel problemen met bloed en zelfs ook niet met geweld. Ik verwerp alleen films waarin het geweld naar mijn geweten te ver gaat, waarin teveel expliciete seksscènes voorkomen en waarin het verhaal specifiek normen en waarden uitdraagt die teveel in strijd zijn met mijn geloof (het verhaal hoeft dus niet per se christelijk te zijn; vaak zijn dat juist de minder goede films). Dat zijn dan ook persoonlijke overwegingen en een ieder zal daarin dan ook zijn weg moeten vinden. Een paar films die ik heb, die ik zeer goed vind en die geen buitensporig geweld of bloed bevatten

Er zijn bloederige films, maar er worden nog veel meer films gemaakt die helemaal niet bloederig zijn, of waar het beetje aanwezige bloed gewoon onvermijdelijk is. Als je bijvoorbeeld iemand neersteekt, dan komt daar nu eenmaal bloed bij kijken. En ja, een oorlog zonder bloed ziet er in een oude film mooi nostalgisch uit, maar realistisch is het natuurlijk ook niet. Een film als Saving Private Ryan wil dan ook de echte realiteit weergeven en slaagt daar behoorlijk goed in. Zelf heb ik hier ik denk inmiddels meer dan honderd films op de plank staan en slechts een paar ervan bevatten extra veel

Ook op sommige oude katholieke kerken kom je die naam nog weleens tegen.

Het verschilt erg per dojo (dus school voor vechtsporten) in hoeverre oosterse elementen in de lessen begrepen zijn. Zelf heb ik als kind judo gedaan en qua rituelen beperkte men zich er tot het elkaar met een buiging groeten voor elk gevecht, en eenzelfde begroeting van leraar en leerlingen (dus niet de mat) aan het begin en het einde van de les. Daarmee druk je respect voor elkaar uit voor, tijdens en na het gevecht. Ik denk dat er heel weinig echt christelijke dojo's zijn en dat het dan zomaar kan dat zo'n christelijke dojo toch ook een paar basisrituelen kan aanhouden, zoals het groeten w

Even een korte reactie: ik vind het een wat vreemde stelling dat je niet financieel onafhankelijk zou zijn als je voor iemand werkt. Mij lijkt het toch dat je financieel onafhankelijk bent, zodra je door arbeid je eigen geld verdient en dus niet afhankelijk bent van een uitkering of een gulle gever. Ook als je voor een baas werkt, verricht je zelf arbeid ten behoeve van je salaris (en nog andere belangrijke dingen natuurlijk). Wat je ook doet, je maakt nooit zelf je geld, dus financiele onafhankelijkheid kan daarom niet betekenen dat je niet verbonden zou zijn met mensen bij het vergaren van i

Nog een algemene reactie op reacties die ik ontvangen heb, ook via persoonlijke berichtjes. Allereerst mijn dank daarvoor, ik waardeer ze zeer, zonder uitzondering. Toch reageer ik wel liever via dit topic. Verschillende reacties komen er zo ongeveer op neer dat een levende relatie met Christus waardevol is en dat ik me juist moet beseffen dat ik waardevol ben in Gods ogen en dat ik dus geen negatieve gedachten daarover zou moeten hebben. Ook schreef iemand mij dat ik misschien teveel onderscheid maak tussen het natuurlijke en bovennatuurlijke en dat het bovennatuurlijke gewoon het onbegrepen

Wij betrekken deze tekst ook bij de uitleg van het sacrament van verzoening. Daarin belijdt je je zonde aan een medegelovige, die middels zijn wijding een zegel op de mond heeft ontvangen die er nooit afmag, en waardoor Christus je inderdaad echte genezing kan brengen: de vergeving van je zonden en zo het verlost zijn van een hele last die je meedroeg. Niet zelden kan het kwijtraken van zo'n last ook tot enige lichamelijke genezing lijden, omdat het geestelijk welzijn nu eenmaal ook het lichamelijk welzijn beïnvloedt. Ik denk dat wat deze column beschrijft, vast ook wel werd besproken ten ti

Ik trad toe tot de katholieke Kerk, omdat ik steeds minder kon geloven dat het hele christendom enkel op de Schrift gebaseerd zou mogen zijn, terwijl de Schrift zelf daar niet van getuigd en de kerkgeschiedenis ook niet. Omdat ik steeds minder kon geloven dat God zijn Kerk zoveel eeuwen zou laten dwalen voordat Luther en later nog dertigduizend andere elkaar tegensprekende denominaties het eindelijk eens goed zouden doen. Omdat de schoonheid van de katholieke Leer en haar mystiek, in al haar weerbarstigheid en soms ook gewoon onzinnigheid, mij wel raakte, evenals de liturgie. Althans, de litu

