Robert Frans

Heb het idee, en ook weleens in een nieuwsitem gezien, dat kinderen over het algemeen een stuk volwassener hierop reageren dan de grote mensen zelf. Voor het gemiddelde kind maakt de kleur daarbij echt niet zoveel uit, zolang er maar pepernoten worden geleverd. Een vrij pragmatische benadering dus.

Met gewone zwarte pieten heb ik ook geen probleem. Zwart of roetveeg kan mijns inziens allebei prima. Alleen als je Sinterklaas viert in een gemeenschap die bezwaren heeft tegen zwarte piet, dan maar gewoon roetveegpieten. En vice versa natuurlijk. Het moet natuurlijk niet te eng worden, maar een beetje spanning rondom het feest hoeft ook niet verkeerd te zijn. Ik weet nog vroeger toen een van ons niet mee wilde zingen tijdens het zetten van de schoen. Die kreeg de volgende dag een speels doch gepeperd gedichtje daarover en mocht het cadeau zelf in huis gaan zoeken. Dat zijn toch moo

Mijns inziens is de roetveegpiet een prima ontwikkeling. Sluit naadloos aan op het schoorsteenverhaal en daar we steeds minder en schonere schoorstenen hebben is het zelfs logisch dat de pieten minder zwart worden. Wel moet je bij het schminken extra goed erop letten dat de piet onherkenbaar blijft. Gekleurde pieten slaan dan weer nergens op, ook al omdat de zwarte kleur een oudere oorsprong heeft dan zwarte piet. Het komt van Krampus, de zwarte demon die voorheen met Sint op pad ging en in verschillende landen nog steeds doet. En daarbij tegenwoordig vooral stoute volwassenen een pak slaag

Daar heb je gelijk in. Het was ook niet mijn bedoeling om die abortus-discussie te beginnen, maar mij viel gewoon de opmerking op dat het gewoon praktijk zou zijn om kinderen met Down te aborteren. En wat helaas ook gebeurd: moeders met zulke kinderen zomaar erop aanspreken dat ze die kinderen hébben. Volgens mij hoef je niet tegen abortus te zijn om die ontwikkeling best wel schokkend en zorgelijk te vinden. We kunnen het hier echter nu gewoon laten rusten.

Ook als het om leven en dood gaat? Ik bedoel, ben erg blij hoor met die vrijheid, maar je kunt toch niet zomaar medische ethiek reduceren tot "maar een mening"? Het intrinsieke recht op leven en de waardigheid van de mens moet je toch iets scherper kunnen vaststellen dan enkel "een kwestie van cultuur en ideologie"? Moet je kwetsbare mensen immers niet juist ook kunnen beschérmen tegen zich tegen hen kerende cultuur en ideologie? Zéker als zij zelf daarover niet kunnen beslissen, zoals ongeboren kinderen, moet je ze toch extra beschermen tegen willekeur? Anders kun je daadwerkelijk mense

Blijf dit toch altijd een wat nare gedachtengang vinden hoor, ook al zullen de intenties heus wel goed zijn. Want wat is nu een normaal menswaardig bestaan? Natuurlijk wil ik het syndroom van Down absoluut niet romantiseren of bagatelliseren, maar als het daadwerkelijk praktijk is om kinderen die niet aan onze standaarden van menswaardigheid te voldoen te aborteren, moeten we ons dan misschien toch geen zorgen gaan maken? Ik bedoel, bij echt ondraaglijk lijden kan ik me wel voorstellen dat je een kind een mercy kill geeft, los van de vraag of dat goed is of niet. Maar een "normaal menswaar

De Kerk is echter niet volledig één op één de katholieke kerk. Ook de oosters-orthodoxen zijn er deel van en de protestanten naarmate zij de sacramenten kennen en in de apostolische successie staan. Nochtans kunnen wij ook alle protestantse medegelovigen van goede wil tot onze broeders en zusters rekenen en mogen we van elkaar leren en door elkaar geïnspireerd raken. Daarbij zijn er naast de rooms-katholieke kerk ook de Armeens-katholieke kerken, de oosters-katholieke kerken, de Grieks-katholieke kerken, etc. Allemaal katholieke kerken volledig in communio met Rome, maar met een eigen ritus.

