Figulus

Waarom zouden we energie steken in het deradicaliseren van mensen die extreme vormen van nationalisme aanhangen? Als ze radicaal blijven, ontzeg je ze gewoon de toegang tot je samenleving of instituties. We hoeven geen mensen te gaan heropvoeden. Als hun wereldbeeld haat en exclusiviteit predikt, is het genoeg om ze uit onze structuren te weren. Deradicaliseren klinkt nobel, maar is vaak een verspilling van energie. De vergelijking tussen Israëlisch nationalisme en nazi-ideologie is niet alleen historisch onjuist, maar ook moreel problematisch. De ‘deradicalisering’ na Nazi-Duitsland vond

Zolang Hamas geweld blijft gebruiken als politiek middel, zal iedere persoon die zich ermee identificeert of er actief aan deelneemt, internationaal opgejaagd worden. Geen enkel land kan zich veroorloven om dergelijke extremisten bescherming te bieden. Dat weten ze heel goed — en daarom zoeken ze toenadering tot Afrikaanse of autoritaire regimes die minder gevoelig zijn voor internationale druk en die terreurgroepen niet als prioriteit zien. Het is een geopolitiek spel waarin morele principes ondergeschikt raken aan strategische belangen.

Ik bak liever een eitje. De zogenaamde hongersnood in Gaza is eigenlijk een klap in het gezicht van mensen in landen als Soedan en Ethiopië, waar men de werkelijke definitie van hongersnood ervaart. Het is ronduit schandalig: als de wereld werkelijk oprecht zou zijn in haar bezorgdheid over honger en humanitaire rampen, zou de situatie in Soedan of Ethiopië minstens evenveel verontwaardiging oproepen als die in Gaza. Het schrijnende verschil in aandacht voelt als een klap in het gezicht van miljoenen mensen wier lijden nauwelijks wordt geregistreerd.

Interessant hoe je oproept tot nadenken, maar tegelijk geen ruimte laat voor andere gedachten dan de jouwe. Misschien ligt het probleem niet in de ‘bubbels waarin mensen zitten’, maar in het onvermogen om te verdragen dat anderen daarbuiten kijken. De felheid waarmee je reageert lijkt minder gericht op dialoog dan op het bevestigen van je eigen overtuiging. Dat mag, maar noem het dan geen gesprek. Het gebruik van termen als 'idioot' zegt meer over de staat van het debat dan over mij. Wat je niet doorhebt, is dat je op exact dezelfde manier framed als wat je Israël verwijt.

Iran speelt het spel van schijnoffer. Het stuurt aan op escalatie, maar frame-t zichzelf als degene die wordt uitgelokt, om zo de internationale opinie te beïnvloeden en intern de steun te behouden. Een klassieke vorm van asymmetrische oorlogsvoering, waarbij beeldvorming even belangrijk is als wapens. Maar als is de leugen nog zo snel...de waarheid achterhaalt haar wel.

Iran wil wel oorlog.

Blijkbaar willen ze liever dood. Dat wordt vechten voor je leven.

Serieus? Dat is een behoorlijke operatie en een knap stukje automutilatie. Beterschap hoor.

De walgelijke palestijnse leugen. Eigenlijk zouden ze de spreekwoorden omtrent liegen moeten uitbreiden en "Liegen als een palestijn" toevoegen. https://www.ensie.nl/spreekwoord/liegen

Je engelengeduld is bewonderenswaardig, al lijkt het me dat engelen meestal zonder vergelijkingen met nazi’s werken. Misschien zijn we het oneens, niet omdat we niet kijken, maar omdat we iets anders zién. En dat heet volgens mij gewoon… een verschil van inzicht. Een fundamentele botsing. Hehehe. Je vleugels klapperen hier tegen de verkeerde oren engeltje. Succes op een andere schouder.

Moeilijk he, even netjes citeren waar je op reageert. Israël heeft Iran niet “zomaar” aangevallen. De zogenaamde "12-daagse oorlog" was een militair antwoord op een ongekend grootschalige Iraanse aanval: honderden drones en raketten — inclusief ballistische raketten — werden gelanceerd richting Israël, rechtstreeks vanuit Iran. Het was de eerste keer dat Iran openlijk en direct militair Israël aanviel vanaf eigen grondgebied, wat een strategische breuk betekende. Daarna volgde diplomatieke druk en een tijdelijke wapenstilstand — niet zozeer uit zwakte, maar om verdere escalatie richting t

Het beeld van een instortend Israël dat smekend om hulp vraagt, lijkt me eerder een ideologisch wensbeeld dan een realistische inschatting. Israël voert een zwaar conflict, ja, maar nog steeds met enorme militaire overmacht, hightech bewapening en een diepgeworteld nationaal overlevingsinstinct. Dat ze diplomatiek onder druk staan is evident, maar dat is iets anders dan militair op instorten staan. Israël’s verdedigingsstrategie is in hoge mate afhankelijk van de Iron Dome, een geavanceerd luchtafweersysteem dat civiele centra beschermt tegen raketten. Mocht dit schild wegvallen — bijvoor

