Robert Frans

Topictitel: 'De coronacrisis is hét moment voor de kerk om te veranderen'
Iedereen: 'Nope, ga niet naar een kerk en of ben er geen lid van.'
Tja, zo veranderd de kerk inderdaad heel snel... in geschiedenis. 😶

Topictitel: 'De coronacrisis is hét moment voor de kerk om te veranderen'
Iedereen: 'Nope, ga niet naar een kerk en of ben er geen lid van.'
Tja, zo veranderd de kerk inderdaad heel snel... in geschiedenis. 😶

Dank voor je antwoorden, ook in een vorige post. Natuurlijk begrijp ik wat je allemaal schrijft; zoals je al zei hebben we veel met elkaar gemeen qua geloofsbeleving. En wat de communie betreft blijf ik gewoon binnen mijn eigen kerk ter communie gaan. Sowieso gaat het communiceren heel anders binnen de orthodoxie en ik ben wel van mening dat als je niet precies weet wat je dan moet doen, je het dan ook niet moet doen.
Maar ik probeerde enkel te omschrijven hoe een volstrekte buitenstaander de orthodoxie kan ervaren. De kerk kan best gesloten overkomen, iets wat bij het katholicisme natuurlijk net zo goed mogelijk is. Ook zij kan best mysterieus en gesloten overkomen, zeker als het geloof in een parochie op (zeer) traditionele wijze wordt vormgegeven. Het Latijn, het gregoriaans, de rituelen, de wereldwijde hiërarchie, de sacramenten, het zijn elementen die niet allemaal direct hun zin prijsgeven.
Dat heeft zeker zijn schoonheid, omdat God nu eenmaal een ondoorgrondelijk Mysterie is, wonend in een ontoegankelijk Licht. En in de liturgie worden hemel en aarde nu eenmaal één, zodat het onvermijdelijk een heel andere manier van vieren wordt.
Maar het kan ook een valkuil zijn, als het daardoor wellicht moeilijker wordt om het evangelie in alle eenvoud en authenticiteit te verkondigen, aangepast aan de talen en culturen van de huidige tijd. Zeker als het sommigen, zowel gelovigen als niet-gelovigen, schijnt dat een kerk meer bezig met haar mystieke rituelen zou zijn dan met liefde, compassie en mededogen, omdat zij niet zonder meer altijd kunnen zien en begrijpen dat liturgie en liefdadigheid elkaar nu juist (behoren te) versterken.

Is het misschien (en dit bedoel ik oprecht als vraag!) niet ook omdat de orthodoxe kerk eigenlijk van zichzelf een vrij besloten gemeenschap is?
Nu bezie ik alles slechts als buitenstaander, maar het komt op mij wel typerend over op dat hét 'Mekka' van de orthodoxie niet een Vaticaan is dat in dialoog met wereldleiders en religies de stem van de Kerk wil laten horen (met alle problemen die daar onvermijdelijk bij horen), maar... een schiereiland, de Heilige Berg Athos, waar zich uitsluitend kloosters bevinden.
Waar enkel mannen kunnen komen en slechts voor een klein deel niet-orthodoxen, waar de monniken nooit of te nimmer het eiland verlaten, zelfs niet om een familielid te begraven, en waar ze er echt een eigen wereld aanhouden, met zelfs nog de eeuwenoude Byzantijnse tijd op de klok. Bisschoppen moeten binnen de orthodoxie, zo ik begreep, ook monnik zijn.
De liturgie van de orthodoxe Kerk is prachtig en overdonderend qua muziek en pracht en praal, maar voor buitenstaanders volstrekt onnavolgbaar. Ik weet nog dat ik eens zo'n viering bezocht en sowieso als vroom katholiek er niet ter communie mocht gaan, maar ook geen boekje meekreeg met de tekst. Nu was de liturgie grotendeels in het Nederlands, maar als er urenlang achter elkaar en soms ook door elkaar heen gezongen wordt, dan volgt dat best lastig. Ook zie je natuurlijk nauwelijks wat er gebeurd, omdat er tussen priester en volk de ikonenwand staat.
Na de liturgie werd er in een zaal onderin uitgebreid gegeten en hoewel ik er zeker welkom was en er ook even met de zeer aardige priester heb kunnen spreken, was het toch echt vrij duidelijk een andere cultuur (Russisch) en zou ik er waarschijnlijk nooit echt helemaal bijhoren als ik er orthodox zou worden.
Je schrijft zelf al dat die kerken zo verbonden zijn met hun culturen. Er is dan ook geen Nederlands-orthodoxe kerk, of zelfs geen Amerikaans- orthodoxe kerk, terwijl daar volgens mij best een grote orthodoxe gemeenschap is.
De orthodoxe kerk komt op mij soms een beetje over als een kerk die van heel de wereld een klooster wil maken, maar nogmaals, als buitenstaander zal ik dingen natuurlijk heel anders zien dan jij als insider.
Maar ik kan me voorstellen, ook als je de vrij complexe vastenwetten, jargon en devoties in ogenschouw neemt, dat de orthodoxe kerk best hoogdrempelig kan overkomen op buitenstaanders.
Hoe zie jij dat, als ik vragen mag?

