Figulus

https://youtube.com/shorts/YOqBhy1EWs4?si=ePwahV-B0NwybZ1Q

De Bijbel presenteert de schepping in Genesis als "zeer goed" en zonder lijden of dood. Het kwaad en de gebrokenheid die we nu ervaren, worden meestal toegeschreven aan de gevolgen van de zondeval (Genesis 3). Hoewel het woord "perfect" niet letterlijk wordt gebruikt, kan men uit deze teksten concluderen dat de oorspronkelijke schepping harmonisch en volledig in overeenstemming met Gods wil was. De term "zeer goed" in Genesis 1:31 is in de brontaal Hebreeuws geschreven als טוֹב מְאֹד (tov me'od). Het woord מְאֹד (me'od) betekent zeer, uiterst, of intens. Het versterkt het woord טוֹב, wat

Het was interessant zolang het duurde. Ik heb er in ieder geval veel van geleerd. Nu laat ik de papegaai met zijn nootjes in vrede en trek me even terug.

Godot is heel wat anders dan God. Het wachten op Godot symboliseert zinloosheid en wanhoop, terwijl vertrouwen op God een bron van hoop, betekenis en richting is. Het accepteren van paradoxen is niet hetzelfde als een doelloos wachten, maar een manier om te erkennen dat er een grotere Oplosser is, die te zijner tijd helderheid zal brengen. Wel eerlijk blijven he, en niet mijn woorden verdraaien.

Zowel het filter als probleemreductie zijn geen oplossingen, maar hulpmiddelen. Het bijzondere aan paradoxen is juist vaak de spanning tussen ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Door te vereenvoudigen bestaat het risico dat deze spanning verdwijnt, waardoor een essentieel aspect van de paradox verloren gaat. Zo gaan we van paradox naar paradox, zonder dat er een einde aan lijkt te komen. Het wordt pas vermoeiend wanneer we koste wat kost proberen ze allemaal op te lossen.

Ja, zoals een paradox. Die kan prima fungeren als filter. Wat blijft er over als we de oppervlakkige tegenstrijdigheden loslaten? Denk bijvoorbeeld aan de schijnbare tegenstelling tussen vrije wil en voorbestemming. Door deze paradox als filter te gebruiken, kunnen we ons richten op wat echt belangrijk is in ons begrip van menselijke keuzevrijheid en goddelijke soevereiniteit. Maar filters hebben ook beperkingen; ze kunnen ook informatie uitsluiten die juist cruciaal is voor het begrijpen van de paradox. Voorzichtigheid is geboden! De filtertheorie kan ons voorbereiden, maar niet elk

Nog een paradox: Kerst. Enerzijds is daar een dikzak van een elf die het toch voor elkaar krijgt om naar beneden te glijden in de nauwste schoorstenen en wiens volledige vocabulaire bestaat uit het roepen van HOHOHO naar de wereld. Anderzijds is daar Jezus, de Zoon van God met woorden van eeuwig leven voor de hele wereld!

Nee, er wordt vertrouwd op een Oplosser die te Zijner tijd alle paradoxen zal laten smelten als sneeuw voor de zon. Geduld is een schone zaak! Wachten is in dit geval wijsheid.

Wat leuk, een volgende paradox dient zich aan: Is het mogelijk om betekenis te vinden in iets dat we impliciet begrijpen maar niet expliciet kunnen definiëren? Ik stel dat de ultieme paradox het leven zelf is! De oplossing is niet het ontrafelen van paradoxen, maar de acceptatie ervan.

Ik denk niet dat het mogelijk is voor ons, met onze beperkte menselijke ervaring, om precies te zeggen wat God wel of niet zou doen, of hoe Hij zou handelen in gevallen van lijden. Als we werkelijk aannemen dat er een hogere macht is, is het moeilijk te veronderstellen dat onze menselijke maatstaven volledig van toepassing zouden moeten zijn op wat voor God 'liefde' of 'goedheid' betekent. Zou het kunnen dat onze visie op wat goed of liefdevol is, te beperkt is om te begrijpen waarom een almachtig wezen lijden toestaat? Hier ontstaat een interessante paradox: Het valt me op dat je he

Hoe kunnen we betekenis vinden in iets dat we niet begrijpen? Dat is net zo goed een paradox.

