Barnabas

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb
Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnt. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop campeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik campeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietser te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatieccentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in Zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wlde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig te zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. Zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachaten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat Hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij aleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakentie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van God, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, Hij kon alles, maar Hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke God en een vriend, die ook in God geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik God dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en wanneer ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen God zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”,helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddeiijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans te laat maar de Heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest God zijn. Steeds als de twijfel aan mij begon te knagen ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurt voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeggen, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar God is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van Hem wanneer ik doe wat Hij zegt.
Dit verhaal heeft zich inmiddels alweer flink voortgezet, daardoor ben ik in staat mij te handhaven op dit forum.
Aan de forumbeheerders: Bedankt voor deelname.

Een medeforumlid belagen? Wees een man en praat over jezelf.

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb
Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnt. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop campeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik campeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietser te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatieccentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in Zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wlde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig te zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. Zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachaten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat Hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij aleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakentie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van God, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, Hij kon alles, maar Hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke God en een vriend, die ook in God geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik God dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en wanneer ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen God zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”,helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddeiijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans te laat maar de Heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest God zijn. Steeds als de twijfel aan mij begon te knagen ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurt voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeggen, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar God is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van Hem wanneer ik doe wat Hij zegt.
Dit verhaal heeft zich inmiddels alweer flink voortgezet, daardoor ben ik in staat mij te handhaven op dit forum.
Aan de forumbeheerders: Bedankt voor deelname.

Een medeforumlid belagen? Wees een man en praat over jezelf.

Vroeger was ik slim en wilde ik de wereld verbeteren, nu ben ik verstandig geworden en verbeter mijzelf.  (Rumi)

Ik heb gezien op welke achterbakse wijze Mullog jouw probeert onderuit te halen en je uit de tent probeert te lokken. Mijns inziens is hij geen antwoord waard.

Wat voor waan Mullog, leg nu eens haarfijn uit waar die belediging van jou op slaat en wat je daarmee wilt bereiken?. Mij in discrediet brengen terwijl je zelf te beroert bent een medeforumlid je excuus aan te bieden voor een zware belediging. Ik stem dat @Flieko moderatot wordt opdat dit soort lieden de mond wordr gesnoerd want hier is niet mee te praten.

Dat is geen logica. Jezus is het vlees geworden Woord, zonder het Woord is geen ding geworden dat geworden is. Het Woord is vlees geworden omdat het vlees worden van Jezus een moment in de tijd was die even duurde. Het betreft de overgang van Jezus als Goddelijk Geest naar Zijn verschijning in het vlees.
Jezus zegt ook: "Voordat Abraham was ben Ik". Dus Jezus is echt meer dan alleen Jezus in het vlees want anders had Hijniet kunnen zijn vor de periode dat Abraham leefde.
Voor de zondvloed gingen mens en dier waarschijnlijk veel vriendelijker met elkaar om en was het daarom op de boot ook veel gemoedelijker dan in onze tijd het geval zou zijn. ER staat in het verhaal van Noach dat God na de zondvloed de diren als voedsel aan de mens geeft. dart was daarvoor nog niet het geval en ook dat er vanaf die tijd vrees bij de dieren voor de mens zou zijn Voor die tijd was het zaaddragend gewas aan de mens ten voedsel gegeven en het gras en zo aan de dieren. Veel reden tot een vrediger samenleving op de ark dan hedendaags in de dierentuin. Wat je daar allemaal uit kan concluderen voor de gehel gang van zaken op de ark is dan weer de volgende vraag.

Helmaal mee eens dat God wonderen kan doen. Ook de opstanding van Lazarus is daar eengoed voorbeeld van. Bij het overlijden van Jezus aan het kruis waren er ook velen die uit het graf opstonden en er gescheiden veel wonderen van genezingen die niet verklaarbaar zijn maar berusten op de macht van het Woord van God zoals HIj ook de hele schepping voortbracht en tot aanzien bracht.
De rechtvaardiging is door het geloof en bij God is geen verandering. Dat HIj door geloof rechtvaardigt is al zo vanaf het begin van de schepping. Hij was de God van Adam en Eva en allen die na hen in Hem geloofden werden door het geloof gerechtvaardigd. Bij God is geen aanzien des persoons, HIj behandeld iedereen naar zijn geloof en wie in Hem gelooft is behouden. Noach werd behouden door zijn geloof want hij geloofde God dat Hij een ark moest bouwen. En Abraham werd gerechtvaardigd door het geloof omdat hij op weg ging naar het beloofde land (daaruit bleek zijn geloof). God maakt geen uitzondering voor een ander.