Nu ben ik zelf geen oosters-orthodoxe, maar @Modestus hier wel. Die zal dus vollediger en diepgaander op je vragen in kunnen gaan.
Je eerste vraag kan ik echter (hoewel dus beperkt) wel beantwoorden: tijdens de Liturgie staat de prediking vrij nadrukkelijk niet centraal. Er wordt wel gepreekt, maar de preek is meestal vrij kort, hoogstens een kwartier. En er zijn volgens mij ook vieringen waarin überhaupt niet wordt gepreekt.
Dit is binnen het katholicisme overigens ook het geval, daar wordt ook gemiddeld vijftien tot twintig minuten gepreekt en niet zelden nog korter (preken van vijf minuten zijn niet ongewoon). Het hoogtepunt van de liturgie is er, net als bij de orthodoxen, namelijk niet de prediking, maar de eucharistie, de tegenwoordigstelling van het Offer van Christus.
Dat neemt niet weg dat er veel geestelijke lectuur te vinden is in beide kerken en vrijwel elke parochie wel vormen van verdieping aanbiedt. En ook de preek zelf dient inhoudelijk wel van goede kwaliteit te zijn, met als doel om de Evangelielezing te verbinden met zowel de andere lezingen tijdens de liturgie als met het geloofsleven vandaag de dag op zowel mystiek als praktisch niveau.

Lees op de website over de coronamaatregelen tijdens de Middagen van Genezing:
'Als u lichte ziekte verschijnselen hebt, verzoeken wij u om u af te melden en niet te komen.'
Je zou toch zeggen dat dát nu juist dan niet het probleem zou moeten zijn... 🤔

Het is allemaal vrij simpel.
Ouders hebben het recht om hun kind op te voeden zoals ze willen (de grens is ernstige verwaarlozing en zware mishandeling e.d.). Nu hebben we met ons allen afgesproken dat het goed is dat de overheid minstens 10 jaar van een kinderleven opeist en gigantisch in hun vrijheden ingrijpt middels het schoolsysteem. De vrijheid die de ouders nog over hebben, is te kiezen voor een school die past bij hun eigen identiteit.
Wat zou er gebeuren als je als overheid lekker intolerant dictatortje gaat spelen en ook dit afpakt? Dan worden er zelf bekostigde privéscholen opgericht, en als die niet geaccrediteerd worden, richt men scholen op die functioneren als aanvulling de openbare school. Met als gevolg dat de overheid het zicht op dit onderwijs helemaal verliest.
Het is dus veel effectiever mensen hun huidige vrijheid van onderwijs te laten houden omdat je dan ook eisen aan burgerschapsvorming en dergelijke kan stellen. En je kunt dus zachtjes  maar beslist pressie uitoefenen op punten waarvan de meeste mensen tegenwoordig op basis van de waarde van gelijkheid vinden dat er kinderen in de knel komen in het onderwijs door de identiteit van een school.
En van de kant van de strengchristelijke scholen mag verwacht worden dat men niet van die absurd gedetailleerde identiteitsverklaringen opstelt. Die zijn er trouwens mede gekomen doordat de overheid eist dat je heel consequent moet zijn als je potentiële leerlingen die je niet bevallen uit wil sluiten. Iets meer relaxedheid daaromtrent is wel gewenst.

