Hopper

Het is niet aan de mens om anderen heilig te verklaren. De mens is niet gerechtigd om op de stoel van God plaats te nemen.

De verloren zoon heeft wel degelijk verlossing nodig. Er staat geschreven: "Hetgeen het oog niet heeft gezien, en het oor niet heeft gehoord, en in het hart des mensen niet is opgeklommen, hetgeen God bereid heeft dien, die Hem liefhebben." Wat wil zeggen dat er iets moet gebeuren. God gaat dat niet zomaar doen.

Voor jou als ongelovige is dat inderdaad zo. De natuurmens identificeert zich met zijn meningen.

Als de 'begeerte der ogen' afneemt, dan is dat een onthechting aan de dingen. Dat wil zeggen dat 'de dingen' er als geestelijke inhoud nog wel zijn, maar dat de geest er zich niet meer aan hecht. Zo versta ik 1 Johannes 2:16-17. Het maakt de geest leeg: arm van geest zijn. Geen spel met woorden, maar geestelijke werkelijkheid. Dan is er in geestelijke zin geen waarheen en waarom meer. Dan rust de geest in Christus. Polarisaties brengen de geest dan ook niet meer in onrust. De onrust bestond er juist uit, uit de behoefte om op iets of iemand uit 'de wereld' te reflecteren. Wat

De menselijke geest kent eerst wat anders (het bestaande, dat wat materieel is) dan zichzelf en keert vanuit dat andere terug naar zichzelf. Daarmee is al het bestaande 'wat anders' dan de geest zelve. Omdat we steeds maar blijven hangen in dat 'wat anders' leren we de eigen geest nooit kennen. Deze dualiteit is idd een dualiteit tussen niet-bestaan (de eigen geest) en het bestaande (de materie). Veronderstellen dat God bestaat maakt God dan ook tot 'wat anders'. God blijft dan altijd een vreemde voor je. Deze dualiteit waar ik hier over spreek is kenbaar voor de mens en in dat

Sommigen hebben het van nature minder, ik kan dat ook niet verklaren. Het hangt er van af of de 'ogen' wereldse zaken begeren of dat de 'ogen' zich omdraaien en naar binnen zien. Niet geheel off topic, het Woord was bij God, en het Woord was God. Je weet wel, God waarover je niks zeker kan weten betreffende 'bestaan' volgens topicstarter.

Ik kan dat niet beantwoorden. Ik heb gemerkt in mijn leven dat naarmate ik anderen hielp, ik alleen maar bezig was mijzelf te helpen. Dus wat dat betreft is die gelofte van de bodhisattva zo gek nog niet. Alleen ligt opportunisme al snel op de loer. Als ik anderen ga helpen met de intentie om er zelf beter van te worden, dan werkt het niet. Daarnaast redt geen mens het zonder Jezus c.q. het Woord. Denk niet dat ik van mijzelf zo slim ben, dat is niet zo. Het is het Woord wat tot leven moet komen in de mens. Hoe dat werkt staat beschreven in de Evangeliën. De 'begeerte der ogen'

Ik ben bekend met die gelofte c.q. intentie. Zie mijn link in een andere draad: zelfschenking is een mogelijkheid. En dan hou ik het toch bij Jezus i.p.v. Boeddha. Luc 18:19. Jezus zeide tot hem: Waarom noemt gij Mij goed? Niemand is goed dan God alleen. Alleen dat is goed wat zichzelf schenkt. Alleen God geeft Zichzelf. Wij als 'bestaanden' hebben niets van ons zelf. En als de mens de schenkende wezenlijkheid van God bemerkt, dan kan dat op geen andere wijze tot stand gekomen zijn dan dat de mens leeg is van zichzelf. Daarom predikt Jezus de naastenliefde. Niet om in het hierna

Dat is jouw geloof. Ik heb al uitgelegd dat binnen 'het bestaande' de tegendelen elkaar maken. Dus dat het bestaande -het zintuigelijk waarneembare- waar is, is hoogst discutabel. De spiritualiteit van Jezus dient nageleefd te worden. Dat jij als atheïst het verband niet ziet is dus begrijpelijk. Arm van geest is diegenen die niets wil, niets heeft. Het is de menselijke geest die 'wil' en wil 'hebben'. Of anderen nog gaan luisteren hoeft de mens niet te interesseren. Het gaan van de weg, zoals Jezus die predikte is een eenzame weg. Dat is de tweedrachtigheid zoals Jezus

