TTC

Ja, zo zien we dat doorheen eeuwen these-antithese-synthese an sich onveranderlijk blijft, de variaties ontelbaar.

Generatie Alpha werd geïntroduceerd door de Australische onderzoeker Mark McCrindle. Na Generatie Z wilde hij een nieuwe generatie niet met een 'Z+1' benoemen, en dus keerde hij terug naar het Griekse alfabet, waarmee Alpha het begin van een nieuw cyclus symboliseert of suggereert. In die zin is het een soort herstart of nieuwe bladzijde na de voorgaande generaties.

Beetje als Douglas Adams misschien, na 7,5 miljoen jaar rekenen tot het getal 42 komen.

Staat in hetzelfde beeld, het is een continu gegeven doorheen de tijd.

Ja, het zijn twee verschillende dingen, de beschikbaarheid en de manier hoe ermee om te gaan.

Mooi verwoord, bizar is het fenomeen dat de synthese 'verdwijnt' binnen het dualistische these-antithese, maar nooit weg is.

Deus Ex is niet alleen een mijlpaal in het genre van actierollenspellen, het is ook een game die kunstmatige intelligentie thematisch én narratief diep integreert. Het spel, en zeker ook zijn latere vervolgen, behandelt AI echter niet als zomaar een gimmick, maar als een filosofische kernvraag over macht, controle en menselijke autonomie.

Het begrip tithenai verbindt zich niet alleen met taal en logica, maar ook met fundamentele bewegingen van het menselijk bewustzijn, in de zin van het neerzetten van betekenissen, kaders en begrippen. En het is juist in het stellen van iets dat ook ruimte ontstaat voor het bevragen, in negatieve zin het ondergraven, ervan.

Binnen het kader van dit topic these-antithese-synthese, a priori de synthese.

Dat is wel zo, zonder basiskennis raken we al snel betrokken in een nogal schemerachtig discours binnen complexe configuraties waarin, in hoevere het de interesse al zou kunnen genieten, een loopje genomen wordt met dat wat a priori gegeven is.

Ja, binnen dat raamwerk vinden we een wildgroei aan strekkingen en vakdisciplines, als een overweldigend kluwen.

Ja, het doet geen afbreuk aan het labyrint of het raamwerk, kan op verschillende manieren voorgesteld worden.

Ja, back to basics, haast kinderlijk zoals in dit topic ook helder is geworden, simpel.

Ja, wat simpel is verwordt al snel tot een schijnbaar onsamenhangend geheel, het simpele verdwijnt niet.

Een labyrint is te construeren vanuit de kern. Bij klassieke labyrinten is de kern opgebouwd uit een kruis met vier winkelhaken en vier stippen, het zaadpatroon.

De ontwikkeling van de lensplacode bij de mens vindt doorgaans plaats tussen de 13 en 14 dagen na de bevruchting. Het is derhalve maar hoe je het bekijken wil.

Het idee om te starten met een blanco ruitjesblad heeft wellicht dieper gelegen gronden, maar ik heb geen idee tot wat een dergelijke aanpak zou kunnen leiden.

Zachte of soft sciencefiction richt zich minder op het hoe en veel meer op het waarom en het wat dan. Het zijn de verhalen die de mens, de samenleving en haar structuren centraal stellen, vaak met een filosofische, sociologische of psychologische inslag. Niet de warp drive is het hoofdpunt, maar de morele keuzes die gemaakt worden aan boord.

Shit, voor de verandering toch eens een keertje goed gegokt, het is frappant.

Misschien dat we middels deze aanpak ook beter kunnen leren begrijpen waarom het invullen van mandala's in de eerste plaats vooral een subjectieve aangelegenheid betreft. Het valt binnen dit IP-complex immers onmogelijk te verwachten dat zelfs nog maar twee mensen tot exact dezelfde bevindingen zouden kunnen komen.

In 2008 werd Tato vervangen door Titi, beter is zeggen een naamsverandering.

Hoewel het aspect van ontleding ook bij fraseologische eenheden een zekere rol speelt, richt de fraseologie zich niet in de eerste plaats op de vorming en grammaticale functie van zinsdelen, maar veeleer op het semantische aspect, ofwel de bijbehorende betekenissen.

Van veel sprookjes weten we niet precies wanneer ze voor het eerst verteld werden. De oudste Europese sprookjes kennen we van Giambattista Basiles Lo cunto de li cunti overo lo trattenemiento de peccerille.

De zoektocht naar betekenis en het begrijpen van archetypen kan inderdaad zowel een gids als een labyrint zijn. Theorieën lijken helder en gestructureerd, maar zodra ze het echte leven raken, blijken ze vaak vloeibaarder en minder grijpbaar. Alsof het collectieve onbewuste zelf een levend organisme is, dat zich voortdurend herconfigureert in reactie op de tijdsgeest.

Een catachrese kan ook enkel en alleen voortkomen uit de overeenkomst in vorm tussen bepaalde woorden. Hierbij spelen verschijnselen als homonymie en paronymie een belangrijke rol. Het ene woord wordt in een bepaalde context verwisseld met het andere, dat er in een bepaalde vorm homoniem mee is of er als gevolg van paronymie sterk op lijkt.