Hier in het westen is het inderdaad nog prima vol te houden, alhoewel de regeringen wel veel geld moeten pompen in de economie om deze nog draaiende te houden.
Maar je vergeet nu even dat het coronavirus zich wereldwijd verspreidt. En dus ook veel mensen treft die in armoede leven, die niet de zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben en die in landen leven waar de toch al kwetsbare economie helemáál dreigt in te storten door het virus, dat er ondertussen genadeloos om zich heen grijpt.
Ook vergeet je dat het virus enkel mild is voor mensen met milde klachten. Zij die het zwaarder te pakken hebben, worden er echt goed ziek van en kunnen er maanden- tot misschien wel jarenlang flink last van hebben. Maar ook zij met milde klachten kunnen er heel lang last van houden en kunnen zelfs bij een tweede besmetting alsnog flink gepakt worden.
Heel veel mensen zijn er gestorven aan het virus, de ziekenhuizen kunnen de zorg voor coronapatiënten amper aan zonder goede maatregelen en de reguliere zorg is daardoor ook al flink afgeschaald. Niet bepaald handig voor mensen die bijvoorbeeld op een chemokuur zitten te wachten.
Tenslotte kan ik me voorstellen dat in een gezin waar misbruik, geruzie of mishandeling aan de orde van de dag, het voor kinderen verschrikkelijk tot gevaarlijk is om hele dagen thuis te moeten zitten.
Corona is goed noch slecht; het is een virus dat zich niet anders gedraagt dan een virus nu eenmaal doet. Maar de gevolgen van het virus zijn behoorlijk verwoestend en leveren veel eenzaamheid, onzekerheid, spanningen, ziekte en armoede op.
Het is goed om op Gods voorzienigheid te blijven vertrouwen en er voor jezelf proberen goede vruchten uit te halen. Het kan dan inderdaad een tijd van bezinning en verstilling zijn.
Maar het is niet juist om op basis daarvan de ernst van de pandemie (wereldwijd) te willen bagatelliseren.

Omdat je abortus niet kunt bestrijden als je de achterliggende oorzaken niet eerst wegneemt en geen goede alternatieven aanbiedt. Het verbieden van abortus kan alleen als einddoel worden gesteld, niet als begindoel. Pas als de wond voldoende genezen is, heeft het zin het bloeden te willen stoppen.
Dit geldt overigens niet alleen bij abortus, maar bij veel meer maatschappelijke kwesties. Als je wil dat mensen het ene niet doen en het andere wel, dan moet je eerst voor het andere zorgen, voordat je het ene ontmoedigd tot verbiedt.
Zoals al gezegd gaat het in Scandinavische landen echter juist prima en die zijn nog linkser dan Nederlands. Daar is het onderwijs gemiddeld genomen goed, zijn de sociale voorzieningen op orde en zijn de mensen er het meest gelukkig.
Ook in Nederland hebben de armen het gemiddeld beter dan in Amerika, met ruimere toegang tot goede zorg, onderwijs en huisvesting, terwijl Nederland ook linkser is dan Amerika. Zelfs de VVD is nog links vergeleken met zowel de Democraten als de Republikeinen in Amerika (ja, ook de Democraten zijn naar onze maatstaven zeer rechts).
De enige landen waar het echt beroerd gaat, zijn de landen waar de regering te corrupt of te incompetent is om de problemen in het land de kop te bieden, of waar men gebukt gaat onder een totalitair regime dat haar middelen liever gebruikt voor het onderdrukken van het volk dan het zorgen voor welzijn en welvaart. En dat heeft weinig te maken met links of rechts.