De huidige wereldorde wordt in hoge mate bepaald door twee dominante systemen: democratie en kapitalisme. Deze systemen worden vaak voorgesteld als neutrale of universele modellen, maar in de praktijk gedragen ze zich regelmatig als ideologische overtuigingen met religieuze trekken. Ze claimen een morele superioriteit, missioneren hun waarden en zoeken expansie waar mogelijk. Wanneer deze systemen besluiten hun belangen militair veilig te stellen, ontstaat er een explosieve cocktail die bijzonder catastrofaal uitpakt voor kwetsbare regio's zoals het Midden-Oosten. Dat wordt geen boomboom

Je gebruikt het woord moord, terwijl het in de context van oorlog in de meeste gevallen gaat om het tragische maar onvermijdelijke gevolg van militaire acties: doden. Dat is een fundamenteel verschil. Moord impliceert intentie tot individuele eliminatie buiten enig oorlogsrecht om, terwijl het hier meestal gaat om collateral damage binnen een gewapend conflict. Je emotionele framing helpt het debat niet vooruit. Per slot van rekening was het Hamas dat op 7 oktober bewust baby’s en burgers afslachtte – met opzet, met messen, van dichtbij. Dat is moord, geen collateral damage. Wie dan vervo

Als je alles wat niet in jouw straatje past meteen herleidt tot 'babymoord', heb je geen debat nodig, maar een echozaal. Leer luisteren. Je verdraait mijn woorden op een manier die ofwel opzettelijk lasterlijk is, of getuigt van onwil om een serieuze gedachtegang te volgen. Ik heb nergens gezegd dat het goed is dat baby's gedood worden. Wat ik wél zeg, is dat haat en geweld generaties doorgegeven worden als dat doelbewust ingebakken zit in de opvoeding. En dat dát óók verantwoordelijkheid impliceert. Als je dat gelijkstelt aan het rechtvaardigen van moord, dan is discussie voeren zinloos,

Wie kinderen van kleins af aan leert haten, maakt ze niet tot slachtoffers, maar tot toekomstige strijders. Wie daar verantwoordelijk voor is, draagt morele schuld. Als de Palestijnen vrede willen, zullen ze moeten stoppen hun kroost op te voeden tot martelaars.

Impulsief begon hij aan de strijd, Niet wetend wat hem te wachten leidt. Een daad, snel en zonder berouw, bracht hem nader bij het dodelijk schouw. Het vooruitzicht van de guillotine, zo fel, maakte zijn moed toch minder snel. Een moment van angst, een laatste zucht, zijn impulsief handelen werd zijn vlucht.

Dat is alsof je zou zeggen dat België niet legitiem is omdat een marginale groep Belgen vindt dat het koningshuis onwettig is. Interessant, maar niet representatief. Zelfs binnen de groepen die Israël religieus afwijzen, gaat het zelden over het complete ontkennen van het bestaansrecht, maar eerder over de vorm (seculier vs. theocratisch) en het tijdstip (nu vs. na de komst van de Messias). Dat maakt hun standpunt vooral intern-theologisch, en niet representatief voor het wereldjodendom of relevant voor politieke discussies over Israël-Palestina. Je vergist je flink als je denkt dat ortho

Doe niet alsof je alle vluchtelingen vertegenwoordigt. Je gebruikt hun leed selectief om je eigen politieke verhaal te verkopen, en dat is zowel misleidend als respectloos. Vluchtelingen zijn mensen, geen instrumenten voor ideologische strijd. Het is een misvatting om te doen alsof massa-immigratie alleen uit moslims bestaat. Vluchtelingen en migranten komen uit allerlei regio’s: christenen uit Afrika, seculieren uit Latijns-Amerika, hindoes uit Zuid-Azië, en ja — ook moslims uit het Midden-Oosten. Door de hele groep te reduceren tot “moslims” vereenvoudig je het vraagstuk op een manier die me

Ik ga binnenkort weer met de hond op de fiets naar kamp Westerbork, om mijn neus weer even heel concreet op de feiten te drukken.

Dit is geen rationele analyse meer, maar een complottheorie vermomd als morele verontwaardiging. Je beweert dat “zionisten presidenten in hun zak hebben”, dat is geen kritiek op beleid, dat is een echo van eeuwenoude antisemitische karikaturen over joodse invloed en controle. Bovendien is het ronduit gevaarlijk om Israël gelijk te stellen aan “de nieuwe nazi”. Daarmee maak je de term “nazi” betekenisloos, relativeer je de Holocaust en schoffeer je elke poging tot serieus historisch besef. Als je denkt dat Europa ontwaakt door zich te verenigen tegen Israël, dan ben je niet bezig met

Als Europa zomaar de samenwerking met Israël opblaast, dan snijdt het vooral zichzelf in de vingers. Zonder Israëlische inlichtingen wordt ons continent niet veiliger, integendeel. Dan zie je die "lieve Palestijnen" waar je zo voor opkomt straks niet alleen op affiches, maar mogelijk ook op de terreurlijst van onze eigen veiligheidsdiensten, met alle gevolgen van dien. Bovendien leidt het intern tot méér verdeeldheid, méér polarisatie en méér spanningen op straat. Als je dan denkt dat dat de vrede dichterbij brengt, dan leef je in een illusie. Wie werkelijk verandering wil, moet strategis