TTC

Kunnen we het even terug over het topic hebben?

Misschien is er wat voor te vinden om in simulaties die verschillende spelvormen afzonderlijk te beschouwen, in het andere geval lopen we misschien het risico dat ze eerder onbewust chaotisch gemengd worden waardoor het idee van een fluweelzachte paradigmashift niet meer dan een strikt theoretisch abstract wordt, eerder zonder gevoel.

Hoe Bachelard nu precies tot die epistemologische obstakels is gekomen, is me een groot vraagteken.

Bijzonder is dat wanneer over de legende van een metafoor enigszins wat verwarring en onenigheid ontstaat, dit niet per se afbreuk doet aan de waarachtigheid van de metafoor. In het verlengde blijft de metafoor echter wel in een wolk van vaagheid voortleven, net zoals de twisten daarover onopgehelderd.

Ja, het is mogelijk om een topic te openen waarin katalysatoren gedeeld worden, niets zegt dat er ook aandacht voor bestaat. Zo gezien wordt de kortste weg vooral een kronkelpad.

Het lijkt een beetje op het verschil tussen observatie en interpretatie, en we kunnen niet interpreteren wat niet geobserveerd wordt.

Het is nog even wachten op 5 november, dan start een nieuwe workshop.

Als we één ademteug van gemiddeld 5 triljard zuurstofatomen zouden willen tellen met een snelheid van één atoom per seconde, zou dat ongeveer 158.440 jaar in beslag nemen! Dit hypothetische scenario benadrukt de onvoorstelbare grootheden die in onze dagelijkse werkelijkheid aanwezig zijn, hoewel ze vaak aan ons zicht onttrokken blijven.

Ja, en als de lucht valt, zijn de mussen dood.

Schijnbaar ga je er nog steeds vanuit dat een non-lineaire katalysator verdwijnt in de mate dat je er steeds meer woorden aan toevoegt, bijzonder voor wie er aandacht voor heeft.

Je doet net of je zou niet weten wat een hamer is, of een zaag.

Afbeelding? Heb je dat heel de tijd gemist dan?

Als we op alles de puntjes op de i gaan zetten, zal die non-lineaire katalysator snel uit de aandacht verdwijnen.

Straks krijgen we weer miserie, omdat die bots altijd verschijnen.

Hoe hetzelfde beeld zoveel verschillende associaties en bijhorende interpretaties kan oproepen, is een waarachtig mysterie.

In filosofische termen kan de synthese gezien worden als een niveau van waarheid of inzicht waarin de polariteiten zich niet langer afzonderlijk manifesteren, maar als een coherente, geïntegreerde eenheid die zowel het ene als het andere omvat. De gedachte van Hegeliaanse dialectiek bijvoorbeeld stelt dat elke these (stelling) automatisch een antithese (tegengestelde) oproept, maar dat de ware beweging van het denken ligt in de synthese, die geen simpele verzoening is maar eerder een diepere waarheid die de tegenstelling overstijgt.

Niemand is zo dom om zich in niets te interesseren. Het lijkt alsof die bot zichzelf onderhoudt, een kwestie van algoritme wellicht.

Handig wellicht, maakt niet zoveel uit.

Ben je die andere ook dan?

Louter informatief, als een intermezzo verschenen op pagina 159, in een topic over het simpele in het complexe.

Bij een gemiddelde ademteug neem je ruim 5 triljard zuurstofatomen binnen, een bot ademt niet.

Alle variaties zijn mogelijk, het zegt strikt dynamisch bekeken niets over hoe op deze of gene variatie gereageerd wordt. Tegelijk zegt het ook dat er een complex kluwen kan ontstaan waardoor de synthese zelf buitenspel valt, inclusief allerhande opties die des levens misschien nooit tot onderwerp van diepgaander reflectie gemaakt worden.

Alle variaties liggen daarin besloten, zelfs de meest absurde.

Bij tijdloos kunnen we denken aan het beginsel, soms synthese genoemd, waarin zowel these als antithese besloten liggen.

We zien het hier elke dag gebeuren, tegelijk is het tijdloos.