Je mag mij zo interpreteren. Verder laat ik het hierbij. Bedankt voor het gesprek, altijd weer een genoegen om met jou argumenten uit te wisselen 😊

Ik acht haar dan enkel soeverein als het kind door verkrachting of incest verwekt is, als haar leven direct op het spel staat bij het voldragen van de zwangerschap, als de vader formeel afstand van het kind heeft gedaan of als hij niet wilsbekwaam genoeg is om hierover te beslissen. In alle andere gevallen behoort de vader mijns inziens ook toestemming te geven voor de abortus.
Volledig mee eens. Het leven is iets uitzonderlijks en het is altijd goed om niet vanuit rechten, maar vanuit relaties te leven, vanuit het besef dat je uiteindelijk niets werkelijk bezit, maar alles je gegeven is door God, of als je niet in Hem gelooft, door de natuur.
Tóch is het mijns inziens wel belangrijk om het onvervreemdbare recht op leven juridisch vast te stellen, het liefst internationaal erkend. Daarmee wordt dan bedoeld dat je niemand mag vermoorden en het beste ook niet mag doden, als individu niet en als overheid niet. De dood faciliteren in wetgeving valt mijns inziens daar dan ook onder.
En ook is het mijns inziens belangrijk om internationaal vast te stellen wanneer we van een mens spreken, op grond van objectieve, meetbare criteria, onafhankelijk van levensbeschouwingen, culturen en (medisch-)wetenschappelijke ontwikkelingen.
Mijns inziens voldoen twee mogelijke criteria daaraan: het kind is verwekt, of het kind is geboren. Welnu, iemand pas bij de geboorte als mens erkennen zal zelfs de meest fervente pro-choicer als te laat beschouwen, zodat de conceptie overblijft.
Tussen conceptie en geboorte (of partus) zie ik geen verschil in de mate en wijze van ontwikkeling van het kind. Ik zie geen duidelijk meetbare en cultureel onafhankelijk vast te stellen omslag die het wezen plotseling en zichtbaar transformeert tot wat wij dan als mens zouden beschouwen. Daarom zie ik dus geen reden om het kind pas na 24 weken als mens te beschouwen, zoals onze abortuswet doet.
Met een onvervreemdbaar recht op leven kun je dan altijd nog afwegen in hoeverre abortus en ook euthanasie dan nog toegestaan kan worden. Maar het moet wel met dat recht beginnen. Nogmaals, niet omdat we biologisch dat recht zouden hebben, maar vooral om overheden in het gareel te houden.

Allicht, maar ik omschreef daarom bewust meer algemene principes omtrent omgang met seksualiteit in een pluriforme samenleving, die een ieder zelf persoonlijk kan invullen.
Daarbij zijn voorbehoedsmiddelen nooit honderd procent beschermend. Het kan honderd keer goed gaan, maar als dan die ene keer er toch een zwangerschap uit voortkomt, dan zou dus de norm moeten gelden dat je samen alsnog verantwoordelijk bent voor het kind en het kind dan dus niet wordt geaborteerd.
Als je dat echt koste wat het kost wil voorkomen, dan geldt maar één remedie: geen geslachtsgemeenschap. Wat je verder allemaal met elkaar uitspookt, moet je zelf dan maar weten, dat is dan de eigen verantwoordelijkheid.

