Figulus

Zullen we op de inhoud verder gaan, en niet op mijn positie. De kans dat je geconfronteerd wordt met terrorisme is volstrekt onafhankelijk van je inkomen, achtergrond of woonplaats. Het is juist die willekeur en onvoorspelbaarheid die het zo schrijnend en gevaarlijk maakt. Dus argumenten die mijn ‘comfortabele’ situatie noemen missen elke logica en slaan als een tang op een varken.

Prachtige kerel. Goed boek en zulke films maken ze niet meer.

Mijn weigering om een terrorist mijn andere wang toe te keren, komt niet voort uit hoogmoed tegenover Jezus, maar uit een onderscheid tussen persoonlijke vergevingsgezindheid en de noodzaak om kwaad dat anderen treft actief tegen te houden. Als ik de Heer ooit verantwoording moet afleggen, hoop ik te kunnen zeggen dat ik een kind heb gered door een terrorist uit te schakelen. Via het vizier.

De andere wang toekeren is een ethisch principe voor individuen, niet voor regeringen of defensiebeleid. Als een land of gemeenschap zichzelf niet verdedigt, is het geen ethische superioriteit, maar mogelijk nalatigheid. "De andere wang toekeren" als staatsdoctrine is simpelweg gevaarlijk. En die keer ik geen enkele terrorist toe overigens. De andere wang is voor de dwaas, niet voor de moordenaar.

Ik kijk liever door een vizier mocht de vijandelijke "ik" bij de ander tevoorschijn komen. Zelfreflectie gaat geen kogel ketsen.

Dat is een omdraaiing van de situatie. Wat je eigenlijk zegt, is dat het veiliger was voor de Jood om niet geholpen te worden. Maar dat is een tragische en absurde redenering. Dan klinkt het bijna alsof jullie hen in de kou lieten staan uit mededogen.

Zegt de ene arts tegen de ander: Ik heb die stervende patiënt niet geholpen, want dan had ik misschien zelf een risico gelopen en had ik anderen in de toekomst niet meer kunnen helpen. Wat een stupide logica.

Het Wachttorengenootschap verbood niet expliciet het helpen van Joden tijdens de Holocaust, maar het moedigde het ook nergens aan, terwijl er vanuit andere christelijke groeperingen wel een oproep werd gedaan om actief hulp te verlenen (Bonhoeffer is er om geëxecuteerd).

Mag je zelf aanspraak maken op de moed en medemenselijkheid van anderen, als je niet bereid bent datzelfde op te brengen voor mensen buiten je groep? Ik bedoel het is toch pijnlijk dubbel: zelf hulp verwachten in tijden van vervolging, maar geen structurele of actieve hulp verlenen aan anderen die vervolgd worden, zoals Joden tijdens de Holocaust.

Ik ben niet gek en ga geen risico's in huis halen die anderen het leven kunnen kosten. Nadat ik eerst flink heb lopen lachen om hun clowneske veinzerij, kunnen ze wat mij betreft een beste schop onder de reet richting moslimland krijgen. Niet gaan piepen over iets wat je zelf veroorzaakt. Dreigen met massavernietigingswapens, of het nu bluf is of niet, is strategisch gezien een vorm van zelfisolatie. Het nodigt uit tot preëmptief optreden. Wie kernwapens inzet als retorisch dreigmiddel, positioneert zichzelf niet als afschrikmiddel, maar als risico. En wie een risico vormt voor het voortbestaa

Lang leve helder denken; deze heldere wolk heeft daar wel baat bij. Hehehe.

Dank voor de psychoanalyse. En met behulp van AI wordt het dan: "Dan mag je van geluk spreken dat je buurman geen moeite heeft met het feit dat jouw vrouw enthousiaster is tussen de lakens dan de zijne." Wat is daar inhoudelijk anders aan?

Zelfs al zou ik A.I. gebruiken, dan nog zijn het mijn vragen, mijn inzichten en mijn morele kompas dat hier spreekt. Heb je nog wat meer te mopperen, of breng je ook nog iets inhoudelijks te berde?