Je zou ook in onbegrip zelf betekenis kunnen vinden.

In plaats van te verwachten dat God ons altijd de exacte oplossing voor paradoxen zal geven, zou het antwoord van God kunnen zijn dat wij moeten leren leven met deze paradoxen, met vertrouwen in een grotere waarheid die we nu niet kunnen begrijpen. Dat is mijn opstelling in deze kwestie, aangezien het mij niet gegeven ais om alles te begrijpen.

Ik heb het liever over het bestaan van paradoxen dan over een opsomming daarvan, waar die van Zeno wel onderdeel van zal uitmaken. De opsomming lijkt me een manier om bij de kern weg te blijven. Mijn stelling is dat alle paradoxen naar God leiden, bij Hem kunnen we terecht als we tegen onze beperkingen aan lopen.

Oké, ik ga graag in op je vraag. Je redeneert: Een liefdevolle, algoede God zou geen lijden toestaan. Er is lijden (bijvoorbeeld dode baby's of de aanslag in Maagdenburg). Dus een liefdevolle, algoede God bestaat niet. Je redenering lijkt logisch, maar ik zie een paar punten om te bespreken: Is het mogelijk dat een liefdevolle, algoede God lijden toestaat voor redenen die wij misschien niet volledig begrijpen? Bijvoorbeeld om vrije wil te behouden of omdat het past in een groter plan dat wij niet kunnen overzien? Betekent het bestaan van lijden automatisch d

nvt

In principe niemand. Het is meer een kwestie van "wat" ons belet om een aantal paradoxen op te lossen. Het is de vraag of ze zijn bedacht. Ik denk van niet namelijk. Paradoxen kunnen evengoed een eigenschap van de werkelijkheid zijn, waar we tegenaan lopen zodra we proberen die werkelijkheid te begrijpen of te ordenen.

De paradox van de vrije wil en voorbestemming. Als alles al is bepaald, hoe kunnen keuzes dan vrij zijn? En als keuzes volledig vrij zijn, hoe kan voorbestemming dan bestaan?

Ik begrijp dat je het voorbeeld van baby's gebruikt om de ernst en emotionele impact van de vraag te benadrukken. Dat maakt het een krachtige vraag, maar tegelijkertijd richt ik me liever op de logische kern ervan. Als we het probleem van lijden in zijn algemeenheid bespreken, kunnen we misschien beter tot de kern van het argument komen. Maar als jouw vraag specifiek draait om de emotionele dimensie, ben ik benieuwd hoe jij denkt dat emotie en logica samenkomen in dit vraagstuk. Het verbaast me dat je nu de emotionele lading van de vraag zo belangrijk vindt, terwijl je meestal sterk de nadruk

Je gebruikt een zeer emotioneel geladen voorbeeld om je punt te maken. Ik denk dat het sterker zou zijn als we de vraag op een rationelere manier benaderen. Zou je de vraag kunnen herformuleren zonder specifiek het voorbeeld van baby's te gebruiken? Dan kunnen we de discussie op een logischer niveau voeren.

Dat is dan ook niet wat ik verwijt. Lezen is een kunst kerel.

Ik geloof dat God alles geschapen heeft. Ik kan dat niet empirisch bewijzen. Net zo min als er bewezen kan worden dat leven enkel een chemisch proces is. Ik heb geen problemen met aannames, maar poneer ze dan ook als zodanig.

Dat is een onbewezen aanname. Door te beginnen met de stelling "Leven is een chemisch proces" zet je een impliciete basis neer voor het betoog die alles wat volgt sterk kleurt. Dit is een voorbeeld van priming, waarbij een bepaalde aanname of framing invloed heeft op hoe de rest van de argumentatie wordt geïnterpreteerd.

Ik zie dat mijn bericht veel losmaakt, dat was mijn bedoeling. Ik ben recht voor zijn raap, maar wil zeker niet de sfeer hier verstoren. Het was bedoeld als mijn kijk op dingen, niet om een slachtofferrol aan te nemen of mensen te kwetsen. Fijne feestdagen!