Hopper

Ja. Jezelf niet onderscheiden van anderen is biologisch gezien fout. In de natuur wil het ene organisme overleven ten koste van het andere organisme. Het is ook de basis voor het kapitalisme. A handelt met B om er zelf beter van te worden. Of B er slechter van wordt doet er niet toe. Zo zit de hele natuur nu eenmaal in elkaar. De Christus-natuur zit geheel anders in elkaar, de innerlijke Christus handelt niet. De Christus natuur is niet zo als de biologische natuur. De zogeheten 'gezonde' natuurmens mist veel in zijn leven. De link die ik gisteren plaatste over het affectie

Alleen vanuit de natuurmens bezien is er onderscheid tussen 'ik' en de anderen. De geestelijke mens onderscheidt zich van niemand. Het is met het oordeel , waarmee de natuurmens onderscheid maakt tussen zichzelf en 'de anderen' waardoor er gevoelens van superioriteit of inferioriteit ontstaan. De geestelijke mens onderscheidt zichzelf positief noch negatief van 'de anderen'. In het uitspreken van het 'ik ben' zijn we (de mens) allemaal op dezelfde wijze. Ik onderscheid me dus in positieve noch negatieve zin van zo iemand als Bastiaan. Maar de onwetendheid die hij hier etaleert

Wij hebben beiden een geheel andere benadering van Genesis, dat raakt elkaar nergens. We lezen dezelfde letters, maar toch iets geheel verschillends. Het zij zo. Onderwijl zit de mens met de erfzonde opgescheept.

De natuurmens kent niks anders dan zichzelf en zijn voortkomen uit de natuur. Liefde is hem vreemd. Begeerte is zijn natuur. Oordelen is feitelijk een ander de grond in stampen, zodat je jezelf superieur kan voelen. De natuurmens kent het 'voelen' wel (het affectieve leven) , maar dan in negatieve zin. De prijs daarvoor is verlaten zijn van God. Eenzaamheid.....wat dan weer lijden is. Maar het lijden wil de natuurmens niet aan, dus blijft hij verloren lopen tussen verleden en toekomst.

Inderdaad, je pikt de oordelende forumdeelnemers er zo uit. Ze zitten vast in de tijd-beleving, ieder oordeel gaat immers over iets in de tijd. (Ik in dit geval). God kan Zichzelf niet vervullen in de toekomst-beleving, het Ik ben, die Ik ben is namelijk tegenwoordig. Het hiernumaals is dan ook van een hoger belang dan het hiernamaals.

Maria was draagmoeder van het Woord. Geen reden voor Maria verering. Sowieso moeten mensen niet op een voetstuk staan, daar lazeren ze maar weer van af. De Bijbel lezen en verstaan dient met beide voeten op de grond te gebeuren. Geen luchtfietserij.

Het verhaal is wel waar, maar nooit waar gebeurd. Zolang je historisch leest begrijp je het niet.

https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/wat-pieter-omtzigt-heeft-ingeleverd Echt grappig, soms zegt een beeld meer dan woorden.

Het is wel een beetje gecompliceerder. Jezus is het vlees geworden Woord lezen we in Johannes 1. Jezus is vlees, het Woord is het uitspreken van God van Zichzelf. In dat uitspreken open-baart zich het Woord. (Vandaar dat de Vader wel degelijk baart) Daarmee is het Woord ook gelijk aan God in het 'zijn'. God is 'enig' (Er is geen andere God dan God) en daarmee is het Woord (de Zoon) ook 'enig'. Jezus had daarmee 'het wezen' van God en de verschijning (het vlees) van een mens. Maar deze zienswijze past niet in het kerkelijk dogma, want een heidense keizer heeft ooit besloten

Zolang je Adam en Eva als historische personen ziet ga je het niet begrijpen. Metaforisch gezien waren Adam en Eva de eerste mensen. In geestelijke zin waren ze naar Gods beeld en gelijkenis geschapen. Kennis van goed en kwaad wil zeggen dat er een bewustzijn is gekomen in de eerste mens van degene die 'weet' heeft van goed en kwaad en daarmee is er ook een bewustzijn van degene die begeert. Kort gezegd: zelfbewustzijn. Kennis van goed en kwaad is het probleem omdat de mens nu bewust goed of kwaad kan doen. Een dier heeft dat bewustzijn niet, een dier heeft geen 'weet' van goed

Het gebrek aan schaamte wijst er op dat ze zich nog in een dierlijke toestand bevonden. Dieren copuleren openlijk zonder enige schaamte. Toen ze van de vrucht gegeten hadden kenden ze opeens schaamte zelfs voor hun naaktheid! Schaamte is een gemoedsbeweging.

Mensen zoals Eckhart zijn altijd verketterd door de kerk, vele mystici zijn op de brandstapel belandt. De kerk heeft altijd een belang gehad bij een God 'daar ver weg in de hemel' , want dat buikspreekt gemakkelijker voor God. Ik vind het verder prima , Breuk. Ik kan je niet overtuigen van iets wat geen overtuiging is. Of zoals Jezus zegt: Ga door de nauwe poort naar binnen. Want de brede weg, die velen volgen, en de ruime poort, waar velen door naar binnen gaan, leiden naar de ondergang. Nauw is de poort naar het leven, en smal de weg ernaartoe, en slechts weinigen weten die te vi

Precies diametraal aan wat je schrijft. Wat jij het 'echte leven' noemt is doods. Jezus zegt dat ook in Lucas 9 : Laat de doden de doden begraven. De 'doden' kennen alleen zintuigelijke waarneming en het redenerend denken. Ze hebben geen notie van wat 'geest' eigenlijk is. Paulus spreekt niet voor niets over de geestelijke mens. Jezus zegt niet voor niets dat de mens uit Geest geboren moet worden. Maar jij zit vast in de historie, dat is per definitie zintuigelijk vastgesteld, daar is jouw denken op afgestemd en daar geloof je heilig in.

