Figulus

Begrijpend lezen is niet echt je ding in deze discussie he. Waar is je definitie?

Daarom. Mijn aandacht verwerd tot fixatie, en het onderwerp droeg de last.

Tja, ik mikte op een oefencircus met jongleerballen, maar we zitten blijkbaar al bij het hoofdprogramma van Cirque de Cognitief. Soms is het gewoon nodig om een paar ballen in de lucht te hebben om te ontdekken wat je vasthoudt. Gisteren bleek het om een moker te gaan.

Blijf oefenen in omgaan met onrust, zo word je er beter in. Zoals met jongleren, knuistenwerk dus, niet alleen tegeltjeswijsheid plakken.

Eeuwenoude hoop en knuistenjongeleren, we houden het spannend.

Geen zorgen, ik gooi er niks therapeutisch tegenaan. Het was gewoon even hardop denken over m’n eigen gedrag. Jongeleren gebeurt met de knuisten, niet met theoretische luchtballonnen. Geen behoefte aan modellen, ik ben er zelf al één.

Deze hond blafte gisteren niet, en zit nu vast aan mediation, oftewel: conflictbemiddeling. Es even bekijken of dat wat gaat opleveren. Vast niet. Moslims zijn nogal hardleers over het algemeen, en er komen gewoon nieuwen voor in de plek. Maar goed, ik ben blij met de slippers die ik kado kreeg van de juten. Hopelijk krijg ik de moker wel weer terug.

Ok, sorry voor de grove mond. Echt een bijzonder onhebbelijke dwang haast.

Nou, vast wel, maar misschien zijn we als Nederlanders gewoon wat efficiënter: één rake klap in plaats van rammelen. In de vechtsport gebeurt dat aan de lopende band. Nederland levert al decennia wereldkampioenen af in het kickboksen. Belgen zijn geen uitzondering als het gaat om klappen incasseren. Fantaseer maar fijn verder over agressie. Ik ben bijna 51, en het staat je vrij om hier es na te vragen of ik fysiek in staat ben tot een potje knokken. Ik heb niet zomaar een pitbull als hond... Die gaan vechtend dood. Waar is je definitie overigens? Hehehe.

Interessant dat je mijn poging tot verdieping een moeras noemt, terwijl je zelf begon met abstracte termen. Laten we niet doen alsof dit gesprek mij alleen toebehoort. Met je hypocriete gezeik. Zoals mijn hond: ik zeg: dat mag niet. En waarom zou ik me van jou grote bek aannemen dat iets waar is?

Aha, klassiek geval van iemand die zich uit het gesprek probeert terug te trekken zonder echt verantwoordelijkheid te nemen voor de toon of richting die het heeft gekregen. Die opmerking klinkt als een passief-agressieve exit: "Ik heb geen zin meer om er inhoudelijk op in te gaan, maar ik wil ook niet helemaal afhaken zonder een soort morele bovenhand. Dus krijg de kanker maar met je gezeik.

Misschien juist daarom dat het persoonlijke oog het universele moet 'lenen' om te kunnen kijken, als een soort tijdelijke bril die bij elke blik iets anders onthult? Met je wolk van woorden dat slechts als regen neervalt. Je klinkt als een dure manier om niets te zeggen. Mijn punt was juist dat het alledaagse of kleine pas betekenis krijgt door waar je zelf staat. Als je dat een ‘universele stimulus met onpersoonlijke signature’ noemt, mis je volgens mij precies dat wat het de moeite waard maakt. Met die grote new age bek van je.

Welke paradox? Benoem het concreet of hou je bek.

O, dus je wil mij op een paradox wijzen?

Een ogenschijnlijk simpele opmerking kan voor de één een grap zijn, voor de ander een wond openrijten. ook daar gaat intentie aan vooraf. Krijg de prisma en bekijk het op jou wijze, maar laat de mijne met rust. Die heeft namelijk net zoveel waarde, tenzij jij er anders over denkt. En in het ergste geval wordt dat oorlog. Hoewel "ergste" natuurlijk heel subjectief is. Met je grote bek over hoe en wat.