Het verbieden van abortieve voorbehoedsmiddelen en de abortuspil en kinderen sowieso nooit als ongewenst beschouwen. Seksuele hervormingen middels campagnes, seksuele voorlichting en waar nodig wetgeving, waarin seksualiteit als iets privé wordt beschouwd, dus niet om bijvoorbeeld in het openbaar mee te reclameren, en het normaal wordt gevonden dat als je al dan niet ongepland een kind daardoor verwekt, je dan beiden (!) verantwoordelijk bent voor de zorg en de opvoeding van het kind. En dat je anders geen seks met elkaar moet hebben, of het moet houden bij liefkozingen c.q. seksuele handelingen die gegarandeerd niet tot zwangerschap kunnen leiden.
Vrouwen allereerst wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid hierin. Maar daarnaast professioneel opgezette en landelijk uitgerolde alternatieven ontwikkelen waarin het kind gewoon blijft leven. Dus goede zorg voor het kind, de moeder en ook de betrokken vader tijdens en na de zwangerschap en kraamperiode, zowel fysiek als psychisch. De vader wijzen op zijn waar nodig wettelijk te regelen zorgplicht, desnoods middels alimentatie te voldoen, als hij zich daaraan zou willen onttrekken.
Daar waar de ouders echt niet voor het kind kunnen zorgen, goede en toegankelijke pleegzorg opzetten, zodat het kind eenvoudig geadopteerd kan worden door een geschikt gezin, of echtpaar dat zelf geen kinderen kan krijgen.
Tenslotte worden, zoals je in Polen bijvoorbeeld dus ook zien, bepaalde uitzonderingen voor het plegen van abortus meestal wel degelijk geaccepteerd, zoals dus verwekking door verkrachting en medische noodzaak waarbij men moet kiezen tussen het leven van het kind of de moeder.
Wanneer een verkrachte vrouw haar kind echter toch wil houden, dan dient daarvoor ook waar nodig goede zorg en ondersteuning geboden te worden, vergoed door de verkrachter zelf via een landelijk fonds (dus niet direct aan de vrouw), waar de vrouw naar keuze gebruik van kan maken.
Waarbij elke verkrachter wat mij betreft sowieso levenslange alimentatie aan het fonds betaald, ook als hij (of zij) geen kind verwekt heeft of een man of kind verkracht heeft, zodat het fonds altijd voldoende geld ter beschikking heeft.
Aan jou wellicht dan ook een interessante vraag: stel dat Polen op dezelfde gronden 'abortus' zou toestaan bij pasgeboren kinderen, of kinderen die op het punt staan geboren te worden. Zou jij die wet dan nog steeds rechtvaardig vinden en zo niet, welke oplossingen zou je dan voor ouders in nood willen bieden? En zou je het dan accepteren als een vrouw met haar pasgeboren kind naar het buitenland zou gaan om deze te laten doden?
Jouw antwoord op die vraag zal dan zomaar hetzelfde antwoord kunnen zijn van mensen die tegen abortus zijn.

Schrijven over 'een god' is echter grammaticaal gewoon correct. Alleen zonder lidwoord ervoor, dus als naam, schrijf je God met een hoofdletter.
Zou de NWV schrijven: 'en het woord was god,' dan zou dat inderdaad een grammaticale fout zijn. Maar ze schrijft: 'en het woord was een god,' waarop grammaticaal dus niets aan te merken is.
Theologisch gezien is het misschien incorrect om Jezus als 'een god' aan te duiden, maar grammatica doet niet aan theologie. Die rekent dat gewoon goed. Grammatica en theologie moeten bij het modereren daarom wel uit elkaar gehaald worden.

 

Dat ligt er volgens mij heel erg aan of de aanslag als zelfmoordaanslag bedoeld was. Als de dader enkel dood en verderf wilde zaaien, zonder zelf in het bijzonder te hoeven sterven, dan is hij daarin dus geslaagd. Was het echter wél de bedoeling dat hijzelf ook omkwam, dan is de aanslag in zijn ogen inderdaad mislukt.
Mij lijkt dat echter wat onwaarschijnlijk; ik had begrepen dat bij een zelfmoordaanslag het de bedoeling is dat je door de aanslag zélf omkomt, tezamen met zoveel mogelijk anderen. In dit geval stak de dader enkele mensen met een mes neer, waarbij hij zichzelf dus niet verwondde. Zichzelf daarna neersteken zou dan suïcide zijn en volgens mij ook voor terreurorganisaties een doodzonde en neergeschoten worden door de politie geen bijzondere heldendaad (en al helemaal niet als je door een vróúwelijke agent zou worden gedood...).
Ergo: als je als zelfmoordterrorist zou worden neegeschoten vóórdat je de aanslag kan plegen, geldt dat volgens mij ook als een mislukte aanslag.
Ik had ook eens begrepen dat een islamistische zelfmoordterrorist zich van tevoren middels speciale gebeden plechtig opdraagt aan Allah en gedurende de aanslag een speciaal wit gewaad onder de kleding draagt, als symbool voor het offer dat hijzelf zou zijn.
Als de verdachte dus inderdaad zo'n kleed droeg, dan is het heel waarschijnlijk dat hij daadwerkelijk een zelfmoordaanslag wilde plegen. Maar nogmaals, mij lijkt dat wat onwaarschijnlijk, hoewel mijn kennis hierover wel weer zodanig beperkt is dat ik er geen definitievere uitspraken over zou willen doen.