Het (extatisch) spreken in tongen kom je echter in verschillende religies tegen. Blijkbaar vindt God dat dus ook weer niet zó erg. Natuurlijk kun je dan oncontroleerbare beweringen daarover doen, zoals dat zij verkeerde dingen zouden zeggen of maar zouden imiteren en wij natuurlijk enkel goede dingen zouden zeggen. Maar blijkbaar neemt God dus niet eens de moeite om het spreken in tongen door anderen te verhinderen en vindt Hij het allemaal eigenlijk wel best. Alsof je je vrouw laat begaan als je haar met de melkboer ziet krikken... als jouw vergelijking tenminste klopt. (je zou trouwens maa

Wij hebben niet zo'n diep inzicht in onze eigen geest dan God heeft, Ursa. Ook weten we niet hoe we in de toekomst op misschien dan ontstane situaties zullen reageren. Menigeen waant zich sterk en meent zichzelf goed te kennen, maar moet daarvan terugkomen als hij eens in een echt benarde situatie komt. Menigeen meent een goed humeur te hebben, maar moet op een dag ontdekken dat dat enkel komt zolang hij netjes kan ontbijten. Menigeen denkt echt op God te vertrouwen, maar raakt het geloof onverwacht of juist heel langzaam toch weer kwijt door slechte vrienden of door bepaalde literatuur. Leg

Nee, je bent afhankelijk van Gods barmhartigheid bij het Oordeel en van zijn genade waardoor Hij je wil heiligen. Maar uiteindelijk zul je zelf je leven moeten vormgeven en zelf de goede keuzes moeten maken. Je hebt immers een vrije wil en kunt dus dagelijks voor of tegen het geloof kiezen in de keuzes die je maakt. God wil je wel bijstaan en je louteren in je slechte gewoonten en gebreken, maar Hij stuurt je niet. Als je Hem oprecht wilt navolgen. De enige weg tot heiligheid is het willen. Hetgeen je doet bepaalt uiteindelijk wat je gelooft, niet enkel hetgeen je zegt. Want er zijn velen d

Niet een béétje overdreven, twee topics over hetzelfde evenement?

Door in je doen en laten Christus na te volgen en je in gebed tot Hem te richten.

Omdat ik nu eenmaal niet altijd even eenduidig schrijf. Ik wilde enkel aangeven dat niet zozeer geloof, maar je gedrag bepaald wie je zou dienen, dat het verhaal over God en de satan al snel tot vooringenomenheid kan leiden en dat christenen niet heiliger zijn dan niet-christenen. En dat we dus enkel over onszelf moeten oordelen en niet over anderen. En tja, dat resulteert dan soms weleens in een wat onsamenhangend bericht.

Het is door dit soort zelfingenomen fratsen dat mensen nog weleens een hekel aan christenen krijgen. "Ik dien God en jij de satan." Houd toch op. Iemand die niet gelooft, maar gewoon goed wil leven, eerlijk is en een zeer aangenaam persoon om mee om te gaan, dient echt de satan niet hoor. En iemand die bijvoorbeeld rookt dient echt niet meteen de tabaksgod, maar vind het gewoon ontspannen om bij tijd en wijle een sigaretje op te steken. Waarom willen we per se horen dat de ander de satan zou dienen? Om ons net even beter te voelen, net even verhevener? Christenen leven bepaald niet beter of h

Alfred, ik herken mij toch niet in het beeld dat je schetst. Niet erg hoor, maar dan probeer ik het in je eigen gelijkenis te verduidelijken. Het is namelijk niet zo dat ik de koningin nooit ontmoet zou hebben. Integendeel. We ontmoeten elkaar elke dag, hebben mooie en diepgaande gesprekken met elkaar en minstends één keer per week zelfs op een zeer intieme en ook fysieke wijze gemeenschap met elkaar. Als ik echt iets verkeerds gedaan heb, dan maak ik het persoonlijk met haar goed en weet ik mij door haar vergeven, ik probeer rekening te houden met wat zij graag wil, dat soort dingen. De kon

Dat klopt ( ), maar het verschil is dat je voor je gezin direct verantwoordelijk bent en voor je naasten minder direct. Als je een gezin hebt, dan behoor je ook je gezin toe en heb je er extra op te letten dat je voor je gezin kunt blijven zorgen en het kunt blijven onderhouden.

