Hopper

Het probleem hiermee is dat het Eeuwige Zijn geen gedachte is. En daarmee ondeelbaar. Dat wat de Eeuwige voortbrengt staat daarmee noodzakelijkerwijs af van de Eeuwige Zijn. Vandaar ook dat Jezus het heeft over 'thuis komen'. De verloren zoon. Het thuiskomen kan alleen plaats vinden in het ondeelbare.

Ik denk dat we Tertullianus kunnen beschouwen als de bedenker van de drie-eenheid. https://koinoniabijbelstudie.nl/de-vader-van-de-triniteitsleer-tertullianus/bijbelse-theologie/ Het probleem hierbij is dat Tertullianus iets bedenkt, maar dat het later dogma wordt. De (neo)platoonse invloed op het jonge christendom is nauwelijks te onderschatten. De triniteitsleer bevat ook een emanatie-karakter, welke we in de kerkelijke leer niet meer terugvinden. (Wegens dogma). Het 'probleem' wat speelde was de goddelijke natuur van Jezus. Wijze van bestaan is natuurlijk iets geheel

Van het katholieke geloof ja, het mist wel Bijbelse grondslag. Sedert Nicea volgt de kerk de Bijbel niet langer. Er is maar één God en geen 3 personen. Jezus zei het zelf al: Ik en de Vader zijn een. God heeft geen tijdelijke of ruimtelijke beperking. God is Geest en daar is geen ruimte om daarnaast nog iets anders te zijn. Geest zijn is tevens alleen zijn. Je ontkent hier het 'enig' zijn van God, hetgeen suggereert dat er nog ergens een God is. Je verlaat daarmee het monotheïsme. En gaat daarmee in tegen het "Jullie mogen geen andere goden hebben dan Mij alleen. " uit

https://debezieling.nl/gods-woord-is-stilte-2/ 'Gods Woord is stilte'. Stilte lijkt te verwijzen naar iets dat afwezig is. "Maar ten diepste is stilte aanwezigheid. Aanwezigheid van niet-iets", zegt Marga Haas. En: "die stilte is er gewoon – als dragende ondergrond onder mijn bestaan. Die is nooit afwezig; ík ben degene die niet dáár aanwezig is." God sprak zijn Woord en zijn Woord kreeg vorm in Jezus Christus. De stilte die het Woord van God is, kreeg vorm in de stilte die Christus is. En die stilte, dat Woord, Licht, Christus – het is het liefdewoord van God aan de mens. Een

Suïcide is de geestelijke macht van de negatie, het niet-zijn. Wat zijn (existeren in deze wereld) voor betekenis heeft, dat weten we allemaal wel. Wat niet-existeren voor betekenis heeft weten weinigen. De absurditeit van het leven is haar eindigheid. Op welke wijze kunnen we in ernst onze eigen eindigheid onder ogen zien? En daarmee onze eigen oorspronkelijkheid gewaar worden?

https://www.eutonie-in-antwerpen.com/uploads/5/3/2/1/53215505/eindwerk2.pdf We kunnen de dingen die ons omringen ook loslaten. Dat opent óók een nieuwe dimensie in het ZIJN. Zelden zo duidelijk omschreven als in deze quote. Zelfverloochening kan niet anders dan een verlies van het bewustzijn van het zelf. (Als idee). Je wint dus niets, je verliest juist iets. Wat dan? Jezelf.

Net zoals empathie slechts een flauwe schaduw is in de menselijke verbeelding, zijn psychose-ervaringen een flauwe schaduw in de menselijke psyche. Als je de persoonlijke vorm van naastenliefde kent, dan ken je ook de grondslag waarop God zich geeft aan de mens. Daadwerkelijke naastenliefde kan niet anders dan schenkend van aard zijn. God als de Ene kan ook alleen maar schenken. Immers, van wie zou God iets willen? Hij heeft alles al als het Al-omvattende. Naastenliefde heeft als bijkomstigheid dat het een 'samenzijn' teweeg brengt, een samen zijn in dezelfde beleving als 'de a

Ik denk niet dat dat van God kwam. De mensen waar je het over hebt kunnen hun eigen gevoelsleven niet begrijpen en hanteren. Als medemens kun je helpen dragen (zie de eerdere opmerkingen) , maar qua gevoelsleven dient ieder mens toch op enig moment op eigen benen te staan. Sommige mensen lukt dat niet.

