Robert Frans

Ik zelf denk ook dat strenge, zeer directieve moderatie hier het beste werkt. In het verleden, ook toen ik zelf nog moderator was, heeft dat ook enkele keren moeten plaatsvinden, met (tijdelijk) meer rust op het forum als gevolg. Maar ik denk dat nu het meest waarschijnlijke gevolg van een dergelijke moderatie een snellere krimp van het forum zal opleveren.
Daarbij kost een dergelijke moderatie heel veel tijd en ook heel veel energie, terwijl het bepaald niet plezierig is om te doen. Een fulltime crew van drie tot vijf man zou er al handen vol aan hebben. Laat staan slechts een paar parttime moderators, die ook nog eens beperkte rechten hebben, omdat de eigenaar met de sleutel tot alle rechten is verdwenen.
Credible.nl heeft haar hoogtijdagen gehad en die waren zeker mooi. Maar zelfs met een veel uitgebreidere crew was het niet altijd even eenvoudig en even leuk om de vele discussies in goede banen te leiden. En dat was in een tijd dat dreigementen en intimidaties nog redelijk uitzonderlijk waren. De tijd van de grote fora is denk ik wel voorbij en de alternatieven zijn niet veel beter.
Een opbloei van Credible.nl valt dus niet meer te verwachten, ook niet met strengere moderatie, en ik denk dat uiteindelijk we op een dag zullen moeten constateren dat het mooi geweest is. De vraag is nu alleen of we Credible.nl verder zo willen laten verpieteren, of dat we het zelf waardig willen afsluiten.

In heel het subforum Levensbeschouwing is in principe meer ruimte voor het bespreken en verdedigen van niet-christelijke opvattingen en het kritisch bevragen van christenen over het bestaansrecht van hun geloof. Het subforum Geloof is daarintegen bedoeld voor discussies vanuit het christelijk geloof. Daar is het christendom norm en vertrekpunt voor elke user, gedefiniëerd aan de hand van de Apostolische Geloofsbelijdenis, die je in de FAQ vindt. Bijdragen van niet-christenen beperken zich er dus tot leergierige vragen over het geloof.
'Meer ruimte voor niet-christelijke opvattingen' betekent echter niet dat je in Levensbeschouwing onbeperkt het christelijk geloof of christenen zelf kan bashen en ook niet dat je twijfelende gelovigen kan proberen te overtuigen het christelijk geloof te verlaten. Het betekent dat je respect hebt voor het christelijk geloof en vanuit interesse en openheid erover (kritisch) wil discussiëren. Het is dan aan christelijke users of zij op jouw vragen en opmerkingen willen ingaan of niet; zij zijn daar niet toe verplicht.

Nou, prima toch? Maar voor sommige mensen is die weg wél moeilijk, wat zich dus kan uiten in boosheid. En daar vroeg de openingspost naar. Of mijn reactie vervolgens een typische reactie zou zijn, weet ik niet, daar ik volgens mij niet echt een typische gelovige ben. Áls die überhaupt al bestaan: meestal is de 'typische whatever' vooral een stereotypering van degene die dat woord gebruikt. Ik probeer me zo goed mogelijk in te leven in andere mensen, maar zal dat waarschijnlijk nooit goed genoeg doen. Net zoals je sowieso maar weinig goed nog kan doen in deze samenleving in dit soort discussies; je doet het meestal óf fout, óf niet goed genoeg. Het is wat het is, doe er maar mee wat je wil. Ik doe mijn best, met de beste intenties, en als dat niet genoeg is, dan heb ik mij daarin maar weer te schikken.

Naast de misstanden die hier alreeds genoemd zijn, speelt er ook iets anders. 'Gewoon niet meer geloven' klinkt gemakkelijk, maar behelst natuurlijk wel een fundamentele verandering in je levensbeschouwing en leefwijze. Je kijkt terug op je leven en ziet dat je al je energie, motivatie en zelfdiscipline hebt besteed aan iets wat je nu een leugen vindt. Waar je vroeger devotie en gemeenschap zag, zie je nu leegte en kadaverdiscipline. Teksten en rituelen die je vroeger inspireerden, zeggen je nu niets meer. Je kunt je dan bedrogen en belazerd voelen door je omgeving en daar boos over worden, vooral als je in een hele hechte, fanatieke gemeenschap leefde.
Daarbij kan de idee dat er echt geen God zou zijn en er dus ook geen enkele bovennatuurlijke hoop, iemand (tijdelijk) psychisch verlammen. Niet iedereen zal dat per se als goed nieuws aanvaarden. De gedachte dat je er alleen voor staat, dat er geen liefdevol Opperwezen over je waakt en dat je alles helemaal zelf moet uitvinden en uitzoeken in een groot, koud en schijnbaar zinloos universum, kan zeer somber stemmen tot erger. En ook die droefheid, die onzekerheid en dat schokkende besef kan zich vervolgens uiten in boosheid.
In feite gebeurt er dan niet veel anders dan bij een bekering tot het christendom, inclusief soms een (tijdelijk) extra negatieve perceptie van de niet-christelijke buitenwereld. Ook dan verander je van leefwijze, zie je de wereld ineens door heel andere ogen en ben je daar helemaal vol van. Dat afzetten hoort ook gewoon bij die ontwikkeling, of je nu christen of atheïst wordt, en is ook bedoeld om eventuele nog resterende twijfels te verwerken. Meestal trekt dat wel weer bij, naarmate je levensvreugd en zin weet te vinden in je nieuwe levensbeschouwing en je beseft dat je omgeving over het algemeen geen kwaad in de zin had. Ook levenservaring die je opdoet en domweg het ouder worden helpen daarbij.
Je kunt het misschien vergelijken met stoppen met roken. De meest fanatieke anti-rokers zijn meestal zij die er pasgeleden vanuit sterke principes mee gestopt zijn. Zij moeten nu leren leven zonder tabak en doordat ze daar zo mee bezig zijn, zien ze overal sigaretten en rokende mensen. En zij willen hun nieuwe inzichten over hoe ongezond roken wel niet is met iedereen delen, met name met hun nog rokende naasten. Misschien doen ze allerlei mooie, nieuwe ervaringen op, zoals meer adem, meer frisse lucht, meer energie, meer smaakvermogen, etc., en gunnen ze hun rokende naasten die ervaringen ook. En tenslotte, als het verlangen naar een sigaret soms toch nog oplaait, moeten ze zichzelf weer streng overtuigen van de juistheid van hun beslissing.