Dat valt wel mee, Johannes was een Jood. 1 Johannes 5;7 zegt: "Want drie zijn er die getuigen in de hemel: de Vader, het Woord en de Heilige Geest; en deze drie zijn één." en Mattheüs 28;19 zegt het zo: "Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen." Deze laatste Zijn de woorden van Jezus zelf en zowel Mttheüs als Jezus waren Joods. De eerste volgelingen van Jezus, overal uit Israël waren ook zo goed als allemaal Joods.
 
 
 
Nee DBI dat was omdat hij tegen het gebod van Jehovah in van de verboden vrucht gegeten had. Je moet echt eens wat beter studie doen voordat je onzin opschrijft.
Jij? Wordt het je te heet onder de voeten?

In antwoord op de topicvraag "Waarom stierf Jezus aan het kruis?" heb ik vanmiddag een gelijkenis geschreven. Ik adresseer deze niet aan iemand in het bijzonder, omdat ik eigenlijk het hele forum op het oog heb. Het ligt in de bedoeling om de gelijkenis óók op mijn eigen website te plaatsen, echter dan met zo veel mogelijk bijbelverwijzingen.
Veel plezier. 
Inleiding
Je kunt de schepping, en dan in het bijzonder de fysieke aarde, vergelijken met een huis. Een groot huis.
Het grote huis
Dat huis is ontworpen en gemaakt door een architect met de bewoner in gedachten. Het huis bevat alles dat nodig is het de bewoner naar de zin te maken. Het is ook een duurzaam huis, bedoeld om de tand des tijds te doorstaan. Vanwege de complexiteit en de vele snufjes die de architect had ingebouwd, stelde hij tevens een aantal bedienden aan om de bewoner in zijn ontdekkingen te ondersteunen. Vele vragen zouden moeten worden beantwoord en de bewoner zou ongetwijfeld advies nodig hebben om in het huis te kunnen leven. De bedienden zouden functioneren als boodschappers tussen de architect en de bewoner.
De architect gaf het huis aan de bewoner. Niet in bruikleen, maar als zijn bezit. Toen de bewoner in het huidige huis zijn intrek nam, zei de architect dat hij het onderhoud wilde doen en op die manier wilde zorgen, dat de bewoner gevrijwaard zou blijven voor onvoorziene zorgen tijdens de bewoning van het huis. De architect vertelde de bewoner, dat als hij de raad en het advies van de architect in de wind zou slaan, hij na verloop niet in staat zou zijn, in het huis te blijven wonen. De bewoner besloot echter, dat hij het toch zonder de architect wilde proberen, omdat de hoofdbediende hem er van had overtuigd, dat hij de architect niet verder nodig had tijdens de bewoning van het grote huis. Daarop zegden vele bedienden, hun aanstelling op en besloten nu als ZZP’ers verder te gaan en hun diensten aan degene aan te bieden, die het meest geld wilde betalen. Dat had weer tot gevolg dat de bewoner zonder raad en advies in het grote huis achterbleef. Moederziel alleen.
De bewoner zag dit echter niet als een probleem en begon zich bezig te houden met het bewoonbaar maken. Maar omdat de bewoner kinderen kreeg en die ook weer kinderen kregen, ontstond er onenigheid over de wijze waarop het huis moest worden onderhouden en over de wijze waarop met elkaar moest worden omgegaan zodat het huis in goede staat bleef en het voor iedereen een fijne plek bleef om aangenaam te kunnen wonen.
Zo kwam het, dat na vele jaren bewoning, het huis tekenen van verval begon te vertonen. Maar ook de bewoners zelf, die allemaal erfgenaam waren van de oorspronkelijke bewoner die het huis had gekregen, raakten steeds verder van elkaar vervreemd; ze begonnen de architect en zijn vakkundige en liefdevolle zorg te missen.
Daarop stuurde de architect allerlei boodschappers naar de bewoners, die hen vertelden dat de architect deze ontwikkeling al had gezien en een uitweg had bedacht, die de bewoners kon helpen uit de problemen te komen, waarin zij en het huis in terecht waren gekomen. Intussen had de architect één van de nakomelingen uit de bewoners gekozen, die door de architect zou worden opgeleid en van hem het mandaat zou kunnen krijgen hem te vertegenwoordigen. Die bewoner kreeg dezelfde naam als die de architect had, zodat deze voor elke bewoner herkenbaar kon zijn. Zijn opleiding tot architect heeft hem echter alles gekost. Om te kunnen slagen voor zijn opleiding, moest hij bewijzen dat hij bereid was al zijn rechten als bewoner op te geven. En dat deed hij door alleen maar doen wat hij architect zag doen en alleen maar te luisteren naar de instructies die de architect hem gaf. Daartoe wilde hij in geen enkel opzicht luisteren naar wat de hoofdbediende hem adviseerde. Uiteindelijk kon hij het advies van de hoofdbediende totaal negeren door zich uit diens invloedssfeer terug te trekken. Hij verscheurde het contract dat de hoofdbediende als ZZP’er had verworven en alle bewoners aan zijn dienst had gebonden. Daarom kreeg hij uiteindelijk de oorkonde van vakmanschap, die hij desgewenst aan iedere bewoner kon laten zien, zodat er over zijn rechtmatige verkregen mandaat, geen twijfel kon ontstaan.
Maar de huidige bewoners hadden al de eerdere boodschappers al afgewezen. En het plan was om ook degene met het mandaat af te wijzen. De bewoners, eigenwijs als dat ze zijn, dachten dat de architect het huis als zijn eigendom zou claimen en ze dachten dat dit zou betekenen dat ze vanwege wanbeheer en wangedrag op straat zouden worden gezet en dus geen huis meer zouden hebben.
Desondanks waren echter vele bewoners, en dat aantal groeit nog steeds, die zich bij het plan van de architect aansloten en zich achter de bewoner met het mandaat stelden. Die bewoners worden opgeleid, zodat er een ploeg vakmensen ontstaat, die het herstel van het huis gestalte kunnen geven. Iedere huidige bewoner wordt uitgenodigd deel te nemen. De architect wil namelijk dat iedere bewoner op vrijwillige basis terug kan komen op de beslissing, de zorg voor zichzelf en voor het huis, in eigen hand te houden.
Dit is de huidige situatie van het huis en de bewoners. De bewoner/architect zoekt nog steeds medewerkers en het huis is nog steeds in verval. Maar er is hoop. De architect heeft tot nu toe zijn woord gehouden en de bewoner/architect is uit hetzelfde hout gesneden. En iedere bewoner die het verlangen heeft om in dienst van de architect/bewoner te treden, krijgt een uitnodiging voor een sollicitatie gesprek. En de kans dat die afgewezen wordt is nihil.