In het OT ben je jood door afstamming en volgens de mozaïsche wet werd je ook priester of leviet door afstamming. Hetzelfde geldt dus ook in het NT, met echter een twist: je bent christen door bovennatuurlijke afstamming en zo ook priester door bovennatuurlijke afstamming. En die afstamming houdt niet op na je dood. Door het doopsel wordt je christen en door de wijding wordt je priester. Het doopsel, zoals elk sacrament, vindt haar bestaansrecht in die apostolische successie, omdat je als christen deel bent van de Kerk, net zoals je als mens deel bent van de mensheid. De Kerk is zo dus een

Ach ja, ieder heeft zo zijn beperkingen. Weer serieus: Er zijn oorlogen en kruistochten gevoerd door de Kerk. Er zijn door haar andersgelovigen meedogenloos vervolgd en uitgemoord, waaronder ook joden. Er zijn kinderen en vrouwen misbruikt. Slachtoffers van bijvoorbeeld verkrachting opgesloten, mishandeld en vernederd, omdat zíj schuld zouden dragen. Er is binnen hoge kringen een decadentie geweest die wij ons nauwelijks nog kunnen voorstellen. Bevolkingen zijn veroverd en gedwongen bekeerd. Minderheden buitengesloten. En ga zo maar door. Dit alles is binnen de Kerk gedaan, de m

De Kerk ontwikkelt zich nu eenmaal door de eeuwen heen, dus je kunt niet verwachten dat alles altijd excact hetzelfde blijft. Dat is dan ook nergens voorgeschreven. En ja, er is dus altijd een herder ofwel een bisschop nodig voor het vormsel. Christen ben je immers in verbondenheid met de Kerk, het Lichaam van Christus, en door Christus' Lichaam ontvang je zo de Geest en ook de andere sacramentele gaven. Want de bisschop die jou de handen oplegt, is weer gewijd door een andere bisschop, die weer gewijd is door weer een andere bisschop, en zo door tot aan de apostelen, die gewijd zijn do

Dat klopt. Heel vroeger had elke kerk een eigen bisschop, geassisteerd door presbyters ofwel priesters. En dat is nu eigenlijk nog steeds zo, daar een parochie geen zelfstandige eenheid is, maar deel van een particuliere kerk, ofwel het bisdom. Maar omdat de kerken en hun gelovigen zo verspreid raakten, begonnen de priesters delen van elke kerk namens de bisschop te leiden, zoals nu dus ook het geval is. Zo ontstonden de parochies met de pastores, die dan ook absolute gehoorzaamheid aan de bisschop beloven bij hun wijding. Een priester deelt dan ook grotendeels in de apostolische zending v

Hun opvolgers, ofwel de bisschoppen van de Kerk.

Het valt mij inderdaad nog weleens op bij sommige gelovigen dat hoe minder uiterlijkheden ze hebben, hoe strenger ze aan die paar overgebleven uiterlijkheden hangen en op basis daarvan de oprechtheid van andere gelovigen oordelen. De katholieke liturgie kent inderdaad veel ritueel, omdat wij God met heel ons hart én heel ons lichaam en dus al onze zintuigen aanbidden. Net zoals de joden in de tempeldienst destijds. Ze heeft echter geen enkel probleem met sobere vieringen, daar zelfs de mis ook heel eenvoudig opgedragen kan worden, en al helemaal niet als je teruggetrokken in je kamer bidt.

Wat overigens sowieso mijns inziens een gezonde instelling is. Persoonlijke dingen bespreek je het beste met mensen die je nabij staan, ofwel met een geestelijk leidsman die je vertrouwt. En getuigenissen leg je het beste af onder vrienden, ofwel in een gemeenschap van gelijkgestemden. Vertel je dergelijke ervaringen ongericht aan "de buitenwereld," dan kun je inderdaad kritische vragen en opmerkingen tegenkomen. Ook op een christelijk forum, omdat zelfs binnen eenzelfde kerk men heel verschillend over dergelijke ervaringen en of betrouwbaarheid van dergelijke getuigingen kan denken. Zelfs j

Olorin gaat naar de kerk:

Nou ja, als je er maar genoeg wijwater overheen giet...

