Robert Frans

Als ik lees waaronder ze te lijden had, was dat echter niet misselijk en ging het wel verder dan enkel "mentale problemen."
Het is echter niet aan ons om daarover te oordelen, ook al heeft ze dan een boek erover geschreven. We kunnen haar nu alleen al biddend aanbevelen aan God en ook bidden en waar mogelijk ieder naar de eigen roeping bewerkstellingen dat er steeds betere hulp beschikbaar komt voor mensen zoals zij.
Het lijkt me sowieso niet goed om hier individuele cases te bespreken, zéker als de persoon in kwestie zich niet (meer) kan verdedigen. Je kunt natuurlijk haar boek bespreken en haar verdere openbare uitingen, maar dat is het dan ook wel.

Nu begrijp ik je beter inderdaad en kan ik me ook wel voorstellen dat je in die context wat cynisch naar dergelijke protesten kijkt. Ik vermoed alleen wel dat die cijfers de sterfte van ongeboren kinderen niet meerekent, of pas vanaf een bepaalde draagtijd.
Als je namelijk abortus ziet zoals ik het zie, dan kan het niet anders dan dat de kindersterfte ineens veel hoger wordt bij staten die abortus toestaan. Want volgens mij neemt het aantal abortussen wel degelijk toe met pro-wetgeving.
Mijns inziens vertekent dat natuurlijk wel het beeld van kindersterfte, maar dan nog begrijp én deel ik wel je opvatting dat als je kinderen wil beschermen, je dat ook ná hun geboorte moet doen door ervoor te zorgen dat ze in een gezonde, veilige omgeving kunnen opgroeien.
Maar inderdaad, in filosofische discussies is die context minder relevant en daarbij is de tegenstand jegens abortus bepaald geen exclusief, Amerikaans iets. Ik las laatst een artikel waarin de schrijfster het tussen neus en lippen door weer eens probeerde af te schuiven op de "witte man," maar de tegenstand kom je echt in alle lagen, levensbeschouwingen, culturen, talen, kleuren en geslachten tegen, vanuit allerlei uiteenlopende motivaties en bedoelingen.
Noem het maar een beetje pastorale irrationaliteit. Ik beschrijf het dan ook iets waarmee ik redelijk kan leven, omdat ik het wel kan begrijpen. Maar dus niet als een normale, laat staan ideale oplossing.
In het ideale geval, die mijns inziens ook best te realiseren is met voldoende goede wil, wordt zo'n vrouw indien door haar gewenst natuurlijk professioneel en liefdevol opgevangen en geholpen bij het dragen en daarna het verzorgen en opvoeden van het kind. Of wordt ze geholpen in het zoeken van goede adoptie-ouders, als zijzelf het kind niet kan verzorgen.
En dient de verkrachter natuurlijk zijn leven lang forse alimentatie te betalen aan een speciaal daarvoor op te richten landelijk fonds, waarvan de vrouw (en haar eventuele toekomstige partner) wel of geen gebruik van kan maken. Wat mij betreft mogen zelfs álle verkrachters dat verplicht doen, ook zij die géén kind verwekten, zodat het fonds mooi gevuld blijft.
Toch heb ik vooral medelijden met zo'n vrouw en kan ik het heel goed begrijpen als zij het kind echt niet kan dragen. Gelukkig gebeurt zwangerschap door verkrachting heel weinig en zijn er ook vrouwen die het kind vervolgens juist wél willen houden, maar dat maakt de situatie niet minder dramatisch.
Natuurlijk is de dood van een (onschuldig!) kind technisch gezien veel erger dan de psychologische schade van zo'n vrouw, maar ik vrees dat ik er niet louter technisch naar kan kijken. Daarin ben ik misschien minder streng dan de officiële kerkelijke leer, hoe fel ik ook tegen abortus ben, maar dat is misschien dan ook katholiek-eigen.
Weet je, het is nog niet eens zozeer de abortus zelf die mij de kriebels geeft, hoe erg dat al is. Het zijn vooral die voorstanders die het als een exclusief vrouwenrecht proberen te framen en daarin nog slagen ook. Alsof het kind gewoon een deel van hun lichaam is en een abortus gewoon een medische behandeling.
En het gegeven dat zowel in ook onze wetgeving als in die discussie de vader echt schandelijk achtergesteld wordt. Terecht bij verkrachting, volstrekt onterecht bij gewone verwekking. Omdat de moeder het kind negen maanden moet dragen, mag zij blijkbaar de vader ongestraft zijn leven lang (!) zijn kind op wel heel brute wijze afnemen. Mijns inziens is die balans echt volkomen scheefgegroeid.
Tenslotte vind ik het echt heel verschrikkelijk dat vooral kinderen met een beperking of ziekte de klos zijn, ook als de ziekte prima te dragen is. Zeventig procent van alle Down-kinderen...
Het zijn altijd weer de zwakkeren, de zogenaamd ongewensten, die eraan moeten geloven en ouders die zo'n kind gewoon houden worden er zelfs nog op aangesproken ook, ook door wildvreemden op straat. Dat stemt mij misschien nog het meest verdrietig.

Als ik lees waaronder ze te lijden had, was dat echter niet misselijk en ging het wel verder dan enkel "mentale problemen."
Het is echter niet aan ons om daarover te oordelen, ook al heeft ze dan een boek erover geschreven. We kunnen haar nu alleen al biddend aanbevelen aan God en ook bidden en waar mogelijk ieder naar de eigen roeping bewerkstellingen dat er steeds betere hulp beschikbaar komt voor mensen zoals zij.
Het lijkt me sowieso niet goed om hier individuele cases te bespreken, zéker als de persoon in kwestie zich niet (meer) kan verdedigen. Je kunt natuurlijk haar boek bespreken en haar verdere openbare uitingen, maar dat is het dan ook wel.

Als ik lees waaronder ze te lijden had, was dat echter niet misselijk en ging het wel verder dan enkel "mentale problemen."
Het is echter niet aan ons om daarover te oordelen, ook al heeft ze dan een boek erover geschreven. We kunnen haar nu alleen al biddend aanbevelen aan God en ook bidden en waar mogelijk ieder naar de eigen roeping bewerkstellingen dat er steeds betere hulp beschikbaar komt voor mensen zoals zij.
Het lijkt me sowieso niet goed om hier individuele cases te bespreken, zéker als de persoon in kwestie zich niet (meer) kan verdedigen. Je kunt natuurlijk haar boek bespreken en haar verdere openbare uitingen, maar dat is het dan ook wel.

