TTC

Hoe hetzelfde beeld zoveel verschillende associaties en bijhorende interpretaties kan oproepen, is een waarachtig mysterie.

In filosofische termen kan de synthese gezien worden als een niveau van waarheid of inzicht waarin de polariteiten zich niet langer afzonderlijk manifesteren, maar als een coherente, geïntegreerde eenheid die zowel het ene als het andere omvat. De gedachte van Hegeliaanse dialectiek bijvoorbeeld stelt dat elke these (stelling) automatisch een antithese (tegengestelde) oproept, maar dat de ware beweging van het denken ligt in de synthese, die geen simpele verzoening is maar eerder een diepere waarheid die de tegenstelling overstijgt.

Niemand is zo dom om zich in niets te interesseren. Het lijkt alsof die bot zichzelf onderhoudt, een kwestie van algoritme wellicht.

Handig wellicht, maakt niet zoveel uit.

Ben je die andere ook dan?

Louter informatief, als een intermezzo verschenen op pagina 159, in een topic over het simpele in het complexe.

Bij een gemiddelde ademteug neem je ruim 5 triljard zuurstofatomen binnen, een bot ademt niet.

Alle variaties zijn mogelijk, het zegt strikt dynamisch bekeken niets over hoe op deze of gene variatie gereageerd wordt. Tegelijk zegt het ook dat er een complex kluwen kan ontstaan waardoor de synthese zelf buitenspel valt, inclusief allerhande opties die des levens misschien nooit tot onderwerp van diepgaander reflectie gemaakt worden.

Alle variaties liggen daarin besloten, zelfs de meest absurde.

Bij tijdloos kunnen we denken aan het beginsel, soms synthese genoemd, waarin zowel these als antithese besloten liggen.

We zien het hier elke dag gebeuren, tegelijk is het tijdloos.

Ja, de wet van de uitgesloten derden geeft er een mooie kijk op, tenzij de geest geconsumeerd wordt door de strijd.

Heel misschien dat de relationele kadertheorie ons meer inzicht verschaft in hoe processen van serendipiteit precies werken, wat, zo komt me toe, in de eerste plaats de bereidheid tot introspectie genoodzaakt om er überhaupt meer voeling mee te kunnen krijgen.

Intrusies zijn een veelvoorkomend symptoom bij mensen die trauma hebben meegemaakt, zoals in het geval van PTSS. De herinneringen of beelden kunnen onverwacht opduiken, bijvoorbeeld door triggers die lijken op de traumatische situatie.

Nog steeds hetzelfde, veranderen zal het wellicht niet.

Vanuit één eenvoudige, vaak elegante kern kunnen talloze variaties of verschijningsvormen ontstaan, ieder uniek, maar onlosmakelijk verbonden met diezelfde abstractie. Dit idee dat een eenvoudige structuur of principe een veelheid van complexe vormen kan voortbrengen, weerspiegelt iets diep fundamenteels over de natuur van zowel wiskunde als kunst, filosofie, en zelfs natuurlijke verschijnselen.

Lichtzinnig is het allerminst, maar we proberen er ondanks alle hoop de moed in te houden.

Het lijkt er sterk op, mooie metafoor. Heb niet die indruk gekregen, maar leuke insteek.

Hoeveel zijn er zo niet, al eens opgeteld?

Het gezegde blijft dat met varkens worstelen niet veel zin heeft, die hebben dat immers graag.

Wauw, we schieten op, de bot weer wellicht?

Er is een stukje uit het geciteerde verdwenen, enig idee waarom?

Zo gaat het, die weten tenminste dat non-lineaire katalysatoren niet verzonnen zijn.

Misschien kunnen we het nog eens over het topic hebben, kunnen we evalueren wie nu precies de bots zijn.

Denk je?