De meest eerlijke levensbeschouwing is degene die consistent in zichzelf en met de wetenschappelijke feiten is. En daar zijn er meerdere van. We kunnen dus niet honderd procent zeker weten welke het meest volledig waar zou zijn, maar wel wat niet waar kan zijn.

Nou, prima toch? Maar voor sommige mensen is die weg wél moeilijk, wat zich dus kan uiten in boosheid. En daar vroeg de openingspost naar. Of mijn reactie vervolgens een typische reactie zou zijn, weet ik niet, daar ik volgens mij niet echt een typische gelovige ben. Áls die überhaupt al bestaan: meestal is de 'typische whatever' vooral een stereotypering van degene die dat woord gebruikt. Ik probeer me zo goed mogelijk in te leven in andere mensen, maar zal dat waarschijnlijk nooit goed genoeg doen. Net zoals je sowieso maar weinig goed nog kan doen in deze samenleving in dit soort discussies; je doet het meestal óf fout, óf niet goed genoeg. Het is wat het is, doe er maar mee wat je wil. Ik doe mijn best, met de beste intenties, en als dat niet genoeg is, dan heb ik mij daarin maar weer te schikken.

Dagelijks jezelf verloochenen, je kruis opnemen en Christus volgen.

Als je met opgaan bedoeld dat we helemaal met Hem samensmelten en dus onszelf verliezen, dan heb je gelijk dat dat niet zijn voornemen is. Maar een dergelijke vereniging heeft mijns inziens dan ook niets met liefde te maken, maar komt meer over als verovering.
Dat is eerder iets wat de duivel wil: door verovering zoveel macht verwerven, dat iedereen een verlengstuk van hem wordt en geen stap kan zetten die hij niet bedacht heeft. Zonder er uiteraard iets voor terug te hoeven geven. Macht en liefde hebben op aarde meestal maar weinig met elkaar van doen.
Wanneer we echter verenigd met God raken, zullen wij niet onszelf verliezen, maar juist vinden. We worden dan niet minder mens, maar méér mens. We worden dan niet minder vrij, maar vinden in Hem de volledige vrijheid. Volmaakt uniek, maar ook volmaakt één.
Hier op aarde kunnen we ons dat door de pervertering ervan maar moeilijk voorstellen. Daarom hebben we zo'n moeite met de Drievuldigheid, omdat dat een manier van denken vereist die grotendeels verloren is gegaan. Maar ik geloof als we eenmaal met Hem verenigd zijn, we ons dan niet meer kunnen voorstellen dat we ooit met minder genoegen konden nemen.

Dat Jezus door de duivel beproefd werd, doet niets af aan zijn zondeloze natuur. Hij overwon de duivel dan ook glansrijk, wat de duivel ook probeerde. Juist omdat Hij machtiger en sterker is dan ons, kan Hij ons redden uit de zonde. Alleen zij die kunnen zwemmen, kunnen drenkelingen uit het water redden. In dezelfde Hebreeënbrief staat dan ook dit:
Want wij hebben een hogepriester die in staat is mee te voelen met onze zwakheden; Hij werd zelf op allerlei manieren op de proef gesteld, precies zoals wij, afgezien dan van de zonde.
-Hebreeën 4,15; WV75