Ongeboren kinderen wordt het echter wél opgedrongen. Ja, ik weet dat je die niet als partij wil noemen, maar ze zijn er wel. Zij zijn degenen die gedood worden, zij zijn degenen over wiens levenslot beslist wordt, zij zijn degenen die zich volstrekt niet daartegen kunnen verweren.
Zeventig procent van de Down-kinderen bijvoorbeeld wordt opgedrongen dat ze geen recht hebben op leven, dat ze te lastig zouden zijn en dat wij niet voor ze willen zorgen. Zij mogen niet kiezen voor het leven, zij moeten een behandeling ondergaan die ze letterlijk het leven kost. Want ze hebben Down. Zeventig procent.
En denk maar niet dat het daarbij zal blijven. Steeds meer zieke, zwakke of "lastige" kinderen zullen de dood opgedrongen krijgen. Kinderen met hazenlippen zijn ook al aan de beurt. Het lijden mag geen plaats meer hebben, mag niet teveel moeite kosten, het moet preventief worden gedood.
O, en vele gewone vaders wordt het ook opgedrongen, als zij moeten toezien hoe straffeloos hun kinderen worden afgenomen. Want omwille van die negen maanden, moeten zij hun leven lang (!) hun kind missen, hebben zij nauwelijks tot geen inspraak daarover.
Je zou maar liefdevol met een vrouw gemeenschap hebben, waarop zij onverwacht toch zwanger raakt en abortus wil laten plegen, terwijl jij dat niet wil, jij het kind wil houden. Maar nee, "baas in eigen buik," hoe dúrf je zo ongeëmancipeerd te zijn, ze zet het toch door en de wet lacht je in het gezicht uit.
Kind kwijt, relatie met die vrouw natuurlijk ook kwijt, maar verder is abortus inderdaad helemaal niet opdringerig...

Ongeboren kinderen wordt het echter wél opgedrongen. Ja, ik weet dat je die niet als partij wil noemen, maar ze zijn er wel. Zij zijn degenen die gedood worden, zij zijn degenen over wiens levenslot beslist wordt, zij zijn degenen die zich volstrekt niet daartegen kunnen verweren.
Zeventig procent van de Down-kinderen bijvoorbeeld wordt opgedrongen dat ze geen recht hebben op leven, dat ze te lastig zouden zijn en dat wij niet voor ze willen zorgen. Zij mogen niet kiezen voor het leven, zij moeten een behandeling ondergaan die ze letterlijk het leven kost. Want ze hebben Down. Zeventig procent.
En denk maar niet dat het daarbij zal blijven. Steeds meer zieke, zwakke of "lastige" kinderen zullen de dood opgedrongen krijgen. Kinderen met hazenlippen zijn ook al aan de beurt. Het lijden mag geen plaats meer hebben, mag niet teveel moeite kosten, het moet preventief worden gedood.
O, en vele gewone vaders wordt het ook opgedrongen, als zij moeten toezien hoe straffeloos hun kinderen worden afgenomen. Want omwille van die negen maanden, moeten zij hun leven lang (!) hun kind missen, hebben zij nauwelijks tot geen inspraak daarover.
Je zou maar liefdevol met een vrouw gemeenschap hebben, waarop zij onverwacht toch zwanger raakt en abortus wil laten plegen, terwijl jij dat niet wil, jij het kind wil houden. Maar nee, "baas in eigen buik," hoe dúrf je zo ongeëmancipeerd te zijn, ze zet het toch door en de wet lacht je in het gezicht uit.
Kind kwijt, relatie met die vrouw natuurlijk ook kwijt, maar verder is abortus inderdaad helemaal niet opdringerig...

Zat hier nog even over na te denken, omdat het zoals TBM zegt inderdaad een interessante insteek is. Als abortus echter als strafbaar feit is vastgesteld in de wet, dan wordt de vraag eigenlijk: mag je de gevolgen van een strafbaar feit opheffen met een ander strafbaar feit?
Over het algemeen wordt moord of doodslag zwaarder bestraft in het strafrecht dan verkrachting. Dus als abortus als moord of doodslag wordt vastgesteld, mag je dan de gevolgen van een minder ernstig strafbaar feit, dus verkrachting, opheffen met een ernstiger strafbaar feit, dus het doden van het kind?
Ik denk dat ook in het strafrecht de algemene consensus is dat je erger niet met nóg erger mag opheffen, ook niet als dat de enige manier van opheffen zou zijn.
Ook in de geneeskunde is het over het algemeen toch zo dat als je een ziekte hebt, die echter alleen met een ergere ziekte bestreden kan worden, je dan toch liever die ergere ziekte niet krijgt, maar het bij de eigen ziekte houdt.
Of stel dat je ziek bent geworden door welbewuste vergiftiging, maar voor je genezing moet een andere, wilsonbekwame persoon gedood worden, mag je dan die behandeling aangaan en diegene dus (mogelijk) tegen diens wil daartoe doden? Ook als jouw ziekte wel zwaar, maar niet terminaal is?
In het laatste geval wil je immers de gevolgen van een strafbaar feit opheffen, namelijk de vergiftiging, maar wel ten koste van die ander, die daarvoor dus geen toestemming kan geven. Hoe zou een rechter daarin dan moeten oordelen?
Ook zit je bij zwangerschap vanwege verkrachting nog met de vraag in hoeverre de gevolgen daarvan niet op andere wijze opgeheven kunnen worden. Er is dan immers sprake van drie gevolgen: de zwangerschap, het kind na de geboorte en het zeer waarschijnlijk aanwezige trauma bij de vrouw.
Een zwangerschap is in feite sowieso tijdelijk. De zwangerschap houdt immers altijd op bij de geboorte van het kind en het herstel van het lichaam van de vrouw en zo wordt het eerste gevolg vanzelf al opgeheven. Abortus is daarvoor dus niet nodig.
Daarna heb je natuurlijk het kind in handen, dat zorg en aandacht nodig heeft, maar het kind kan worden afgestaan door de moeder, zodat het tweede gevolg van de verkrachting in principe ook opgeheven is en abortus daarvoor dus ook niet nodig is.
Het trauma dat de vrouw heeft opgelopen door de hele situatie zal na een abortus zeer waarschijnlijk ook blijven. De vraag of het behoud van het kind het trauma versterkt of het uiteindelijke herstel vermoeilijkt, is echter zeer lastig eenduidig te beantwoorden, laat staan te bewijzen, omdat het erg per vrouw verschilt en de gemoedstoestand van een vrouw hierin ook (sterk) kan veranderen van tijd tot tijd. Sommige slachtoffers zien het kind juist (uiteindelijk) als belangrijkste aanjager van herstel, omdat er zo toch iets moois uit het kwaad is voortgekomen.
Over het algemeen kan men echter wel stellen dat ook zonder abortus de vrouw uiteindelijk aan haar herstel kan werken, al heeft ze dan wellicht extra (intensieve) hulp en begeleiding nodig daarin en zal ze het kind misschien moeten afstaan daarvoor.
De drie gevolgen van zwangerschap door vekrachting kunnen dus in principe opgeheven of in het geval van het derde gevolg wellicht draaglijk gehouden worden zonder een (ernstig) strafbaar feit. Goed, er is dan wel enige vertraging in de opheffing van de gevolgen en het is bepaald geen gemakkelijke weg, maar het kan dus wel en een rechter zal dat dus ook willen meewegen in zijn oordeel.
Dat klinkt natuurlijk allemaal niet erg gezellig en schijnbaar ook niet erg pastoraal: waarom zou je zo'n vrouw het zo vreselijk moeilijk willen maken? Maar dat is dus geredeneerd vanuit een niet-strafbaarheidstelling van abortus, en of vanuit de idee dat er dan nog geen kind zou worden gedood. Een rechter die onder een strenge abortuswet staat, zal deze afwegingen toch moeten maken, zeker als de overheid anders aansprakelijk gesteld zou kunnen worden zoals jij omschrijft.
Daarbij is de beste oplossing soms toch de moeilijkste oplossing en de menselijke geest, zeker ook die van de vrouw, is over het algemeen veel sterker en flexibeler dan we denken. Mensen kunnen in de meest extreme omstandigheden overleven en een bestaan opbouwen en dat mogen we niet zomaar onderschatten.

