Robert Frans

Als hij het vaker doet, dan kun je hem eventueel buiten de Mis vragen om het niet meer te doen, omdat jij het vervelend vindt en omdat het dus niet de bedoeling is. Net zoals het in zijn oude kerk ook waarschijnlijk niet de bedoeling is dat buitenstaanders er zomaar aan het Avondmaal gaan. En als hij in de eucharistie gelooft of denkt te geloven, dan kan hij beter contact opnemen met de pastoor en hem zijn vragen voorleggen. Want communiceren mag echt alleen als je katholiek bent.

Kom kom, de Schrift spreekt natuurlijk enkel in beelden, metaforen daarover hè? Ook al zijn er dan christenen die dat allemaal letterlijk willen nemen, de meeste christenen doen dat niet. Maar dan nog hè? Stel dat het leven inderdaad zo eeuwig door zou gaan, in goede gezondheid en met volmaakt geluk... Wanneer denk je dan dan je zou besluiten ermee te stoppen? Na honderd jaar? Tweehonderd jaar? Duizend jaar? Ik denk dat je uiteindelijk gewoon doorgaat, zeker omdat er eigenlijk geen reden is zoiets fraais te stoppen. De drang om te leven zit te diep in de mens, om het zomaar te stoppen zonder

De Naardense Bijbel ook hoor. God voltooit op de zevende dag zijn werk dat hij heeft gedaan; hij houdt sabbat op de zevende dag van al zijn werk dat hij heeft gedaan. God zegent de zevende dag en heiligt die; want daarop heeft hij sabbat gehouden van al zijn werk, dat God geschapen heeft om te maken.

Ik denk dat de dominee inderdaad even lekker uitrust van zijn zware werk en geniet van zijn vrije tijd, dankbaar voor wat hij voor zijn gemeente heeft mogen doen en door het gebed nog steeds mag doen.

Ik heb hier dan ook aangegeven dat ik het antwoord niet echt weet, Maria. Ik weet alleen dat de scheidslijn soms erg dun kan zijn en dat in ethiek de regels soms wat muggezifterig moeten zijn om zo nauwkeurig mogelijk te bepalen wat euthanasie is en wat niet. Ook al kunnen twee behandelingen vrijwel precies hetzelfde zijn, uiteindelijk gaat het om de intentie, de bedoeling van de behandeling. Dat vind ik ook lastig, maar aan de andere kant ben ik wel blij dat er zo toch nog enige ruimte is om iemand een pijnloze dood te geven. Misschien zijn we wel teveel gewend hier om strenge normen en waar

Dat is waar, maar ik wilde enkel aangeven dat er dus verschillende ideeën over Hem in de Schrift staan. In Genesis rust Hij uit van zijn werk, maar in Jesaja is Hij nooit moe. En daarin zie ik dus wel een bijzondere opbouw in de Schrift, in hoe mensen Hem bezien. In vooral de eerste geschriften is Hij vooral dus een menselijk stamhoofd, maar dan met heel veel meer kracht, die het opneemt voor de familie en later het volk. Later, vooral in de profeten en de wijsheidsgeschriften wordt Hij al meer goddelijk, afstandelijk, die alles bestuurt naar zijn Wil en niet enkel geboden is aan één bepaal

Gewoon laten gaan. Ook als je hem van tevoren hebt gezegd dat het niet de bedoeling is, want dan blijft het gewoon nog steeds zijn eigen verantwoordelijkheid.

Nee, hij benadrukt enkel Gods goddelijkheid. Maar goed, dit zijn enkel wat persoonlijke gedachten van mij die je gewoon kunt negeren als je dat wil.

Als je gedoopt bent, dan is je ziel wel wedergeboren, Cobry. Zelf geloof ik dat de ziel wel verlost is van de erfzonde na het doopsel, maar dat het lichaam, ofwel "het vlees," nog verlost moet worden. Niet dat het lichaam slecht is, zeker niet, maar we hebben haar driften niet zo gemakkelijk onder controle en zijn dus nog niet helemaal vrij in onze wil. De ultieme verlossing komt dan ook bij haar verheerlijking op de jongste dag.

Tja, Jesaja denkt er inderdaad weer anders over. Kan gebeuren, maakt niet uit, want over God kunnen we sowieso al weinig echt zinnigs zeggen en de boeken van de Schrift hebben nooit de intentie gehad om één eenduidige theologie te omschrijven. Er staan verschillende ervaringen in van de zich ontwikkelende religieuze mens en die ervaringen houden zich niet per se aan strikte, eenduidige richtlijnen. Voor bijbelse theologie hebben we Paulus al, en zelfs hij uit zich regelmatig in poëzie en literatuur, en voor eenduidige filosofische systemen en omschrijvingen van het Onbeschrijfelijke moet je

Natuurlijk kan God moe worden, God kan alles. Soms is Hij uitgeput van het zware werk of van zijn allesverzengende passie, en dan wil Hij graag in onze armen rusten en door ons getroost worden.

Als zijstapje: Er zijn geen officiele regels over wanneer een land erkend wordt. Elk land bepaald voor zichzelf of het wel of niet een land erkend. Een land kan bijvoorbeeld ook bepalen om Nederland niet te erkennen. Maar om als land erkend te worden, heb je minimaal een volk, een regering en een eigen stuk land nodig. En vooral dat laatste is nogal lastig, omdat vrijwel alle grond al in bezit is van de al bestaande landen.

