Robert Frans

Ik denk dat je de term klerikalisme niet helemaal juist begrijpt. Met klerikalisme wordt bedoeld dat de cleris, ofwel de priesters en bisschoppen, een zodanig gezag genieten onder de bevolking, opgelegd of zo ontstaan, dat zij als het ware op een voetstuk worden gezet en men niet aan hun woorden mag twijfelen. Dergelijk klerikalisme heeft ook in Nederland gespeeld en kwam je bij protestantse kerken destijds ook tegen, hoewel zij natuurlijk dominees kennen in plaats van priesters. De geestelijke wordt dan vrijwel onvoorwaardelijk vertrouwd en wat hij zegt is vrijwel gelijk aan het woord van G

Er bestaat echter ook zoiets als efebofilie, ofwel de seksuele voorkeur van een volwassene voor een puber. Soms wordt dat ook pedofilie genoemd, omdat pubers immers nog kind zijn, maar technisch gezien is daar onderscheid in te maken. Ik denk dat dat toch iets anders is dan homofilie, aangezien dat meestal wordt omschreven als iets tussen twee volwassenen. Hoe kijk je daar dan tegenaan? Niet helemaal. Zijn uitspraken zijn dan representatief voor het gedeelte binnen de kerk waar hij leiding over heeft. Zo is onze kardinaal Eijk bijvoorbeeld enkel representatief voor de Nederlandse ker

Misschien was de vraag toch niet zo duidelijk? Ik bedoel, de term broeders en zusters is gewoon een redelijk algemene term voor mede-leden. Los van dat misbruik. En ook met je broeders en zusters kun je ruzie hebben en ook als je broeders en zusters kwaad doen, kun je dat (scherp) veroordelen. Ik snap dat dat verwarring kan opleveren inderdaad en spiritueel gezien is het natuurlijk ook iets meer dan enkel de droge constatering dat we tot dezelfde kerk toebehoren. Zelf gebruik ik die term dan ook buitenskerk niet zo vaak. Ik spreek meestal gewoon over geloofsgenoten, kerkgenoten, mede

De term broeders en zusters is een algemene betiteling van medegelovigen, daar we als gelovigen kinderen van God zijn. Het zegt dus nog niets over de persoonlijke betrekking die je met iemand wel of niet hebt. Ook bij enorm grote families kan het gebeuren dat je veel familieleden hebt, maar ze lang niet allemaal kent of soms zelfs niet weet dat ze familieleden zíjn.

Daar gaat dan ook de rest van mijn schrijven over. Als je weet dat iemand iets verkeerd doet en je kunt diegene er redelijkerwijs op aanspreken, dan moet je dat ook doen.

Alleen als je weet dat iemand echt kwaad gedaan heeft en vervolgens er niets mee doet, terwijl je er redelijkerwijs wel wat mee had kunnen doen, ben je schuldig. Ook als je het redelijkerwijs had kunnen weten gezien de omstandigheden, maar bewust ervoor kiest onwetend te blijven, ben je schuldig onwetend. Zou je bijvoorbeeld een verslag krijgen over misstanden, maar je kiest ervoor het verslag niet te lezen of de aantijgingen bij voorbaat niet te geloven, terwijl ze wel degelijk nader onderzoek behoeven, of zou je überhaupt niet openstaan voor het aanhoren van aanklachten terwijl dat wel bij

Het is vooral frustrerend, zacht gezegd, dat zoveel mensen slachtoffer zijn geworden van een verschrikkelijke vorm van misbruik, dat hun herders het gekregen vertrouwen op zo'n verschrikkelijke wijze hebben beschaamd. Veel gelovigen laten hun ongenoegen vooral merken door simpelweg de kerk te verlaten. Maar er zijn ook veel gelovigen die dit verschrikkelijk vinden, maar toch bij de kerk blijven, omdat zij het katholieke geloof los van deze wandaden wensen te zien en te belijden en er wellicht op vertrouwen dat de kerk ook hiervan weer zal leren. Zij laten zich volgens mij wel degelijk horen,

Precies. Op de ene zender klassiek, op de andere jazz, op weer een andere die NASA-muziek voor de liefhebbers, misschien zelfs nog een stille zender, etc.

Eigenlijk zou elke televisiezender dit verplicht moeten uitzenden als ze geen uitzending hebben, in plaats van die stomme tellsellzooi.

De lancering is uitgesteld tot morgen, zo begreep ik, vanwege problemen.