Er bestaat een verhaaltje over een tsadiek die op hoge leeftijd was gekomen en wist dat hij niet lang meer te leven had. Hij had nog één vurige wens: alvast een klein kijkje te mogen nemen in het hiernamaals voordat hij stierf. Die nacht ging hij in z'n droom een brede trap op en een stem zei: ''Dit is de hel''. Hij keek en zag een immense zaal vol mensen die rondom lange rijk gedekte tafels zaten. Hij dacht ''Hoe kan dit nu de hel zijn?''. Maar toen zag hij dat al deze mensen te lange bovenarmen hadden & een stijve rug zodat ze van al dat lekkers niets konden eten omdat ze niet met de lepel bij hun mond konden.
''Nu zal ik je de hemel laten zien'', zei de stem & een deur werd geopend. Hij keek naar binnen en zag dezelfde zaal met dezelfde mensen met te lange bovenarmen en stijve ruggen rondom de rijk gedekte tafel & dacht: ''Hoe kan dit nu ineens de hemel zijn?'' Maar toen zag hij dat ze elkaar te eten gaven.

Ach, in het ergste geval wordt hij dan katholiek. Er zijn ergere dingen in de wereld (naar het schijnt).

Ach, in het ergste geval wordt hij dan katholiek. Er zijn ergere dingen in de wereld (naar het schijnt).

De inquisitie vormde alreeds de grondslagen van ons huidige rechtssysteem, omdat zij al aan hoor en wederhoor deed (en daarbij ook lang niet altijd martelde) en aan bewijsvoering. De gemiddelde verdachte werd waarschijnlijk liever nog door de inquisitie berecht dan door diens landheer of koning, ook omdat haar straffen meestal relatief mild waren.
Relatief natuurlijk, omdat er ook veel wreedheid en geweld bij te pas kwam (hoewel veel ook overdreven is in de loop der tijd en destijds geweld en wreedheid inherent aan elk rechtssysteem was), maar het was een begin.
Daarbij kent het WTG ook een vorm van inquisitie. Zij kent ook kerkelijke rechtbanken die (zware) straffen uitdeelt, ad hoc samengesteld als iemand in haar ogen ernstig gezondigd heeft en niet voldoende berouw toont, en het WTG waakt ook vrij streng over de verkondiging van de leer.
Jullie noemen het natuurlijk geen inquisitie en jullie kennen natuurlijk ook geen lijfstraffen, maar het idee is hetzelfde en daarbij is de zwaarste straf die jullie kennen, namelijk uitsluiting, behoorlijk ingrijpend en zorgt deze ervoor dat de veroordeelde al diens vrienden en familie binnen de JG-gemeenschap kwijtraakt en als dood beschouwd wordt. Voor iemand die opgroeid is als JG is dat dus het verlies van zo'n beetje diens gehele sociale kring en zo vrijwel diens gehele leven.

Eens bracht men Hem een bezetene die blind en stom was. Hij genas hem, zodat de stomme weer sprak en zag.
Al het volk was buiten zichzelf en zei: “Zou dit niet de zoon van David zijn?”
Maar de Farizeeën die dat hoorden, antwoordden: “Hij drijft de duivels alleen maar uit door Beëlzebul, de vorst der duivels.”
Omdat Hij hun gedachten kende, zei Hij tot hen: “Elk rijk dat innerlijk verdeeld is, vervalt tot een woestenij; en geen stad of huis, in zichzelf verdeeld, houdt stand.
Als nu de satan de satan uitdrijft, is hij met zichzelf in strijd: hoe kan zijn rijk dan standhouden?
Bovendien als Ik door Beëlzebul de duivels uitdrijf, door wie drijven uw zonen ze dan uit? Daarom zullen zij uw rechters zijn.
Maar als Ik door de geest Gods de duivels uitdrijf, dan is inderdaad het Rijk Gods tot u gekomen.
Of hoe kan iemand binnendringen in het huis van een sterke en zijn huisraad roven, als hij niet eerst die sterke heeft geboeid? Dan pas kan hij zijn huis leeghalen.
Wie niet met Mij is, is tegen Mij, en wie niet met Mij bijeenbrengt, drijft uiteen.
-Matteus 12,22-30, WV75
Ik hou er normaal helemaal niet van om op dergelijke wijze te waarschuwen, maar ik vrees wel dat jij je nu op héél glad ijs begeeft met jouw lasterlijke opmerkingen.

