Robert Frans

Exact, waarbij het natuurlijk en-en is. Want in de Schrift staat niet dat de Geest ooit een canon zou helpen samenstellen. Dat is een stelling die daarom buitenbijbels is, gebaseerd op een geloofstraditie die er al wás. Op basis dáárvan is dus ook de Schrift ontstaan. De Schrift is dus ontstaan vanuit het vertrouwen dat de heilige Geest de Kerk leidt en dus ook haar geloofstraditie doet ontwikkelen. En dat vertrouwen is niet gestopt na de vaststelling van de canon tijdens het concilie van Trente. De waarheid is echter nog altijd heel eenvoudig te begrijpen voor zelfs de meest ongelette

Het is onvermijdelijk dat je voor het samenstellen van een bijbelse canon afhankelijk bent van buitenbijbelse voorwaarden, voortkomend uit je eigen geloofstraditie. Je hebt dan immers nog geen bijbel waaraan je de canon zou kunnen toetsen, want die ben je dan juist aan het samenstellen. En die van ons komt overeen met de Septuagint, door de apostelen gebruikt, terwijl de joodse canon pas in de eerste eeuw officiëel werd vastgesteld. Zegt ook wel iets, denk ik. Daarbij is de gelijkenis met welke andere canon ook weer een buitenbijbels argument. In de Schrift zelf staat zo'n voorwaarde n

Het gaat om de zogenoemde deuterocanonieke boeken. Die hebben geen tweede rang, zoals sjako lijkt te impliceren, maar behoren gewoon volledig tot de Schrift en hebben dus precies dezelfde canonieke status binnen de Kerk. Deuterocanoniek is enkel een neutrale term die aangeeft dat zij "in tweede instantie" werden toegevoegd: Hiëronymus nam ze pas later op in zijn Vulgaat, na aandringen van Augustinus, en die Vulgaat werd vervolgens door de Kerk als dé bijbel erkend. Het gaat om de volgende geschriften: Tobit Judit Toevoegingen op Ester 1 Makkabeeën 2 Makkabeeën De wijsheid

Ik heb het dan ook niet over de bijbel, maar over het leven hier zelf, dat een groots, complex verhaal is, met ontelbaar veel verhalen daarbinnen. Maar je hebt wel gelijk, het enige verschil tussen fictie en realiteit is dat fictie geloofwaardig moet blijven, aldus Mark Twain. Over het water lopen is natuurlijk geen probleem voor de Schrijver; ik kan dat in mijn eigen verhalen ook. Of dat consistent en geloofwaardig is, ligt er erg aan wie het doet en waarom. Zou ík ineens over water lopen, zonder aanwijsbare reden, dan zou dat vreemd zijn. Maar als God zelf als het ware in zijn boek in

Natuurlijk is het Offer volledig. Alles wat ik schrijf komt dan ook voort uit het Offer. Door geloof worden we vergeven en ontvangen we Gods liefde. Maar geloof uit zich altijd in werken, zoals Jakobus ons ook leert. Het één sluit het andere dus niet uit. Het goede dat je doet voedt je geloof en andersom. Wel als het ten goede van de ziel komt. Net zoals een tandarts een kies zal trekken die reddeloos verloren is, al zal dat de patiënt pijn opleveren. Het vagevuur vergeeft dan ook niet, maar reinigt enkel en doet dus precies hetgeen wat jij omschrijft. Het is een uitwer

De leer van het vagevuur is afgeleid uit twee bijbelse waarheden: alleen volmaakte mensen kunnen in de hemel komen en elke zonde laat sporen na in de ziel, heeft gevolgen in je leven. Ook als een zonde vergeven is, maakt zij het je ietsjes moeilijker om weer de goede weg te gaan. Iemand die slechts eenmaal iets steelt, zal gemakkelijker zich bekeren daarvan dan iemand die zijn leven lang al steelt. Die sporen in de ziel moeten daarom genezen worden, voordat je in de hemel komt. Dat gebeurt gewoon op aarde, door gebed en of goede werken die je na de biecht opgedragen krijgt door de biech

Dat geldt dan natuurlijk net zo goed voor jou. Mijns inziens voegen dergelijke opmerkingen dan ook niet veel toe aan een discussie of gesprek over dit soort onderwerpen. Het zijn een beetje dooddoeners; natuurlijk weten we niets helemaal zeker en kan zelfs de islam nog gelijk blijken te hebben, maar wat schieten we verder op met zulke constateringen?

