Robert Frans

We kennen binnen de kerk een hiërarchie van waarheden. Niet alles wat de paus of de Heilige Stoel zegt of besluit is dogmatisch en onveranderlijk van aard.

Voor God geldt geen andere norm dan zijn liefde voor ons. Pragmatisme is voor Hem irrelevant: Hij heeft ons niet nodig en we kunnen Hem niets geven dan wat Hij zelf al bezit. Ook onze bijdragen aan onze samenlevingen zijn Hem geen norm. Zoals een Egyptische woestijnvader eens zei: 'Als drie broeders samenleven en de eerste zwijgt in gebed, de tweede is ziek maar dankbaar en de derde zorgt voor beide anderen, met goede wil, dan doen ze alledrie evenveel, ze zijn bezig met hetzelfde werk.' Hij verheugt zich over ons werk zoals een vader over de tekening van zijn kind die zij voor hem maakt.

Het protestantisme. Het ultramontanisme was kort gezegd vooral een reactie op de Reformatie. Ideeën voor een synodale kerk waren er toen al, zo ik begreep, totdat men zag hoe dat binnen de Reformatie vooral tot conflicten en verdeeldheid leidde. Men vond het daarom belangrijk dat er iemand was die de eenheid van de kerk bleef bewaren en in gezaghebbende zaken namens Christus het laatste woord bleef houden. Diegene werd de paus. De vraag is nu in hoeverre de paus absoluut gezag behoort te behouden, of dat álle bisschoppen in dat gezag moeten delen, óók als dat kan betekenen dat verschille

Dat valt mij ook wel op. Volgens mij kun je hele delen uit die brief invoegen in het evangelie naar Johannes als redevoeringen van Jezus, met een paar kleine aanpassingen hier en daar, zonder dat het zou opvallen. Hetzelfde geldt mijns inziens ook voor de brief van Jakobus in relatie tot het evangelie naar Matteüs. Die brief komt mij vaak over als een soort verlengde bergrede, zowel qua stijl als qua inhoud.

Dank voor je compliment. De rooms- katholieke kerk is niet de enige kerk die de eucharistie viert. Alle andere katholieke kerken geünieerd met Rome doen dat ook, evenals verschillende katholieke kerken die op zichzelf staan, de oosters-orthodoxe kerken en sommige protestantse kerken. Feitelijk vormen protestanten die de eucharistie en de andere sacramenten radicaal afwijzen wereldwijd een minderheid. En zelfs daar zie je hier en daar meer katholieke gebruiken en riten terugkeren en zijn er protestanten die weliswaar hun heilig avondmaal niet als sacrament vieren, maar toch wel het als mystieke

Wat Hij Maria verleende was een zeer speciale gunst, omdat zij zijn Moeder zou worden en de kracht moest ontvangen deze unieke roeping waar te maken. Wijzelf kunnen door het doopsel verlost worden van de erfzonde en door gebed, sacramenten en naastenliefde van de neiging tot het kwade. Maria is zo samen met Jezus zelf voor ons een voorbeeld van hoe een leven zonder zonde eruit ziet. Die gunst mogen wij ook genieten, maar nu nog niet. Ook zij wisten op hun manier van het Offer. Als je de oude godsdiensten verkent, komt het offer heel vaak terug als thema, zelfs nog in de vorm van sterve

Wij geloven echter dat Maria wel degelijk door het Offer van Jezus verlost werd, maar als het ware met terugwerkende kracht. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar als Christus als God zijnde buiten tijd en ruimte staat, kan Hij de vruchten van zijn Offer ook op alle tijden en plaatsen toepassen. Daardoor kan Hij ook voor jou en mij gestorven zijn, al zit er tweeduizend jaar afstand tussen ons en het Offer. Daardoor kon Hij ook met zijn apostelen het Laatste Avondmaal vieren en daarin voor het eerst hen zijn Lichaam en Bloed uitreiken, al was het Offer daartoe nog niet gebracht. Als we de

Je citeert zelf al de juiste bijbelteksten over Maria's status. Het is de engel Gabriël die haar de begenadigde noemt, ook wel vertaald als 'vol van genade'. Ze werd na haar conceptie van de erfzonde en de gevolgen ervan verlost, om zo Jezus volmaakt te kunnen ontvangen. Net zoals in het OT de ark van het verbond in het bijzonder geheiligd en gereinigd werd om Gods woord te ontvangen. Daarom was zij dus vol van genade, zodat zij ten volle Gods Moeder kon zijn en de zonde geen scheiding tussen Jezus en haar kon brengen. En profeteert zij niet zelf in het Magnificat (Lc 1,48) dat alle geslachten