Nu begrijp ik je beter inderdaad en kan ik me ook wel voorstellen dat je in die context wat cynisch naar dergelijke protesten kijkt. Ik vermoed alleen wel dat die cijfers de sterfte van ongeboren kinderen niet meerekent, of pas vanaf een bepaalde draagtijd.
Als je namelijk abortus ziet zoals ik het zie, dan kan het niet anders dan dat de kindersterfte ineens veel hoger wordt bij staten die abortus toestaan. Want volgens mij neemt het aantal abortussen wel degelijk toe met pro-wetgeving.
Mijns inziens vertekent dat natuurlijk wel het beeld van kindersterfte, maar dan nog begrijp én deel ik wel je opvatting dat als je kinderen wil beschermen, je dat ook ná hun geboorte moet doen door ervoor te zorgen dat ze in een gezonde, veilige omgeving kunnen opgroeien.
Maar inderdaad, in filosofische discussies is die context minder relevant en daarbij is de tegenstand jegens abortus bepaald geen exclusief, Amerikaans iets. Ik las laatst een artikel waarin de schrijfster het tussen neus en lippen door weer eens probeerde af te schuiven op de "witte man," maar de tegenstand kom je echt in alle lagen, levensbeschouwingen, culturen, talen, kleuren en geslachten tegen, vanuit allerlei uiteenlopende motivaties en bedoelingen.
Noem het maar een beetje pastorale irrationaliteit. Ik beschrijf het dan ook iets waarmee ik redelijk kan leven, omdat ik het wel kan begrijpen. Maar dus niet als een normale, laat staan ideale oplossing.
In het ideale geval, die mijns inziens ook best te realiseren is met voldoende goede wil, wordt zo'n vrouw indien door haar gewenst natuurlijk professioneel en liefdevol opgevangen en geholpen bij het dragen en daarna het verzorgen en opvoeden van het kind. Of wordt ze geholpen in het zoeken van goede adoptie-ouders, als zijzelf het kind niet kan verzorgen.
En dient de verkrachter natuurlijk zijn leven lang forse alimentatie te betalen aan een speciaal daarvoor op te richten landelijk fonds, waarvan de vrouw (en haar eventuele toekomstige partner) wel of geen gebruik van kan maken. Wat mij betreft mogen zelfs álle verkrachters dat verplicht doen, ook zij die géén kind verwekten, zodat het fonds mooi gevuld blijft.
Toch heb ik vooral medelijden met zo'n vrouw en kan ik het heel goed begrijpen als zij het kind echt niet kan dragen. Gelukkig gebeurt zwangerschap door verkrachting heel weinig en zijn er ook vrouwen die het kind vervolgens juist wél willen houden, maar dat maakt de situatie niet minder dramatisch.
Natuurlijk is de dood van een (onschuldig!) kind technisch gezien veel erger dan de psychologische schade van zo'n vrouw, maar ik vrees dat ik er niet louter technisch naar kan kijken. Daarin ben ik misschien minder streng dan de officiële kerkelijke leer, hoe fel ik ook tegen abortus ben, maar dat is misschien dan ook katholiek-eigen.
Weet je, het is nog niet eens zozeer de abortus zelf die mij de kriebels geeft, hoe erg dat al is. Het zijn vooral die voorstanders die het als een exclusief vrouwenrecht proberen te framen en daarin nog slagen ook. Alsof het kind gewoon een deel van hun lichaam is en een abortus gewoon een medische behandeling.
En het gegeven dat zowel in ook onze wetgeving als in die discussie de vader echt schandelijk achtergesteld wordt. Terecht bij verkrachting, volstrekt onterecht bij gewone verwekking. Omdat de moeder het kind negen maanden moet dragen, mag zij blijkbaar de vader ongestraft zijn leven lang (!) zijn kind op wel heel brute wijze afnemen. Mijns inziens is die balans echt volkomen scheefgegroeid.
Tenslotte vind ik het echt heel verschrikkelijk dat vooral kinderen met een beperking of ziekte de klos zijn, ook als de ziekte prima te dragen is. Zeventig procent van alle Down-kinderen...
Het zijn altijd weer de zwakkeren, de zogenaamd ongewensten, die eraan moeten geloven en ouders die zo'n kind gewoon houden worden er zelfs nog op aangesproken ook, ook door wildvreemden op straat. Dat stemt mij misschien nog het meest verdrietig.