Tja, waarheid gaat boven plezier hè? Het katholicisme heeft beslist haar scherpe, moeilijke kanten, omdat het leven nu eenmaal ook zo is, maar daartegenover staan wel schitterende beloften en vooruitzichten waar niemand tegenop kan. Het katholicisme is dan ook bij uitstek een weg van liefde, barmhartigheid en genade, een weg van overvloed. Maar ook een weg van strijd, overgave, berouw en beproeving. Het is namelijk de weg van Christus die wij gaan, terwijl we ons proberen te ontrukken van de brede weg naar het kwaad. En Christus geeft ons niets wat ons niet gelukkig maakt. Het aardige

Dat heb je inderdaad prima samengevat, waarbij het dodenrijk traditioneel het voorgeborchte wordt genoemd. Maar het gaat om dezelfde plaats. De opstanding behelst dus de vereniging met de (verheerlijkte) lichamen die nu in het graf daarop wachten. Bovennatuur en natuur worden één, zodat er feitelijk geen onderscheid meer is tussen hemel en aarde. Wat betreft hun toestand destijds in het voorgeborchte, daarover ben je vast bekend met de OT-teksten. Die kun je namelijk prima daarop toepassen, hoewel in het latere jodendom men volgens mij er wel vanuit ging dat de onrechtvaardigen er bestraf

Daar zijn hele procedures voor waar ik niet zo bekend mee ben. In het kort komt het erop neer dat de boodschap van de verschijning theologisch correct moet zijn, de verschijning wel echt moet zijn gebeurd, dat soort praktische dingen. Zou best kunnen. Ik zie dat dan als persoonlijke visioenen die gelovigen kunnen ontvangen. Als zij vervolgens daadwerkelijk geloof daaraan hechten en christen willen worden, dan zijn ze van harte uitgenodigd om naar een dichtsbijzijnde parochie te gaan en zich daar te laten onderrichten en dopen. Wij verstaan het getal duizend dan ook als symbolis

Wij geloven dan ook dat na de jongste Dag de nieuwe hemel en aarde realiteit worden. Ik begrijp dat jullie dat ook geloven, hoewel pas na wat jullie onder het Duizendjarig Rijk verstaan (wat wij eigenlijk ook doen, alleen verstaan wij dat Rijk anders). De kosmos zal dus ook bevrijd worden uit haar vergankelijkheid, de natuur zal ook volop gaan delen in het goddelijk, eeuwig leven. Dus ook onze lichamen. De mensen vóór Christus zijn bij de nederdaling ter helle (bedoelende: het dodenrijk!) na de kruisdood door Christus toegelaten in de hemel. Niet-gezalfde christenen kennen wij dus niet

Dat Maria direct na haar conceptie verlost werd van de erfzonde, dat zij ten hemel werd opgenomen en nu Koningin des hemels is, de leer van het vagevuur en de aflaten; het zijn allemaal zaken die je inderdaad niet direct uitgespeld in de Schrift ziet staan, maar waarvan wij wel geloven dat zij niet tegenstrijdig zijn met de bijbelse beginselen van het geloof en die al vanaf heel vroeg, hoewel vaak natuurlijk in andere vorm, beleden werden. Natuurlijk waren er in de eerste eeuwen bijvoorbeeld geen aflaten, die kwamen geloof ik pas ergens in de Middeleeuwen opzetten. Maar het bidden voor de ov

Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer is met u. Gij zijt de gezegende onder de vrouwen en gezegend is Jezus, de vrucht van uw schoot. Heilige Maria, Moeder van God, bid voor ons zondaars, nu en in het uur van onze dood. Het weesgegroetje, het meest bekende en meest gebeden Mariagebed. Je kunt dus gewoon vanuit je slaapkamertje Maria of een heilige om gebed vragen. Heilige Franciscus, bid voor ons, heilige Antonius mijn vrind, zorg dat ik mijn sleutels weer vind. Je kunt zo dus hen vragen om zich bij jouw gebed aan te sluiten en vervolgens vertrouw je erop dat zij voor jou bidde