Het is prima om de discussie over Maria (weer eens) in relatie tot de katholieke kerk aan te gaan hier, maar dan wel op basis van wat de katholieke kerk daadwerkelijk leert. En je loopt hier volgens mij lang genoeg rond om hierin al lang en breed door katholieken gecorriceerd te zijn omtrent Maria's status. Ik begrijp dus eerlijk gezegd niet waarom je nu weer helemaal opnieuw wil beginnen, je een beetje van de domme houdt.
Voor users nieuw in deze discussie de feiten over wat de katholieke kerk wel en niet over Maria gelooft op een rij (ik zeg dus niet dat onderstaande doctrines zélf feitelijk zijn, maar alleen dat het een feit is dat de katholieke kerk het onderstaande gelooft):
De katholieke kerk gelooft dat Maria voor ons bidt, net zoals wij voor elkaar bidden, en zo dus voorspraak voor ons doet, en dat haar gebed in het bijzonder verhoort wordt.
Daar de heiligen in de hemel leven, en Maria dus ook, en samen met ons in één Christus verbonden zijn, kunnen wij hen en dus ook haar door Hem vragen om voor ons te bidden.
Haar voorspraak vervangt niet het ene, exclusieve Middelaarschap van Christus, net zoals jouw gebed voor je naasten en jouw verkondiging dat ook niet doet.
De katholieke kerk gelooft niet dat Maria goddelijk is en ook ooit is geweest, maar wel ons als geliefde leerlingen tot Moeder is gegeven toen ze onder het kruis stond.
Maria wordt binnen de katholieke kerk niet aanbeden, maar vereerd, wat binnen het katholicisme een groot verschil is, net zoals het houden van je geliefde geen aanbidding is.
Niemand anders dan Maria kon deze onvoorstelbare roeping ontvangen en aanvaarden, net zoals God ook een unieke roeping heeft alleen voor jou.
Daar Jezus zowel mens als God is en God eeuwig en ongeschapen is, heeft Maria met Jezus dus ook God gebaard en is zij dus ook Gods Moeder.
Jezus heeft zo voor eeuwig Maria als zijn Moeder, God de Vader als zijn vader en Jozef als zijn voedstervader.
Door haar exclusieve toewijding aan God is zij altijd maagd gebleven, net zoals de verbondsark altijd de ark bleef en eveneens alleen Gods woord droeg.
Om Jezus in volmaakte liefde te kunnen ontvangen, werd Maria vanaf haar conceptie door God gevrijwaard van de erfzonde en zo dus ook van zonde.
Na haar overlijden werd zij met ziel en lichaam in de hemel opgenomen en met haar Zoon verenigd, als laatste teken van zijn liefde voor haar.
Omdat naast Jezus niemand zoveel geleden heeft als Maria, is naast Jezus niemand zoveel verheven als zij, zodanig dat we haar als koningin van de hemel vereren.
Ongetwijfeld zullen nu heel wat protestantse en aanverwante tenen alle kanten op spartelen en de neiging krijgen om bijbels naar deze post te gooien en dat is prima (ik zou dat laatste alleen niet letterlijk doen, omwille van je beeldscherm). Maar als je hierover wilt discussieren, dan wel op basis van feiten en niet op basis van allerlei veronderstellingen en misverstanden die alleen maar ruis brengen.

Als je mij een reactie toestaat. Ik denk eerder aan dit:
Zalig de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk der hemelen.
Zalig de treurenden, want zij zullen getroost worden.
Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.
Zalig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.
Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden.
Zalig de zuiveren van hart, want zij zullen God zien.
Zalig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
Zalig die vervolgd worden om de gerechtigheid, want hun behoort het Rijk der hemelen.
Zalig zijt gij, wanneer men u beschimpt, vervolgt en lasterlijk van allerlei kwaad beticht om Mijnentwil:
Verheugt u en juicht, want groot is uw loon in de hemel. Zo immers hebben ze de profeten vervolgd die voor u geleefd hebben.
-Matteüs 5,3-12
Maar ook aan dit:
Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting der wereld.
Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven. Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen,
Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht, Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht.
Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden en zeggen: Heer, wanneer hebben wij U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven?
En wanneer zagen wij U als vreemdeling en hebben U opgenomen, of naakt en hebben U gekleed?  En wanneer zagen we U ziek of in de gevangenis en zijn U komen bezoeken?
De Koning zal hun ten antwoord geven: Voorwaar, Ik zeg u: al wat gij gedaan hebt voor een dezer geringsten van mijn broeders hebt gij voor Mij gedaan.
-Matteüs 25,34b-40
Er zijn niet-christenen die dichter bij Jezus leven dan christenen doen. Zij zullen uiteindelijk met vreugde Christus ontmoeten, in dit leven of hierna. Terwijl de christenen die niet naar het Evangelie leven zullen worden heengezonden.

