Tomega

Mooi gezien: een koninklijk gebod is een heel groot gebod of grondwet; net zoals het oeroude koninklijke gebod dat de man de baas is over de vrouw Esther 1:19--22

Vieringen en omgang met de geboden kunnen altijd en overal verschillen. Zelfs de leer kan totaal gaan afwijken. Maar de wet en de Schrift blijven steeds gelijk. De eerste christenen waren steeds gedeeltelijk Joden. En niet één van de Joden verloochent zijn afkomst, als hij net heeft geleerd dat de Messias werkelikheid geworden is. Er was dus al een sabbatviering En dat gaf dus al een probleem vanaf het begin. Want de Joodse sabbat met al die regeltjes brengt geen vervulling van de wet. De vervulling moet uit het hart komen en in het hart zijn. Dat Paulus dus optreedt tegen Joden hee

Paulus jubelt. En jij krijgt de koude rillingen van Paulus' jubel. Dat begrijp ik niet goed. Waar merk jij bij mij of bij Paulus een zodanige zucht of gebukt gaan onder de zondelast, dat daardoor bij jou de koude rillingen over de rug kunnen lopen? Wat is de relevantie of Paulus een groot of een klein zondaar was? Wat is de relevantie of Paulus gebukt gaat onder de lasten? Misschien moeten we een stapje terug: Situatie: Luther gaat gebukt. Inzicht: alles is genade. Realiteit: de afstand is te groot, tenzij in Christus. Maakt dat de wet teveel, of te onwen

Ik begrijp het wel. De wet heeft een geestelijke betekenis gekregen. En dat geldt ook voor de sabbat. Dat je niet mag doodslaan heeft als geestelijke betekenis dat je iemand zelfs geen letsel mag wensen. De sabbat houden heeft als geestelijke betekenis dat ook God een feitelijke tijdsbestek van een dag heeft aangehouden om te rusten en dat God er een feestdag van maakte, en aan de mens heeft gezegd: wat ik doe dat doen jullie ook. Die feestdag dan koppelen aan het vergeefs gestorven zijn van Christus, is buitengewoon bijzonder. Stel dat Koningsdag niet meer verplicht is, want Rutte zegt

De Rust die wij hebben en de rust die wij genieten, is een geestelijke rust dat onze zonden en onze ellende en elk lijden door ons vlees op deze aarde, ons niet tot smaad en schande en tot last is, maar tot heerlijkheid der heerlijkheden, waarvan Paulus uitjubelt: ik prijs de ellende en ik dank God voor het lijden, want daarmee heeft God mij toegekend in zijn genade dat ik zijn werktuig en dienstknecht mag zijn. Dat is de Rust in Christus. Dat is deelgenoot zijn in de belofte. Maar met die rust is de laatste rustplaats niet aangeduid, en de laatste rust niet ingevoerd. het sabbatsgebo

Was het volk in Israël onder Salomo, in rust?

Lees! Die rust wordt besproken, onderweg, halverwege op de weg ernaar toe. In de woestijn. En vandaag, inderdaad. De Belofte van de rust. Dat is onderweg ernaartoe.

Van ons? Waar blijft jouw respect? Je begint demonisch van aard te reageren. Strijd te zoeken. Dat vind ik griezelige unheimische praat. Ik zeg 'jullie' duizendjarig rijk, om daarmee een afstand te scheppen en een grens, zodat er geen misverstand ontstaat dat we het daar niet over hebben en ik daar ondertussen niet in wordt getrokken of toe gerekend. En daar was aanleiding voor omdat iets eruit dragend is voor jullie norm over de sabbat. Jij maakt er dan geleid door emotie, niet geremd of bijgestuurd door iets anders, iets raars van. Maar nu ook even in jouw eigen taal, omgeke

Hebreeën 4:1-2 Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; - Belofte van in de rust ingaan. Is die rust ingegeaan? Nee; duidelijk niet. Het is immers een belofte. - Kan iemand achterblijven die al in de rust is? Dat is een rare vraag, want we hadden het niet over de rust, maar over de belofte van in te gaan. Dus gaat het hier om de rust waarvan wij nu alleen de belofte hebben, in Christus. Dat is een belofte net als de belofte

Oké, de joden in het beoofde land waren dus nog niet de rust van het beloofde land ingegaan en leefden zelfs onder Salomo nog niet onder de rust die God hen had beloofd? Was dat dan een nepbelofte van God? Waren de profetiën nep-vervuld? Of is het zo, dat er nog een andere rust is dan de rust in Christus? dat duizendjarige rijk van jullie, is dat dan na de rust in een nieuwe werkperiode? Begrijp je dat ik je vraag graag wil terugspiegelen naar jou om jezelf ook te bevragen wat de bijbel ons leert over de rust? Welkom bij de calvinisten. Luther had precies hetzelfde proble

Zou God de mens iets willen hebben vertellen, met al dat gedoe van die regels denk je? Wat?

Gij zult niet begeren wat niet gegeven is om te begeren, maar volg Christus en doe de wil van God. Mattheüs 10:34 Meent niet, dat Ik gekomen ben, om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Dat is: Meent niet dat Ik gekomen ben om rust te brengen; Ik ben niet gekomen om de rust te brengen, maar strijd+wedren+smal pad+kleine deur. Ja, dat is dus een leerpunt. 1. Geeft niets, maar benoem dan wel dat je inderdaad één van de tien geboden hebt geschrapt verklaard. 2. Of zijn inderdaad de andere negen geboden ook geschrapt? Wat zeg j

Is de vloek van die wet dat het een vervloekte wet is?