Geen discussie dus, alleen maar loze beweringen. Wordt eens volwassen.

Deze gedachte wijs ik af. Anders had HIj de zonden der wereld niet weg kunnen nemen. Ik denk dat Hij geen zonde droeg vanaf Zijn verwekking. Ezechiël spreekt er over dat ieder verantwoordelijk is voor zijn eigen zonden en dat de kinderen niet hoeven te boeten voor de zonden van hun ouders en andersom. Natuurlijk kunnen de kinderen door zonden van hun ouders verleidt worden, maar dan is de zonde het verleiden en niet het navolgen. Dat in tegenstelling tot de tekst dat de zonden van de ouders tot in het derde en vierde geslacht aangerekend zulllen worden. Maar dat gaat dus over erfzonde, het handelen in zonde door de ouders waardoor de kinderen het volgen. Maar Ezechiël maakt duidelijk dat iedereen een eigen rol hierin heeft en daarvoor verantwoordelijk is. Is dat de tekst waar je op doelt?
De vraag is hoe de tekst gesteldt staat. Zegt de  tekst dat de één niet voor de zonden van een ander hoeft te boeten of staat er dat een ander niet voor de zonden van een ander kan boeten. Welke tekst bedoel jij?
Waarom zou de doop noodzakelijk zijn voor redding? Het geloof in Christus, voor Christus het geloof in Jehovah, redt. De doop is een teken van schoongewassen zijn en een teken is niet hetgeen dat geldt. Maar het teken toont dat er een schoonwassing is. Een doop met water heeft geen kracht wanneer niet het bloed van Jezus daarachter staat. Wat ik bedoel is dat een teken op zich niets is maar pas iets is wanneer hetgeen het voor staat realiteit is en dat is de schoonwassing door het bloed van Jezus. Daar staat de doop voor.
 