Die negatieve draai bestaat echter wel. Het zal ongetwijfeld niet de normale gang van zaken zijn, maar er bestaan wel moeders en vaders die hun kind smoren met hun bezitsdrang. Dus ja, ook zulke mooie emoties kunnen negatief uitvallen als je ze niet beheerst. Misschien vind je dat een nare boodschap, maar het is wel de realiteit. Geen enkele emotie kan een doel op zichzelf zijn. Het doel is altijd Gods liefde, waar al het goede uit voortkomt. Er is dan ook geen enkele emotie waar geen misbruik van kan worden gemaakt, die niet kan worden geperverteerd. Als je je uitsluitend op Gods liefde

In het centrum van Gods liefde, net zoals wij daar ook zijn. Maria wordt vereerd als de Moeder van God, met ongeveer dezelfde status als de koningin-moeder in het oude oosten. God blijft God en als Koning oneindig verheven boven wie dan ook. Maar Maria geniet wel een bijzonder gezag en haar gebed wordt altijd verhoord. Ze is dus geen vierde Persoon in de Drievuldigheid.

Eigenlijk wel ja. Je positieve emoties onderwerpen betekent namelijk niet dat je ze niet mag hebben, maar alleen dat je ze overgeeft aan God ter genezing en heiliging. Zodat ze je niet tot zonde leiden. Als moederliefde bijvoorbeeld overgaat tot een verstikkende bezitsdrang jegens het kind, dan is dat vaak nog moeilijker uit te roeien dan haat jegens een kind. Omdat moederliefde zo hoog gewaardeerd wordt en bezitsdrang daar zo op kan lijken. De liefde, of eigenlijk het gebrek eraan, moet dan alsnog onderworpen worden en gericht op God. Hoe hoger gewaardeerd een emotie is, hoe dieper men ermee

Ik had daar inhoudelijk al op gereageerd dat die gelijkenis sowieso mijns inziens ongepast is, daar het huwelijk een voorafbeelding is van de liefde tussen Christus en zijn Bruid de Kerk. Je kunt niet alle menselijke vormen van liefde en genegenheid zonder meer op de liefde tussen de drie Personen van God toepassen, ook al komt elke vorm van liefde van God vandaan. Zelfs als een gelijkenis bijbels gezien gepast zou zijn, kan het zo zijn dat deze in de gemeenschap waarin je verkeert toch te bevreemdend wordt ervaren en je dus alsnog een andere gelijkenis zult moeten vinden. Maar ook dan is

Ik blijf gewoon bij mijn standpunt. Dit topic gaat niet over kindermisbruik en zij die onschuldig daaraan zijn, hebben het recht om gewoon vrijuit te kunnen blijven spreken over seksualiteit, ongeacht wat ze geloven en vinden. En mensen zijn onschuldig tot het tegendeel bewezen is, ook als misbruik in bepaalde kringen veel voorkomt.

De houding van de kerk is nu dat misbruikers moeten worden bestraft en dat onschuldigen gewoon vrijuit blijven gaan. Zij die geen misbruik plegen of hebben gepleegd, mogen gewoon vrijuit over liefde en seksualiteit blijven praten en hoeven zich absoluut niet schuldig te voelen als zij in seksualiteit een voorafschaduwing van Gods liefde zien. En het is echt niet zo dat alle seksuele contacten tussen katholieken vormen van misbruik zijn hè. Verreweg de meeste katholieken hebben gewoon seks op vrijwillige basis en gruwelen van het kindermisbruik. Zij hoeven zich dus ook niet het zwijgen hierover

Ik had begrepen dat donkere materie ook voor ons volstrekt onwaarneembaar is. We weten niet wat het is, waar het is en welke invloeden het nu precies uitoefent in het waarneembare universum. Toch wordt met het bestaan rekening gehouden, voor zover ik begrijp, omdat het mogelijk meer antwoorden kan geven op vragen die we hebben over het universum. Er wordt zelfs vanuit gegaan dat het universum voor het grootste deel daaruit bestaat. Ook kunnen we niet verder kijken dan drie dimensies, maar gaan we wel uit van meerdere dimensies, al dan niet 'opgerold'. En natuurlijk kunnen we het binnenste van

Wanneer de kerk zich structureel bezighoudt met haat en discriminatie, dan dient zij daarop inderdaad aangesproken te worden. Net zoals met het misbruik nu ook gebeurt. De kerk is niet heilig omdat zij aan een of andere goede kant zou staan, maar omdat God haar barmhartig is. En God laat rustig gemeenschappen daadwerkelijk flink krimpen tot uiteenvallen als ze Hem niet aanstaan. Al in Openbaringen waarschuwt Hij daar meerdere malen voor. De kerk zal blijven bestaan, want dat heeft Hij beloofd. Maar ze blijft een gunst van Hem, geen recht. Vóór de strijd tegen Jericho kwam Jozua een man me