Nu begrijp ik je beter inderdaad en kan ik me ook wel voorstellen dat je in die context wat cynisch naar dergelijke protesten kijkt. Ik vermoed alleen wel dat die cijfers de sterfte van ongeboren kinderen niet meerekent, of pas vanaf een bepaalde draagtijd.
Als je namelijk abortus ziet zoals ik het zie, dan kan het niet anders dan dat de kindersterfte ineens veel hoger wordt bij staten die abortus toestaan. Want volgens mij neemt het aantal abortussen wel degelijk toe met pro-wetgeving.
Mijns inziens vertekent dat natuurlijk wel het beeld van kindersterfte, maar dan nog begrijp én deel ik wel je opvatting dat als je kinderen wil beschermen, je dat ook ná hun geboorte moet doen door ervoor te zorgen dat ze in een gezonde, veilige omgeving kunnen opgroeien.
Maar inderdaad, in filosofische discussies is die context minder relevant en daarbij is de tegenstand jegens abortus bepaald geen exclusief, Amerikaans iets. Ik las laatst een artikel waarin de schrijfster het tussen neus en lippen door weer eens probeerde af te schuiven op de "witte man," maar de tegenstand kom je echt in alle lagen, levensbeschouwingen, culturen, talen, kleuren en geslachten tegen, vanuit allerlei uiteenlopende motivaties en bedoelingen.
Noem het maar een beetje pastorale irrationaliteit. Ik beschrijf het dan ook iets waarmee ik redelijk kan leven, omdat ik het wel kan begrijpen. Maar dus niet als een normale, laat staan ideale oplossing.
In het ideale geval, die mijns inziens ook best te realiseren is met voldoende goede wil, wordt zo'n vrouw indien door haar gewenst natuurlijk professioneel en liefdevol opgevangen en geholpen bij het dragen en daarna het verzorgen en opvoeden van het kind. Of wordt ze geholpen in het zoeken van goede adoptie-ouders, als zijzelf het kind niet kan verzorgen.
En dient de verkrachter natuurlijk zijn leven lang forse alimentatie te betalen aan een speciaal daarvoor op te richten landelijk fonds, waarvan de vrouw (en haar eventuele toekomstige partner) wel of geen gebruik van kan maken. Wat mij betreft mogen zelfs álle verkrachters dat verplicht doen, ook zij die géén kind verwekten, zodat het fonds mooi gevuld blijft.
Toch heb ik vooral medelijden met zo'n vrouw en kan ik het heel goed begrijpen als zij het kind echt niet kan dragen. Gelukkig gebeurt zwangerschap door verkrachting heel weinig en zijn er ook vrouwen die het kind vervolgens juist wél willen houden, maar dat maakt de situatie niet minder dramatisch.
Natuurlijk is de dood van een (onschuldig!) kind technisch gezien veel erger dan de psychologische schade van zo'n vrouw, maar ik vrees dat ik er niet louter technisch naar kan kijken. Daarin ben ik misschien minder streng dan de officiële kerkelijke leer, hoe fel ik ook tegen abortus ben, maar dat is misschien dan ook katholiek-eigen.
Weet je, het is nog niet eens zozeer de abortus zelf die mij de kriebels geeft, hoe erg dat al is. Het zijn vooral die voorstanders die het als een exclusief vrouwenrecht proberen te framen en daarin nog slagen ook. Alsof het kind gewoon een deel van hun lichaam is en een abortus gewoon een medische behandeling.
En het gegeven dat zowel in ook onze wetgeving als in die discussie de vader echt schandelijk achtergesteld wordt. Terecht bij verkrachting, volstrekt onterecht bij gewone verwekking. Omdat de moeder het kind negen maanden moet dragen, mag zij blijkbaar de vader ongestraft zijn leven lang (!) zijn kind op wel heel brute wijze afnemen. Mijns inziens is die balans echt volkomen scheefgegroeid.
Tenslotte vind ik het echt heel verschrikkelijk dat vooral kinderen met een beperking of ziekte de klos zijn, ook als de ziekte prima te dragen is. Zeventig procent van alle Down-kinderen...
Het zijn altijd weer de zwakkeren, de zogenaamd ongewensten, die eraan moeten geloven en ouders die zo'n kind gewoon houden worden er zelfs nog op aangesproken ook, ook door wildvreemden op straat. Dat stemt mij misschien nog het meest verdrietig.

Nee. HaSatan is in de T'NaCH een mal'ach (boodschapper) van JHWH. In de T'NaCH heeft hij de rol de mens tegenstand te bieden als JHWH dit belieft. Vandaar de naam haSatan: een normaal Hebreeuws woord en betekent aanklager en tegenstander; niet ''tegenstander van God''.
Uiteraard prijst het Vaticaan Lucifer. Lucifer betekent brenger van licht, wat - als reeds gezegd - de Latijnse naam voor de morgenster Venus was. Indien er in het NT iemand voorkomt die deze eretitel heeft verdiend, dan is het Jezus. Openbaring 22:16 bewijst dit punt.
Waarom wordt er overigens soms zo ingetrapt op het Katholicisme? Vind ik wat vreemd; zeker op een Christelijk forum. Is dat soms omdat het Katholicisme uiteindelijk gewoon gelijk heeft door er wijs een gecentraliseerde traditie op na te houden, waardoor het niet zo ontzettend vaak in kleine en nog kleinere fracties uiteenwaait zoals het Gereformeerde Christendom?

Eens bracht men Hem een bezetene die blind en stom was. Hij genas hem, zodat de stomme weer sprak en zag.
Al het volk was buiten zichzelf en zei: “Zou dit niet de zoon van David zijn?”
Maar de Farizeeën die dat hoorden, antwoordden: “Hij drijft de duivels alleen maar uit door Beëlzebul, de vorst der duivels.”
Omdat Hij hun gedachten kende, zei Hij tot hen: “Elk rijk dat innerlijk verdeeld is, vervalt tot een woestenij; en geen stad of huis, in zichzelf verdeeld, houdt stand.
Als nu de satan de satan uitdrijft, is hij met zichzelf in strijd: hoe kan zijn rijk dan standhouden?
Bovendien als Ik door Beëlzebul de duivels uitdrijf, door wie drijven uw zonen ze dan uit? Daarom zullen zij uw rechters zijn.
Maar als Ik door de geest Gods de duivels uitdrijf, dan is inderdaad het Rijk Gods tot u gekomen.
Of hoe kan iemand binnendringen in het huis van een sterke en zijn huisraad roven, als hij niet eerst die sterke heeft geboeid? Dan pas kan hij zijn huis leeghalen.
Wie niet met Mij is, is tegen Mij, en wie niet met Mij bijeenbrengt, drijft uiteen.
-Matteus 12,22-30, WV75
Ik hou er normaal helemaal niet van om op dergelijke wijze te waarschuwen, maar ik vrees wel dat jij je nu op héél glad ijs begeeft met jouw lasterlijke opmerkingen.

Je moet inderdaad oprecht berouw hebben en het voornemen niet meer te zondigen, wil je een geldige biecht kunnen spreken. En zeker bij zware zonden, zoals jij noemt, kan het niet anders dan dat oprechte berouw pijn doet, je een diepe schaamte en zelfhekel brengt. Maar uiteindelijk ook vertrouwen en liefde op God. Want God is geen doetje inderdaad, maar Hij is ook niet uit op vernietiging van de zondaar, maar altijd op diens redding.
Nu zal een priester misschien niet altijd kunnen peilen of je berouw oprecht is, vooral niet als je goed kunt acteren, maar God houd je niet voor de gek. Als je een onoprechte biecht spreekt, dan bega je alleen maar een extra doodzonde, namelijk heiligschennis, en heeft niet de priester een probleem als hij oprecht meende dat je berouw had, maar jijzelf.
Doodzonden zijn niet per se gelinkt aan de tien geboden, hoewel uiteindelijk elke zonde wel daarnaar te herleiden is. Het gaat bij doodzonden vooral om de ernst van de daad en de bewuste keuze God met je gedrag de rug toe te keren. Sommige zonden zijn alreeds slecht in zichzelf, maar bij andere zonden hangt de slechtheid ook af van de situatie waarin je de zonde pleegde.
Je kunt daardoor nooit per ongeluk een doodzonde begaan. Het is altijd een bewuste keuze, ofwel begaan uit schuldige onwetendheid.
Als je dus per ongeluk een ferme vloek eruit gooit, dan is dat niet meteen een doodzonde. En als vloeken zodanig in je repertoire zit, dat je het maar moeilijk kan loslaten en het voor jou eigenlijk ook een wat loze term is, dan is dat ook geen doodzonde. Wel iets om eventueel aan te werken, maar het kan niet méér kwaad dan wanneer je bijvoorbeeld af en toe toch een gebakje eet als je aan de lijn bent.
Maar als je daadwerkelijk God vervloekt, als je werkelijk welbewust zijn Naam lastert of er welbewust misbruik van maakt om je eigen zin door te drijven, dan bega je wél een doodzonde.

