TTC

Geen idee eigenlijk, heb enkel vernomen dat Trump verkozen is. Later onderzoek heeft deze theorie verder verfijnd;. Andere modellen, zoals die van Anne Treisman, stelden dat de filterfunctie niet absoluut is, maar dat sommige prikkels gedeeltelijk worden doorgelaten. Broadbent’s idee was echter een cruciale basis voor het begrip van selectieve aandacht en vormt nog steeds een referentiepunt in cognitief onderzoek naar hoe wij informatie selecteren en verwerken in complexe omgevingen.

De filtertheorie van selectieve aandacht is bedacht door Donald Broadbent in 1958. In de oorspronkelijk versie stelt deze theorie dat alle prikkels uit de omgeving parallel in een soort sensorisch buffer worden verwerkt.

Ja, daarom misschien dat simpele vragen buiten het aandachtsveld vallen, omwille van te alledaags.

Door een 'Fermiparadox' vraag te stellen, toetsen we vaak niet alleen ons begrip van het onderwerp, maar ook van onze eigen perspectieven en beperkingen. Het vormt een venster op het mysterie van onze waarnemingen, die bij nadere beschouwing bijna altijd openstaan voor interpretatie. En die onopgeloste vragen blijven een bron van zowel wetenschappelijke als filosofische reflectie, een bewijs van de diepte en complexiteit van ons bestaan.

In het land der paradoxen heerst nu eenmaal een andere logica, waarin de vruchtbare pogingen van gisteren vandaag alweer verstrikt raken in nieuwe tegenstrijdigheden. De vruchten die zich ontvouwen, tonen vaak enkel een glimp van het beoogde doel, of brengen verrassende uitkomsten voort die nauwelijks in lijn zijn met de oorspronkelijke intentie. Daar lijkt elk antwoord een nieuwe vraag te genereren, en elke doorbraak slechts een verdere verkenning van een eindeloze lus.

Er staat paradoxen, niet keuzeloosheid.

In het land der paradoxen hebben de probeerselen hun vruchten afgeworpen, maar het mocht niet baten.

Er zijn veel methoden, dat is het probleem niet.

Kunnen niet anders dan afwachten hoe die koude oorlog verder evolueert, zelfs wanneer middels simulatiemodellen heel andere dingen kunnen getoond worden. Ondertussen kunnen we nog wat mediteren of iets dergelijks, voor een goed gevoel.

Ja, de synthese is van onpersoonlijke origine, in simulaties vrij te gebruiken. Als er al interesse voor bestaat, twee verschillende dingen.

Ja, de synthese is onveranderlijk, dat weten we onderhand wel.

Ja, heeft zelfs voorzien in syntheses die we kunnen vergeten, of wegredeneren zonder te weten waar het over gaat.

Processen van inferentie en interferentie, meestal zegt het niets wanneer we daar geen interesse in tonen. Het zijn zeer precaire processen zoals psychologen ook wel weten, heel anders dan de nogal rigide systeemtaal en bijhorend discours, om niet te zeggen koude oorlog. Ja, met je eens, in alle rust en sereniteit kunnen we nog veel meer informatie vinden, als hoop met een kanttekening.

Ja, wellicht omdat het gewoon op internet staat, je bent nooit alleen.

Ja, wat principieel helder is raakt vaak verloren in het chaotische kluwen dat geenszins nog laat vermoeden dat die helderheid opgemerkt zal worden, en ook niet kan zonder de bereidheid tot introspectie in alle rust en sereniteit. Daarenboven, het systeem bestrijden is als kamikaze, zodat het idee van een eilandmodel ons de mogelijkheid biedt om met een propere lei te beginnen. Op deze manier krijgen we als het ware twee werelden of referentiekaders, met hiertussen een imaginaire brug die we innerlijk of geestelijk kunnen overbruggen. En dat heeft niets met dwingelandij te maken, noch met kwak

Niet echt, objectief is er de synthese die zich in praktijk laat opmerken als een samenspel tussen these en antithese, waardoor de synthese op een schijnbaar mysterieuze manier buitenspel valt. En ja, zoals je het zegt, in het verlengde, als eigen aan het spel, gaat het subject alle kanten op, nogal vaag en mistig door de vele percepties die hierdoor mogelijk worden, zij het zonder de synthese als beginsel te (h)erkennen. En binnen dit, laat ons eerlijk zijn, chaotische kluwen kunnen we een reeks paradoxen bespeuren die enig discours in milde overreding quasi onmogelijk maken, een kwestie van

In dit spanningsveld ontstaat iets vreemds, de objectieve wetmatigheid die inflatie nastreeft wordt een sociaal-cultureel dogma. Het evenwichtige principe dat zowel opbouw als afbouw omvat, raakt als een soort cultureel geheugen verloren. Deze eenzijdige gerichtheid betekent ook dat het potentieel voor veerkrachtige economische adaptatie verkleint, zodra de andere pool uit beeld is, verliezen we mogelijk het vermogen om ons organisch aan te passen. Zo krijgen de regels en conventies zelf de neiging de economie te sturen in plaats van dat ze als hulpmiddel voor adaptieve balans dienen.

Tenzij het gaat om non-lineaire katalysatoren, dan stroomt er niets meer?

Humor is belangrijk, sommige oefeningen wekken het vermoeden dat we in reïncarnatie moeten beginnen te geloven, je krijgt ze immers nooit af.

Het is zacht gezegd een heel gedoe met dat simpele in het complexe.

Precies, in het kader van Acceptance and Commitment Therapy (ACT) kan zelfs een eenvoudig symbool, zoals een stip op papier, een diepgaande en persoonlijke betekenis aannemen als het individu er een eigen associatie of ervaring aan koppelt. Het punt wordt dan een anker voor bepaalde emoties, herinneringen, of inzichten, en kan dienen als een persoonlijke reminder voor een waarde of doelstelling, bijvoorbeeld om in het moment te blijven, om keuzes te baseren op waarden, of om afstand te nemen van destructieve gedachten.

Ja, zo krijgen we een beter beeld op wat er met onderscheidingsvermogen bedoeld wordt, ondanks principieel simpel. Moest ik er überhaupt al iets van kunnen begrijpen, ik zou het nooit uitgelegd krijgen.

En dan hebben we het nog niet over een reeks dubieuze logica's die in systemen ingebakken zitten, met bijhorende wetmatigheden en spreektaal.

Vroeger dachten onderzoekers dat fysieke systemen die onvoorspelbaarheid vertoonden, alleen maar zo leken vanwege ofwel hun complexiteit, ofwel door de verscheidenheid van de factoren die veranderingen in die systemen teweegbrachten. Met de ontwikkeling van de systeemtheorie is men gaan beseffen dat dit niet waar is. Zelfs zeer simpele systemen waarin de onderdelen van het stelsel elkaar op niet-lineaire wijze beïnvloeden, kunnen het verschijnsel 'deterministische chaos' vertonen. Met de komst van de computer heeft men dit goed kunnen bestuderen.

Wees vooral voorzichtig wanneer je aan die gouden poort komt, die is dichtgemetseld.