Figulus

Dat kan nauwkeuriger: Een dobbelsteen fungeert als toevalsgenerator die, als de dobbelsteen zuiver is en de omgevingsfactoren constant zijn, met gelijke kansen van 1⁄6 de getallen 1 t/m 6 voortbrengt. Het is de vraag of er dan van kans gesproken kan worden, of van onvermogen om de uitkomst te voorspellen.

Interessant: je zegt alleen nog te reageren op mensen die je respecteert, en toch richt je je tot mij. Ofwel is dat respect er tóch, of je probeert je frustratie met een mooi zinnetje te camoufleren. Ik laat het aan jou over om die tegenstrijdigheid op te lossen.

Wanneer jij besluit inhoudelijk te reageren in plaats van te steken uit te delen, ben ik er klaar voor. Hehehe.

Je lijkt veel waarde te hechten aan het “zelf formuleren” van gedachten. Ik ben benieuwd: komt al jouw kennis dan volledig uit jezelf, zonder enige invloed van boeken, gesprekken, onderwijs of andere bronnen? Niemand is een gesloten systeem. De vraag is niet of je externe input gebruikt, maar of je er iets inhoudelijks en zinvols mee weet te doen.

Door te zeggen dat God heel wat uit te leggen heeft, degradeer je God tot een subject dat zich moet verantwoorden, of je verheft jezelf als subject tot goddelijk rechter. In beide gevallen worden de rollen omgedraaid: de Schepper wordt behandeld als schepsel, en het schepsel plaatst zichzelf op de troon van het oordeel. Maar als God werkelijk God is, dan is Hij geen partij in een debat, Hij ís de norm. Dan is het niet de vraag of Hij ons iets uit te leggen heeft, maar of wij Hem erkennen. De uitleg is er, en die zal voor een christen hetzelfde zijn als een atheïst, maar niet iedereen wil

Voor concrete voorbeelden van Gods ingrijpen in de afgelopen tweeduizend jaar kun je het beste luisteren naar de vele miljoenen christenen die door de eeuwen heen getuigen van Zijn werking in hun leven.

De komst van Jezus Christus zelf. Gods ingrijpen is altijd opvallend en indrukwekkend, maar vooral voor degenen die Hem met geloof ontvangen. Waar buitenstaanders misschien weinig zien, verandert er in het hart van de gelovige alles. Het is een ingrijpen dat levens keert. Voor wie in God gelooft, is dat ingrijpen onmiskenbaar groot en krachtig, al is het vaak verborgen voor het oog van de wereld.

Mijn bijdrage was inhoudelijk: ik gaf aan dat Gods ingrijpen in de geschiedenis altijd radicaal is, en dat Zijn huidige terughoudendheid voortkomt uit genade en geduld. Als je vindt dat dat geen inhoud is, kun je dat beargumenteren, maar gewoon roeptoeteren dat het inhoudsloos is, is op zichzelf juist geen inhoudelijk argument. Dus: waar ben je het precies mee oneens?

Wat maakt het uit of ik m’n woorden zorgvuldig formuleer met of zonder hulpmiddel? Als het waar is wat ik zeg, zou het je aan het denken mogen zetten, en niet tot sarcasme hoeven leiden. Probeer inhoudelijk te reageren in plaats van ad hominem. Of prikt het te veel?

probeer dat maar eens kant en klaar uit chatgpt te krijgen dan.

Als God ingrijpt, dan is dat niet halfslachtig of symbolisch. Zijn ingrijpen is absoluut, een keerpunt zonder terugweg. Dan is er geen ruimte meer voor twijfel, maar ook geen ruimte meer voor keuze. En juist omdat God genadig en geduldig is, houdt Hij zich nog in. Wat jij ervaart als afwezigheid is in werkelijkheid verdraagzaamheid. De tijd waarin jij denkt dat God niets doet, is juist de tijd waarin je de kans hebt om tot inkeer te komen. Denk aan de zondvloed, Sodom, het kruis, en uiteindelijk het oordeel: als God optreedt, is het definitief. Hij stelt uit omdat Hij wil dat jij je hart opent

Gods uitblijven van ingrijpen is geen onverschilligheid, maar lankmoedigheid. Hij heeft geduld met jou.