IN de HSV staat het zo, vers 13 en 14, want de versnummering is gewijzigd:
13 Ik schrijf u, vaders, omdat u Hem kent Die er vanaf het begin is. Ik schrijf u, jonge mannen, omdat u de boze hebt overwonnen. Ik schrijf u, kinderen, omdat u de Vader kent.
14 Ik heb u geschreven, vaders, omdat u Hem kent Die er vanaf het begin is. Ik heb u geschreven, jonge mannen, omdat u sterk bent en het Woord van God in u blijft en u de boze hebt overwonnen.
Het zijn twee gedeelten waarbij hij de categorieën vaders en jonge mannen herhaalt. Het woord "kinderen" heeft geen betrekking op "ouderen" en "jongeren". Er staat ook een punt tussen: "Kinderen, ik schrijf u dus dat u de Vader kent. Ouderen ..... . De HSV heeft daarom ook een andere versindeling.
Het woord voor "vaders" (in de NBV21 "ouderen") is "pateres", ev "pater" en betekent volgens strongs (G3962): "a "father" (literally or figuratively, near or more remote)." Dus het betekent letterlijk of figuurlijk een vader zijn.
Het woord voor jonge mannen is "neaniskoi": Strongs G3495: "a youth (under forty)." Iemand onder veertig.
Het woord voor "kinderen" is "paidia", ev "paidion": Strongs G3813: "a childling (of either sex), i.e. (properly), an infant, or (by extension) a half-grown boy or girl; figuratively, an immature Christian." Het verwijst dus naar een nog onvolwassen kind of iemand die geestelijk nog onvolwassen is.
Het woord kinderen heeft ook figuurlijk niet betrekking op het woord vaders (ouderen) omdat het woord vaders omdat het verwijst naar (figuurlijk) geestelijk ouderschap
Dit gedeelte staat in verband met het voorgaande (vers 9-11): "Wie zegt in het licht te zijn maar zijn broeder of zuster haat, bevindt zich nog altijd in de duisternis. 10 Wie de ander liefheeft, blijft in het licht en komt niet ten val, 11  maar wie de ander haat, bevindt zich in de duisternis. Hij gaat zijn weg in het duister, zonder te weten waarheen die weg voert, want de duisternis heeft hem blind gemaakt."
 