Het ging mij er niet om iemand persoonlijk aan te vallen, maar om te laten zien dat er ook een andere manier van denken is, eentje waarin moed en medemenselijkheid zwaarder wegen dan eigenbelang. Als dat als ongemakkelijk wordt ervaren, is dat juist een uitnodiging tot reflectie, niet tot verwijdering. Ik breng een fundamentele kwestie ter sprake: wat voor moreel voorbeeld geef je je kinderen? En daarmee ga ik juist op de kern van het morele vraagstuk in.

Je reactie roept vooral gevoelens op, maar levert weinig inhoudelijke argumenten. Als we het gesprek inhoudelijk willen voeren, helpt het om bij de feiten en redelijke overwegingen te blijven. Het is begrijpelijk dat ouders hun kinderen willen beschermen, maar het volledig weigeren van hulp vanwege eigenbelang roept wel serieuze morele vragen op. Is het beschermen van eigen gezin belangrijker dan het redden van een onschuldig mensenleven? Stel je voor dat je in de oorlog iemand helpt die in gevaar is, ook al brengt dat risico’s mee voor jezelf en je familie. Dat laat zien dat je om anderen gee

Dat argument vind ik eigenlijk een non-argument, omdat het stelt dat je eigen kinderen beschermen belangrijker is dan het redden van levens in een situatie van extreme onrechtvaardigheid. Het geeft eigenlijk een vrijbrief om uit angst en eigenbelang geen morele keuzes te maken, wat uiteindelijk leidt tot een waardeloos voorbeeld voor je kinderen.

Anne Frank wel eens gelezen? Joden genoeg die betrokken zijn geweest bij het regelen van onderduikadressen. Hitler kon religie gedogen zolang die loyaal was en het regime niet bekritiseerde. Maar echte morele standvastigheid vanuit geloof zag hij als een bedreiging voor zijn machtsstructuur. Verhoudingsgewijs zijn er meer christenen geweest die wél onderduikers hielpen of Joden redden (volgens de statistieken van Yad Vashem). Onder de mensen die hielpen, waren christenen sterk vertegenwoordigd, in tegenstelling tot de JG. Die christenen liepen net zo veel gevaar. Daarom stel ik: Morele mo

Je stelt dat ik niet moet oordelen, maar noemt vervolgens mijn gedrag onchristelijk. Daarmee maak je precies de beweging die je mij verwijt. Misschien kunnen we elkaar beter bevragen dan veroordelen. Want dat kakelen klinkt wat schor.

Sjako heeft vast geen kippetje nodig om zich te verdedigen.

In theorie klinkt dat logisch, maar in de praktijk tijdens WOII hebben Jehovah’s Getuigen juist sterk vastgehouden aan neutraliteit, zo sterk zelfs, dat hulp aan Joden nauwelijks voorkomt in de archieven. Hoe verklaar jij dat verschil tussen het principe dat je nu benoemt en wat er toen feitelijk gebeurde?

Dan blijft het toch opmerkelijk dat veel getuigen in WOII wel bereid waren om gevangenis of concentratiekamp te riskeren voor hun neutraliteit, maar veel minder zichtbaar waren in het helpen van vervolgde mensen zoals Joden. Als jouw religieuze leiders neutraliteit eisen, maar jij voelt dat je iemand concreet moet helpen, wat doe je dan?

Bedoel je met 'een plekje gekregen' dat jij persoonlijk jouw huis zou hebben opengesteld voor die Jood op de vlucht? Of bedoel je het anders? Maar ik vraag me dan wel af: als jouw organisatie in WOII neutraliteit zo belangrijk vond dat velen zelfs geen actieve hulp boden aan Joden, wat zou dan vandaag de leidraad zijn?

Neutraliteit klinkt geestelijk, maar als het leidt tot onverschilligheid tegenover concreet lijden, is het geen navolging van Christus. Wat had je gedaan als er een jood op je deur had geklopt en om een schuilplek vroeg?

Wat als je met zo’n houding ook had geleefd in Nazi-Duitsland? Had je toen ook gezegd: “Ik blijf neutraal, politiek is van de duivel”? Had je de joden laten stikken?

Neutraal blijven bij kwaad is geen geloofsdaad, maar morele lafheid verpakt in vroomheid. Als Gog en Magog zich roeren, dan is dat juist reden om te onderscheiden wie het kwaad is, niet om onze mond te houden.