Desid heeft al prima uitgelegd hoe het woord God geschreven moet worden.
Inderdaad, als je over de of een god spreekt, dan schrijf je het met een kleine letter, want dan gebruik je het als zelfstandig naamwoord. Maar de naam God, zoals onder meer christenen die gebruiken, schrijf je wel degelijk met hoofdletter.
Ook volgens het Taaladvies, waar @Mullog naar verwijst en die ik bij deze ook hier beantwoord, schrijf je over God als je het als naam gebruikt voor het opperwezen van de verschillende godsdiensten, maar schrijf je over de of een god(in) als je over goden of godinnen in het algemeen hebt.
De constructie 'hij bad aldus tot god volgens zijn geloof' kom je in het Taaladvies dan ook niet tegen. Want dan wordt God dus als naam gebruikt en dient het wel degelijk met een hoofdletter geschreven te worden. Anders moet je dus schrijven over de god van het christendom/jodendom/de islam, of over gelovigen die tot hun god of een god bidden.

Het is vooral een vreemde schrijfwijze, die volgens mij alleen door sommige atheïsten wordt gevoerd om neutraal over te willen komen. Ik vind zelf het er nogal lelijk en geforceerd uitzien, daar God toch over het algemeen als naam wordt gebruikt en daarom gewoon met hoofdletter geschreven moet worden. Alleen als je over een god of over goden schrijft, gebruik je kleine letters.
Ik heb zelfs gezien dat iemand God met kleine letter schreef, maar Allah weer met hoofdletter. Dat komt op mij dan wel heel inconsistent over en ook niet erg neutraal...
Binnen het christendom en aanverwante godsdiensten is het echter algemeen gebruik om God met hoofdletter te schrijven. Het zal dan ook niet worden gewaardeerd als je dat naar christenen toe vervolgens niet doet.
Mijns inziens is het daarom helemaal geen onredelijk verzoek om hier God dus wél met hoofdletter te schrijven, zeker als de moderatie specifiek aangeeft dat op prijs te stellen. Op niet-christelijke plaatsen kun je dan gewoon weer naar believen zo'n eigennaardige schrijfwijze aanhouden.

Het is vooral een vreemde schrijfwijze, die volgens mij alleen door sommige atheïsten wordt gevoerd om neutraal over te willen komen. Ik vind zelf het er nogal lelijk en geforceerd uitzien, daar God toch over het algemeen als naam wordt gebruikt en daarom gewoon met hoofdletter geschreven moet worden. Alleen als je over een god of over goden schrijft, gebruik je kleine letters.
Ik heb zelfs gezien dat iemand God met kleine letter schreef, maar Allah weer met hoofdletter. Dat komt op mij dan wel heel inconsistent over en ook niet erg neutraal...
Binnen het christendom en aanverwante godsdiensten is het echter algemeen gebruik om God met hoofdletter te schrijven. Het zal dan ook niet worden gewaardeerd als je dat naar christenen toe vervolgens niet doet.
Mijns inziens is het daarom helemaal geen onredelijk verzoek om hier God dus wél met hoofdletter te schrijven, zeker als de moderatie specifiek aangeeft dat op prijs te stellen. Op niet-christelijke plaatsen kun je dan gewoon weer naar believen zo'n eigennaardige schrijfwijze aanhouden.