De mens meent over het algemeen dat het bestaande waar is. En plaatst zichzelf in hetgeen 'bestaat' zonder ooit na te denken over het bestaan an sich. En zonder na te denken over het vermogen om na te denken. Zo 'verdingt' de mens zichzelf als ding tussen de dingen. Immers in de filosofie van de meeste mensen bestaan er alleen maar dingen. Vroeg of laat loopt een mens daar in vast en dan blijkt het denken ook geen uitkomst te bieden. Het denken gaat immers vnl over het denken in dingen. Het denken is dan ook niet de oplossing, maar het probleem. En je kunt een probleem niet oplo

I.m.o. is er niet eens sprake van een Vader-Zoon relatie. Het is juist de afwezigheid van een relatie. Anders dan kan het niet Een zijn. (Gelooft gij niet, dat Ik in den Vader ben, en de Vader in Mij is?) Chartreuse vergelijkt de seksuele gemeenschap als een weerspiegeling. Dat is terecht omdat de seksuele gemeenschap bij veel mensen bekend is en het Een zijn van de Vader en de Zoon is niet zo bekend. (Behalve dan uit de Bijbel) https://debezieling.nl/seks-als-wederzijdse-zelfschenking/ In een seksuele relatie kunnen de 2 partners elkaar wederzijds weg schenken. I

In de mystiek is het gebruikelijk om te spreken van minnaar en Beminde. De vergelijking met de seksuele liefde is daarom toegestaan mijn inziens, niet alleen katholieken maken die vergelijking. Katholieken dit ontzeggen wegens het seksueel misbruik in de kerk is onterecht. Een mens is onschuldig totdat het tegendeel is bewezen. Ook de vergelijking met 'dronkenschap' wordt wel gemaakt. Dat wil niet zeggen dat iemand alcoholist is, maar dat zo iemand dronken is van zijn liefde voor God. Mystiek vereist per definitie een geheel eigen taalgebruik welke buitenstaanders niet doorgr

De Zoon is de Vader als het inwonend aspect. Daarom zegt Jezus dat de Vader in Mij is en Ik in Hem. Als mens had Jezus dat nooit mogen zeggen, maar Jezus sprak als het Woord. Johannes 14: 10 bewijst dat: Gelooft gij niet, dat Ik in den Vader ben, en de Vader in Mij is? De woorden, die Ik tot ulieden spreek, spreek Ik van Mijzelven niet, maar de Vader, Die in Mij blijft, Dezelve doet de werken. Als we Jezus daadwerkelijk willen navolgen, dan doen we al onze werken niet uit ons eigen naam, maar uit de naam van de Vader. We rekenen onze werken onszelf niet toe. Dat is de vrijh

De stelling van DBI was: "We kunnen God niet doorgronden, dus het is voor een mens onmogelijk om zeker te weten dat hij bestaat." Mijn stelling was en is dat God niet tot het bestaande behoort. De zaken welke bestaan zijn in mijn denken afgezonderd van de andere zaken welke bestaan. Als ik bijvoorbeeld aan de dag denk, denk ik niet aan de nacht. (ook verschijnselen als dag en nacht zijn bestaande). Deze kennis kunnen we gebruiken om te begrijpen dat zaken complementair zijn aan elkaar in mijn/onze denkwereld. God echter is een uitzondering hier op. Zou ik God denken, dan mo

Het denken zelf is een begrenzing/bepaling. We kunnen iets alleen als iets bestaands en daarmee bepaald denken. Iets onbepaalds (God) is onmogelijk om te denken.

Maar wel een realiteit welke niet gedacht kan worden.

