TTC

De grafiek is wetenschappelijk correct als visualisatie van de beweging van S-sterren rond het superzware zwarte gat, maar het is wel een projectie in 2D van een 3D baan en geen foto van de werkelijke sterren.

In tegenstelling tot de aarde rond de zon of de zon rond Sagittarius A*, zijn de bewegingen van sterrenstelsels veel chaotischer. Er is niet één duidelijk middelpunt, maar wel zwaartekrachtknooppunten waar de verdeling van massa zwaarder is. Je kunt het vergelijken met een zwerm vogels, er is geen absolute kern waar iedereen keurig rondcirkelt, maar er zijn zwaartepunten die de richting bepalen.

Dat het in kleine dingen zit krijg je wellicht niet verkocht aan mensen die zich interesseren in de Virgosupercluster. Nog nooit van gehoord, deze bevat in totaal ongeveer 100 tot 200 clusters en groepen van sterrenstelsels en heeft een diameter van 110 miljoen lichtjaar. Help, we gingen het simpel houden, alledaags.

De ironie wil dat doorgedreven reducties tegelijk helderheid én vervreemding scheppen, redelijk dubbel is dat. Enerzijds helderheid omdat we met een enkel woord of code veel oproepen, anderzijds vervreemding omdat het levende en concrete verloren kan gaan in die abstractie.

Gezegden zoals bezin eer je begint en overkoepelende termen zoals connectionisme lijken een correlaat te vertonen, zelfs in die zin dat het ook toelaat om mensen te reduceren tot een afkorting. Het aantal variaties is echter amper nog te overzien, net zoals het willekeurige label OPS-FTHZ-15 evengoed zou kunnen behoren tot een assortiment binnen de kledingindustrie.

Uiteindelijk vind ik het panarchisme toch maar een, om niet te zeggen diffuus en verwarrend, dubieuze filosofie, en wellicht ook maar enkel mogelijk in simulatiemodellen waarin verbeeldingskracht een prominente rol vervult.

In haar boek laat Judith Wambacq opmerken dat we bij staafjes en kegeltjes niet per se onmiddellijk hoeven te denken aan statistiek, in het bijzonder dat we die staafjes en kegeltjes nooit effectief zien. Nee, dit is niet een zoveelste raadsel waarvan de relevantie compleet duister is, haar werk handelt over de vele manieren waarop we dezelfde wereld kunnen waarnemen.

In hoeverre nuchtere observaties tot ervaringskennis kunnen gerekend worden, is wellicht sterk afhankelijk van het onderwerp van observatie en de mate van invloed op de observator.

Bizar misschien, reverse engineering is eigenlijk de vraag hoe we tot vandaag gekomen zijn, met zoveel niches dat het quasi onmogelijk is om ze allemaal te onderzoeken.

Teennagels groeien gemiddeld ongeveer 1 millimeter per maand, wat een stuk trager is dan vingernagels.

Probeer je eindelijk eens wat rust te vinden, krijg je nog een discours over computationalisme versus connectionisme op je bord. Please, we zijn maar gewoon mensen, van vlees en bloed, met een hart en gevoelens, niet meer, niet minder.

Het verhaal van hoe Aristoteles’ werken bijna verloren gingen en later “herontdekt” werden, is bijna even spannend als een roman.

Het lijkt er sterk op dat concepten zoals de Gulden Regel telkens opnieuw ontdekt worden, los van tijd en plaats. Alsof het een idee is dat ergens 'boven het particuliere' zweeft en telkens wortel schiet wanneer mensen zoeken naar een gedeelde moraal.

Met regelmaat voel ik me een beetje bevangen wanneer natuurkundigen de wereld reduceren tot een puntmassalichaam. Daarenboven, als je dat niet te erg vindt, zou ik morgen nog graag m'n huur willen kunnen betalen.

In de periferie gaat het in alle rust en sereniteit verder, ontnomen het daglicht.

We zouden dan, zo gezien, Hoekveld en Arnheim kunnen combineren, waarin evenveel kunstvormen zich manifesteren dan er doorheen de tijd ontwikkeld zijn geweest. Dat is, zacht gezegd, voor de nietige ikjes die we tenslotte ook maar zijn, redelijk overweldigend. Langs de ene kant bevestigt het enigszins wel de overkoepelende generalisatie van Hoekveld en Arnheim, langs de andere kant lijkt het me quasi onmogelijk om al deze kunstvormen te onderscheiden, of ze correct te interpreteren volgens hoe de betekenaar dat vanuit zijn/haar perceptie bedoeld zou kunnen hebben. Not my cup of tea, het lijkt o

Horror vacui is een term die veel wordt gebruikt in de kunstgeschiedenis om de neiging van bepaalde kunstenaars of stijlen te beschrijven om elk deel van een canvas, muur of ander oppervlak te versieren met details en ornamenten.

Stoïcijns is afgeleid van de filosofische stroming van het stoïcisme, die benadrukt dat innerlijke rust en geluk bereikt kunnen worden door het accepteren van wat je niet kunt veranderen en je te richten op wat binnen jouw controle ligt. Dit kunnen we vergelijken met de cirkel van beïnvloeding zoals in laagdrempelige workshops vaak aan bod komt, bijna zeggend, niet eens zo gek bedacht, dat zorg- en hulpverleners stoïcijnen zijn.

Gisteren in de workshop hebben we het even kunnen hebben over wat reverse engineering precies betekent, met een bedachtzame kanttekening naargelang het toepassingsgebied. Ergo, een methodiek kan dan misschien wel onder dezelfde noemer geplaatst worden, het zegt bitter weinig over een aantal hypergevoeligheden die zich binnen dergelijke processen van detailontleding kunnen manifesteren.

Getallen zelf bestaan buiten de tijd. Ze hebben geen begin, geen einde, geen veroudering. De 'drie' van de Maya’s is dezelfde 'drie' als die van de Oude Grieken, en dezelfde 'drie' die morgen nog geldt. In die zin vervagen historische grenzen of chronologie wanneer je je in een wiskundig of symbolisch veld begeeft.

Ervaring leert dat het ijsbergmodel veel minder statisch is dan rudimentaire abstracties die op een A4'tje passen, opmerkelijk is echter dat een aantal daarvan wel als tijdloos kan gewaardeerd worden. Bedachtzaamheid lijkt binnen deze context geen achteloos advies, eenvoud kan zich immers ook ontpoppen als een doolhof, als een haast onontwarbaar complex waarin we als nietige ikjes makkelijk verdwalen en vastlopen kunnen. Kortom, dankbaarheid aan de vele zorg- en hulpverleners die ons hier met vallen en opstaan trachten doorheen te loodsen, bijtijds dermate hypergevoelig dat er nog amper woorde

Ervaring leert dat het ijsbergmodel veel minder statisch is dan abstracties die op een A4'tje passen, opmerkelijk is echter wel dat een aantal daarvan wel als tijdloos kunnen gewaardeerd worden.

Ergens onderweg in m'n enthousiast doorgedreven 5G-schema ben ik het spoor bijster geraakt. Misschien was ik gewoon te naïef, en gedoemd om te mislukken.

Geen idee of het ook enige betekenis heeft of wat je er precies allemaal mee kan, maar een gnomon blijkt niet meer dan een verticale staaf.

Hilarisch, eindeloos gaat het verder.