violist

Was dat maar waar, dan zag de wereld er stukken beter uit. Ik blijf daarom toch een beetje bang dat jij jouw woorden in Gods mond legt.

Ik vind het wel grappig te lezen dat wij mensen precies weten wanneer God het prettig vindt een offer van ons te krijgen en wanneer Hij er niet van gediend is. Alhoewel dat ergens niet zo vreemd is, we gaan gewoon ons zelf na en wat is er mooier dan in een God te geloven die net zo denkt als wij.

Daar komt niets uit.

Wdg(Gelooft.com), je suggereert hier net als in je topic over een godsbewijs dat je meer weet dan je los laat. Voor jou misschien interessant, vage opmerkingen zijn hier echter inhoudsloos. Heb je niets van je topic over je Godsbewijs geleerd? Daar ging je goed af met je reclame voor je site. Zoek eens een keer op wat er onder "bewijs" verstaan moet worden voordat je verder gaat met je verbazende conclusies.

Als jij klederdracht en vergeving van zonden op éen lijn stelt heb je een punt.

Dat zeg jij, maar God zei daar niets over terwijl Hij wel tot in detail alles over de kleding en rituelen van de priesters bekend maakte. Het lijkt wel of de kerk alles beter weet dan God zelf. Als het offeren ook maar iets met Jezus te maken zou hebben gehad had God dat echt wel gezegd. Waarom heeft Hij die uitleg verzwegen denk je?

Ik neem aan dat ze aan het geaccepteerde offer van Habel een andere betekenis geven dan Antilope schetste. Maar welke? Aanvulling. Al gevonden, zij noemen het een verschil in intentie, net wat ik schreef. Christenen zien in elk offer een afspiegeling van het lam Gods in, alsof men bewijzen nodig heeft dat het christendom de enige ware religie is. In het OT heeft God heel wat keren tot de mensen gesproken maar altijd over rituelen en aardse zaken en nooit echt duidelijk iets gezegd over de opoffering van zijn Zoon en zijn eis tot bloed willen zien. Slechts een enkele keer door een profeet i

dubbel

Ik ken die gedachtegang en heb daar dus mijn bedenkingen bij. Een landbouwprodukt was niet goed genoeg, een veeteeltprodukt wel. Het ging God niet om de offergave, Hij wilde bloed zien om te kunnen vergeven, met name onschuldig bloed, voor minder deed Hij het niet. De grootste hersenkronkel door de eeuwen heen, eerst bloed zien vloeien, dan pas vergeven. Primitiever kan haast niet. Heidenen dachten niet veel anders, zij verwondden zichzelf om de goden gunstig te stemmen. De Azteken konden er helemaal wat van, dan zijn de christenen met een God die slechts éen Zoon geofferd wilde hebben no

Kaïn en Habel waren de eerste mensen in de bijbelverhalen die offerden. Waarom ze dat deden heb ik nooit begrepen. Hun ouders waren door God uit het paradijs weggejaagd, de bewakers stonden volgens sommigen nog steeds bij het hek en zij moesten voor de kost hard werken. Hun inkomsten hadden ze dus aan zichzelf te danken, God deed eigenlijk niets meer voor hen. Vreemd dat ze Hem dan toch gingen offeren. Ik zou gevraagd hebben naar het paradijs terug te mogen keren wegens goed gedrag of zo en anders moven. Of Adam heeft wijselijk verzwegen dat zij vroeger in het paradijs hadden gewoond en er d

Ik zei niet dat er geen plagen waren, ik zei alleen dat die ten onrechte aan een God toegeschreven werden. Net zo als de zondvloed en andere natuurverschijnselen. Jij blijft het opnemen voor de werkwijze van jouw God, niet alleen inzake mensenoffers maar ook hier bij de plagen van Egypte. Maar zeg nu zelf, wat heeft God met die plagen per saldo bereikt? - In elk Egyptisch gezin rouw om een dood kind. - De Farao met zijn leger verdronken. - Weinig indruk achter gelaten bij de Egyptenaren, geen bekering als Hij dat soms hoopte. Had jij ook niets anders kunnen bedenken om de Joden te laten v

Een mooi betoog waar ik het helemaal mee eens ben, de Farao viel veel te verwijten. Waar ik echter over viel was dat God alle eerstgeborene liet sterven om hem op de knieën te krijgen en daar hoor ik je niet over. God had de Farao persoonlijk behoren te straffen zoals wij ook doen en geen onschuldige kinderen. Een goede en rechtvaardige God doet zoiets niet en we mogen daarom vaststellen dat de plagen van Egypte niets met een werkelijk bestaande God te maken hadden, zoals alle bijbelverhalen.

dubbel

Dat is precies zoals de mens redeneert, maar in feite doet de mens precies dat wat hij God verwijt.... Is dat verwijt dan niet terecht? Ik mis in het OT dat God zelden het goede voorbeeld geeft. Als kind vond ik het al onbegrijpelijk dat God duifjes en kleine lammetjes liet doden en verbranden enkel voor zijn eigen plezier, om de lekkere braadlucht, een "lieflijke geur des Heeren". En als er gestraft moest worden, volgens mijn latere inzichten een menselijk verzinsel maar dat terzijde, strafte Hij doorgaans ook de onschuldigen. Het begon al in het paradijs, in plaats van alleen Eva te stra

Of om alles overboord te gooien.