@Robert Frans
Ik lees jouw bijdragen altijd met belangstelling. Je hebt een duidelijke pen en je schrijft met respect voor jouw lezers. Ook ervaar ik een grote liefde voor de gemeenschap waartoe je behoort en weet ik dat je de autoriteit van jouw kerkgenootschap niet in twijfel trekt. Je stelt zelfs het gezag van jouw kerk boven dat van de Schrift, omdat je alléén haar uitleg maar accepteert; Dat is jouw geloofsovertuiging. Dat geldt overigens voor meer schrijvers hier op het forum, misschien wel voor alle.
Echter heeft jouw bijdrage aan dit topic mijn algemene mening bevestigd, dat niemand in staat is een geloofsovertuiging op een ander over te brengen. En uit de inhoud van jouw bijdragen, meen ik te herleiden, dat jij er precies zo over denkt. Het enige dat je mag hopen, is dat jouw woorden een verlangen in die ander wakker maken om meer woorden uit jouw mond te horen. Woorden, die heilzaam en verkwikkend zijn in een wereld waarin de liefde tot elkaar meer en meer verkilt.
Het heeft mij doen besluiten op dit forum geen moeite meer te doen om mijn geloofsovertuiging in woorden over te brengen, maar gewoonweg alleen maar te trachten dát verlangen naar stichting bij de lezers van 'mijn' bijdrage(n) op te wekken. Elders heb ik al uitvoerig uitgelegd waarom ik die mening ben toegedaan.
Zoals ik al eens heb laten weten, bezit ik een eigen website die mij de gelegenheid geeft om al mijn gedachten, die ik in de loop van ruim 55 jaar heb ontwikkeld, als een soort ‘laatste woord’ te noteren. Ik ben echter enkele maanden geleden, helemaal opnieuw begonnen, dus veel (statische) tekst is nog niet aanwezig. Credible is vluchtig en ook statisch van karakter; net als een boek en eigenlijk alles dat op papier staat.
Ik tracht echter de dynamiek van mijn gedachten op mijn website vast te houden door mijn artikelen tot het laatst toe, wijzigbaar te houden. Vanochtend heb ik overigens een nieuwe ‘gedachte’ gelanceerd onder de titel „Woord & Verlangen“. Wanneer het artikel uiteindelijk zal worden geschreven is nog niet bekend, maar het feit dat ik de aanzet al heb neergezet, betekent voor mij een stok achter de deur.
Terug naar wat ik eigenlijk wil zeggen: Als ik jouw bijdragen lees, dan herken ik het verlangen om de liefde die je jouw geloofsovertuiging in jou opwekt, over te dragen. Ik denk echter dat een geschreven medium daarvoor altijd te beperkt is; er blijft een afstand tussen schrijver en lezer. Die afstand is per definitie onoverbrugbaar. Als uitgangsquote voor mijn overdenking op mijn website heb ik gekozen: „Lukas 24:32 (HSV) En zij zeiden tegen elkaar: Was ons hart niet brandend in ons, toen Hij onderweg tot ons sprak en voor ons de Schriften opende?“ Je weet wel waar dit bijbelgedeelte over handelt, dus daar maak ik verder maar geen woorden aan vuil.
Ik zal je echter niet het vuur nader aan de schenen leggen en mijn inhoudelijke reactie op jouw bijdrage aan "De bruid van Christus" hier onder de pet houden.
Ik wens je verder de zegen van onze God toe, Robert Frans, moge de Geest jouw gedachten en hart verlichten, zodat je inzicht voor het aangezicht van de Vader toe mag nemen. We spreken elkaar wel weer op deze plaats.

Niemand kan zich dat voorstellen, omdat Gods wezen onbevattelijk voor ons os. Daarom zijn we afhankelijk van Gods openbaring, die ons leert dat Hij van alle eeuwigheid af aan drie Personen is. Alledrie de Personen zijn God, dus eeuwig en ongeschapen. Er kan dus nooit een moment zijn geweest dat Hij maar één Persoon zou zijn, alsof de andere twee later geschapen zouden zijn en dus niet werkelijk God. Toch is Hij wel maar één God. Dat maakt de Drie-eenheid zo'n mysterie.
We kunnen daarvan iets ervaren in het huwelijk, als man en vrouw 'één vlees' worden, terwijl ze toch twee personen blijven. Of anders een volmaakt op elkaar ingespeeld voetbalteam, waarbij elf spelers toch één harmonieus geheel vormen. Maar ook die ervaringen zijn niet volmaakt, zijn slechts voorafschaduwingen van wat God werkelijk ten diepste is. Want God bestaat niet uit drie delen, rollen of functies, maar Hij ís de drie Personen, waarbij elke Persoon volledig de ene, eeuwige en ongeschapen God is, maar er toch drie Personen zijn.
Eventuele functies en bestemmingen zijn daarbij irrelevant. God is 'Ik ben die Ik ben.' Hij ís, onafhankelijk van hoe wij Hem beschouwen en wat wij aan Hem zouden hebben. In de schepping, verlossing en heiliging werken de drie Personen inderdaad volmaakt samen en mogen we schouwen hoe ze zich tot elkaar verhouden. Maar je moet die samenwerking niet verwarren met Gods hele wezen zelf. God ontstaat natuurlijk niet door het scheppen, maar Hij schept omdat Hij bestaat. Door de schepping kunnen wij Hem zien en ervaren in Vader, Zoon en heilige Geest, maar ook als wij Hem niet ervaren, blijft Hij eeuwig Vader, Zoon en heilige Geest. Ook als wij Hem niet benoemen, is Hij.
Dit laatste punt vind ik toch wel belangrijk om extra aan te stippen. Want wij denken graag in functies, in wat wij van elkaar kunnen krijgen en dus ook van God zelf. Maar zo is God niet. Weliswaar schenkt Hij uit liefde ons roepingen en zegeningen voor zijn heilswerk hier op aarde, maar Hij houdt niet van ons omdat wij zo nuttig en functioneel voor Hem zouden zijn. Hij heeft ons niet nodig. Hij houdt van ons om onszelf.
Zo moeten wij ook elkaar liefhebben en in onze menswaardigheid erkennen, ongeacht of we iets van elkaar nodig zouden hebben. Ook als wij 'nutteloos' zouden zijn, geen belangrijke functie zouden bekleden in de samenleving of misschien enkel maar ziek en 'lastig' liggen te wezen, zijn en blijven wij volwaardig mens en kind van God. Jij bent niet geschapen voor een functie, maar voor jouzelf. Jij bestaat niet omwille van een taak, maar omdat God van jou houdt. Al zou heel de wereld wegvallen, inclusief je eigen lichaam, dan nog blijf jij een geliefd kind van God en behoud je in Hem je volle bestaansrecht.
Laat je daarom nooit iets anders zeggen en laat je gedachten nooit toe om zo over God te denken. Want wat voor ons geldt, geldt voor Hem natuurlijk oneindig veel meer.