Hoe zie je dit voor je? Je zit in het vroege christendom. Ongetwijfeld een lappendeken van sektes, interpretaties, stromingen en weet ik al niet wat. Een onontwarbare kluwen (nog steeds trouwens  ) maar op dat moment nog wel één kerk. En die ene kerk vond dit. En die ene kerk is een tussenfase die alles wat er uit voort kwam vorm heeft gegeven. De canonisatie van de bijbel werd toen vorm gegeven. En dat is waar jij jou christendom op baseert, oeps sorry, je bent geen christen. En nu keur je dat allemaal af op notabene een naam die nergens aan Satan wordt gelinkt. In wezen zeg je dus de bronnen vanwaaruit jij Jezus hebt leren kennen niet betrouwbaar zijn waarmee je je eigen geloof op drijfzand zet. 

Volgens mij predikt hij (heb in het verleden weleens een preek van hem geluisterd op YouTube) vooral tegen het soort christendom in Amerika, dat leert dat je enkel maar een zondaarsgebed hoeft op te zeggen om voor de rest van je leven gered te zijn. Dat je verder dus feitelijk kunt doen wat je maar wil.
In Nederland is dat christendom niet bijzonder groot geworden, maar in Amerika kom je het behoorlijk vaak tegen, vaak ook gecombineerd met, zoals in dat filmpje al wordt gezegd, een soort therapeutisch deïsme, waarin het feitelijk om zelfverwerkelijking en positief denken gaat met een christelijk sausje.
Dat soort christendom maakt natuurlijk een ernstige karikatuur van de redding en ook van Gods liefde. Ja, het komt van Jezus alleen, nee, je kunt je redding niet verdienen, maar geloven en Hem navolgen is toch véél meer dan enkel wel of niet verdienen? Je hebt toch een actieve, dynamische relatie met Hem?
Het gaat om liefhebben, God en je naasten, om daadwerkelijk in zijn voetsporen te treden naar je eigen roeping, om werkelijk een nieuw mens te worden en de zonde actief te mijden. Als je door het geloof niet veranderd, niet heiliger en liefdevoller wordt, dan is je geloof dood en kun je net zo goed niet geloven.
Het Evangelie en ook de Brieven waarschuwen vaak genoeg dat je niet moet zondigen, dat ontuchtplegers, leugenaars, etc. niet het Rijk Gods binnenkomen, dat geloof zonder werken dood is en dat niet een ieder die "Heer, Heer" zegt zonder meer het Rijk binnenkomt.
Het is een relatie tussen jou en God, een relatie die van beide kanten iets vraagt. Ook al kun je Hem feitelijk niets geven, omdat alles immers al van Hem is, toch zal Hij zich daar niets van aantrekken en juist bijzonder verheugd zijn met alles wat je voor Hem doet en je daar wel degelijk voor belonen met hemelse schatten.
Waarom Hij je die geboden dan opdraagt en waarom Hij je zo laat meewerken aan die relatie met Hem en niet genoegen wil nemen met enkel een zondaarsgebed?
Omdat Hij van je houdt en je het beste gunt. Omdat Hij geen boekhouder is die alleen maar schulden loopt bij te houden, maar graag samen met jou aan de schepping wil blijven werken. Omdat de mens juist op haar gelukkigst is als zij mag delen in zijn scheppende kracht, als zij Gods liefde mag uitdelen en dus voor Hem in zijn wijngaard mag werken. Omdat na de nauwe poort een nauw pad volgt, dat echter schitterende vergezichten biedt voor hen die bereid zijn de moeite te nemen om haar samen met Christus te bewandelen.

In het katholieke geloof is allereerst het Evangelie leidend en worden Schrift en Traditio (dus niet enkel de Schrift) allereerst in dat licht gelezen.
We hebben daarbij een andere kijk op het OT dan ook menig christen, namelijk veel meer vanuit een helikopterview, zeg maar. We lezen haar veel meer in de context van de heilspedagogie, waarin het volk Israël langzaam, stapje voor stapje, haar godsdienst ontwikkelt, in het bijzonder aangejaagd door de Babylonische ballingschap, met vele heenwijzingen naar Jezus Christus en het Offer.
We zien de Schrift dan ook niet als een feilloos, tijdloos door God gedicteerd boek, maar als een heilige verzameling boeken, geschreven, geredacteerd en samengesteld door gewijde schrijvers, die zowel in de context van die tijd en cultuur als in de context van de zich ook vandaag de dag ontwikkelende geloofstraditie gelezen moeten worden.
Alleen de vier evangelieën zien we veel directer als woorden en tekenen van God en worden tijdens de liturgie dan ook met extra eerbied en plechtigheid gelezen, omdat Christus daarin immers spreekt en handelt.
Ik begrijp je vraag en die is ook wel vaker gesteld hier. Belachelijk vind ik hem dan ook zeker niet.
We gaan er inderdaad vanuit dat pas bij de bevruchting van het eitje, dus de samensmelting tussen zaad en eitje, er sprake is van conceptie en dus van een kind. Net zoals twee enen samen geen twee vormen als ze niet worden opgeteld.
Menstruatie en zaadlozing zien we daarom ook niet als zondig, omdat daarmee de bouwstenen wel op natuurlijke wijze worden verwijderd, maar niet het kind wat daarmee gebouwd zou moeten worden. Immers, elk zaadje levert bij bevruchting weer een heel ander kind op.
Sowieso zijn beiden uiteraard natuurlijke processen en kun je enkel welbewust zondigen. Ze kunnen daarom alleen al niet zondig zijn.
Net zoals het jou ook minder kwalijk zal worden genomen als je een losse hoop bakstenen weggooit, dan wanneer je een bakstenen muurtje sloopt en daarna weggooit.
Een miskraam zien we, voor zover ik weet, "gewoon" als een doodgeboren kind. Door voor het kind fatale omstandigheden, is deze niet in staat om volledig te groeien tot een baby die geboren kan worden.
Hoe dat precies allemaal zit, zover reikt mijn verstand over deze materie niet, maar we gaan er dus wel vanuit dat ook bij een miskraam een kind sterft. Als dat werkelijk zo massaal gebeurt als het door jou gelinkte artikel suggereert, dan is dat op theologisch gebied hoogstens een vraag naar Gods voorzienigheid omtrent leven en dood, maar niet zozeer een vraag naar of een kind dan wel een kind is.
Het probleem bij een miskraam, naast natuurlijk het verschrikkelijke verdriet bij een vastgestelde zwangerschap, is dat deze op elk moment in de zwangerschap kan gebeuren. Ook als het merendeel in een zeer vroeg stadium gebeurt, is het érg lastig om op basis daarvan een objectieve, tijdloze maatstaf te stellen van wanneer er dan een vruchtje afgedreven zou worden en wanneer er een kindje sterft.
De discussie blijft dan alsnog hetzelfde, zodat de mate van miskramen feitelijk eigenlijk minder relevant is. Hoogstens dus een vraag aan God over zijn beleid omtrent leven en dood, maar dat is weer een andere discussie.

