TTC

Flow zoals beschreven door de Amerikaanse psycholoog Mihály Csíkszentmihályi is meestal iets waar je vrijwillig en met intrinsieke motivatie in terechtkomt, en waarbij je een zekere voldoening ervaart. In dat opzicht lijkt een wapenwedloop of een handelsoorlog daar niet direct bij te passen, die worden vaak gedreven door externe factoren zoals macht, angst of competitie.

Over welke abstractie heb je het hier precies?

Het belangrijkste verschil tussen inductief en deductief redeneren is dat je bij inductief redeneren een nieuwe theorie probeert te creëren, terwijl je bij deductief redeneren een bestaande theorie probeert te toetsen.

Soms denkend dat Escher met z'n kunstwerk wil zeggen dat er voor het zelf geen ontsnappen aan het leven, dat gezien de vele wegen, niches, interesses of invalshoeken bijtijds op een labyrint lijkt, mogelijk is.

Soms denkend dat Escher met z'n kunstwerk wil zeggen dat er voor het zelf geen ontsnappen aan het leven, dat gezien de vele wegen, niches, interesses of invalshoeken bijtijds op een labyrint lijkt, mogelijk is.

Dit, en nog een aantal boeken met voetnoten, om toch maar niet de indruk te wekken dat alles zomaar als hapklare brokjes te verteren is.

Als gewone sterveling heb ik geen idee hoeveel tools ggz-experten kunnen aanbieden in de hoop ons toch een beetje beter te kunnen voelen, ik weet alleen dat het aanbod rijkelijk is. Logischerwijs heeft het enkel betrekking op doelgroepen die er nood aan hebben, met in het verlengde dankbaarheid jegens zorg- en hulpverleners die misschien net dat accentje toevoegen om verder te kunnen.

Soms merk je dat wanneer we veel informatie, door een gestaag proces van filteren, steeds compacter maken, een en ander zomaar op een spreekwoordelijk bierviltje zou kunnen passen. Vanaf dan gaat het een leven leiden als een emergent verschijnsel, in deze zin vertaald als 'iets' dat er altijd wel is maar om veel begrijpelijke redenen niet onze aandacht geniet. Maar op de keper beschouwd, naargelang hoe het zoekende zelf hiermee omgaat of interpreteert, kunnen we niet zeggen dat het, in verschillende vormen, emergente verschijnsel er al niet was voorafgaand aan het filterproces dat we wellicht

Zelfs als het niet waarheidsgetrouw is in een strikt wetenschappelijke zin, kan het nog steeds een inspirerende of betekenisvolle compositie zijn. Kunst heeft tenslotte de vrijheid om te spelen met realiteit en perceptie, zonder noodzakelijkerwijs iets 'slecht' te bedoelen.

Het concept van een vaste hemelkoepel komt ook terug in andere oude wereldbeelden, zoals bij de Babyloniërs en Egyptenaren. In die tijd werd de hemel vaak voorgesteld als een stevige structuur die de wateren boven de aarde tegenhield, met openingen waardoor regen kon vallen. Maak geen godenbeelden, geen enkele afbeelding van iets dat in de hemel hierboven is, of van iets beneden op de aarde, of in het water onder de aarde. Kniel er niet voor neer en vereer ze niet, want Ik, de HEER, uw God, duld geen andere goden naast Mij." (Exodus 20:4-5).

Vroeger werd de term spiraalnevel gebruikt om sterrenstelsels zoals de Melkweg en Andromeda aan te duiden. Dit komt doordat astronomen vóór de 20e eeuw dachten dat deze objecten nevels waren binnen onze eigen Melkweg. Pas na Edwin Hubble's ontdekkingen in de jaren 1920 werd duidelijk dat deze nevels eigenlijk compleet aparte sterrenstelsels zijn, ver buiten de Melkweg. Sindsdien spreken we over spiraalstelsels in plaats van spiraalnevels.

In workshops komt het ijsbergmodel met schotsen en scheven, veel eleganter is een ruit.

Alles is afleidbaar van een stimulus die in het begin staat, zoals altijd zijn dergelijke dingen louter ter kennisgeving.

Eddington had ook een poëtische kant, hij filosofeerde graag over de aard van het universum en de relatie tussen wetenschap en bewustzijn. En ja, hij gebruikte mooie metaforen, zoals die van een atoomkern als een rijstkorrel in een voetbalstadion, om de schaal van dingen aanschouwelijk te maken.

Met de vraag of dat zo al was voor tijd en ruimte in het leven geroepen werd, frappant weliswaar.

Ja, en het Atlantis van Plato vinden we terug in simulaties in grote kwantumcomputers, aan opties geen schaarste.

Ik denk zelfs dat Sir Eddington het daar ook soms over had, wat anders dan hakbijlen pipet en pincet genoodzaakt.

De besluitvormingstheorie van Herbert Simon lijkt me nader beschouwd meer op een generalisatie die binnen elk evolutionair tijdsfragment kan geplaatst worden, in die zin strikt theoretisch of als synthese nooit onwaar.

Soms zit het plezier ook net in het mysterie, in het ongemak van het niet-weten, en dat is iets waar de ene persoon zich helemaal in kan vinden, terwijl een ander zich verloren voelt. Maar dat maakt het ook weer menselijk.

Als alternatief voor aanhoudende oorlogstaal, is er de hartverwarmende optie om je ernstig te verslikken in simplificaties.

Het is een soort creatieve interferentie, waarbij verschillende ideeën, begrippen en contexten overlappen en iets nieuws vormen. Voor sommigen lijkt het misschien absurd of onnavolgbaar, terwijl anderen net de schoonheid zien in die onverwachte combinaties. Het doet een beetje denken aan dadaïstische kunst of absurdistische literatuur, spelen met betekenissen zonder alles expliciet uit te leggen.

Redelijk absurd wordt het pas echt wanneer je iemand zou willen verwijten een rijstkorrel in het midden van een voetbalstadium niet op te merken.

Enigszins overprikkelend is wanneer we binnen het kader van herstel- en/of groeiopdrachten met uiterste precisie onze mandala's proberen af te werken, en er komt telkens een bericht tussen dat WOIII met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nakende is.

Aan sommige van die oefeningen kan je enthousiast beginnen, maar heel zeker zijn waar ze nu precies stoppen niet.

Als we het breder trekken, van botsende sterrenstelsels tot mindfulness, kunnen we het innerlijke kind misschien zien als een kern van ervaring, iets dat altijd aanwezig is, of we ons er nu bewust van zijn of niet. Misschien is het net zoals de Melkweg en Andromeda, altijd in beweging, beïnvloed door krachten om ons heen, maar uiteindelijk altijd deel van een groter, onvermijdelijk proces van verandering en samensmelting. Kortom, het scheppen van veiligheid en vertrouwen is daarom niet zomaar een melige modetrend dan wel misschien de noodzakelijke voorwaarde om dat innerlijke kind niet enkel t