Naar aanleiding van een opmerking van @Robert Frans: "Sommige feministen doen goed werk"
Feminisme betekent vrouw-zijn en vrijheid voor de voruw en dat is iets waar de bijbel geheel achter staat. Waar het gaat om ontwikkeling van vrouw zijn en het gebruik van haar talent moedigt God haar optreden aan.
In 1 Samuël 25 wordt gesproken over Abigaïl die de vroiuw van Nabal is. Van haar wordt gezegd dat zij een goed verstand had. Door haar optreden voorkomt zij geweld. Hiermee handelt zij tegen de houding van haar man, maar haar man handelde onverstandig (hij was hard en slecht in zijn optreden) waardoor hij David tegen hem opzette. Abigaïl echter hoort er van en gaat David tegemoet. Zij geeft hem een verklaring en voorziet hem van leefkost waardoor hij van zijn voornemen afziet.
1 Samuël 25; 2-3: "Nu was er in Maon een man die in Karmel zijn bedrijf had. Die man was zeer aanzienlijk: hij had drieduizend schapen en duizend geiten. Hij was bij het scheren van zijn schapen in Karmel. De naam van de man was Nabal, en de naam van zijn vrouw was Abigaïl. De vrouw was goed van verstand en mooi van gestalte, maar de man was hard en slecht in zijn optreden. Hij was een nakomeling van Kaleb."
Wanneer zij dan hoort dat David mannen heeft gestuurd om Nabal vrede te wensen en hem te vragen wat zij nodig hebben en Nabal zijn verzoek grof afgewezen heeft is David zwaar beledigd en besluit met geweld tegen Nabal op te treden. Maar Abigaïl gebruikt haar verstand en gaat David (tegen de houding van haar man in) tegemoet. Zij informeert haar man daarbij niet omdat deze hard en onverstandig is en zijn optreden zou haar reddingspoging teniet kunnen doen. Zij gaat dus tegen haar man in maar zij handelt in overeenstemming met Gods woord en gebruikt haar verstand.
David wenst Nabal vrede toe: 4-6: "Toen David in de woestijn hoorde dat Nabal zijn schapen aan het scheren was, stuurde David er tien knechten heen. David zei tegen de knechten: Ga naar Karmel, en als jullie bij Nabal komen, moeten jullie hem in mijn naam naar zijn welstand vragen. Dit moeten jullie zeggen tegen die man, die in voorspoed leeft: Vrede voor u, vrede voor uw huis, en vrede voor alles wat u hebt!"
Maar Nabal antwoord afwijzend: 10-11: "antwoordde Nabal de dienaren van David: Wie is David, en wie is de zoon van Isaï? Er zijn vandaag de dag zoveel slaven die losbreken, ieder bij zijn heer vandaan. Zou ik dan mijn brood, mijn water en mijn vlees nemen, dat ik voor mijn schaapscheerders geslacht heb, en zou ik het aan mannen geven van wie ik niet weet waar zij vandaan komen?"
Daarna besluit David op te treden tegen Nabal: 13: "David zei tegen zijn mannen: Laat ieder zijn zwaard aangorden. Toen gordde ieder zijn zwaard aan, en ook David gordde zijn zwaard aan."
Maar een werknemer van Nabal waarschuwt zijn vrouw: 14: "Maar een knecht uit het midden van de knechten vertelde dit aan Abigaïl, de vrouw van Nabal, en zei: Zie, David heeft boden gestuurd uit de woestijn om onze heer te groeten; maar hij is tegen hen uitgevaren."
Deze werknemer zegt haar iets te doen: 17: "Nu dan, besef dit, en zie wat u doen kunt", dus er is wel een andere man die aandacht aan haar geeft en opdracht geeft en zo moedigt God haar aan in actie te komen.
Waarop Abigaïl uit het bezit van haar man neemt en David excuses aanbiedt en hem voeding geeft zoveel hij nodig heeft. Maar zij vertelt het niet aan haar man. 18-19: "Toen haastte Abigaïl zich; zij nam tweehonderd broden, twee zakken wijn, vijf toebereide schapen, vijf maten geroosterd koren, honderd rozijnenkoeken en tweehonderd klompen vijgen, en legde dat alles op ezels. En zij zei tegen haar knechten: Trek voor mij uit; zie, ik kom achter jullie aan. Maar aan haar man Nabal vertelde zij het niet."
In vers 23 en 24 biedt zij excuus aan: "Toen Abigaïl David zag, haastte zij zich en kwam van de ezel af. Vervolgens wierp zij zich voor David op haar gezicht en boog zich ter aarde. Zij viel aan zijn voeten en zei: Och, mijn heer, op mij rust de misdaad; laat uw dienares toch spreken ten aanhoren van u, en luister naar de woorden van uw dienares." Waarna zij uitgebreid verslag doet van het gebeurde waarin zij ook de schuld van haar man erkent (Vers 25-31).
David vergeeft haar en het leven van Nabals mannen is gered. Nabal sterft daarna en Abigaïl wordt Davids vrouw.
Abigaïl erkent het woord van de Heer en gaat niet in tegen het schriftwoord waarin wordt gesteld dat zij ondergeschikt dient te zijn aan haar man in alles. Zij blijft dus ondergeschikt en handelt wijs door zelfstandig te handelen. Zij neemt uit het bezit van haar man dat ook haar bezit is want wat de man toebehoort behoort ook de vrouw toe en kan daar vrij over beschikken. Want zoals de vrouw de man toebehoort behoort de man de vrouw toe en alles wat van de man is is van de vrouw, want dezen zijn één.
 

De goddelijke liefde maakt dat men elkaar wil behagen en dat betekent dat wij doen wat een ander vraagt zolang dat goed is voor hem. Wanneer je van God houdt dan doe je wat hij zegt. Dat is ondergeschikt zijn.
Abigaïl stelde zichzelf op als slavin van David om de voeten van zijn dienaren te wassen. Zij koos daarmee om David en zijn mannen te behagenen voor hen te werken. Zo volgde zij het voorbeeld van Christus die hetzelfde deed toen hij de voeten van Zijn discipelen waste. DE liefde van Abigaïl maakte dat zij bereid was dat te doen in dien dat van haar gevraagde werd. Of David dat deed is dan nog maar de vraag.
Dergelijke gedachten komen voort uit Gods woord, de Heilige Schrift. Eenheid met God betekent dat wij zijn woord in acht nemen en liefde voor God, zoals het eerste gebod aangeeft, maakt dat wij willen uitvoeren wat hij daarin van ons vraagt of opdraagt. De liefde maakt dat wij dat graag willen doen en er op uit zijn om God te behagen en Zijn woord te volbrengen.
Abigaïl beschikte over deze liefde en was bereidt David en zijn mannen te behagen met een karavaan vol voedsel. 