Ik drukte me wellicht niet helemaal zorgvuldig uit. Uiteraard gaat het wetenschappelijk onderzoek niet over de ziel, maar ik doelde daarmee op het menselijk leven an sich. Theologie voor de ziel, wetenschap voor de lichamelijke ontwikkeling.
Beter geformuleerd had ik dus kunnen zeggen:
Nu is de theologie rondom de bezieling en het menselijk leven al meer verfijnd, waarbij we door wetenschappelijke ontwikkelingen ook meer weten over de ontwikkeling van het kind en zo het leven zelf, zodat we inderdaad er vanuit gaan dat het kind vanaf de conceptie al een kind is, bezield en al, en daarom hetzelfde onvervreemdbare recht op leven geniet als geboren kinderen.
Hopelijk schept dit meer duidelijkheid.

Interessante vraag. De dood van het kind wordt in het Schriftgedeelte inderdaad de dader niet toegerekend, er geldt dan blijkbaar geen oog om oog, tand om tand. Het ongeboren kind had dus blijkbaar minder rechten in die tijd dan geboren kinderen.
Het is echter ook mogelijk dat men in die tijd het ongeboren kind nog niet als kind zag, ofwel nog niet als zijnde bezield. Wanneer een kind precies een ziel krijgt, is namelijk ook binnen het christendom nog weleens discussie geweest. Is dat al bij de conceptie, bij de geboorte of pas veertig dagen erna?
Je moet je voorstellen dat men in die tijd nog niet echt kennis had van het ontstaan van een kind. We weten nu dat bij de conceptie het bouwplan al klaar ligt en er dus al sprake is van (de ontwikkeling van) een kind.
Maar in die tijd was die kennis er niet. Men wist dat het kind "in de moederschoot geweven werd" en na negen maanden geboren behoorde te worden, maar de precieze details waren niet bekend.
In het OT en ook in het NT zie je dus al de ontwikkeling van het mensbeeld op nog relatief pril niveau ontstaan, vooral natuurlijk ook aangejaagd door het Evangelie zelf, en gaat het OT-recht eigenlijk vooral over mensen die al geboren zijn.
Nu is de theologie rondom de bezieling en het menselijk leven al meer verfijnd, ook op basis van wetenschappelijke ontwikkelingen, zodat we inderdaad er vanuit gaan dat het kind vanaf de conceptie al een kind is, bezield en al, en daarom hetzelfde onvervreemdbare recht op leven geniet als geboren kinderen.

Volgens mij predikt hij (heb in het verleden weleens een preek van hem geluisterd op YouTube) vooral tegen het soort christendom in Amerika, dat leert dat je enkel maar een zondaarsgebed hoeft op te zeggen om voor de rest van je leven gered te zijn. Dat je verder dus feitelijk kunt doen wat je maar wil.
In Nederland is dat christendom niet bijzonder groot geworden, maar in Amerika kom je het behoorlijk vaak tegen, vaak ook gecombineerd met, zoals in dat filmpje al wordt gezegd, een soort therapeutisch deïsme, waarin het feitelijk om zelfverwerkelijking en positief denken gaat met een christelijk sausje.
Dat soort christendom maakt natuurlijk een ernstige karikatuur van de redding en ook van Gods liefde. Ja, het komt van Jezus alleen, nee, je kunt je redding niet verdienen, maar geloven en Hem navolgen is toch véél meer dan enkel wel of niet verdienen? Je hebt toch een actieve, dynamische relatie met Hem?
Het gaat om liefhebben, God en je naasten, om daadwerkelijk in zijn voetsporen te treden naar je eigen roeping, om werkelijk een nieuw mens te worden en de zonde actief te mijden. Als je door het geloof niet veranderd, niet heiliger en liefdevoller wordt, dan is je geloof dood en kun je net zo goed niet geloven.
Het Evangelie en ook de Brieven waarschuwen vaak genoeg dat je niet moet zondigen, dat ontuchtplegers, leugenaars, etc. niet het Rijk Gods binnenkomen, dat geloof zonder werken dood is en dat niet een ieder die "Heer, Heer" zegt zonder meer het Rijk binnenkomt.
Het is een relatie tussen jou en God, een relatie die van beide kanten iets vraagt. Ook al kun je Hem feitelijk niets geven, omdat alles immers al van Hem is, toch zal Hij zich daar niets van aantrekken en juist bijzonder verheugd zijn met alles wat je voor Hem doet en je daar wel degelijk voor belonen met hemelse schatten.
Waarom Hij je die geboden dan opdraagt en waarom Hij je zo laat meewerken aan die relatie met Hem en niet genoegen wil nemen met enkel een zondaarsgebed?
Omdat Hij van je houdt en je het beste gunt. Omdat Hij geen boekhouder is die alleen maar schulden loopt bij te houden, maar graag samen met jou aan de schepping wil blijven werken. Omdat de mens juist op haar gelukkigst is als zij mag delen in zijn scheppende kracht, als zij Gods liefde mag uitdelen en dus voor Hem in zijn wijngaard mag werken. Omdat na de nauwe poort een nauw pad volgt, dat echter schitterende vergezichten biedt voor hen die bereid zijn de moeite te nemen om haar samen met Christus te bewandelen.

