Robert Frans

Wat in China de overheid doet, wordt hier in het westen door grote multinationals gedaan. Privacyschendingen, grootschalige censuur, slechte werkomstandigheden voor lageloonarbeiders, het produceren van kwantiteit ten koste van kwaliteit, massale, constante propaganda voor materialisme in de vorm van reclames en advertenties en zelfs een lichte vorm van sociaal krediet in de vorm van likes, beoordelende algoritmes en canceling op de machtige social media. En die multinationals doen dat om louter commerciele redenen. Ondertussen wordt het straatbeeld en het internet steeds gelijkvormiger, met o

De vrede bewaren is echter iets anders dan ongeïnteresseerd of onverschillig onder het onrecht blijven. Dat laatste is nadrukkelijk niet de bedoeling. Liever zelfs iets te kwaad dan te onverschillig, want kwaad is gemakkelijker tot het goede te bekeren dan onverschilligheid. Het gaat er vooral om dat je je niet door woede laat verteren, dat je wel met Christus verbonden blijft in zijn vrede. Niet woede moet je leidsman zijn, maar de liefde van Christus. Niet het bestrijden van onrecht moet je leidsman zijn, maar het leven vanuit Christus. Geen enkele vorm van activisme mag de plaats van Christ

Een interessante, wellicht uitdagende vraag voor jou (en ook voor mij natuurlijk) is vervolgens: wat doe je met die boosheid? Hoe weet je dan toch de innerlijke vrede van Christus in jezelf te bewaren, ook als je tegen onrecht strijdt? En hoe zorg je ervoor dat je met Gods hulp niet in dezelfde valkuilen loopt als die je bij anderen ziet? Dat je nederig, zachtmoedig en bovenal geduldig blijft, in het diepe besef dat God ook op de meest corrupte politici en verachtelijke criminelen met erbarmen en mededogen blijft neerzien? Titus Brandsma schreef als priester en journalist fel tegen het na

Naar mijn verstaan niet. Het kwaad moeten we immers wel veroordelen en dat uit zich nu eenmaal ook in concrete daden, die wij moeten benoemen, vermijden en waar nodig berechten. Maar we kunnen nooit werkelijk de motieven achter iemands daden achterhalen, daar we zijn of haar hart niet kennen. Iemand kan uit zuivere motieven een zonde begaan, zodanig dat het al veel minder tot helemaal geen zonde meer is. Maar zelfs als een zonde een intrinsiek kwaad is, ongeacht de omstandigheden, dan nog mogen we niet oordelen over degene die zich eraan bezondigt. Want ook hier weten we niet uit welke motie

Naar mijn weten heb ik nooit over slechte mensen gesproken, maar enkel over slechte daden die mensen doen. Wat president Poetin nu in Oekraïne doet is naar mijn idee over het algemeen genomen slecht, maar over zijn hart kan ik niet oordelen en ik besef me dat er altijd belangrijke nuances zijn in een oorlog die ik niet ken. Daarnaast is het ook niet de bedoeling om algemene oordelen over bevolkingsgroepen te geven, dus ook niet over politici in het algemeen. Want daarmee kleur je al iemands beeld over de eerstvolgende politicus, voordat diegene de politicus leert kennen. Diegene zal dan de p

Dus dan ook niet over politici. Je uitspraak dat je niet kunt verwachten van politici dat ze heilig zijn is een vrij hard oordeel dat jou niet toekomt. Politici zijn ook gewoon mensen zoals jij en ik, met hun goede en kwalijke kanten. Ook als politicus kun (en moet) je een heilig leven leiden, door de evangelische waarden leidend te laten zijn in je werk en in je keuzes. En wanneer je je verkiesbaar stelt, bega je geen zonde en sluit je dus niet de weg naar heiligheid voor jezelf. Het politieke ambt is niet intrinsiek zondig en is dat ook nooit geweest.