Dank voor je correcties en nuanceringen wat betreft de twee klassen. Ik denk echter toch wel dat het voornaamste verschil zit in de vraag wie Gods kinderen zijn, aan wie de beloften van de opstanding in de hemel, de zalving met de heilige Geest, etc. toebehoren. Dat kan namelijk ook veel van jouw vragen beantwoorden over hoe de Kerk de status van de gelovige beziet. Ik zie namelijk in jouw schrijven toch wel dat jij veel teksten op de gezalfden toepast, daar waar wij die op álle gelovigen toepassen. Wat ik ook aardig vind, is dat jij hierboven precies de reden weergeeft waarom wij gelov

Het is dé Traditio, ofwel de Overlevering, net zoals we van dé Schrift spreken en niet een Schrift. De Kathechismus omschrijft het in alinea 83 als volgt: De Overlevering (of traditie) waarvan hier sprake is, komt van de apostelen en zij geeft door wat de apostelen ontvangen hebben van het onderricht en het voorbeeld van Jezus en wat zij door de heilige Geest geleerd hebben. Immers, de eerste generatie christenen had nog geen geschreven Nieuwe Testament en het Nieuwe Testament getuigt zelf van het ontwikkelingsproces van de levende Overlevering. Hiervan dient men de theologische, lee

In katholiek verstaan is God niet op díé wijze almachtig. Hij is almachtig zoals een schrijver almachtig is in het verhaal dat hij schrijft. Het is dan zelfs zo dat hoe meer hij een verhaal laat ontwikkelen, hoe minder almachtig hij als het ware wordt. Hij kan dan natuurlijk nog steeds doen wat hij wil, zoals draken laten verschijnen in zijn Nederland van de jaren vijftig, maar het verhaal gebiedt hem om consistent en geloofwaardig te blijven. Een schrijver van een langlopende serie kan zelfs een soort gevangene van het eigen verhaal worden. Heb daarover een prachtige inleiding op de plank

Op dezelfde wijze te controleren als de Schrift zelf. Men kan de gelovigen dus niet van alles wijsmaken, want alles wat men leert, moet consistent zijn met de gehele geloofstraditie en dus ook met de Schrift. De Traditio is daarom orthodox, ofwel recht van leer, katholiek, ofwel algemeen beleden in de Kerk, apostolisch, ofwel gegrond in de apostolische tijd, en stichtend, ofwel noodzakelijk om te leren. Men neemt dus eventuele leerstellingen aan zoals men bij het opstellen van de bijbelse canon bijbelboeken aannam. En net zoals men niet zomaar elk boek als behorende tot de Schrift kan aanv

Nergens in de Schrift staat dat uitsluitend alleen de Schrift gezaghebbend zou zijn, dat de Traditio enkel mensenwerk zou zijn en zelfs niet welke bijbelse canon je zou moeten aanhangen. Er is dus geen bijbelse reden om de Traditio, ofwel de geloofstraditie te verwerpen. Sterker nog, zij is een onmisbare gids geweest in zelfs de meest duistere tijden, waarin de Kerk geplaagd werd door gruwelijke zonden binnen en buiten haar begaan. Zij geeft hoop bij twijfel, troost bij droefheid, licht in duisternis en wroeging bij zonde. De Kerk had al vele malen ten onder moeten gaan, niet in de laatste p

Dat is een zeer oude doopformule. Sinds de zondeval is de mens niet meer van nature verbonden met God en mystiek dus dood. Met het doopsel wordt die verbondenheid met God geheeld en wordt de mens dus als het ware wakker. Hij wordt wedergeboren en behoort zo tot de werkelijk levenden. Wij geloven echter dat het lichaam daarna nog onderworpen blijft aan de wetten der vergankelijkheid en ook de gedoopte mens daarom te strijden heeft tegen de zonde. En dat uiteindelijk de scheiding tussen lichaam en ziel onvermijdelijk is. Dat is de biologische dood, die echter ook uiteindelijk tenietgedaan za