Kortom, zij die geloven dat er wonderen gebeuren, handelen vanuit vrome, zuivere intenties en zij die dat niet doen, doen dat niet? Overzichtelijk wereldbeeld, dat dan weer wel. Alleen, wat dan te doen met hen die geloven dat Jezus ook vandaag de dag zeker wel wonderen verricht, maar dat die altijd een opmaat vormen tot de navolging van Christus zelf, ook als je lijdt en ook als je helemaal niets ervaart? Dat het uitsluitend najagen van de door jou bedoelde wonderen daarom uiteindelijk geen blijvende vruchten oplevert, omdat ze nooit op zichzelf staan en nooit het einddoel van het geloof

Maak je geen zorgen. Mijn dag kan niet meer stuk vandaag.

Ehm... ?

En hier ligt dus het probleem. Jij gaat blijkbaar helemaal uit van de meest extreme versie van sola Scriptura en gaat daarbij ook uit van je éígen uitleg over wat er wel en niet in de Schrift zou staan. Dat mag je zelf weten, maar in de meeste kerken werkt dat gewoon niet zo zwartwit. Binnen het katholicisme is de Traditio (waar geestelijken net zo goed aan gebonden zijn!) net zo belangrijk en binnen het protestantisme heeft de eigen geloofstraditie net zo goed een belangrijke rol. In vrijwel geen enkele serieuze kerk staat de bijbel geheel op zichzelf. Vervolgens, op basis van jouw werkwi

Altijd leuk om groepen mensen over één kam te scheren. Terwijl niet eens alle geestelijken celibatair leven (alleen katholieke doen dat), verreweg de meeste ook celibataire geestelijken gewoon prima hun werk doen en het nieuws nooit de normale gang van zaken weergeeft. Maar goed, de metoo-schandalen, de mensensmokkel, het sekstoerisme, de pedonetwerken, het misbruik binnen hulporganisaties, sportverenigingen, scholen en vooral binnen veel gezinnen, het heeft allemaal met geloof te maken volgens jou? We hebben hier vrij duidelijk te maken met iemand die probeert vanuit de christelijke pr

Maar je mag het elkaar ook niet opdringen. Als je vrouw niet wil, dan kun je het daarover hebben en waar nodig hulp vragen, maar je kunt haar niet dwingen.

Als jij nog geen seks wil, is het niet aan hem om daarop te blijven aandringen. Seks kan namelijk pas als jullie béíden dat wilen, niet eerder. Dat als eerste. Verder hebben jullie blijkbaar ieder een eigen kijk op wat het huwelijk is. Wel is het vreemd dat hij trouwen een grote stap vindt, even van jouw schrijven uitgaande, maar het geregistreerd partnerschap dan weer als trouwen ziet. Waarom dan niet gewoon direct trouwen, als dat tóch hetzelfde zou zijn? Dat als tweede. Over het algemeen wordt in het christendom, van katholiek tot protestants, een christelijk huwelijk geacht te wo

Hoe kom je daar nu bij? God zelf is toch ook mannelijk en vrouwelijk, maar in jullie beleving toch ook minimaal een Persoon? Waarom moet een persoon, en zelfs nog wel een goddelijk Persoon, per se mannelijk of vrouwelijk zijn? Of gelovigen jullie dat God letterlijk een Man is?

Doel je soms toevallig op de chassidische Satmar-groepering? Ben nu juist bezig in het boek Onorthodox van Deborah Feldman bezig, dat zich binnen die groepering afspeelt. Erg fascinerend en bij tijd en wijle vrij bizar om te lezen inderdaad en kan me zo voorstellen dat zij nauwelijks representatief zijn voor het gemiddelde jodendom.