Dat was dan ook niet mijn intentie; ik schreef al dat het incidenten zullen zijn en ook christenen zich daaraan zullen bezondigen. Niets menselijks is ons allen vreemd, ook christenen en queers niet. Ik meende alleen een nuance te moeten plaatsen bij je stelling dat christenen op zo'n Pride zonder meer er kunnen staan. Dat zal dus erg afhangen van hoe zij tegenover Pride en de queer-gemeenschap in het algemeen staan en in hoeverre passerende queers dergelijke uitingen zonder meer zullen accepteren.

Als in Jozua 5 de Israëlieten net Kanaän zijn binnengetreden en zich voorbereiden op de slag om Jericho, komt Jozua dichtbij deze stad een man met een getrokken zwaard tegen. Hij stelt hem de vraag of hij een van de Israëlieten is, of een van de vijand. De man antwoord verrassend genoeg dat hij geen van beiden is. Hij behoort tot het leger van de Heer. Alsof je op het slagveld in Oekraïne een militair tegenkomt, hem vraagt of hij voor Rusland of Oekraïne vecht en hij vervolgens dát antwoord geeft. Het is een korte scène aan het eind van het hoofdstuk en uiteindelijk laat de Heer de Israël

Toch gebeurt het soms weleens dat vreedzame, christelijke demonstranten gewelddadig worden bejegend door queers, met geen andere aanleiding dan hun aanwezigheid. En het onderwerp van de demonstratie hoeft dan niet eens anti-queer te zijn, of zelfs niet eens een demonstratie. Het zullen incidenten zijn en andersom zal het ook gebeuren, maar dergelijke millitante tendensen kom je dus wel degelijk ook bij queers tegen. Ik denk dat als je bij de Pride als groep christenen zou demonstreren voor traditionele familiewaarden, zelfs nog zonder respectloos jegens queers te zijn of ook maar iets te zeg

Ik denk dat de door @Petra. aangehaalde stukken al een mooie duiding geven aan vooral Romeinen 13. Maar ook als je die tekst als een oproep tot niet-ironische gehoorzaamheid leest, wijkt Romeinen 13 naar mijn idee niet veel af van wat Paulus verder in zijn brieven schrijft. Hij komt op mij niet echt over als een revolutionair, ook al tekent hij inderdaad wel op soms meer verdekte wijze revolutionaire ideeën op voor die tijd. In zijn brieven geeft hij vooral aan niet teveel aan de status quo te veranderen, daar Jezus wel snel terug zou komen. Het lijkt erop dat hij stabiliteit en orde in zijn (

Zo vreemd is dat echter niet. Er gingen verschillende ideeën over de Romeinse bezetting rond, van het zich ernaar willen schikken tot gewelddadig verzet. Niet iedereen zal die opstand dus hebben gewaardeerd, of het misschien tactisch een heel domme zet hebben gevonden. Sommigen zullen de bezetting zelfs wellicht prima hebben gevonden, omdat het ook voordelen bracht. Denk alleen al aan de komische scène in de film Life of Brian, waarin de retorisch bedoelde vraag wat de Romeinen ooit voor hen zouden hebben gedaan, ineens een al te uitgebreid en historisch vrij correct antwoord krijgt. Ook

Het is dan ook geen degradatie, maar meer een extra betekenislaag. Het sluit alle andere betekenissen niet uit, maar geeft alleen maar extra kleur aan de tekst. En waarom zou de liefde tussen man en vrouw sowieso een degradatie zijn? Het huwelijk is een beeld van de liefde tussen Christus en zijn Kerk en het is een van de zeven sacramenten. De familie is daarbij de enige natuurlijke organisatie die wij kennen, die letterlijk in ons lichaam is terug te vinden, en daardoor een volwaardige evenknie van de bovennatuurlijke familie, dus de Kerk, die in elke gedoopte ziel is terug te vinden. 1 Korin

