Robert Frans

Mijns inziens moeten overheden en homo's zelf maar weten wat ze doen, luisterend naar hun eigen geweten, want buiten de Kerk kan het christelijk huwelijk toch al niet gesloten worden. Maar binnen de Kerk bestaat geen christelijk homohuwelijk en ze heeft uiteraard altijd het recht om haar ideeën over homoseksualiteit en het burgerlijk homohuwelijk te verkondigen, overheden ervan te overtuigen en ze in de praktijk te brengen. Mijn grootste bezwaar tegen het burgerlijk homohuwelijk is het buitengewoon dogmatische en onredelijke opdringen ervan door voorstanders, waardoor er geen normale discuss

Homoseksuelen vormen nog altijd een vrij sterke minderheid wereldwijd. Schattingen variëren van 3 tot 10 procent. Homoseksualiteit lijkt dus statistisch gezien niet net zo algemeen voorkomend als heteroseksualiteit te zijn. Het is een meer uitzonderlijke geaardheid, waarbij heteroseksualiteit dus de gangbare norm is. Daarom is het niet vreemd als mensen homoseksualiteit niet net zo normaal of vanzelfsprekend vinden als heteroseksualiteit. Zou het namelijk normaal zijn, dan zouden zo'n 30 tot 50 procent van de mensen homoseksueel zijn. De hypothese dat het er veel meer zouden zijn, maar dat di

Mooie en zeer edele aktie van deze zwerver. Er zijn gelukkig vele manieren om goed te doen en deze man koos voor die manier. Ik weet wel zeker dat God zich graag verbindt aan een hart dat blijkbaar zelfs alle mogelijkheden tot een beter bestaan opoffert om iets voor anderen te betekenen, hoe klein ook. Zou Christus zelf ook niet al aan het Kruis gaan als Hij er maar één mens mee zou redden? Hij zou zelfs eeuwenlang die hele Kerk in stand houden voor die ene rechtvaardige die misschien pas over honderd jaar geboren wordt... En dat eeuwige geoordeel over daklozen moet ook maar eens afgelopen

Maakt dat héél veel verschil dan?

Ik zou niet teveel afleidende decoratie er ophangen of neerzetten. Geef het een paar rustige, vrolijke pastelkleuren, zet hier en daar een plant neer en laat de kinderen enkele mooie kunstwerken maken met verf of oliepastel die aan de muur kunnen worden gehangen. Misschien kun je zelfs ieder kind een kunstwerk laten maken, waarbij de mooiste drie of vijf worden opgehangen. Een beetje competitie hoeft niet verkeerd te zijn en kinderen vinden dat vaak wel leuk. Of je laat ze samen in groepen enkele grotere werken maken, die sowieso zullen worden opgehangen.

Christenen negeren de Schrift niet. Ze interpreteren haar alleen niet op atheïstische wijze. Sorry, maar christenen hebben nu eenmaal al heel lang hun eigen tradities in het lezen van de Schrift, van eeuwenoude tradities tot vrij jonge. En dat letterlijke lezen is zelfs een bijzonder jonge traditie die in de grote, traditionele kerken weinig tot geen ingang vindt. De Schrift is literatuur, dus op verschillende wijze te interpreteren en met verschillende diepere lagen. Doe er je voordeel mee, zou ik zo zeggen.

Niet helemaal, denk ik. Want in datzelfde artikel staat ook dit: Maar om het geestelijk en hemels leven te onderhouden, hetwelk de gelovigen hebben, heeft Hij hun gezonden een levend Brood, Dat van den hemel nedergedaald is, te weten Jezus Christus, Dewelke het geestelijk leven der gelovigen voedt en onderhoudt, als Hij gegeten, dat is, toegeëigend en ontvangen wordt door het geloof, in den geest. Om ons dit geestelijk en hemels Brood af te beelden, heeft Christus verordend een aards en zienlijk brood, hetwelk een sacrament is van Zijn lichaam, en den wijn tot een sacrament Zijns bloeds; om