DBI, wat ik nou tegen je heb is dat je wel krtiek hebt maar geen tegenuitleg geeft. Geen motivatie waarom je kritiek uit.
Je dwaalt want ondergeschiktheid en vrijheid zijn niet tegenstrijdig. Voorbeeld van een werkgever en een werknemer. De werkgever heeft een initiatief, een doel en geeft leiding aan zijn werknemers. Daarbij geeft hij aan wat hij van zijn werknemres verwacht en stuurt hen aan dmv opgrachten. BEvelen waarin hij zijn werknemers opdracht geeft om ana het werk te gaan.DAt is het contract tussen een werkgevere en een werknemer. Is een werkgever dan een slavendrijver? Geenzins want de werknemer heeft het contract getekensd en is (als het goed is) van plan alles te doen wat hem in het kader darvn opgedragen wordt. Alsl het goed is betekent dat de werknemer uit vrije wil en zelfstandig willende het contract tekenen en met overtuiging zijn werkzaamheden volbrengt. in zo'n geval is de werknemer vrij want hij doet uit zich zelf het werk waar hij voor kiest en zo is het in het Konikrijk van God.
Zo ook Abigaïl, zij handelt ondergeschikt en tevens in volledige vrijheid. Zij heeft een evenwicht tussen ondergeschikt zijn en zelfstandig zijn in vrijheid.

Wanneer je de bijbel wilt begrijpen is het nodig Jezus Christus te aanvaarden. Daar is een tekst in het NT over. 

Wat schitterend voorbeeld van naastenliefde weer ... Sjongejonge zeg.... Pffff
De combi van deze in één post ook.... 

Eigenlijk vind ik dit best een goede stelling.

Ik kan me voorstellen, dat die opmerking jou triggert. Echter:
Je bent waarschijnlijk niet fysiek blind en dat weet @Barnabas ook. Zijn opmerking komt dus voort uit frustratie, omdat hij het idee heeft dat jij hem niet wílt begrijpen. Trouwens dat gevoel krijg ik ook bij jouw berichten. En dan met name bij jouw reacties op mensen die nadrukkelijk uiting willen geven aan hun geloof of, anderszins, religieuze ervaringen en overwegingen.
Nu is de ene schrijver meer in staat om zich te verweren dan de ander, dus dat kan verklaren waarom de frustratie bij de ene minder snel overkookt dan bij de ander.
Maar het lijkt wel (ik druk me diplomatiek uit) of sommigen er een genoegen in scheppen juist die (taaltechnisch, zwakkere?) schrijvers eens goed op de korrel te nemen. Je bent op dit forum slechts een voorbeeld, maar die (in mijn ogen verkeerde!) houding vindt men hier ook onder gelovigen/religieuzen.
Zo ben ikzelf in het vizier geraakt van iemand, waarvan ik vermoed dat die blindheid hem ook parten speelt. Maar, zoals ik eens aan jou heb geschreven, maken jullie soms wel opmerkingen die hout snijden.
Echter, als je de beledigde pias blijft uithangen, raken eventueel zinvolle opmerkingen uit zicht. Vandaar de vraag wat je nu wilt? Wil je iets opsteken of ben je zo overtuigd van de onwetendheid van die ander, dat je niet anders kunt dan hem dat keer op keer trachten in te wrijven?
Als je denk niets te kunnen leren van wat een ander schrijft, reageer dan niet. Maar probeer niet voortdurend jouw spitsvondigheid en gevatheid te ventileren, want dan gaat het voor de meelezer uiteindelijk nergens meer over.
Nee, dat is niet uit de hoogte; dat is frustratie en gewoon een Bijbelse wijze van uitdrukken. Ik denk dat de F&S óók in hun wiek waren geschoten toen Jezus hun blindheid verweet. Ik vraag me dan wel af wat er door jou heengaat, als @Barnabas jou een kind van de duivel noemt.
 Ja, dat geloof ik direct en voorbeelden daarvan zie ik ook wel op dit forum.
Het punt is jij altijd reageert (desnoods ongevraagd) op anderen en dat jouw eerste reactie vaak al een ontbloot zwaard bevat. 