Dit vind ik nu net een buitengewoon interessant onderwerp, waar ik veel over nagedacht heb. Tot nu toe zijn dit in het kort mijn gedachten:
Grote rijken verbrokkelen steeds meer als ze te machtig worden. Mythisch wordt hierover verhaald met de toren van Babel. God gedraagt zich daar als het ware als een boer die vol zorgen de stad ziet groeien. Zodra de mens te eensgezind wordt, jaagt God haar weer uiteen en brengt verwarring, mogelijk om te voorkomen dat we door onze macht in combinatie met de zonde onszelf zouden vernietigen. Mogelijk heeft God ook in zijn kerk enige keren zo gehandeld en kan men het grote schisma en de reformatie hiermee verklaren. De ontwikkeling van landbouw en de urbanisatie zijn dan ook relatief recente ontwikkelingen: daarvóór leefden we duizenden jaren lang in kleinere, zelfvoorzienende gemeenschappen. Ook de steden van weleer waren grotendeels zelfvoorzienend en niet te vergelijken met de steden van nu.
De roofbouw begon feitelijk al toen we uit Afrika wegtrokken en de wereld veroverden. Want we kwamen overal nieuwe gebieden met nieuwe dieren tegen, die niet voorbereid waren op onze zeer succesvolle jachttechnieken. Die nog veel effectiever werden toen we de hond domesticeerden en gebruikten bij de jacht. Toen we al jagers-verzamelaars waren, stierven overal waar we kwamen dieren massaal uit, behalve dus in ons thuisland Afrika. Zo hebben ook hier in Europa olifanten, tijgers en nijlpaarden rondgelopen en had Australië véél meer soorten grote buideldieren dan enkel de kangoeroe. Alleen op onze boerderijen werden dieren behoed voor uitsterven, doch tegen een steeds hogere prijs voor de dieren. Elke boerderij was en nog steeds is dus eigenlijk een soort ark van Noach, want zonder hen zouden er geen koeien, schapen, varkens, kippen, etc. meer hebben geleefd.
De razendsnelle groei van de mensheid en de massale verwoesting is pas sinds de industrialisatie echt goed op gang gekomen. Daarvóór werden ook al bossen gekapt, steden aangelegd (ook in de jagers-verzamelaarstijd waren er al megasteden!), mijnen uitgegraven en dus al enige verwoestingen aangericht. Maar nu doen we op dat zo'n grote schaal, dat zelfs het klimaat er relatief razendsnel door veranderd en er veel nu echt onherstelbaar verloren gaat. Ook hoe we massaal met veedieren omgaan is werkelijk ongekend. En de onmiskenbaar grote verworvenheden van de industrialisatie die wij hier nu genieten komen eigenlijk voornamelijk de rijke landen toe, want de arme landen moeten al het werk doen en hun grondstoffen worden ervoor uitgeput.
God is niet tegen ontwikkeling, alleen wel tegen te snelle ontwikkeling op basis van machtszucht en hoogmoed. Zeker de laatste decennia gaan veranderingen letterlijk ongezond snel. Waar een Romein nog prima in de middeleeuwen zich zou kunnen redden, zal een middeleeuwer in deze tijd niets meer begrijpen. Het valt je misschien op dat zowel de natuur als de kerk zich vrij traag ontwikkelen en dat het leven zich middels evolutie zelfs nóg trager ontwikkelt. Alles in de schepping is geënt op traagheid. Waar het waarschijnlijk de bedoeling was dat onze ontwikkelingen langzaam meegroeiden met onze geestelijke rijpheid en met de schepping zelf, generatie na generatie, zodat we pas iets ontwikkelden als we wisten hoe er mee om te gaan, zijn we nog als kleine kinderen met allesverwoestende kracht, zonder werkelijk besef van wat we nu aanrichten.
We zijn goden geworden. We kunnen vliegen, we kunnen op oneindige afstanden met elkaar communiceren volgens organisch groeiende digitale netwerken, we kunnen de natuur onbeperkt terraformen, we kunnen zelfs de ruimte in, we hebben toegang tot oneindig veel kennis, noem maar op. Als goden willen wij macht, aanzien, kracht, vrijheid, noem maar op. En juist in die zoektocht we steeds meer vervreemd geraakt van onze natuur en accepteren we haar steeds minder, wat weer onrust, frustratie en angst veroorzaakt. Bij elke verworvenheid stijgen immers onze verwachtingen exponentieel, véél meer dan de verworvenheid kan bieden. Want de natuur die God zelf ons gegeven heeft, is zacht, kwetsbaar, nederig, gebonden aan Gods liefde, noem maar op. Als Christus ons God volmaakt laat zien, dan meent Hij dat écht. De lijdende, stervende Christus is God. De dood overwinnende Christus is God. God is liefde en liefde is kwetsbaar.
Waar wij rentmeesters hadden moeten zijn, deel uitmakend van een universum vol bezieling, liefde, leven en God, zijn wij nu heersers geworden in een universum die ons koud, gevaarlijk en leeg overkomt, zonder God. Dat is de deal met de duivel die we gesloten hebben, weer mythisch omschreven met de boom van kennis van goed en kwaad: we kregen alles wat we wilden, maar verloren onszelf daarbij. We betalen een steeds hogere prijs voor steeds minder echt geluk, tot wat de duivel betreft we hem alles geven, zonder dat hij er nog iets voor terug hoeft te doen. Ondertussen houdt God het verlangen naar schoonheid, eenvoud, liefde, zachtmoedigheid en geborgenheid in de mensheid brandend, zichtbaar en hoorbaar in onze levensbeschouwingen, kunstuitingen en verhalen, hoeveel as we er soms ook overheen gooien door onze zonden.
Hoe ver God die grote ontwikkelingen laat gaan, weten we niet. Maar mogelijk zal er een punt komen dat we helemaal definitief losgekoppeld raken van onze natuur, dat we Adams dood totaal gestorven zijn, voordat Hij terugkomt en ons weer laat verrijzen als echte, pure, verheerlijkte mensen naar zijn beeld. Hoewel dat punt waarschijnlijk net zo onmogelijk aan te wijzen zal zijn als het precieze punt van de erfzonde, omdat beiden zich immers constant in de geschiedenis herhalen, zowel in samenlevingen als in individuen. Alleen God kent immers onze totale geschiedenis en die wordt ons pas bij het laatste oordeel geopenbaard. Een dag vol schaamte, wroeging en schrik, dat zeker, maar ook vol barmhartigheid, vertrouwen en menselijkheid, voor wie het Licht niet vrezen.
Ongetwijfeld schieten mijn gedachten tekort in het omschrijven wat er werkelijk gaande is en mis ik veel belangrijke details. Er valt ook nog zoveel meer te zeggen dan ik hier nu doe. Ik ga er ook wel vanuit dat het merendeel wat ik hier schrijf onzin is. Maar op hoofdlijnen denk ik dat zowel de erfzonde als Gods voorzienigheid zich ongeveer zo uiten en wij zo samen met of tegen God onze wereld en geschiedenis vormen.

