Robert Frans

Annzie, dan zou ik het niet spelen als ik jou was. Het spel is bloederig, slijmerig en ranzig, waarbij het afslachten van de monsters er op zeer creatieve doch minder subtiele wijze aan toe gaat. Ik denk dat het spel voor iemand die verliefd op de liefde is en haar taal spreekt een beetje teveel van het bloederige is.

Hoogmoed komt rechtsstreeks uit de hel. Teveel eten, teveel shoppen en de hele dag op bed liggen, dat kun je nog met vrienden doen en er zelfs om lachen. Maar samen hoogmoedig zijn gaat niet. Hoogmoed betekent dat je je beter en belangrijker waant dan wie ook. Dat sluit vriendschap en naastenliefde dus uit. Het is ook de meest geniepige zonde, want soms niet te herkennen. Als iemand enkel gefrustreerd raakt omdat hij soms zondigt en daarom meent niet tot God te kunnen komen, dan is dat al hoogmoed. Je meent immers op eigen kracht tot Hem te kunnen komen en acht jezelf blijkbaar hoger dan and

Ik zeg toch helemaal niet wát voor einde het is? Laat staan dat ik het verhaal vertel. Niets aan de hand dus.

Zelf heb ik het spel Dantes Inferno niet gespeeld, maar wel met een huisgenoot meegekeken. Ik weet dus wel hoe het spel eruit ziet, ongeveer wat het verhaal is en vanuit de reacties van de gamer ook de moeilijkheidsgraad. Ik vond het wel grappig om te zien. Het is een ouderwetse hack-and-slashgame, afgewisseld met enkele puzzels. Het volgt getrouw de regelen ervan: je verzamelt er zielen voor energie, wapenkracht en specials, regelmatig moet je tegen grote hordes monsters vechten en kun je ze op erg smakelijke wijze afslachten en de eindbazen zijn er vaak megalomaan groot, vergezeld met nóg

Volgens mij heb ik daar al eens een topic over geopend, namelijk De transhumane mens, met als inspiratiebron de documentaire Technocalyps...

Jaloezie ontstaat wanneer je de ander om zijn talenten of bezittingen benijdt, omdat je dat zelf ook zou willen hebben. Ook ontstaat het als je je geliefde zodanig wilt bezitten, dat je haar voortdurend controleert en zij niet meer vrij om zou mogen gaan met andere mannen. Jaloezie ligt het dichtst bij hoogmoed, omdat je er nooit vrienden mee maakt, maar enkel vijandschap mee sticht. Als iemand een bepaald talent of bezit heeft, dien je daar net zo dankbaar voor te zijn als wanneer je zélf dat talent of bezit had ontvangen. En je geliefde dien je nooit als je eigen bezit te zien en te vertr

Hebzucht ontstaat zodra je je persoonlijkheid en levenszin uit je spullen haalt. Bedrijven proberen je dat door uitgekiende marketing voortdurend aan te praten. Het ontstaat echter ook als je niet een nieuwe auto wil, omdat de oude niet meer voldoet, maar omdat de buurman ook een nieuwe auto heeft, of omdat de oude "verveelt." Ook als je veel luxe koopt, kan dat tot hebzucht verworden. Door hebzucht ontstaat ook geestelijke inflatie: je hebt steeds meer en duurdere spullen nodig voor hetzelfde geluksgevoel. Daarom is het goed om zo eenvoudig mogelijk te leven, naar de aanwijzingen van je gew

Timon, als je kieskeurigheid zo buitensporig is, dat haast niemand jou tevreden kan stellen met wat men jou voorschoteld en dat je je smaak voor bier of wat dan ook zodanig verabsoluteerd, dat je meent dat het een objectief gegeven is, dan wordt de kieskeurigheid inderdaad tot zonde. Maar gewoon een eigen smaak hebben, maar je wel kunnen schikken naar de ander en altijd dankbaar kunnen zijn voor wat de ander je voorschoteld, dat is niet meer dan normaal. Wat je verder noemt heeft er natuurlijk ook mee te maken en had ik in mijn eerdere schrijven al inbesloten onder het begrip "teveel eten."

Als je elke dag er veel te veel van eet, niet met anderen wilt delen en zelfs chagrijnig wordt als er geen chocolade meer zou zijn, dan wel. Anders is er weinig aan de hand, maar ook dan blijft altijd wel: hoe minder, hoe beter. En chocolade valt meer onder gulzigheid inderdaad, hoewel die zeven hoofdzonden natuurlijk wel verband met elkaar houden.

Heb het inderdaad vervangen door een meer algemenere benaming. En ik had het over buitenspórige zelfverwennerij. Matigheid is weer één van de zeven hoofddeugden, dus ook bij dit soort zaken altijd van toepassing. En wat voor de mens onmogelijk is, is voor God altijd mogelijk. Het is goed om te genieten van de gaven die je ontvangen hebt, met een dankbaar hart, maar het genot zelf kan naar mijn idee niet het doel zijn in een christelijk leven.