De mens kan niet weten waar zijn verantwoordelijkheden liggen, terug kijkende lagen ze op plaatsen die ik nooit had kunnen bedenken. Daarom ben ik ook vrij van verwachtingen, die komen nooit uit. Daarom ben ik ook vrij van hoop, het loopt toch altijd anders dan je denkt. Weten wat ik niet weet is mijn dierbaarste niet-bezit. Alleen dat houdt mij in tegenwoordigheid. En vrij van schulden.

De hele dag op een forum zitten lijkt me ook niet de werken die de geestelijke mens typeren. Concreter ga ik het niet maken, Breuk.

Ik denk dat de tegenstelling tussen vlees en Geest niet specifiek uit de koker van Augustinus komt, maar dat het m.n. Paulus was die er veel aan refereerde. Mogelijk heeft Augustinus hier verder op gewerkt. Ik denk niet dat Paulus het vleselijke zozeer veroordeelde, maar dat zijn brieven er van getuigen dat er meer is dan een vleselijk bestaan. Dat geeft Gal 2:20 feitelijk weer. Christus kan een geestelijke betekenis hebben. Dus ja, over de Geest of de eigen geest kunnen we het hebben. I.m.o. is het onvergankelijke synoniem aan de geest en kan het vlees (het lichaam) het onvergan

Geen van beiden, het is een leerweg die de mens kan gaan. Het is niet zo dat ik ooit eerst een routekaart heb bedacht.

Ik zie het hart als een werkplaats. Gevoelens die zelf-gerelateerd zijn kunnen plaats maken voor een diepere afstemming. De gevoeligheid des hart. Zo lees ik de tempelreiniging ook. Het hart van veel mensen is een rovershol waar geldwisselaren hun bezigheden hebben. Laat Jezus het hart maar ledigen van die flauwekul. Dan kan God ook gemakkelijker ingang vinden. Met een bedachte God heb ik nu eenmaal niks op.

Ben je het dan met me eens dat wat we empathie noemen eigenlijk een soort van egoïsme is? Je hebt het dan met iemand te doen omdat je je kunt voorstellen dat het jou overkomt.

Ik denk dat we momenteel naast elkaar aan het praten zijn. In een persoonlijke vorm van naastenliefde is er niet zo zeer aandacht voor de Ander. Maar verbind ik me wezenlijk met de Ander. De intenties van de Ander worden waargenomen zoals ze daadwerkelijk zijn, waarmee het verschilt van empathie wat middels het eigen voorstellingsvermogen werkt.

Ik heb niet over een beloning gesproken. Daadwerkelijk meeleven en meevoelen met de Ander is niet altijd een aangename zaak.

Waar de zelfzucht en het zelfbeeld is verdwenen is een 'verstaan' met de Ander mogelijk buiten het denken om. Door daadwerkelijk meeleven en meevoelen kom ik tot een persoonlijke vorm van naastenliefde. Enerzijds met hen welke het Koninkrijk Gods verstaan, anderzijds met hen die het minder hebben getroffen.

Ik sta er ambivalent in. Enerzijds ben ik een existentie - denker, waar ik dus de verantwoordelijkheid bij mijzelf zoek. Anderzijds had ik de Ander nodig om Mijzelf te vinden. Uiteindelijk bleek de Ander een andere Mij.

Ja. Daar lopen we tegen een lastige kwestie aan, wie de wereld ten kwader trouw is, die zal het zichzelf ook zijn. Gerechtigheid.

Ik weet het. Levinas is te hoog gegrepen.

Volgens mij is Paulus de auteur. Jezus heeft niks geschreven. Natuurmensen vliegen elkaar per definitie in de haren, niks nieuws onder de zon. Over de uitleg van welk gedeelte dan ook is al eeuwenlang gekissebis.

Romeinen 8:1 Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen, die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar den Geest. ------------------------------------------- Hoe ver zijn jullie in het naar de Geest wandelen? Het is toch wel een serieuze zaak, in vers 8 lees ik: "En die in het vlees zijn, kunnen God niet behagen." Dus om God te behagen en 'in Christus Jezus' te zijn, dient er wel een bepaalde -geestelijke- omwenteling te zijn.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Bronvermelding

Misschien denken we ook maar dat we in de wereld zijn.

Dat moet toch in kleermakerszit? Daarom doe ik het ook nooit. Mijn botten zijn daarvoor te oud. Had ik geweten dat het ook op een stoel gedaan mag worden, had ik het kunnen overwegen. Of nog beter: liggend in mijn bed.