Uiteraard moet je je eerst met je naasten verzoenen bij conflicten en mag je nooit zomaar mensen afwijzen omdat zij anders leven en denken. Maar soms kan dat niet meer en dan moet je kiezen: blijf je bij Christus en het evangelie, of geef je toe aan waar je niet aan toe moet geven omwille van de lieve vrede?
Ook als je niet in Christus gelooft kun je soms voor zulke keuzes komen te staan. Stel dat een man zich ook tegen jou ronduit vrouwonvriendelijk gedraagt en ook zeer vrouwonvriendelijke principes aanhangt, ongeacht hoe je hem van het tegendeel probeert te overtuigen en ongeacht hoe vriendelijk en beleefd je vraagt om respect en gelijkwaardigheid. Ben je dan bereid je principes hierin te verlichten of op te geven omwille van de vrede met hem, of vind je je waarden hierin toch belangrijk genoeg om dan alsnog afscheid van hem te nemen?
Of stel dat ík zo'n man tegenkom, zou je dan ook niet liever zien dat ik na deze tevergeefse pogingen afscheid van hem neem, alleen al om te voorkomen dat hij mogelijk alsnog een slechte invloed op mij weet uit te oefenen met zijn charisma? Want vergis je niet: het contact met iemand hierom beperken is geen kwestie van arrogantie, maar van zelfbescherming.
Je hoeft hem dan nog niet eens echt te haten of over hem te oordelen; dat laatste blijft ook dan niet toegestaan. 'Haten' in evangelische zin heeft een zachtere betekenis dan wij nu kennen en staat vooral voor het niet meer of heel beperkt onderhouden van contact. Beter vergeef je hem zelfs onvoorwaardelijk, zoals Christus zijn beulen vergaf.
Maar zomaar aan iemand toegeven omwille van de lieve vrede of je welbewust omringen met verkeerde vrienden is evenmin toegestaan, of je nu gelooft of niet. Sommige dingen in het leven zijn belangrijker en geven uiteindelijk meer vrede, rechtvaardigheid en welzijn dan onvoorwaardelijke conflictmijding of het aanhouden van een vriendschap.

Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom sommigen hier wat laatdunkend doen over users die teksten liever in het Nederlands lezen. Credible is immers een Nederlandstalig forum en de FAQ zelf geeft aan dat in het Nederlands geschreven dient te worden. Dus users die dat wensen staan gewoon volledig in hun recht. Moeite hebben met Engels of met moeilijker Nederlands is daarbij helemaal geen schande, maar iets waar je gewoon rekening mee kunt houden als iemand aangeeft dat te hebben.

Dan heb ik je verkeerd verstaan. Ik dacht dat, ook in de context van je tweede zin, je bedoelde dat het liefdeloos zou zijn die gevoelens te verkwanselen of te vernietigen in tegenstelling tot het volledig navolgen ervan. Maar je schrijven is echter inderdaad ook te verstaan in lijn met wat ik bedoelde en je hier aangeeft en dat was dan dus ook de bedoeling. Bij deze hopelijk rechtgezet.

Even ter correctie: ik probeerde uit te leggen wat hij volgens mij bedoelde. Ik maakte zijn idee dus niet de mijne. Zelf ga ik als katholiek uit van het onveranderlijke leergezag van de katholieke kerk.

Laat ik dan maar geen ingewikkelde vragen stellen.
Weer serieus heb ik wel nog enkele, hopelijk dus niet te ingewikkelde vragen voor je.
1. Wat of wie is volgens jou het Woord van God en hoe herkennen we deze tussen alle andere woorden?
2. Waarop baseer je je mening die je in je laatste zin uit?
Als antwoord op jouw vraag: onder 'eeuwig gezag' versta ik in de context van mijn vraag aan jou dat de bekleder ervan altijd en overal als toetssteen kan dienen ter onderscheiding van Gods openbaringen. Of je nu middeleeuwer bent of babyboomer, of je nu in Japan woont of in Amerika, aan de hand van die toetssteen kun je altijd vaststellen of het God is die tot jou of je buurman spreekt of iemand anders.

Mag ik je een eenvoudige vraag stellen? Hoe kan een eeuwenlang door verschillende feilbare mensen geschreven en samengesteld boek als de Bijbel ook over ons eeuwig gezag uitoefenen op het gebied van leer en leven, maar kan een eeuwenlang door verschillende feilbare mensen ontwikkelde gemeenschap als de Kerk dat niet? Waar zit bij jou dan precies het verschil?

Het autistisch spectrum behelst een zwik informatieverwerkingsstoornissen, waardoor je hersenen feitelijk Windows 10 moeten zien te draaien op een computer van 30 jaar geleden. De informatie komt wel binnen, maar veel meer gefragmenteerd, ongefilterd en ook niet altijd compleet. Zo zien sommige autisten als ze je aankijken niet je gezicht, maar eerst je ogen, dan je neus, dan je mond, en zo door. En op een druk kruispunt horen ze niet zelden élk geluid op volle sterkte, niet alleen de belangrijkste geluiden. Daardoor raken autisten sneller overprikkeld, nemen ze informatie langzamer tot soms helemaal niet (meer) op en moeten ze vaak meer moeite doen en zich extra concentreren om soms de meest dagelijkse (sociale) interacties te verrichten. Ja, autist zijn kan soms echt heel vermoeiend zijn, zodanig dat het je dan niet altijd meer lukt om je autisme te reguleren, zeg maar.
Een stoornis in het autistisch spectrum (ASS) kan alleen door een arts worden gediagnosticeerd, na grondig onderzoek waar ook een heteroanamnese toe behoort. De meeste mensen zullen wel kenmerken van autisme bij zichzelf of hun naasten herkennen, zeker in deze steeds complexere samenleving met constante informatiestromen, steeds meer lawaai en voortdurend conflicterende hoge verwachtingen op soms zelfs individueel niveau. Maar dat maakt je nog steeds geen autist. Want autisten hebben dat structureel en altijd, ook in een meer stille, eenvoudige samenleving, en het verschilt daarbij ook erg per autist hoe zich dat uit.

Het CDA komt voort uit verschillende katholieke partijen, waardoor je bij haar inderdaad nog enigszins de katholieke sociale leer kon terugvinden. Maar daar is inderdaad weinig meer van over. Het is dan ook lang niet meer zo dat katholieken traditioneel op het CDA stemmen en zelfs de boeren blijven er nu weg, getuige het electorale succes van de BBB. Voor een serieuze partij die vanuit christelijke waarden opereert kun je mijns inziens het beste nu de CU stemmen, of als streng-gereformeerde de SGP.
Je kunt echter denk ik een 'VVD-light' voorkomen door hele complexe basisvoorzieningen wél landelijk te blijven regelen. De decentralisatie van de zorg was bijvoorbeeld een slecht idee, omdat de gemiddelde gemeente geen idee had waarmee ze te maken kreeg en het een soort postcodeloterij werd: waar je woont bepaalt nu op welke zorg je recht hebt. Maar als ik nu lees dat de EU zich bemoeit met hoe we onze markten moeten inrichten, dan lijkt mij dat toch echt een sterk staaltje onnodige bemoeizucht van boven. Zoiets kunnen gemeenten heel prima zelf in alle vrijheid regelen.