Dat hoeft natuurlijk niet hè. De Schrift is op verschillende niveaus te lezen. Van het theologische niveau waar jij denk ik op doelt tot het persoonlijk niveau waarbij een tekst jou op een eigen manier raakt. En de verschillende niveaus kunnen en moeten heel goed naast elkaar bestaan en elkaar aanvullen. De theologische betekenis van een tekst kan dan misschien heel anders zijn dan wat jij er persoonlijk bij ervaart, maar zolang je beiden niet met elkaar verwart en beiden niet uitsluit, kan het veel rijkdom in het geloof geven. De prediking en de bijbelstudie kunnen vervolgens die verschillend

Het heeft denk ik vooral ook te maken hoe we kijken naar het aäronitische priesterschap in verhouding tot het priesterschap van Christus. Inderdaad beschouw ik de sabbat als onderdeel van Aäron, net als de besnijdenis en de tempeloffers. Daar wij niet meer onder dat priesterschap vallen (en als heidenen feitelijk ook nooit gedaan hebben), vieren wij geen sabbat, verrichten we geen besnijdenis en brengen we geen tempeloffers. In plaats daarvan vinden we rust en vrede in Christus, worden we door het doopsel opgenomen in zijn bovennatuurlijke familie en stellen we het ene, universele Offer tegenw

Ik geloof het scheppingsverhaal, alleen niet dat zij een natuurwetenschappelijke verklaring biedt voor het ontstaan van hemel en aarde. In het scheppingsverhaal heiligt God inderdaad de zevende dag, maar stelt Hij nog niet de sabbat in voor de mens. Adam en Eva kregen niet het gebod om op die dag ook te rusten. Ze kregen enkel de opdracht vruchtbaar te zijn, talrijk te worden en niet van die boom te eten. Pas bij het verbond met Israël wordt het onderhouden van de sabbat nadrukkelijk geboden. De offerdienst is echter het hart van de mozaïsche wet. In Christus wordt de sabbat zelfs nog

Kwestie is natuurlijk wel dat het feitelijk helemaal niet mogelijk is om de sabbat volledig te houden. Daarvoor ontbreekt namelijk een essentiëel element, namelijk de voorgeschreven offers in de tempel. De offers, de besnijdenis en de aäronitische priesterwijding vormen het hart van de mozaïsche wet en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het rabbijnse jodendom heeft na de verwoesting van de tempel deze offers vervangen door rituelen thuis en in de synagoge, maar het christendom heeft al een eigen Offer, namelijk dat van Christus. Het Offer van Christus valt echter niet onder het aäronitis

Dat klopt, er zijn meerdere (katholieke) gebruiken die gekerstend zijn uit de oude godsdiensten. De Sol Invictus kon daardoor naadloos aansluiten op de Zonne der Gerechtigheid of de Morgenster die Christus is. Veel oude kerken zijn ook nog steeds gericht op het oosten, waar de zon opkomt, en tijdens de oude katholieke liturgie stond de priester samen met het volk richting het oosten (ad orientem) bij het opdragen van de mis, daar waar de priester nu meestal richting het volk staat (ad populum). Sta me toe je post daarom als aanvulling te lezen.

Dat klopt. De eerste christenen kwamen al op de eerste dag van de week bijeen voor het luisteren naar Gods woord en het breken van het brood. Daar de zaterdag traditioneel de laatste dag van de week is, ook in het jodendom, is de zondag automatisch de eerste. De joodse christenen vierden heel in het begin ook de sabbatsplechtigheden op zaterdag en daarna op zondagmorgen de eigen eredienst, maar dat heeft zich niet tot een wereldwijde gewoonte ontwikkeld.

We vieren de sabbat niet, simpelweg omdat we niet vallen onder de mozaïsche verbond en het aäronitische priesterschap. Daarom laten we ons ook niet besnijden en brengen we geen dierenoffers. Ons verbond is dat van de kerk, gesloten op het kruis, en het hogepriesterschap is dat van Christus. De zondag is geen vervanging of verplaatsing van de sabbat, maar een eigen christelijke feestdag waarop we de dood en verrijzenis van Christus gedenken. We verrichten dan geen zwaar werk, omdat dat nu eenmaal niet past op een feest.