Bedankt voor je verhaal. Het verklaart dat je bij een wat "evangelische" omgang met dingen, toch geregeld heel principiële lijnen ('eigenwijs') legt. Waarom overtreed je dan één van de tien geboden, terwijl je daarin de rust kunt vinden dat je doet wat God vraagt?

Waarom zou je een visie op een sombolische duiding en een visie op een wettige duiding tegen elkaar uitspelen? Waarom zou je willen mensen in de praktijk, die jou aanspreken, of anderzijds je afzetten tegen mensen die naleefbaarheid belemmeren? Heeft God dan niet een hulp en een norm ingesteld, om in die wirwar te ontdekken wat de Wil is van de Heer, en wat een geestelijke manier van omgaan is met de realiteit? Zou God Zijn kinderen laten aanmodderen? Nee; het aanmodderen is er wel, maar dat is omdat de kinderen eigen wegen gaan. Concreet: 1. Het duizendjarig rijk is nog nie

Gaan wij Gods vrede of Gods rust al in door of bij de waterdoop? En hoe zit het dan daarna heengaan en doen wat God vraagt? Hoeft dat niet meer, of doe je dat automatisch, omdat je nu de Rust hebt? Volgens mij is de doop een teken en een zegel, dat je deelgenoot van Christus rust bent geworden, maar om er in te kunnen blijven moet je elke dag je leven afsterven, en je nieuwe opstandingsleven aanhangen en een strijd aangaan, totdat de dag komt dat Christus de Rust zal herstellen, die je nu nog niet volmaakt hebt. Rust, is bevrijd van je noeste arbeid. Rust, is verlost zijn van de zonde. Jouw vl

1. Om de Wil van de Vader te doen; 2. Nergens; maar wel voor hen gespecificeerd (de wet is om de overtreding openbaarder te maken, en de norm heiliger; 3. De uiterlijke vormen die leren hoe de innerlijke norm doorwerkt in alles. Ceremonieel is om te laten zien. Moreel is als voeding van binnenuit. 4. Bij de sabbat loopt dat (3.) door elkaar heen omdat de Sabbat een uiterlijke norm geeft: een hele dag bestemmen tot eer van Gods Rust. Er is een onderscheid tussen de ceremoniële wetten en de morele wetten (10 geboden). Jezus maakt er geen onderscheidt in en gebruikte ze alletwee

Jouw koninkrijk, jouw goden. Onthoud: Een god verklaart zichzelf nooit god. Een god heerst niet over geesten. Dat is tegen de natuur om niet te beheersen, maar om in de heerlijkheid (liefde recht waarheid) te zijn dat iedereen alles doet, omdat het voor iedereen goed en wenselijk is. Ook de Schepper verklaart zichzelf niet God te zijn, maar zoekt de zielen die Hem verkiezen hun God te zijn. Maar ik moet nu gaan, een reflecterend hesje kopen, want je ziet me niet zitten.

zeg het.

Het gelukkige van dode goden is, dat je ze alles kunt 'laten doen', terwijl zijzelf niet boos worden en ook niets tegen jou zullen ondernemen. Het ongelukkige van levende goden is dat ze niet doen wat jij wilt, Maar jou net zo lang belasten tot jij aandacht krijgt, voor dat wat iets in jou belangrijk maakte in jouw leven. Terwijl jij ondertussen categorisch de weg gaat 1. van emotie en diepe geraaktheid, 2. over een onderwerp dat absoluut emotieloos is. Zo is het toch?

1: 2: De kracht van de eenvoudige herhaling, is dat zelfs de meest eenvoudige gaat doorkrijgen dat het de herhaling zelf is die ertoe doet. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te ontladen, zonder zelf opgeladen te worden. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te belasten, zonder zelf belast te worden. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te benoemen, dat de methodologie overheerst. Maar; stel dat je vanaf post één al bezig bent om met proefballonnetjes een forumonderzoek te doen, naar empathie of trollbestendigheid of zelfbeeldv

Tja; de logica van de speculogische wetenschap, gebiedt dat ik dan precies evenveel schrik als jij... Tenzij je zo snel zou zijn als Lucky Luke, maar met die assumptie tart ik de wetenschappelijke speculogie..

Je houdt mij een lachspiegel voor, waarin ik alleen een vervormd beeld van jou zie. Als je het erover hebben wilt, moet je inhoudelijk worden. Anders graag je excuses voor je uitspatting en je woorden intrekken.

Als je jezelf verliest, heb je ook een ander niet.

Het is jouw inbreng waaraan jij plaats en ruimte geeft in jouw eigen omgeving. Dat kan helemaal niet. Niet wat je zegt. Niet bij een weldenkend mens. Die berg bestaat wel, maar ergens anders dan je denkt. Want als de vingerknip voorbij is heb je geen aanspraken meer op die inkomens waar die schulden aan gekoppeld zijn. Dus heb je daadwerkelijk iets vernietigd, wat waarde heeft. De waarde van een schuld is de belofte van iemand om zijn inkomen van de toekomst in te leveren. Als je even nadenkt zul je beseffen dat het tegenovergestelde wèl waar is: de schulden worden zó belangrijk dat er