Je verzet handig de doelpalen. De kwestie was wat het begrip 'bestaan' inhoudt. Mijn antwoord daarop was "Het is het geschapene wat 'bestaat' in de tijd. " En om het vast te stellen is er een waarneming nodig. Maar een waarneming is niet noodzakelijk voor het 'bestaan' zelf. Het heelal zit vol met objecten die 'bestaan' en welke we nog niet hebben waargenomen. Jouw stelling was dat betreffende God "dus het is voor een mens onmogelijk om zeker te weten dat hij bestaat." Als we al niet kunnen begrijpen wat 'bestaan' betekent, dan hoeven we het over God niet eens meer te hebben

Het blijkt dat je het begrip 'waarneembaar' niet begrijpt. Een maan om Jupiter die we tot dusver niet hebben waargenomen, was daarom wel degelijk waarneembaar. De Galileïsche manen zijn niet ontstaan omdat Galileo ze waarnam. Ze waren er voor die tijd ook al.

Bestaan betekent 'er zijn', dat kan niet anders dan dat er een mogelijkheid moet zijn om dat 'er zijn' vast te stellen. Die mogelijkheid is waarneming. Zelfs getallen zijn een geestelijke waarneming. Zwaartekracht en andere natuurkundige verschijnselen zijn ook waarneembaar. God zelf valt buiten het waarneembare, Hij heeft immers alles wat waarneembaar en daarmee bestaat geschapen. Toch klopt jouw "B. We kunnen God niet doorgronden, dus het is voor een mens onmogelijk om zeker te weten dat hij bestaat." niet. De Bijbel geeft aan hoe we God -gedeeltelijk- kunnen doorgronden. Maar

Wat in deze draad is na te lezen is dat kerken de Waarheid claimen. Jezus zelf is die Waarheid, er is dus geen enkele organisatie of mens die de Waarheid welke Jezus is kan claimen. God is de Enige die jou of mij die Waarheid kan verlenen of mededelen. Daarnaast zegt Jezus niet dat hij die Waarheid heeft, maar dat hij die Waarheid is. Daaruit kunnen we afleiden dat die Waarheid waar Jezus het over heeft niet-bezittelijk is. Maar wel kenbaar.

De Bijbel zegt dat Jezus de Waarheid is. Geen enkele groepering heeft (bezittelijk) dus de Waarheid. Wie claimt de Waarheid te hebben is dus een spreker van onwaarheid. De Waarheid is kenbaar: Johannes 14:6-7 Inderdaad. Er is slechts één Kerk of gemeente: het Koninkrijk Gods. De rest is namaak.

God bestaat dan ook niet. Het is het geschapene wat 'bestaat' in de tijd. God is de Eeuwige en bestaat daarmee niet in de zin zoals wij dat bedoelen. Of iets of iemand bestaat heeft idd te maken met het waarnemen van iets of iemand. God is echter nog nooit waargenomen door iemand en daarmee dan ook niet-bestaand....

Ik denk dat ik me daar wel in kan vinden. Het kerkelijk dogma is dat God 3 personen is, en dat beperkt de ruimte waarbinnen God's Geest werkzaam kan zijn. God op zichzelf blijft een mysterie, maar binnen de mens kan er werkzaamheid plaats vinden. De mens moet daar zelf ruimte voor maken. Lees: geen overtuigingen aannemen welke op drijfzand berusten. Als er binnen een forumdeelnemer -onverschillig wie- alleen het discursieve denken en zintuigelijke waarneming is, dan kan ik hier vandaan zeggen dat God's Geest niet werkzaam is. Dat wat men nous noemt speelt zich ook af in de mense

Het is de Bijbel zelf die mystiek is. En over een andere realiteit gaat. Daar zit gelijk het probleem: dogma en mystiek verdragen elkaar niet. Paulus schrijft zelf (onder andere) in 1 Korintiërs 2:7 over het het verborgene (de wijsheid Gods, bestaande in verborgenheid). Jij ontkent graag het verborgene c.q. de mystiek. Dan kun je wel zeggen dat je de Bijbelse leer volgt, maar over welke leer hebben we het dan? Verder is je geesteshouding niet uitzonderlijk, veel gelovigen geloven vooral met het hoofd. Verder dienen we uiteraard niet alle kerkelijken over één kam te scheren. O

Je hebt niks met mystiek, Breuk. Dan rest er niks anders dan dogma te volgen. Dogma is niet mijn kopje thee. Als de kerk de verkeerde dogma's heeft bedacht, wat volg je dan eigenlijk?