Door het lijden te vermijden en van ons af te werpen, hechten we er juist aan. Het meeste lijden we nog wel aan de angst voor de dood. Lijden voor lief nemen is dúrven te lijden, er is moed voor nodig.....

Er vindt inderdaad een omkering plaats. Vroeger vond ik de dingen in de wereld waardevol. En God vond ik waardeloos. Dat kwam omdat ik een materialist was en gelovigen als volgt bekeek: Ik zat te veel in mijn rationele denken. Hoe zou ik mijzelf kunnen dwingen om van geloof te veranderen? Dat leek mij een onmogelijkheid. Ik ben het met Kierkegaard eens, er dient een passie voor God opgebouwd te worden , anders is geloof rationeel en is God slechts een denkbeeld met dezelfde waarde als Sinterklaas. Een geloofssprong kan alleen met passie plaats vinden omdat het een spr

Het lijden an sich neemt de angst voor lijden inderdaad weg. Je kunt geen angst hebben voor iets waar je bekend mee bent. Daarnaast wordt de ziel in het lijden affectiever en receptiever. Zodat je een zichzelf versterkend effect krijgt.

Het is het lijden wat het gemoed veranderd, het vernieuwde gemoed zoals Paulus dat noemt. De oude mens moet afgebroken voordat de nieuwe mens uit Geest enig-geboren kan worden. Je kunt alleen voor een ander lijden, in navolging van Jezus. De ander als uitnemender achten dan jezelf. Ook al is er op de ander van alles aan te merken.

Gereformeerd en mystiek is niet bepaald hetzelfde, kerkelijken geloven in de historische Jezus, niet in de Jezus welke innerlijk helpt. Jouw eigen quote: De Jezus Christus die jij vanuit de Bijbel kent is niet het geopenbaarde Woord. Het Woord houdt zich in de stilte verborgen. Iets wat verborgen is , is per definitie niet geopenbaard. Het Woord verbergt zich met een reden en die reden is dat de mens naar het Woord gaat verlangen: het Godsverlangen. Gereformeerden (en andere gelovigen) zullen doorgaans een voorstelling hebben van God. Dat is de 'verdingelijkte' God om met Nico

https://mystiekfilosofie.com/2016/06/01/zuiver-gestemd-hart/ Wat de bereidheid tot lijden met zich mee brengt is een vernieuwd gemoed. (Rom. 12:2) De bereidheid tot lijden bewerkstelligt een andere 'stemming' , geen stemming meer die uit de persoon voortkomt, maar de stemming om de eigenbelangen te laten voor wat ze zijn. Intellect (het redenerende denken) is gevoelloos. Het 'vernemen' ligt op een geestelijk hoger niveau. Vernemen is de taal van de stilte. Dan verneem je niet langer louter hetgeen de zintuigen waarnemen, maar verneem je ook dat wat geen beeld heef

Enig is juist, er zijn geen andere zoons geboren uit God. De Vader baart op enkelvoudige wijze zijn Zoon. Zie ook vers 5 uit Johannes 3. Jezus antwoordde: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Zo iemand niet geboren wordt uit water en Geest, hij kan in het Koninkrijk Gods niet ingaan. Alleen mensen die net zoals Jezus worden enig geboren gaan het Koninkrijk Gods binnen. Het Koninkrijk Gods wat in u is. Vanuit de mens bezien is het een wedergeboorte: Hetgeen uit het vlees geboren is, dat is vlees; en hetgeen uit den Geest geboren is, dat is geest. Vanuit God bezien is het eniggebor

Johannes 3:16 is helder en duidelijk in de SV Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe. énig (enkelvoudig) Geboren...

https://www.theologie.nl/delen-in-lijden-of-niet/ Het begrip 'lijden' heeft bij veel mensen een negatieve connotatie. Een god van liefde die de mens laat lijden? Maar dat kan geen God van liefde zijn. U kent dat soort kromme redeneringen vast wel. Dan gaan mensen allerlei gedachten er op na houden en willen ze 'gelijk' hebben. Als Jezus zegt: "Als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen". Dan wil dat zeggen dat je niet onderweg gaat zitten te morren als er wat tegenzit, maar dat je eventuele tegenslag in je l

Als Paulus zegt "Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij" , dan kan dat alleen de eniggeboren Christus zijn. En toch wordt de mens wedergeboren in Christus. De Vader is slechts een naam, wie er meer betekenis uit wil halen die gaat maar met Petra muggen ziften. De tijd dat ik in letterlijke zin over Bijbelse gebeurtenissen ging discuzeuren ligt achter mij. Dat is voor natuurmensen, al dan niet gelovig.

Contemplatie is een mogelijkheid bij het lezen van de Bijbel. Dan verdwijnt de intentie om een verhaal letterlijk te nemen. Immers, de discussie of verhalen werkelijk gebeurd is, is zinloos. Dat weten we beiden niet.

Ik bedoel nergens dat de geestelijke mens zich bezig heeft gehouden met het bouwen van de toren. Ik versta het verhaal zo dat de natuurlijke mens een toren wil bouwen om God te 'verstaan', God strafte deze hoogmoed af. En de spraakverwarring deed haar intrede. Het verhaal is wel waar, maar nooit waar gebeurd. En het is niet zo dat ik uitleg dien te geven, de lezer dient het te verstaan. Of niet natuurlijk. Het zou van deemoed en nederigheid getuigen als de natuurmens zijn eigen beperking zou kennen, daar zijn we het over eens.