Dit alles lijkt mij dan ook een gevalletje eigen geweten. Als je geweten er geen bezwaar tegen heeft, dan kun je het gewoon doen. Knaagt het geweten echter, dan kun je het beter laten. Dit lijkt mij niet echt iets om voor iedereen geldende geboden over uit te geven. Die zijn alleen nodig bij echt zware materie.

En terecht, daarvoor ben je hier. Maar ik denk wel dat je verschil moet maken tussen iemand die voor ontspanning en ook om van zichzelf te leren zo'n sport verricht, en iemand die God echt wil uitdagen door van een gebouw te springen. De duivel zei tegen Jezus: "God zal je opvangen, zo zegt Hij in Psalm 91, dus spring maar, dan zul je zien of Hij woord houdt." De gemiddelde sporter zegt: "Ik hou van mijn sport, ik doe het graag, ik leer zo ook over mijzelf en ik ken de risico's." Ik zie daar toch wel verschil in. Ik denk ook dat het verschil uitmaakt of je een gezin hebt of niet. In beide ge

Leuke vraag. Omdat het dagelijks leven vandaag de dag vaak niet zo avontuurlijk meer is, en vol ingebouwde zekerheden zit, zoeken mensen met aanleg voor meer avontuur toch het avontuur in extremere sporten. Ook niet helemaal natuurlijk, want ze bereiden zich over het algemeen wel zeer degelijk voor en weten meestal ook precies wat ze doen en wat ze níét moeten doen. En dat blijft het belangrijkst: luister naar je gezonde verstand, overschat jezelf niet, weet wat je doet en bereid je zorgvuldig voor op elke aktie. Natuurlijk kun je het avontuur ook zoeken in meer aktiegerichte banen (het le

Dave, ik zal even kort op je reageren. Jij reageert vanuit jouw geloofswijze, die ik dus niet helemaal deel, en dat waardeer ik net zo. Alleen moet ik wel eerlijk zijn dat ik daar gewoon niet zoveel mee kan. Wat ik al zei: ik wou dat jij en Eulogía gelijk hadden, maar ik zie dat gewoon niet gebeuren. Ook niet bij christenen die oprecht geloven en zich allang hebben weten over te geven aan God. Dat blijft dus de moeilijkheid: je moet het bovennatuurlijke geloven, anders zie je het bovennatuurlijke niet. Het bovennatuurlijke beperkt zich dan vooral tot het aanvaarden van wat je hebt. Een conc

Voor sommigen? Nee hoor, voor zo'n beetje alle christelijke kerken en kerkgemeenschappen en zelfs vrijwel ale christelijk georiënteerde sekten is het schijnbaar erg moeilijk om de sabbat te houden terwijl dat nergens geboden wordt. Gelukkig ben jij er nog, die het allemaal wel begrijpt. Met ongetwijfeld nog een handjevol gelovigen. Maar het moet wel lastig rijden voor je zijn, met uitsluitend spookrijders op die snelweg met tweeduizend jaar oude verkeersregels, waarbij die spookrijders al tweeduizend jaar maar niet beboet worden.

Ik weet het niet, Chealder. Het doel van het christendom is toch een relatie met God en niet enkel dat je "gelooft?" En als God mij nader dan de mens staat, waarom is de relatie dan zo indirect? Waarom kan ik met Hem geen gesprekken hebben zoals met een gewoon mens, zoals ik nu met jou zelfs een kort gesprekje via internet heb. Kun je nagaan, jij staat nu veel verder van mij af qua afstand, we hebben geen relatie met elkaar, zelfs geen hechte vriendschap, maar we spreken directer tot elkaar dan God met ik en ik met Hem. Waarom toch die afstand, waarom niet dat concrete? Enkel omdat het anders

Beetje flauw misschien, maar kunnen ze niet gewoon zelf even de kranten halen? Bij elke kiosk verkrijgbaar voor slechts een paar euro.

Het ligt er een beetje aan over wat voor vrijzinnigen je hebt. Heel grofweg zijn er twee groepen vrijzinnigen: de drammerige en de ontspannen vrijzinnige. De drammerige vrijzinnige is vaak zo overtuigd van het eigen relativistische gelijk, dat alles wat daar tegenin gaat al meteen fundamentalistisch, ouderwets, opdringerig, et cetera is. Meestal heeft hij (of zij) een aversie tegen religie, vaak ook met nare ervaringen daarin, en maakt hij zijn denkwijze afhankelijk van het schoppen daartegen. Kenmerk: hij wil vaak steeds weer dat je bij alles wat je zegt er nadrukkelijk aan toevoegt dat je he