Voor sommige mensen is het inderdaad heel moeilijk om een andere levensovertuiging of levenservaring als gelijkwaardig aan de eigen te zien. Niet zozeer gelijkwaardig in de zin van juist of onjuist, maar in de zin van het gegeven dat het net zo een verklaring of vertaling van de menselijke ervaring is als de eigen overtuiging of ervaring. Ze gaan er vanuit dat hun eigen overtuiging de maatstaf is, het meest objectief, en dat de andere overtuiging daar alleen maar wat extra's bovenop gooit wat gemakkelijk ongedaan gemaakt kan worden als de mens maar eens wat meer verlicht geraakte. Dus ging den

We spreken hier over een sacrament, een directe handeling van Christus zelf door zijn Kerk. Om een geldig sacrament van een ongeldig sacrament te kunnen onderscheiden, zijn de juiste "ingrediënten" nodig: man en vrouw bij het huwelijk, brood en wijn bij de eucharistie, berouw bij de biecht, olie bij de ziekenzalving, etc. Als Christus dus op sacramenteel niveau enkel mannen wijdt tot apostel, dan doet de Kerk om die reden dat dus ook. Net zoals zij nooit druivensap zal gebruiken bij de eucharistie, omdat Jezus wijn gebruikte bij de instelling ervan. En de voornaamste taak van de apostelen en

Waarschijnlijk wel vaker hier geciteerd, maar ach... Je vrouw kan je verlaten, je kameraad kan je verraden, maar de Dood heeft nog nooit iemand vergeten of verlaten. Denk daarom niet té onaardig over de dood, hijzelf is zo kwaad nog niet. Hij is een gevoelig jongetje, dat houdt van dansen en van kunst. Hij is je uiteindelijk minnaar, die het laatste bed met je deelt. Soms is hij in zijn liefkozingen wat onbeholpen en daardoor onbedoeld wreed. Vooral wanneer iemand zó prachtig is, dat de Dood zich niet meer kan beheersen en te vroeg komt. Maar hij heeft dat niet zo gewild en lijdt zelf ook.

Nou ja, elke reden die gegeven wordt zegt meer iets over degene die de reden geeft dan over Christus zelf. Ik bedoel, de ene ziet Jezus heel cultureel bepaald met vrouwen omgaan, de andere ziet Hem juist heel progressief met hen omgaan. De Kerk houdt daarom denk ik gewoon aan: Christus wijdde uitsluitend mannen tot apostel, dus doen wij dat ook maar. Zeker omdat in elk sacrament het toepassen van precies de juiste "ingrediënten" nogal essentieel is en de Kerk daarom zo nauwkeurig mogelijk daarin Christus wil navolgen. Dus geen originele uitstapjes als Christus die ook niet beging, zeg maar.

Je zou als vrij universele maatstaf kunnen hanteren dat niemand vindt dat je een kind zomaar mag doden of misbruiken. Zij die voor abortus zijn vinden dat niet, want meestal vinden zij een vroege foetus nog geen kind of vinden ze hun redenen juist in het belang van het kind. Die Afrikaan vindt dat niet, want hij meent dat de genezing van Aids het verkrachten van een kind voldoende rechtvaardigd. Wat ook een vrij universele maatstaf zou kunnen zijn, is dat niemand vindt dat je zomaar iemands bezit mag stelen of zonder diens toestemming gebruiken. Ook de dief vindt dat niet, want hij zal zijn d

Puntentestjes zeggen niets, helemaal niets. Als je echt een diagnose wilt, moet je je uitgebreid laten onderzoeken door mensen die er echt deskundigheid in hebben, waarbij ook je verleden wordt nagegaan. En zelfs dan is het een behoorlijk moeilijk vast te stellen stoornis, ook omdat het zich bij elke autist weer zo verschillend uit.

Wie zegt dat Christus dáárom geen vrouwen wijdde, MasterJapie?

Je kunt ter communie gaan bij elke rooms-katholieke en oosters-katholieke parochie of gemeenschap. Bij oosters-orthodoxen mag het alleen als er geen Mis in de buurt is en als de betreffende parochie het toestaat. Meestal zal die toestemming echter niet gegeven worden. Bij oud-katholieken mocht het volgens mij ook niet en kan het in elk geval niet als de Mis er door een vrouwelijke priester wordt "opgedragen."