Alleen moet de moordenaar dat wel kunnen. En dat kan hij of zij niet, daar is de wetgever voor. Zo kan de Kerk niet de leer veranderen, omdat alleen Christus de Wetgever is. Natuurlijk zijn er minder essentiele geboden, theorieën en leerstellingen die verfijnd, genuanceerd of anders verwoord worden en soms zijn bepaalde geboden niet langer nodig in de tijd en veranderen ook inzichten in mens en schepping door de tijden heen. Het WTG zou dat voortschrijdend inzicht noemen. Maar de fundamenten van de leer kunnen door niemand gewijzigd worden, ook niet door de engelen en ook niet door de paus

Je moet wel het héle artikel van het WTG meenemen in je verhaal hè? De eerste alinea legt namelijk heel duidelijk uit wat het WTG met het woord bedoeld: De hel (Sjeool en Hades in de oorspronkelijke talen van de Bijbel) is gewoon het graf, geen plaats van pijniging met vuur. Wie gaan er naar de hel? Zowel goede mensen als slechte mensen (Job 14:13; Psalm 9:17). De Bijbel noemt dit gemeenschappelijke graf van de mensheid „het huis van samenkomst voor al wie leeft” (Job 30:23). Zelfs Jezus ging naar de hel toen hij stierf. Toch zegt de Bijbel dat hij „niet is verlaten in de hel” omdat

Uiteraard. En als er in de wereld van Lucky Luke een (goddelijk) wezen zou bestaan die bij tijd en wijle draken tevoorschijn tovert, dan kan er ook prima een draak in de saloon liggen rusten. Maar het kan niet, juist omdát er geen drakenwezen in zijn wereld is. Vergelijk het met de smurfen (ja, het wordt steeds knusser hier ). Dat de smurfen blauw zijn en in een onvindbaar paddedorp leven, nou ja, dat kan prima in die wereld en dat vinden we dan ook vrij gewoon. Maar als ze ineens dik bevriend zouden zijn met Gargamel en Gargamel zelfs samen met hen in het dorp zou wonen, dan zou dat toch ec

Voor de waarheid is dit niet relevant. Stel dat ik iemand zou vermoorden en vervolgens zou verkondigen dat gij niet zult moorden, dan ben ik zeer zeker hypocriet, maar heb ik wel gelijk. Men mag niet ineens gaan moorden, alleen maar omdat ik dat deed. De waarheid staat dus los van de verkondiger, van de zonden die wij begaan. Anders zou Gods leer elke keer weer veranderen als een kerkleider zondigt en kun je pas God leren kennen als je helemaal zeker weet of de kerkleiders wel helemaal zondeloos zijn. Maar dat kun je toch ook nooit zeker weten; zelfs over de kerkleiders van toen kunnen we ni

Dat zal God nooit toelaten. Hij waakt over zijn schatten. Daar waar zij het niet begrepen, leidde God hen naar de waarheid en bracht Hij de kennis tot ontwikkeling. Maar altijd consistent met wat ze alreeds geloofde. De leer van de opstanding is altijd centrale leer geweest binnen het christendom. Het protestantisme, inclusief aanverwante groeperingen als de Jehovah's Getuigen, is inderdaad hopeloos verdeeld. Zij vormt inderdaad het bewijs dat je met de Schrift alleen niet tot duidelijkheid komt, maar enkel tot verwarring en onbegrip. Zou de Schrift voldoende zijn geweest, dan

Niet als je vertrouwd op de geloofstraditie die vanaf het begin al is overgeleverd, beginnende bij Christus en doorgegeven en verder ontwikkelt door de apostelen en hun opvolgers. Daar komt de Schrift dan ook uit voort. Dat is letterlijk niet wat er staat.

Daar staat echter niet dat alléén de Schrift nuttig is tot dat alles. In 1 Timoteüs 3,15 staat dan ook: Mocht ik worden opgehouden, dan weet gij, hoe men zich behoort te gedragen in het huis Gods, dat is, de kerk van de levende God, pijler en grondslag van de waarheid. De kérk is dus de grondslag van de waarheid, niet de Schrift. En in 2 Tessalonicenzen 2,15 schrijft Paulus: Dus, broeders, staat vast en houdt u aan de overleveringen waarin gij door ons, hetzij mondeling hetzij schriftelijk, zijt onderwezen. Ook hij zegt dus dat er een mondelinge én schriftelijke traditie of

Exact, waarbij het natuurlijk en-en is. Want in de Schrift staat niet dat de Geest ooit een canon zou helpen samenstellen. Dat is een stelling die daarom buitenbijbels is, gebaseerd op een geloofstraditie die er al wás. Op basis dáárvan is dus ook de Schrift ontstaan. De Schrift is dus ontstaan vanuit het vertrouwen dat de heilige Geest de Kerk leidt en dus ook haar geloofstraditie doet ontwikkelen. En dat vertrouwen is niet gestopt na de vaststelling van de canon tijdens het concilie van Trente. De waarheid is echter nog altijd heel eenvoudig te begrijpen voor zelfs de meest ongelette