Uiteraard moet je je eerst met je naasten verzoenen bij conflicten en mag je nooit zomaar mensen afwijzen omdat zij anders leven en denken. Maar soms kan dat niet meer en dan moet je kiezen: blijf je bij Christus en het evangelie, of geef je toe aan waar je niet aan toe moet geven omwille van de lieve vrede?
Ook als je niet in Christus gelooft kun je soms voor zulke keuzes komen te staan. Stel dat een man zich ook tegen jou ronduit vrouwonvriendelijk gedraagt en ook zeer vrouwonvriendelijke principes aanhangt, ongeacht hoe je hem van het tegendeel probeert te overtuigen en ongeacht hoe vriendelijk en beleefd je vraagt om respect en gelijkwaardigheid. Ben je dan bereid je principes hierin te verlichten of op te geven omwille van de vrede met hem, of vind je je waarden hierin toch belangrijk genoeg om dan alsnog afscheid van hem te nemen?
Of stel dat ík zo'n man tegenkom, zou je dan ook niet liever zien dat ik na deze tevergeefse pogingen afscheid van hem neem, alleen al om te voorkomen dat hij mogelijk alsnog een slechte invloed op mij weet uit te oefenen met zijn charisma? Want vergis je niet: het contact met iemand hierom beperken is geen kwestie van arrogantie, maar van zelfbescherming.
Je hoeft hem dan nog niet eens echt te haten of over hem te oordelen; dat laatste blijft ook dan niet toegestaan. 'Haten' in evangelische zin heeft een zachtere betekenis dan wij nu kennen en staat vooral voor het niet meer of heel beperkt onderhouden van contact. Beter vergeef je hem zelfs onvoorwaardelijk, zoals Christus zijn beulen vergaf.
Maar zomaar aan iemand toegeven omwille van de lieve vrede of je welbewust omringen met verkeerde vrienden is evenmin toegestaan, of je nu gelooft of niet. Sommige dingen in het leven zijn belangrijker en geven uiteindelijk meer vrede, rechtvaardigheid en welzijn dan onvoorwaardelijke conflictmijding of het aanhouden van een vriendschap.

Er verschijnen op credible steeds meer radicaliserende opmerkingen. Gaan we bijdragen aan het verspreiden van haat of worden we volgelingen van Jezus die de haat bestreedt?
Waar willen we heen?

Is kwaad wel de maat voor volmaaktheid? Zonde en kwaad zijn verschillende begrippen. Er staat dat goed en kwaad uit de mond van God komt. Kwaad doen is dus geen zonde want God zondigt niet. Net als boosheid en toorn kunnen deze met rechtvaardigheid toegepast worden. God liet toe dat de slang, in wie de satan was, in de tuin was en Adam en Eva tot zonde bracht. De slang zondigde.
Is het niet perfect (onperfect) dat er kwaad is? Wanneer het perfect is dat een mens een vrije wil heeft om te kiezen voor God of zonde en zijn eigen weg te gaan dan, is het dan niet perfect wanneer hij kwaad mag gebruiken op de verkeerde manier? Kwaad is dan geen maat voor perfectie. Maar kwaad hoort dan bij perfectie.
Mijn idee is dat het geen zonde van God was dat de slang in de tuin was omdat Adam en Eva als God waren en bedoeld waren om over het kwaad te heersen. Dat wil zeggen, net als God en dat uit hun mond goed en kwaad kwam en dat zij hun kwaadheid beheersten zoals God dat doet (in rechtvaardigheid). Want God stelde hen op de proef om het kwaad van de slang te beheersen en de slang terecht te wijzen zoals God zelf dat deed. Dwz: Kwaad zijn op de slang en hem beheersen.

Dat klopt.
Of het uit Amerka komt doet er niet toe. Maar klopt. De nieuwe normen zijn gevaarlijk en vernietigen de mens. God brengt redding maar dan moet men wel in Hem geloven. En de schrift leert Zijn normen en waarden en die sluiten aan bij wie de mens werkelijk is.