In je laatste posts kom ik niet echt argumenten tegen, Maria, wat de discussie wellicht wat lastiger maakt. Op een christelijk forum mag ik er vanuit gaan dat ik gewoon vanuit de christelijke traditie mag onderbouwen hoe ik tegen dit onderwerp aankijk. Daarbij heb ik ook geprobeerd aan te geven en te beargumenteren waaróm het soms wat scherpslijperij kan zijn. Mijns inziens heeft dat niets met opportunisme, hoogmoed of betweterigheid te maken. Ook niet als de ander zich niet zou kunnen vinden in wat ik schrijf. Binnen de Kerk blijft het eigen geweten altijd het belangrijkst, maar ze geeft we

Misschien het romantische idee uit films en boeken maar loslaten dat je na je eerste date al meteen een relatie met elkaar zou willen en dat het "liefde op het eerste gezicht" zou moeten zijn? Ik bedoel, dat zal best zo af en toe wel voorkomen hoor, maar meestal ontstaat een relatie een heel stuk langzamer en begint het met vriendschap, het elkaar leren kennen. De eerste date verloopt vaker ook gewoon wat stroefer, omdat je elkaar niet kent en niet weet wat je van elkaar kan verwachten. En omdat het dus ook meteen een date zou moeten zijn. Zou je elkaar gewoon tegenkomen in de kroeg, dan zou h

Klopt, dat zal zelfs de meest orthodoxe katholiek dan ook niet beweren. De Traditie is zeer belangrijk en kan in bepaalde gevallen zeker het laatste woord hebben, maar het geweten heeft altijd het hoogste gezag.

Dat zijn jouw woorden, Bernard. Wij geloven dat men niemand van het leven mag beroven, maar dat men wel iemands pijn mag stillen. Zo eenvoudig is dat. Wij geloven ook dat, vooral als het om leven en dood gaat, we inderdaad heel zorgvuldig en zo exact mogelijk moeten formuleren, om te voorkomen dat we goedwillende mensen onterecht beschuldigen van moord. En als dat dan soms tot arbitraire situaties leidt, dan is dat de prijs die we daarvoor dan maar moeten betalen. Ongetwijfeld zijn er christenen die menen dat die eeuwenoude discussies over medische ethiek volstrekt overbodig zijn, omdat zij n

De Schrift is literatuur, in verschillende genres zelfs. Als andersgelovigen zich eraan ergeren dat wij de Schrift niet als een soort wetboek of koran beschouwen, waarin elk woord juridische betekenis heeft, dan is dat hun probleem. We gaan niet al onze rijke, exegetische tradities overboord gooien, alleen maar omdat een paar andersgelovigen en ook sommige christenen menen dat wij de Schrift vooral zo letterlijk en symboolblind mogelijk zouden moeten uitleggen.

Hoe denk je dan over mijn handreiking hier? Dus God niet als juridische fijnproever, maar als een literair en passioneel zeer begiftigd Persoon?

Nu vraag ik me wel af wat die dames uit de openingspost precies verstaan onder handtastelijkheden. Ik bedoel, men kan ook gewoon een hand op de schouder of de rug leggen, of iemand willen omhelzen en in die zin vaker mensen aanraken, maar dat hoeft niet direct handtastelijk te zijn. Ook niet als die dames dat zo zouden ervaren.

Nee, de mens is niet enkel slecht en denkt niet alleen maar slechte dingen. Dat kan ook niet, want God werkt nog altijd in het geweten van vele mensen, dus bedenken mensen net zo goed ook goede dingen. Dergelijke verzuchtingen in de Schrift zijn vooral literaire stijlmiddelen om een bepaalde emotie op intensere wijze uit te drukken. Vooral in de oud-oosterse literatuur gebruikte men daarvoor graag herhalingen en overdrijvingen. Net zoals je bijvoorbeeld kunt verzuchten: "Wat een ellende allemaal toch!" bij een stressvolle handeling, terwijl je dan echt niet oprecht meent dat de wereld alleen m

Eigenlijk kan het verschil heel arbitrair zijn inderdaad. Maar bij de sedatie dien je pijnstilling toe en bij euthanasie beëindig je iemands leven. En ja, de uitwerking kan natuurlijk vrijwel identiek zijn bij beide akties, maar als het om leven en dood gaat, hangt het soms wel heel erg af van dergelijke objectieve, arbitraire maatstaven. Het maakt nogal verschil of je iemand doodt of niet. Bij de uitvoering van een dergelijke maatstaf komt compassie, gevoel en barmhartigheid kijken, maar bij het opstellen van een maatstaf moet de discussie daar even van gespeend zijn en komt het echt aan op

Overigens hoorde ik net dat pijnstilling altijd toegestaan is binnen de Kerk en zelfs een christelijke plicht, ook als deze het overlijden verspoedigd. Euthanasie plegen mag dus niet, maar men mag wel altijd morfine toedienen, ook als de hoeveelheid lethaal kan zijn.

Ik probeer altijd naar mijn geweten te luisteren als ik morele keuzes moet maken. Maar als ik er niet uitkom, en dat zal in een dergelijke situatie dan ook wel het geval zijn, dan vraag ik wel advies van een goede priester inderdaad. Daar zijn priesters immers ook voor.

Vind ik een moeilijke vraag waar ik niet zo één-twee-drie een antwoord op weet. Ik ben niet gespecialiseerd in katholieke medische ethiek en weet dus alleen de hoofdlijnen ervan. Het antwoord zal ik je daarom hier schuldig moeten blijven.

Verdovingsmiddelen worden inderdaad niet als vergiften gezien. Ze nemen enkel de pijn (grotendeels) weg. Als zij vergiften zouden zijn, dan is een aspirine of een paracetamol dus ook al een gif. Of dan is elke medicatie die de symptonen van welke ziekte ook verzacht een gif. Binnen de Kerk is palliatieve sedatie in elk geval toegestaan als er geen oog meer is op genezing en de dood onvermijdelijk en te pijnlijk zal aantreden, omdat je daarmee dus niet iemand actief van het leven beroofd.