Jawel, het heeft alles met intentie te maken.

Jij blijft als mens verantwoordelijk voor je daden, maar je krijgt de kans op vergeving, niet omdat je het zelf goedmaakt, maar omdat iemand anders de straf op zich neemt. Er bestaat niet zoiets als overdraagbare verantwoordelijkheid. Als verantwoordelijkheid niet overdraagbaar is, hoe kan iemand dan gestraft worden voor wat een ander gedaan heeft, zonder dat daarmee de gerechtigheid wordt ondermijnd?

Shields up!

Taalmodellen optimaliseren niet voor waarheid, maar voor menselijke verwachting en waardering. Zo dood als een pier maar uitstekend in nabootsen van leven. Die houden ons gewoon een spiegel voor. Het model is niet dom, maar ook niet levend. Het is een grafsteen die je in je eigen woorden troost biedt.

Zegt de ene prutser tegen de andere: Doe jij het vandaag eens verkeerd, dan kan ik eindelijk eens zien hoe het wel moet.

Dat paradijs hebben we niet verloren, maar zelf om zeep gebracht. "Genoeg" komt immers niet in ons vocabulaire voor. In zijn essay "Economic Possibilities for our Grandchildren" (1930) voorspelde hij: "Over honderd jaar hoeven we nog maar 15 uur per week te werken." Ik neem het hem kwalijk, en geniet nog maar wat meer van het alternatief: de bijstand.

De stille as waarlangs alles vloeit, is een gevolg van stroming. Het centrum ontstaat pas door de krachten eromheen. Daarmee verklaar je juist niet dat er sprake is van een onbeweeglijke beweger. Deze bedrieger is geen initiator, maar een residu.

Hoe kan een gedachte jou dan bewegen?

Ben jij de oorzaak of het gevolg van je gedachten?

De connotatie ligt erbovenop, als een laag die mee resoneert, Exploderend woord Het lag stil op de tong, een letter zonder vuur, tot adem het raakte en klank het ontstak. Toen barstte de zin, de stilte verbrandde, en niets wat erop volgde klonk ooit nog hetzelfde.

Vermoedelijk bedoel je het omgekeerde. De connotatie van een woord is de gevoelswaarde of bijbetekenis die bovenop de denotatie komt, en die is vaak van emotionele, culturele of subjectieve aard. "Alles slijt" is de denotatie, de rest connotatie. Dan is er nog detonatie. De detonatie van een woord is het moment waarop taal niet alleen communiceert, maar ontregelt, schokt, of emotioneel ontlaadt. Een taaldetonatie is als een scheet in de kerk: klein geluid, grote nasleep. Hoewel sommige scheten behoorlijk kunnen klinken! Sommige scheten zijn bijna vocaal, met een dramatisch timbre en een

Alles slijt. Zo ook de klimop. Als een laatste getuige van wat ooit een muur was, een ademhaling van steen. Haar wortels verkrampen, haar stengels worden draden die geen greep meer hebben, alleen nog een omtrek. En wat ze bedekte, ligt dan nog even bloot. Niet om bewonderd, maar om vergeten te worden. Alles draagt de sporen van de tijd, Leven klemt zich vast aan wat vergaat. Langzaam sterft de groene omarming, Een muur ademt zijn laatste kracht. Stengels krimpen, wortels verkrampen. Schaduw tekent lijnen van verval, Loze draden hangen, breken stil. In stilte gaat het leve

Probleem van asymmetrische oorlogsvoering: Hamas mengt zich onder de burgerbevolking Door burgers te waarschuwen voor bombardementen creëert Israël vluchtcorridors waar Hamas-strijders eenvoudig in kunnen opgaan. In plaats van Hamas te isoleren, wordt die groep letterlijk verplaatst samen met de bevolking, waardoor het militaire doel, het uitschakelen van Hamas, wordt bemoeilijkt. Mobiel verzet, verplaatsbare infrastructuur Hamas is geen klassiek leger met vaste frontlinies, maar een flexibele guerrilla-organisatie. Als Israël burgers verplaatst, verplaatst Hamas ge