Figulus

De dans van de raaf en de duif.

De ark rust, in de zevende maand, op de bergen van Ararat. De lucht zwaar van stilte, na het oordeel.

Noach opent het luik en zendt de raaf uit, de wijde wereld in. De raaf danst boven het water, zwart tegen de grauwe hemel. Heen en weer, uitgaand en terugkerend, totdat de aarde droog zal zijn. Zijn vleugels tekenen cirkels van het oude dat blijft hangen: dood, verval, de schaduw van oordeel. Hij vindt voedsel in de resten van het oude, leeft van dood en verderf, en keert niet terug.

Dan komt de duif, wit, zoekend, kwetsbaar. Zij keert terug bij Noach, want de aarde is nog niet bewoonbaar. Nog eens vliegt zij uit en keert terug met het teken van vrede: een olijftak, groen als hoop. De dans van haar vleugels vertelt van nieuw begin, van toekomst, van leven.

Samen dansen zij door de geschiedenis: de raaf, die leert dat wij de dood niet kunnen ontkennen, en de duif, die ons herinnert dat het leven sterker is dan het graf. En wie goed luistert hoort in hun vleugelslag het geheim van Gods wegen: uit oordeel groeit genade, en door de schaduw breekt het licht.