Volgens mij zijn wij niet aangesteld als wachters over de Joden. Wij zijn aangesteld als licht voor de héle wereld. We hebben inderdaad een bijzondere verhouding tot het Joodse volk vanwege een gedeelde geschiedenis, maar die verhouding is niet eenkennig. Elke gemeenschap die onderdrukt, vervolgd en uitgemoord wordt zou ons tot bidden en handelen moeten bewegen. Ongeacht waar die gemeenschap vandaan komt of uit welke familie deze geboren is. Het NT is er vrij duidelijk over dat niet je afstamming, maar de wedergeboorte in Christus bepalend is of je tot Gods familie behoort. Daarbij is er

Volgens mij haal je nu wel enkele mystieke beelden door elkaar, wat soms nogal verwarrende resultaten oplevert. Het huwelijk wordt bijvoorbeeld over het algemeen als voorafbeelding gezien voor de liefde tussen Christus en zijn Bruid, de Kerk. De Kerk als Bruid en de Kerk als het Lichaam van Christus kun je mijns inziens niet zomaar door elkaar heen gebruiken. Het 'huwelijk' tussen Christus en de Kerk, gesloten op het kruis, brengt vervolgens inderdaad nieuw leven voort door het doopsel, als de gelovige wedergeboren wordt en zo zijn of haar ja-woord geeft. In het rozenkransgebed spreken we

Chartreuse schreef dat de mensheid in het algemeen zich voortplant en in gemeenschappen leeft. Daarop reageerde jij met de nuancering dat dat bij jou niet opgaat. Waarop ik aangaf dat het spreken in dergelijke algemeenheden noodzakelijk is voor een discussie die het individu overstijgt. Met correcte algemeenheden doel ik eenvoudigweg dat de algemeenheden wel feitelijk moeten kloppen. Ik denk dat we het echter wel voldoende hierin met elkaar eens zijn om dat nu te laten rusten en ons te concentreren op de discussie zelf.

Het was gewoon bedoeld als reactie op jouw persoonlijke nuances. Die zijn prima, maar voor deze discussie is het dus goed om in correcte algemeenheden te blijven schrijven.

Ik denk dat het in dit soort discussies van belang is om toe te staan dat men in zulke algemeenheden spreekt, mits die algemeenheden natuurlijk redelijkerwijs kloppen. Wanneer men dat niet zou mogen, kan men over niets meer spreken wat het individu overstijgt. Als hier dus gesproken wordt over wat wij wel of niet doen, dan wordt daarmee gewoon wij als mensheid in het algemeen bedoeld. Natuurlijk zijn er mensen die geen gezin stichten en mensen die graag veel alleen zijn, maar de mensheid in het algemeen plant zich toch voort en de mensheid in het algemeen leeft toch in gemeenschappen.

We mogen echter onszelf als volk dan ook niet zonder meer bekritiseren, omdat we niet heel veel meer weten over onze eigen inwoners dan over inwoners elders. Je kent immers alleen jezelf het beste en zelfs dan nog lang niet volledig zoals God jou kent. Sowieso is het als gemeenschap niet gezond om jezelf constant te bekritiseren en andere gemeenschappen niet, zeker niet als die andere gemeenschappen duidelijk in zonde leven. Als gemeenschap heb je toch een verhaal nodig dat individuen overstijgt, om zo eenheid en saamhorigheid te krijgen. En dat verhaal moet natuurlijk eerlijk kritisch zijn, m

Het is ook niet de bedoeling dat we zuiver geestelijk zijn. We zijn welbewust met lichaam en ziel geschapen, zowel natuurlijk als bovennatuurlijk. Waar engelen zuiver bovennatuurlijk zijn en dieren zuiver natuurlijk, zijn wij beiden en vormen zo een unieke verbintenis tussen hemel en aarde. De dood brengt door de zonde weliswaar tijdelijk scheiding aan tussen beiden, maar na de opstanding der doden wordt die scheiding weer tenietgedaan en worden ziel en lichaam genezen van alle zondige neigingen. Dat is ook de bedoeling van alle christelijke ascese: het beheersen van je lichaam en ziel, zodat

Het was niet mijn bedoeling je tekort te doen hè. Het was gewoon als aanvulling bedoeld, niet als kritiek of tegenspraak.

Klinkt als het leven van een klassieke Egyptische woestijnvader. En hun streng ascetische levens brachten enorm veel geestelijke vruchten voort en inspireerden zodanig veel mensen, dat zij als de grondleggers worden gezien van het christelijke monastieke leven wereldwijd. In veel kloosters moet je ook vandaag de dag nog steeds veel gemakken en vrijheid opgeven en het contact met je naasten buiten het klooster stevig beperken. In sommige ordes mag je het klooster zelfs nooit verlaten. Ook niet voor de uitvaart van je moeder of vader. Natuurlijk zijn dit hele speciale roepingen die maar weinig