Lust houdt in dat je de ander vooral als lustobject ziet en zo de ander perverteerd. Het is niet verkeerd om ergens van te genieten, maar zodra het genot het hoofddoel wordt en niet een middel om de ander lief te hebben, wordt het tot zonde. Zaken als pornografie en prostitutie, maar ook buitensporige zelfverwennerij buiten seksuele context vallen onder de lust. Het is dan ook een wat precair iets, de lust, omdat het al heel snel op jezelf gericht kan raken en niet op de ander of op Christus. Terwijl het juist de bedoeling is om jezelf geheel aan de ander te geven en niet de ander geheel aan

Gulzigheid houdt in dat je teveel met eten bezig bent. Dat kan op het gebied zijn van teveel eten, maar ook op het gebied van te kritisch en te zeurderig zijn als je een goede maaltijd voorgeschoteld krijgt. En op het gebied van hoogmoed, dat jij bijvoorbeeld wél weet waar men het lekkerst kan eten en daar geheel op prat gaat. Het eten is dan blijkbaar érg belangrijk voor je en je wordt zo ook anderen tot last. Het is dus méér dan enkel teveel eten, hoe veelvuldig dat ook voorkomt in vooral rijkere samenlevingen. Het gaat ook om je houding ten opzichte van het eten en degene die het je v

De grens ligt tussen of je "de vergelding" uitvoert omdat je uiteindelijk het beste voor de ander wil, of dat je gewoon je woede op de ander wil uiten. In het ene geval hoop je dat hij zijn gedrag hierna verbetert en zo uiteindelijk weer in het reine met zichzelf, jou en God kan samenleven, in het andere geval wil je hem gedeeltelijk of totaal vernietigen en gun je hem niets goeds toe.

Geen zorgen Cornelius, ik weet van je goede bedoelingen, ik weet van mijzelf ook dat ik niet altijd goed zit en laat me graag corrigeren.

Eulogía, ik zal hieronder zo goed als het me lukt het citaat van commentaar voorzien: Quote: En om heel eerlijk te zijn met u: ik zag ontzettend tegen deze conferentie op. En ik begreep er niks van en zei: ‘Heer, hoe kan dat nou?’ En vanmiddag praatte ik effetjes met het bestuur en ik zei: ‘Man, het lijkt wel alsof ik die angst van vorig jaar nog in mijn lijf heb.’ We hebben echt als team een traumatische ervaring opgelopen. We hebben alles gegeven en zoals u allemaal weet zijn we toen niet uit de kosten gekomen. Dat was ook een mega-bedrag by the way: een hele grote stap in

Nou ja, zeker ben ik nooit echt van dat soort dingen hoor, maar had dat eens van iemand gehoord...

Eulogía, ik zie die door mij genoemde dingen dus wel. En het is dan ook mijn recht om daar een negatief of positief commentaar op te geven. Daarbij enkel maar schrijvend over het citaat van Goedgelovig, niet over de man zelf en misschien zelfs niet eens over de toespraak die hij werkelijk zou hebben gehouden, als Goedgelovig slecht geciteerd zou hebben.

Eulogía, ik maak de spreker niet zwart, maar geef enkel in het kort weer wat ik zie in de toespraak zoals door Goedgelovig geciteerd. En dat is iets gansch anders.

Beste JoostG, ik had door je schrijven hier even het idee dat je er zelf ook mee bezig was. Mijn excuses dus voor het misverstand.

Is het dan verkeerd, JoostG, om ook gewoon hier je gezonde verstand bij te gebruiken? Wat ik had begrepen heb je je ooit katholiek laten vormen en dus toegetreden bent tot deze Kerk. Je bent dus katholiek. Waarom praat je hier niet met een gewone, serieuze priester over met een nuchter kijk op dit soort zaken? Waarom laat je je door die Mattieu of door users hier leiden en niet door de Kerk zelf, gegrond op Schrift en Traditio? Waarom hou je het niet gewoon bij de katholieke charismatische beweging, als charismaat? Heel hard en boud gezegd, maar als die toespraak correct is weergegeven, dan

Waar zie jij dan een discussie over of pedofilie christelijk is of niet, Aimé?

Waarmee ik maar wilde zeggen dat de keizer van Rome bepaald niet zomaar even afgezet kon worden. Daar moesten wel de nodige complotten en intriges aan voorafgaan die je tevergeefs terugvond in de wetten destijds.

Ach, dan ben ik dus in de war geweest met die "ongeschreven regel."

Houd er rekening mee dat binnen het Vaticaan er geen democratisch managercultuur heerst, zoals in veel westerse organisaties, maar meer de cultuur en structuur van het aloude Romeinse Rijk. Mag jij raden hoe eenvoudig men daar destijds de keizer kon afzetten.

In het ergste geval kan, zo ik begreep, de paus afgezet worden door de curie, zeg maar de ministerraad van de Heilige Stoel. Maar zoiets is echter in de hele kerkelijke geschiedenis maar een paar keer gebeurd, geloof ik. Verder weet ik niet echt hoe en wat. En tja, een paus die verkondigt wat de Kerk leert blijft wel geloofwaardig, ondanks eventuele zonden. De zonde kan de Leer immers niet beïnvloeden.