Toch is het een interessante vraag voor christenen die de klassieke huwelijksvisie afwijzen, zoals aangehangen door katholieke, oosters-orthodoxe en klassiek-protestantse kerken.
Dat we incest afkeuren, is omdat het daadwerkelijk heel ongezond is, vooral voor de kinderen die eruit voortkomen. Maar waarom zouden we volgens de moderne huwelijksvisie polygamie dan ook moeten afkeuren, als het met aller vrije instemming tussen volwassenen gebeurt?
De wet zelf is natuurlijk geen argument, want de wet is immers de uitkomst van een maatschappelijke discussie, niet het beginpunt ervan. Pas ná de discussie erover kun je wetten opstellen om de uitkomst ervan te handhaven.
En wetten kunnen altijd wijzigen; zo is immers nu juist het homohuwelijk er gekomen. Volgens jouw logica had men toentertijd dus nooit het huwelijk voor homo's kunnen openstellen, want dat zou immers tegen de toen vigerende wet ingaan...
Als het seculiere en modern-christelijke huwelijk echter uitsluitend gebaseerd is op volwassenheid, liefde en vrijwilligheid, wat is er volgens die kijk op het huwelijk dan op tegen om meer dan twee partners met elkaar te laten huwen?
En ja, er zijn best mensen die dat graag zouden willen en die dat goed zouden kunnen regelen met elkaar. Er zijn zelfs wereldwijd al illegale polygame, vooral mormoonse gezinnen die het eigenlijk heel prima lijken te doen.
En de Schrift dan? Daarin komt het polygame huwelijk wél voor en het homohuwelijk weer níét. En daar waar het polygame huwelijk wordt verboden, wordt het homohuwelijk er óók verboden.
Je kunt dus op grond van de Schrift niet het homohuwelijk toestaan en het polygame huwelijk verbieden.
Toch doen progressievere christenen dat wel. Net als het seculiere westen. Maar op basis waarvan dan? Wat maakt voor hen, voor jou dan een huwelijk precies een huwelijk, behalve dat de wet een zekere juridische verbintenis zo noemt?

Het doet me denken aan de term dataïsme, die hier en daar in de filosofie opduikt. Het dataïsme gaat uit van het principe dat alles draait om het genereren en ordenen van data, zowel in de schepping als in de digitale wereld. Waarin grootschalige verwerving van data en het ontwikkelen van algoritmes belangrijke pijlers zijn en waarin het menselijke brein ook als algoritme wordt gezien en met externe algoritmes kan worden gestuurd.
Net zoals vroeger wij onszelf als computers zagen, daarvóór als machines (die zelfs blijkbaar eveneens af en toe stoom moesten afblazen), daarvóór als... ga zo maar door. We passen altijd weer ons beeld van onszelf aan aan wat wij maken, in plaats van andersom.
Het spreekt voor zich dat vooral grote tech-bedrijven veel belang hebben bij dataïstische ideeën, daar zij immers daarmee precies hun machtspositie verwerven en behouden. In de satirische roman De Cirkel worden huidige technologieën en dataïstische beginselen tot in de uiterste consequenties doorontwikkeld, zodat een wereldwijde samenleving ontstaat waar privacy diefstal is, alle kennis en ervaringen vrij gedeeld dienen te worden en geheimen leugens zijn. Behalve natuurlijk de geheimen van De Cirkel zelf...

En zie, het voorhangsel van de tempel scheurde van boven tot onder in tweeën, de aarde beefde en de rotsen spleten.
-Matteüs 27,51; WV75
Toen scheurde het voorhangsel van de tempel van boven tot onder in tweeën.
-Marcus 15,38
Het voorhangsel van de tempel scheurde middendoor.
-Lucas 23,45
Gij moet ook een voorhangsel vervaardigen, van paarse, karmijnrode en scharlaken wol en van getwijnd linnen. Daarop moet een vakman kerubs borduren.
-Leviticus 26,31
Hieruit blijkt wel dat in de evangelieën daadwerkelijk het voorhangsel wordt bedoeld.
Daarbij zijn er nog twee dingen in acht te nemen. De eerste is dat het tabernakel inderdaad een gordijn als ingang naar de voorhof had, maar deze verder niet werd aangeduid als het voorhangsel en ook geen bijzondere rol speelde dan als gewone ingang.
De tweede is dat de tempels dat gordijn vervingen door een daadwerkelijke poort. Die verder ook openstond als er offers werden opgedragen, zodat de priesters en levieten (dus niet enkel de priesters) de offerranden van de gelovigen konden ontvangen en de zegen konden geven. Er hing in die tijd maar één liturgisch gordijn in de tempel en dat was dus het voorhangsel.