TTC

Over de inhoud van gedichten valt weinig algemeens te zeggen. Een gedicht kan gevoelens, toestanden, gebeurtenissen, processen, ideeën, waarnemingen, taal enzovoorts oproepen, beschrijven, bevatten of bespreken.

Racen met vliegende auto's bestaat ook, in mensentaal zijn dat bemande drones zonder bommen.

Wat in vaktermen zichtlijn noemt lijkt sterk overeen te komen met wat psychologen binnen ACT-trajecten aan ons trachten duidelijk te maken, voor mezelf vaak echter nog veel te diffuus om dat ook zomaar te geloven.

Het gebruik van ambiguïteit, symboliek, ironie en andere stilistische elementen van de poëtische voordracht maken vaak een veelheid van interpretaties mogelijk. Op dezelfde wijze schept beeldspraak zoals metafoor, vergelijking en metonymie resonantie tussen anderszins ongelijksoortige beelden, een gelaagdheid van betekenissen waarbij niet eerder waargenomen connecties kunnen worden gevormd.

Een flarf is een gedicht waarin zoekresultaten van het internet zijn verwerkt.

In hoeverre herstelonderzoek ook kan leiden tot het in zekere mate in verschillende graden ondergraven van de homo ludens, blijft omwille van nu net een aantal hypergevoeligheden misschien veel vaker onderbelicht.

De overigens oprecht goedbedoelde suggestie om met drones voedselpaketten te droppen, is niet in goede aarde gevallen.

Er is geen waterdichte grens, maar er zijn duidelijke verschillen in vorm, intentie en werking tussen proza en poëzie.

Een mesostichon is een gedicht, waarin bepaalde letters die in het midden van elke lijn staan, van boven naar beneden gelezen een woord of een zin vormen. Als het de beginletters van elke lijn betreft spreekt men van een acrostichon, indien de laatste letters een telestichon.

Attrition bias is een systematische fout, participanten die uitvallen verschillen op specifieke manieren van degenen die het onderzoek afmaken. Zelfs als slechts een klein aantal participanten het onderzoek verlaat, kan er sprake zijn van attrition bias. Het gaat er finaal om of er een systematisch verschil is tussen degenen die blijven en degenen die afhaken.

Onmogelijke figuren zijn figuren, getekend of op een andere manier weergegeven in twee dimensies, die onmogelijk in drie dimensies kunnen bestaan. Typisch aan deze figuren is dat men nergens een detail kan aanwijzen dat fout is en toch kan de totaliteit in de echte wereld niet bestaan.

Retrospectieve onderzoeken zijn veel goedkoper en sneller, omdat de data al zijn verzameld en opgeslagen. In retrospectieve cohortstudies kan echter makkelijker selectiebias optreden, omdat de verzamelde informatie beperkt is tot gegevens die al bestaan.

Wellicht is het ook dat wat wetenschappers met scenariostudie bedoelen, het aantal vairanten quasi ontelbaar.

Stapelgedichten zijn korte gedichten die worden gemaakt door boeken op elkaar te stapelen. De titels op de ruggen vormen, van boven naar beneden gelezen, het gedicht.

Het onzijn bestaat uit drie terzinen met tot slot een distichon, om zodoende tot 11 regels te komen. Het rijmschema is een schakelrijm, en wel abc-bcd-cda-ee.

Zonder gronding lijkt het alle kanten op te kunnen gaan, met gronding idem dito.

Enigszins begrijpelijk dat een 160 een betrekkelijk nieuwe dichtvorm is, het is bedacht geweest door Sofie Cerutti.

Een dergelijke structuur vinden we terug in veel dichtvormen, het ene gedicht nog mooier dan het andere.

Klassiekers in een modern jasje blijven klassiekers, we kunnen slechts blijven hopen op een fluweelzachte kentering.

Staat allemaal met een haast ijzingwekkende accuratesse beschreven in relevant studiewerk, maar dat is nog iets anders dan besluitvormingsprocessen waarin vooral het pragmatische waarheidsconcept van toepassing is. Ergo, het doet geen afbreuk aan a priori gegeven bronkennis of kernwaarden, binnen niet-coöperatieve spelvormen behoort dialoog in milde overreding tot het quasi onmogelijke, helaas.

Vergelijk misschien met de satire van Adams, dat ging over een kwantumcomputer die 7,5 miljoen jaar nodig had om tot het antwoord op de vraag te komen.

Kunnen slechts blijven hopen op een fluweelzachte kentering, niet meer, niet minder.

En dat kadert allemaal binnen dezelfde universele stimulus die past op een bierviltje?

Een palinodie is een liedtekst of gedicht waarin een eerder gedane uitspraak wordt ingetrokken. Een kreeftdicht is een gedicht dat zowel van voor naar achteren als van achter naar voren kan worden gelezen. Bij dat achteruitlezen ontstaat, anders dan bij een palindroom, als het ware een nieuw gedicht.

Een ritornel is een van oorsprong Italiaanse dichtvorm die bestaat uit 16 regels, waarbij de eerste zes in omgekeerde volgorde terugkomen in de laatste zes, soms in iets gewijzigde vorm.