@Trajecto Het Jeremia-gedeelte waar hij naar verwijst is volgens de Willibrord '95 Jeremia 32, 6-10, waarin over de koop van een akker door Jeremia van zijn neef Chananel geschreven staat. Dit zou hij dan combineren met de tekst uit Zacharias, die jijzelf al aanhaalde. Het maakt de verwijzing echter bepaald niet duidelijker, dus enig zoekwerk leverde mij enkele theorieën op. Matteüs kan zich bij het (uit het hoofd) citeren domweg vergist hebben in de naam, Zacharias kan het overgenomen hebben van Jeremia die het mondeling zou hebben geprofeteerd, of Jeremia zou later per vergissing in de

Ook hier kom je interessante dingen tegen qua bijbelvertalingen. Ik wist namelijk van een bijbeltekst uit het OT over schrijven in de aarde, maar niet precies welke, en kwam toen na enig zoekwerk uit op Jeremia 17,13, waarin volgens de Nieuwe Bijbelvertaling staat: Heer, bron van Israëls hoop, wie u verlaten, zullen te schande staan, wie van u weggaan, zullen in het stof worden geschreven, want ze hebben de Heer, de bron van levend water, verlaten. Maar in de Willibrordvertaling 1975, waar ik altijd uit citeer hier, staat dit: Allen die U verloochenen, staan beschaamd; die

Begrijp me niet verkeerd, ik ga er gewoon vanuit dat Genesis 1 een mythologische, ofwel gecodeerde vertelling is van de waarheid van Gods schepping en dus geen natuurkundig verslag. En ik weet vrijwel zeker dat de schrijver(s) destijds niet mijn boekmetafoor voor ogen hadden. Maar ik geloof wel dat het geen toeval is dat de bijbel uitgesproken literair van aard is, de joodse cultuur zo op het woord gericht is en dat het in de menselijke aard ligt om elkaar verhalen te vertellen en uit elke geschiedenis een verhaal te destilleren. Het is daarom niet nodig en mijns inziens ook zeker niet

De vraag aan jou van mij is echter vooral: waarom zou God niet in staat zijn om in zes dagen een miljarden jaren oude universum te scheppen? Ik bedoel, elke schrijver kan dat toch? Ik kan zelfs in één zin zo'n universum maken als ik dat wil. Ik hoef zelfs niet op volgorde van ontstaan te scheppen. Ik kan prima pas op het eind de zon beschrijven en dan blijkt zij er al die tijd gewoon al te zijn geweest. Volgorde van scheppen behelst niet meteen volgorde van daadwerkelijk ontstaan, anders zou je immers geen flashback meer kunnen schrijven. En zeg nu niet dat mijn universum niet echt zou zij

Laten we gelijk met een mooie beginnen, namelijk de verschillende triades in Openbaringen. Ik heb hier een oude, katholieke Petrus Canisiusvertaling liggen uit de jaren vijftig en het mooie van deze bijbel is dat deze veel dingen uitlegt en in haar inleidingen bij de bijbelboeken altijd hele duidelijke structuren aangeeft. Uiteraard in de prachtige, soms wat moralistische kerkelijke taal uit die tijd, waarin natuurlijk geen enkele twijfel bestaat over het goddelijk gezag van Schrift en Kerk. Zo kent zij Openbaringen de volgende hoofdindeling toe: Proloog: geschiedenis en opdracht v

Nu heb ik een aantal bijbelvertalingen erop nageslagen en het blijkt dat dat laatste stukje "Die in de hemel is" niet in elke bijbelvertaling voorkomt. Vrijwel alleen in oudere vertalingen kom je het tegen, zoals de Statenvertaling en de Petrus Canisius, en de NBV laat het optekenen in een aparte aantekening. De vraag is dus in hoeverre het daar daadwerkelijk thuishoort. Als het daar wél thuishoort, dan is het mogelijk dat hier de rede van Jezus overgaat in een beschouwing van de evangelist zelf, of dat rede en beschouwing voortdurend in elkaar overlopen, wat je in Johannes wel vaker