Dat is de officiele reden inderdaad, dus dat Christus ook enkel mannen tot apostelen wijdde; elke andere reden die gegeven wordt is meer een persoonlijke zienswijze of ervaring. Maar ik denk dat je die vraag beter in het RKK-vragentopic kan stellen, daar het hier over de Anglicaanse kerk en homoseksuele bisschoppen gaat.

Wie zegt dan dat je er iets van moet vinden? Het idee dat je overal een mening over moet hebben, zelfs over zoiets ongelooflijk complex als deze kwestie, lijkt mij een wat kortzichtige premisse. Zelf heb ik er ook geen mening over, hoop alleen dat er ooit vrede komt, en voel me er prima bij.

Of het een drogreden is of niet, maar vooral bij "taboe-onderwerpen" kom je soms het volgende dialoogje tegen: "Ben jij soms zo'n vervelende borderliner?" "Dat gaat je niets aan." "Ah, dus dan ben je er een, anders had je wel antwoord gegeven." Het probleem ontstaat wanneer de antwoorder inderdaad een borderliner is, dat niet wil prijsgeven, maar ook niet wil liegen door glashard te ontkennen. Hij kan dan in feite geen antwoord geven, zonder dat de ander hem alsnog beschuldigd. Het zou in veel gevallen zó fijn zijn dat als iemand zegt geen antwoord te willen geven, men dan ook daadwerkeli

Wie zijn kruis niet opneemt en Mij niet volgt, is Mij niet waard. (Mat 10,38) Niet ter onderbouwing van dit ritueel, maar wel als tegenspraak dat God niet zou willen dat mensen pijn hebben, of lijden. God wil enkel dat ze bij Hem blijven en soms is dat door lijden en soms door vreugde. Het één is daarom niet beter dan het andere, als beiden je dichter tot God brengen. Niet dat God je bewust pijn doet (en ik denk ook niet bewust je een aangenaam gevoel geeft), maar Hij laat die gevoelens wel toe en nodigt je uit ze aan Hem op te dragen. Hij geeft door de gebeurtenissen en ervaringen die je o

Kleine groeperingen binnen de Kerk hoeven geen probleem te zijn, hoewel men dan wel moet waken voor sektevorming. Maar als al die groepjes fundamenteel verschillende leringen aanhangen en elkaars geloofsbelevingen niet altijd als juist accepteren, dan wordt het allemaal natuurlijk nogal verwarrend. Dan is er daadwerkelijk geen eenheid meer.

Ik heb een tijdje wierook gebrand tijdens belangrijke gebeden, maar doe dat nu niet meer. Hoe wordt Pasen gevierd in jouw kerk?

Dat is alleen een drogreden als de genoemde autoriteit niet door beide discussiepartners gedeeld wordt. Als twee katholieken bijvoorbeeld met elkaar in gesprek gaan, kunnen ze wel degelijk legitiem een beroep op het kerkelijk leergezag doen om het gelijk of ongelijk te bewijzen. Gaat een katholiek echter met een protestant in gesprek, dan kan dat niet zonder meer, of slechts heel beperkt. Het gelijk van de meerderheid of juist van de minderheid wordt ook nogal eens vaak gebruikt. En het aardige is, beide drogredenen kunnen bijbels worden onderbouwd en kunnen als positief worden gezien. Het ar

Ik spreek ook altijd even kort met ze als ze aan de deur staan. Ze binnengelaten heb ik nooit, vooral ook omdat ik nu nog niet helemaal op mijzelf woon, maar misschien doe ik dat nog weleens als ik daar zin in heb. Ze zijn inderdaad zonder uitzondering heel vriendelijk en beleefd aan de deur (dat zullen ze ongetwijfeld als eerste leren op hun vergaderingen), dus zie ik geen reden om ze onheus te bejegenen. Gewoon een kort gesprek over het geloof (waar ik bijna altijd wel voor in ben) en daarna een vriendelijke goedendag.

Waarom dan?