Het is onvermijdelijk dat je voor het samenstellen van een bijbelse canon afhankelijk bent van buitenbijbelse voorwaarden, voortkomend uit je eigen geloofstraditie. Je hebt dan immers nog geen bijbel waaraan je de canon zou kunnen toetsen, want die ben je dan juist aan het samenstellen. En die van ons komt overeen met de Septuagint, door de apostelen gebruikt, terwijl de joodse canon pas in de eerste eeuw officiëel werd vastgesteld. Zegt ook wel iets, denk ik. Daarbij is de gelijkenis met welke andere canon ook weer een buitenbijbels argument. In de Schrift zelf staat zo'n voorwaarde n

Het gaat om de zogenoemde deuterocanonieke boeken. Die hebben geen tweede rang, zoals sjako lijkt te impliceren, maar behoren gewoon volledig tot de Schrift en hebben dus precies dezelfde canonieke status binnen de Kerk. Deuterocanoniek is enkel een neutrale term die aangeeft dat zij "in tweede instantie" werden toegevoegd: Hiëronymus nam ze pas later op in zijn Vulgaat, na aandringen van Augustinus, en die Vulgaat werd vervolgens door de Kerk als dé bijbel erkend. Het gaat om de volgende geschriften: Tobit Judit Toevoegingen op Ester 1 Makkabeeën 2 Makkabeeën De wijsheid

Ik heb het dan ook niet over de bijbel, maar over het leven hier zelf, dat een groots, complex verhaal is, met ontelbaar veel verhalen daarbinnen. Maar je hebt wel gelijk, het enige verschil tussen fictie en realiteit is dat fictie geloofwaardig moet blijven, aldus Mark Twain. Over het water lopen is natuurlijk geen probleem voor de Schrijver; ik kan dat in mijn eigen verhalen ook. Of dat consistent en geloofwaardig is, ligt er erg aan wie het doet en waarom. Zou ík ineens over water lopen, zonder aanwijsbare reden, dan zou dat vreemd zijn. Maar als God zelf als het ware in zijn boek in

Natuurlijk is het Offer volledig. Alles wat ik schrijf komt dan ook voort uit het Offer. Door geloof worden we vergeven en ontvangen we Gods liefde. Maar geloof uit zich altijd in werken, zoals Jakobus ons ook leert. Het één sluit het andere dus niet uit. Het goede dat je doet voedt je geloof en andersom. Wel als het ten goede van de ziel komt. Net zoals een tandarts een kies zal trekken die reddeloos verloren is, al zal dat de patiënt pijn opleveren. Het vagevuur vergeeft dan ook niet, maar reinigt enkel en doet dus precies hetgeen wat jij omschrijft. Het is een uitwer

De leer van het vagevuur is afgeleid uit twee bijbelse waarheden: alleen volmaakte mensen kunnen in de hemel komen en elke zonde laat sporen na in de ziel, heeft gevolgen in je leven. Ook als een zonde vergeven is, maakt zij het je ietsjes moeilijker om weer de goede weg te gaan. Iemand die slechts eenmaal iets steelt, zal gemakkelijker zich bekeren daarvan dan iemand die zijn leven lang al steelt. Die sporen in de ziel moeten daarom genezen worden, voordat je in de hemel komt. Dat gebeurt gewoon op aarde, door gebed en of goede werken die je na de biecht opgedragen krijgt door de biech

Dat geldt dan natuurlijk net zo goed voor jou. Mijns inziens voegen dergelijke opmerkingen dan ook niet veel toe aan een discussie of gesprek over dit soort onderwerpen. Het zijn een beetje dooddoeners; natuurlijk weten we niets helemaal zeker en kan zelfs de islam nog gelijk blijken te hebben, maar wat schieten we verder op met zulke constateringen?

Tja, waarheid gaat boven plezier hè? Het katholicisme heeft beslist haar scherpe, moeilijke kanten, omdat het leven nu eenmaal ook zo is, maar daartegenover staan wel schitterende beloften en vooruitzichten waar niemand tegenop kan. Het katholicisme is dan ook bij uitstek een weg van liefde, barmhartigheid en genade, een weg van overvloed. Maar ook een weg van strijd, overgave, berouw en beproeving. Het is namelijk de weg van Christus die wij gaan, terwijl we ons proberen te ontrukken van de brede weg naar het kwaad. En Christus geeft ons niets wat ons niet gelukkig maakt. Het aardige