Je hebt echter geen keuze. Als je Gods wil zo strikt wil navolgen, en dat wil je, dan zul je inderdaad moeten wachten tot na de huwelijksvolstrekking, of in elk geval tot wanneer je klaar bent om, mocht het zo gebeuren, met elkaar een gezin te onderhouden. En jezelf dus nu onthouden tot het zover is.
Als dat heel ingewikkeld is, dan zul je de gelegenheden moeten mijden die tot seks kunnen leiden. Je zult dan met elkaar duidelijke keuzes moeten maken om voor elkaar de gewenste kuisheid zo gemakkelijk mogelijk te maken. Aan halfslachtigheid zul je immers weinig hebben, dat geeft teveel onduidelijkheid.
Een eenvoudige manier is simpelweg elkaar (veel) minder vaak te zien en samen duidelijke afspraken maken in het tonen van affectie jegens elkaar. Een simpele vuistregel kan zijn: hou al je kleren aan en hou het bij zoenen en knuffelen. Of alleen knuffelen als zoenen al te heftig is.
Helemaal geen fysiek contact zou ik echter sterk willen afraden, omdat het wel gezond is elkaar liefdevol aan te raken.
Ook kun je uitsluitend afspreken op openbare of neutrale locaties, dus niet bij elkaar thuis, en zelfs nog de goede oude chaperonne van stal halen, dus een derde persoon die jullie vergezelt tijdens elke afspraak.
En zorg ondertussen ervoor dat jullie zo snel mogelijk kunnen trouwen, want het geeft ook geen pas om te lang te wachten daarmee.
Als je hierin verder nog persoonlijke, spirituele begeleiding wil, dan raad ik je echter aan je te vervoegen bij de of een geestelijk leidsman van je kerkgemeenschap, of in elk geval een ervaren, vrome medegelovige die jullie beiden vertrouwen. Het is aan te raden om dat zowel samen te doen als ieder voor zich.
Kortom, er zijn verschillende beproefde mogelijkheden om het een beetje kuis te houden met elkaar. Het zijn bepaald niet altijd de leukste of meest romantische mogelijkheden, maar je kunt ze dan zien als offers die je omwille van elkaar en van God brengt.
Als je elkaar namelijk voortdurend ziet en steeds bezig probeert te zijn om géén seks met elkaar te hebben, in een intieme omgeving waar niemand jullie ziet, dan is dat vrágen om steeds oplaaiende verlangens.
En zeg niet dat dit allemaal niet kan. Willen is al (grotendeels) kunnen en God zegent elke persoon die zich geheel op Hem wil richten. Misschien zullen mensen je raar of vreemd vinden, maar daar moet je je niet teveel van aantrekken. Soms moet je nu eenmaal tegen de stroom in als je geweten je dat vraagt.
Dat je eenmaal de fout in bent gegaan is buitengewoon vervelend, maar als je het aan God berouwvol beleden hebt, met het oprechte voornemen een tweede keer te voorkomen, dan is het je vergeven en geeft Hij je de genade om alsnog de weg van kuisheid te gaan.
 

Je hebt echter geen keuze. Als je Gods wil zo strikt wil navolgen, en dat wil je, dan zul je inderdaad moeten wachten tot na de huwelijksvolstrekking, of in elk geval tot wanneer je klaar bent om, mocht het zo gebeuren, met elkaar een gezin te onderhouden. En jezelf dus nu onthouden tot het zover is.
Als dat heel ingewikkeld is, dan zul je de gelegenheden moeten mijden die tot seks kunnen leiden. Je zult dan met elkaar duidelijke keuzes moeten maken om voor elkaar de gewenste kuisheid zo gemakkelijk mogelijk te maken. Aan halfslachtigheid zul je immers weinig hebben, dat geeft teveel onduidelijkheid.
Een eenvoudige manier is simpelweg elkaar (veel) minder vaak te zien en samen duidelijke afspraken maken in het tonen van affectie jegens elkaar. Een simpele vuistregel kan zijn: hou al je kleren aan en hou het bij zoenen en knuffelen. Of alleen knuffelen als zoenen al te heftig is.
Helemaal geen fysiek contact zou ik echter sterk willen afraden, omdat het wel gezond is elkaar liefdevol aan te raken.
Ook kun je uitsluitend afspreken op openbare of neutrale locaties, dus niet bij elkaar thuis, en zelfs nog de goede oude chaperonne van stal halen, dus een derde persoon die jullie vergezelt tijdens elke afspraak.
En zorg ondertussen ervoor dat jullie zo snel mogelijk kunnen trouwen, want het geeft ook geen pas om te lang te wachten daarmee.
Als je hierin verder nog persoonlijke, spirituele begeleiding wil, dan raad ik je echter aan je te vervoegen bij de of een geestelijk leidsman van je kerkgemeenschap, of in elk geval een ervaren, vrome medegelovige die jullie beiden vertrouwen. Het is aan te raden om dat zowel samen te doen als ieder voor zich.
Kortom, er zijn verschillende beproefde mogelijkheden om het een beetje kuis te houden met elkaar. Het zijn bepaald niet altijd de leukste of meest romantische mogelijkheden, maar je kunt ze dan zien als offers die je omwille van elkaar en van God brengt.
Als je elkaar namelijk voortdurend ziet en steeds bezig probeert te zijn om géén seks met elkaar te hebben, in een intieme omgeving waar niemand jullie ziet, dan is dat vrágen om steeds oplaaiende verlangens.
En zeg niet dat dit allemaal niet kan. Willen is al (grotendeels) kunnen en God zegent elke persoon die zich geheel op Hem wil richten. Misschien zullen mensen je raar of vreemd vinden, maar daar moet je je niet teveel van aantrekken. Soms moet je nu eenmaal tegen de stroom in als je geweten je dat vraagt.
Dat je eenmaal de fout in bent gegaan is buitengewoon vervelend, maar als je het aan God berouwvol beleden hebt, met het oprechte voornemen een tweede keer te voorkomen, dan is het je vergeven en geeft Hij je de genade om alsnog de weg van kuisheid te gaan.