Gezien het feit dat we bepaald niet het enige democratische land zijn met een vorst als staatshoofd, lijkt het mij wel duidelijk dat de monarchie blijkbaar wél van deze tijd is. Het bestaat immers gewoon nog en wordt in de betreffende landen over het algemeen ook door het volk gesteund, Nederland incluis.
En als het niet van deze tijd zou zijn, maar men in deze tijd wel graag een monarchie aanhoudt, dan heeft de tijd zich maar netjes aan te passen. We zijn geen slaven van de tijd, maar geven nog altijd zelf de tijdsgeest vorm.

Tja, dat moet soms ook gebeuren. Wist je dat het weinig had gescheelt of er waren maar liefst 28 apostelen geweest?
 

Natuurlijk heeft Hij dat; in de synagogediensten zingt men psalmen en ook tijdens het jaarlijks pesachmaal worden de psalmen gezongen. De joodse én christelijke godsdienst zijn doordrenkt met de psalmen.

En houdt Christus van muziek?

Hoe kun je twijfelen aan Iemand die zijn kerk zulke dingen laat zingen?

Nou ja, dan doe je het toch niet en blijf je toch fijn cynisch denken zo? Alleen dan moet je niet meer roepen dat je niet begrijpt waarom christenen zo fel tegen abortus zijn. Want je hebt alle gelegenheid om het wél te begrijpen, maar kiest er dan zélf voor om bewust onwetend te blijven.
Christen: het kind heeft geen schuld aan die verkrachting en heeft net zo goed recht op leven. Een verschrikkelijk kwaad los je niet op met een tweede verschrikkelijk kwaad.
Hoe begrijpelijk in zo'n situatie abortus ook kan zijn en hoe nadrukkelijk we dan niet over haar mogen oordelen, het blijft wel abortus.
Daarbij komen de meeste abortussen helemaal niet voort uit zulke extreme situaties, maar worden ze 'gewoon' gepleegd door moeders die door de ongewenste zwangerschap hun plannen overhoop gegooid zien worden. Of omdat het kind bijvoorbeeld Down heeft en dus daarom teveel moeite en zorg zou opleveren.
Daarom wordt abortus vooral gepropageerd als een vrouwenrecht (vaders tellen 'natuurlijk' niet mee) en niet als hoogstens een noodzakelijk kwaad voor dit soort extreme situaties.

Weer een reeks persoonijke aanvallen, deze keer direct op mij gericht. Je schrijft over mij wat je maar wil, maar het zijn nog steeds geen argumenten. En een goede overtuiging heeft zulke aanvallen niet nodig, die kan geheel uit zichzelf beredeneerd worden.

Het lijkt mij niet juist om een oordeel over iemands handelen te vellen, louter op basis van geruchten, die weer zijn gebaseerd op uitsluitend anonieme bronnen. Ook niet als diegene de huidige president van Amerika is.
In Amerika is het veel meer gewoonte dat verkiezingskandidaten elkaar (stevig) belasteren, een gewoonte die zich de laatste jaren mede dankzij de laagdrempelige social media steeds heftiger uit. Dit komt mede doordat men met de campagnes niet de opponenten wil overtuigen, maar de eigen kiezers wil aansporen daadwerkelijk naar de stembus te gaan. Door het zwartmaken van de opponent probeert men zo een zeer ongewenst tot angstwekkend scenario te schetsen, die zou plaatsvinden als men niet stemt voor de kandidaat van de eigen partij.
Dat is dus een heel andere insteek dan tijdens Nederlandse verkiezingen, waar men vooral de zwevende kiezer wil overtuigen om op de eigen partij te stemmen. Bovendien moeten Nederlandse partijen na de verkiezingen alsnog met elkaar samenwerken, vooral bij het vormen van een regering, wat een remmende invloed heeft op het teveel elkaar willen belasteren. Dit in tegenstelling tot Amerika, waar veel meer een 'winners-take-it-all'-mentaliteit heerst.
Hoe inspirerend de Amerikaanse cultuur in veel dingen ontegenzeggelijk ook kan zijn, het lijkt mij goed om dat lasterwerk mooi daar te laten.

Misschien zou je beter kunnen spreken over 'toegewijd aan God'. Hoe meer een mens of een object toegewijd is aan God, hoe heiliger het is.