Ik begrijp dat je het voor jouw God opneemt, lang geleden deed ik dat ook, soms tegen beter weten in. Nu durf ik mijn eigen gedachten over Hem te laten gaan en daardoor heb ik een heel ander beeld van Hem gekregen. Niet met de bedoeling om Hem in een kwaad daglicht te stellen zoals jij zegt maar ik kan er gewoon niet meer omheen dat de God in het OT niet deugde, slechts een fantasie was van primitieve stammen. Jij neemt het op voor de onschuldige Gibeonieten die door Saul en de zijnen waren vervolgd. Ik neem het op voor de onschuldige Israëlieten die door de hongersnood van God zijn omgekomen

Als ik zeg dat ik de ezel van mijn buurman heb horen spreken zal niemand mij serieus nemen. Als mijn verhaal opgeschreven wordt en men gelooft het over 500 jaar (bv omdat ik het voorbeeld ben van iemand die op latere leeftijd tot geloof is gekomen), dan gelooft men toch slechts mijn fantasie? Niet dat dat erg is maar maar de tijd maakt een verhaal echt niet betrouwbaarder, eerder het tegenovergestelde. En wat nu niet waar is kan over 1000 jaar ook niet waar zijn, ook al zou men er dan graag in willen geloven. We moeten wel onderscheid blijven maken tussen wat waar is gebeurd en wat we beter

Inderdaad, niet de mijne.

Stop, je hebt het nu over koning David, een berekenend man. Het gaat hier echter om God, die de veroorzaker van de hongersnood was en het accepteerde dat er 7 mannen opgehangen werden. Of ze schuldig of onschuldige waren interesseerde hem totaal niet, David mocht ze aanwijzen en je weet wie hij ontzag, en niet omdat die onschuldig was. Er was trouwens helemaal geen sprake van een rechtspraak, dan had de koning van Gibeon wel om alle schuldigen gevraagd. David moest moest zeven zonen uitleveren en dat deed hij, de laffaard.

Dus oog om oog en tand om tand was het motto van God. En daar sta jij zo te horen nog steeds achter. Als God echt gerechtigheid wilde had Hij Saul en zijn zonen gelijk gedood. Nog beter was het geweest als Hij hen in een visioen zoals Paulus dat kreeg tegengehouden had. Deze hele geschiedenis geeft volgens mij weer dat het om een puur menselijk verhaal gaat waar een eventuele God geheel buiten stond, een bijgeloof. Wie meent deze God met zijn mensenoffers te moeten verdedigen moet eens goed bij zichzelf te rade gaan.

Over Gods wreedheden heenlezen en er slechts de wonderlijke redding van éen persoon uitlichten en dan zeggen alles binnen de context lezen? Waar het hier om gaat is dat God de hongersnood pas beëindigde nadat er 7 onschuldige mannen waren opgehangen. Ik begrijp echt niet hoe jij dat kan verdedigen. Moet ik nu gaan denken dat een gelovige zijn verstand verliest als zijn God in het geding is?

Probeer dat de christenen maar wijs te maken, die leren de God uit de bijbel wel kennen maar zetten bij het lezen eerst een gekleurde bril op. "Ongelovigen lezen de bijbel verkeerd"

Ik lichtte er slechts éen verhaal uit. Ik vergat trouwens nog te vermelden dat christenen bij dit soort verhalen ook zeggen dat je zo niet met de bijbel om moet gaan. Maar zeg eens, hoe kijk jij er tegenaan dat God pas was bevredigd nadat er 7 onschuldige mannen waren opgehangen?

Dat klinkt nogal aanmatigend. Hoe durf jij te beweren dat een ongelovige geestelijk dood is? Hoe weet jij dat een ongelovige in het hiernamaals zonder God ongelukkiger zal zijn dan jij met God? Je zegt "Iemand die gelooft dat de dood het einde is, krijgt denk ik waarin hij gelooft: dat dood ook echt dood is" Als dat zo is, waarom zou een ongelovige dan bang voor een oordeel moeten zijn? Dood is dan dood en of een gelovige wel door zal leven is nog nooit aangetoond, het is slechts een geloof maar scherm dan niet met een Godsoordeel over ongelovigen.

Ik kende dat verhaal niet, nu wel, en ik heb nu nog minder respect voor de God uit de bijbel dan ik al had. - God had bevolen de Amorieten uit te roeien ten gunste van het Joodse volk, genocide. - De Joden waren echter minder moordlustig en lieten een deel van hen, de Gibeonieten in leven en beloofden hen vrede. - Koning Saul had hen echter, tegen de afspraken in, toch vervolgd. En nu komt het, God werd boos, Hij nam het voor de Gibeonieten op en veroorzaakte een hongersnood van maar liefst 3 jaar. God riep Saul dus niet ter verantwoording, nee Hij strafte de gehele bevolking na hem. Go