TTC

Epigenetica kunnen we misschien nog het best zien als de laag bovenop het DNA die bepaalt welke stukken van dat DNA 'aan' of 'uit' staan. Het DNA zelf verandert niet, maar de regeling ervan wel.

Tenzij je denkt dat zowat alles kan en dat morgen terug mogelijk wordt, is pootje baden in de Panthalassische Oceaan een beetje achterhaald.

Maria Krabbe, een Nederlandse logopediste, was een van de eersten die het begrip beelddenken expliciet gebruikte in de Nederlandse context. Ze observeerde dat sommige kinderen en volwassenen informatie niet primair via taal ordenen, maar via beelden, patronen en ruimtelijke structuren.

Geen idee of dit conform is binnen het thema zoals in alle openheid gesuggereerd, maar heb er voor de leesbaarheid van het vervolg gemakshalve AUCTVTSOBV van gemaakt.

Als klant kan ik maar moeilijk in het hoofd van psychologen kruipen, dus ik zal wel nooit goed kunnen begrijpen wat ze met al die metaforen precies bedoelen. Ze komen me intuïtief toe als een soort van vreemde valuta, enigszins wel aanvoelend dat ze waarde hebben maar geen idee hoe ik ermee kan betalen, noch wat ik ervoor zou kunnen terugkrijgen.

Āyatana kan zowel verwijzen naar gewone ervaringen als naar de keten van processen die leiden tot gebondenheid, en naar ontwaakte ervaringen die gecentreerd zijn in onthechting en meditatieve vervulling.

Relativiteit is op een stilstaande trein zitten en denken dat je achteruit rijdt, omdat een andere trein vooruit rijdt. Dit om niet gezegd te hebben dat ervaringskennis een containerbegrip is.

Helend is de zachte verwoording, het zegt tegelijk dat we veel kunnen comprimeren in slechts enkele woorden. Of anders, er zijn verklarende beginselen waar we als nietige ikjes iets mee kunnen, maar ook op veel vlakken kloven toelaat, met in organische zin tal van neveneffecten. Onderliggend, als inherent aan het leven, waarvan in wezen niemand de bedenker is, is er een soort evolutionair imperatief dat naar harmonie streeft, van binnenuit in verschillende graden en expressies in de mate van, met vallen en opstaan, prutsend en proestend, knippen en plakken, wikken en wegen, verdieping en bewus

Niemand lost zijn relatieproblemen, financiële stress, eenzaamheid, rouw of burn-out op door te weten dat een foton 247 zeptoseconden nodig heeft om door een waterstofmolecuul te reizen. De afstand tussen deze kennis en alledaagse menselijke zorg is groot, en dat mag ook gezegd worden.

Zoals we nu weten, 247 zeptoseconden is sinds 16 oktober 2020 de kleinste eenheid van tijd ooit gemeten. Maar wat is dan de snelheid van dat wat gemeten werd?

Hier kan het weer verder, wellicht een kwestie van onderscheidingsvermogen.

Enigszins bizar is het fenomeen dat eenmaal wanneer je het ijsbergmodel ter harte neemt, je ook kan vergeten wie de bedenker was.

De efficiëntie van de crawl-grens is vooral belangrijk omdat het web zo'n grote hoeveelheid data bevat, die voortdurend verandert. Een idee dat zich in strikt intellectuele termen leent voor veel fantasierijke metaforen, de individuele beleving sterk afhankelijk van niche, context en maar al te vaak moeizame voortgang.

Eerlijk gezegd, van de Hurrieten en de Hettieten heb ik nog nooit gehoord.

An sich heeft dit pure abstract weinig om handen, het is ook niet meer dan een rigide representatie van iets dat zoveel herbergt dat we, hoe graag we dat misschien ook zouden willen, onmogelijk allemaal kunnen bevatten. Sterker, het is haast gekkenwerk om dit überhaupt te willen overwegen, bekeken vanuit de nietige ikjes die we zijn is het als een deur openen waarachter een tsunami verscholen zit, simpelweg overweldigend, tegelijk verbijsterend en wonderbaarlijk. En toch, aan de generaliserende representatie zelf verandert niets, dat blijft, gisteren, vandaag en morgen, een punt. In alle rust

Omdat de test voor polysemie het vage concept van verwantschap is, kan het moeilijk zijn om oordelen over polysemie te vellen.

Eeuwige recurrentie is een filosofisch concept dat stelt dat de tijd zichzelf in een oneindige lus herhaalt en dat precies dezelfde gebeurtenissen zich op precies dezelfde manier, keer op keer, tot in de eeuwigheid, zullen blijven herhalen.

Sommige projecten komen in een 'ontwikkelingshel' terecht omdat ze aanvankelijk met ambitieuze doelen zijn ontworpen, de moeilijkheid om die doelen te bereiken werd onderschat en pogingen om die doelen te bereiken herhaaldelijk zijn mislukt. De term wordt ook algemener gebruikt om elk project te beschrijven dat onverwachts is vastgelopen in de plannings- of ontwerpfase, de oorspronkelijk verwachte voltooiingsdatum niet heeft gehaald en onredelijk lang in die fasen blijft hangen.

Na datamining kan je nog altijd terecht bij zorg- en hulpverleners, zij leren je allerhande tips en trics om dergelijke processen aanzienlijk makkelijker te maken. Maar dan is het misschien al veel te laat, omdat je nog amper een mens bent, wat het resultaat ook is, quasi onherstelbaar het schroot.

Kurukullā is overigens niet te verwarren met Caligula, begrijpen zal ik het wel nooit.

Een valkuil die bij datamining op de loer ligt is de drogreden 'cum hoc ergo propter hoc'. Enfin, naar het schijnt, wat aan Jip en Janneketaal voorbij gaat, ergens gelezen.

Binnen het kader van herstelopdrachten wordt in sommige lectuur gesproken over een vijftal hindernissen, maar hoe deze correct gepositioneerd kunnen worden binnen haast onontwarbare informatiestromen die me niet zelden als verwarrend, conflictueus en zelfs dubbelzinnig toekomen, is me een raadsel. Kortom, fluweelzacht verwordt tot een quasi onmogelijkheid, net zoals de kracht van eenvoud en kleine dingen innerlijk misschien dan wel enige hoop mag opwekken, het op basis van redelijke gronden schrille contrast wekt ook twijfel, angst, onrust, zinloosheid en vereenzaming.

Veel vaker staat de elegantie van een abstract niet in verhouding tot het tumult dat er zich in manifesteert.

Als ze het de volgende keer weer over die tesseracten willen hebben, bibi ribbedebie.

Het SOP-model van Wagner is een mooi voorbeeld van hoe de psychologie en neurowetenschappen proberen om leerprocessen wiskundig te beschrijven. En tegelijk toont het, als je er met een meer beschouwende blik naar kijkt, hoe we als leken proberen de subtiele dynamiek van ervaringskennis te vangen in modellen.