Dit heeft niets te maken met het wel of niet geloven in dogma's, maar met wat een godsdienst op zakelijk niveau is. Jij bent letterlijk de eerste niet-gelovige ooit die ik heb horen beweren dat het christendom polytheïstisch zou zijn. En ik kom meer dan genoeg niet-gelovigen tegen in mijn leven. Alleen Jehovah's Getuigen willen nog weleens menen dat het christendom polytheïstisch zou zijn, maar dat is omdat zij de Drie-eenheid niet (willen) begrijpen. Het christendom wordt net als het jodendom en de islam in het algemeen gewoon als monotheïstisch beschouwd, als één van de drie abrahamitische g

Het is eigenlijk niet zo moeilijk. Wanneer een godsdienst zegt één God te aanbidden, dan ga je er vanuit dat zij één God aanbidt. Ze heeft jou echt niet nodig om te bepalen of zij monotheïstisch is of niet, dat kan zij prima zelf. Ook als de heiligen op goden uit andere religies zouden lijken, zijn het simpelweg geen goden zolang christenen ze niet als goden erkennen. Ook als de hindoestaanse goden op op zichzelfstaande entiteiten lijken, zijn het simpelweg enkel manifestaties van de ene God zolang hindoestanen dat zeggen. Als je wilt weten wat een godsdienst leert, dien je uit te gaan va

Jawel, want er wordt dan nog steeds uitgegaan van slechts één God. Het christendom kent geen meerdere goden, dus is zij per definitie monotheïstisch. De Vader, Zoon en Geest zijn drie Personen, maar wel slechts één God. Maria is überhaupt geen god, maar een heilige. Alleen als er meerdere goden in het spel zijn, al dan niet hiërarchisch geschikt, is er sprake van polytheïsme. Het hindoeïsme is zo ik begreep ook monotheïstisch, omdat de verschillende goden als manifestaties van de ene Schepper-God worden erkend. Het zijn dus geen zelfstandige goden, maar als het ware delen of verschijningen v

Ik zelf heb er geen problemen mee om het christelijk geloof als het meest waar te zien en het Evangelie als de vervulling van alles wat goed en schoon is in deze wereld, maar tegelijkertijd de vele lichten van waarheid in andere levensbeschouwingen te erkennen en ze daarin te respecteren tot hoog te achten. Ik herken veel van Christus en zijn Offer in de vele verhalen, rituelen, ideeën en mystieke tradities buiten het christendom en kan me soms zelfs nog meer verwant voelen met een andere godsdienst dan met een andere christelijke kerk. Die moderne Amerikaanse megakerken spreken mij bijvoorbee

@neohumanist Je weet toch wel dat het hindoeïsme en het boeddhisme ook veel religieuze kenmerken hebben? Ook zij kennen goden, hiernamaalsen (inclusief hellen), mystieke rituelen, hiërarchische verhoudingen tussen meesters en leerlingen, kloosterorden en complexe leringen over het bovennatuurlijke in relatie tot het natuurlijke. Net zoals jodendom, christendom en islam weer veel praktische leefregels, handreikingen en devoties kennen. Het is allemaal bepaald niet zo zwart-wit en het verschilt in al deze genoemde levensbeschouwingen ook enorm per stroming en per cultuur waar men de nadruk op le

God zelf is bovennatuurlijk en daardoor in principe niet waarneembaar voor onze natuurlijke lichamen. We zouden ook onmiddelijk sterven als Hij zich ten volle in onze natuur zou openbaren. We kunnen Hem nu dus niet zien, horen of voelen. Als we iets van Hem ervaren, dan is dat omdat Hij ons die ervaring geeft. Dit is toch wel een belangrijke nuance, omdat sommigen menen dat als je God niet ervaart, je dan wel niet dicht bij Hem zou zijn of wel niet genoeg zou geloven. Sommigen hangen zelfs hun redding aan het ontvangen van een of andere (mystieke) ervaring. Maar zo werkt dat dus niet per se.