TTC

De ANT is een sociologische benadering die stelt dat sociale fenomenen niet alleen worden gevormd door menselijke actoren, maar ook door niet-menselijke actoren, zoals technologieën, objecten en systemen.

Maar nu heb je je statistieken, gelukkig maar.

Misschien is dat wel de kern, een voortdurend verschuivend evenwicht waarin we steeds denken een eindpunt te bereiken, om vervolgens te ontdekken dat het slechts een opstap was naar iets nieuws. Net zoals elke synthese uiteindelijk weer een these wordt, blijven we zoeken naar patronen, structuren en betekenissen, zonder ooit helemaal klaar te zijn. Dus ja, hoeveel syntheses zijn er van syntheses?

Dat zou het wel makkelijker maken, misschien kan je zelf ook zo een cryptomijn in het leven roepen.

Je kan je beter op een statistiek richten, dat zorgt voor afleiding.

Een troop is een stijlfiguur waarbij een bestaande uitdrukking op een min of meer oneigenlijke manier wordt gebruikt.

Bombast is een gekunstelde manier van spreken of schrijven, te herkennen aan veel 'grote woorden' terwijl het onderwerp alledaags is. Verder bevat het vaak overdrijvingen en complexe metaforen.

Ik denk dat die gulden middenweg vooral een parcours met hindernissen is, met ondoordringbare betonnen muren die met regelmaat van plaats verschuiven.

De schoonheid en finesse van een leerstuk als de tripartite ziel van Plato, ligt alweer begraven onder het puin.

Het bizarre van dat soort lichamen is dat we ze met het blote oog niet kunnen zien, we kunnen ze echter wel op papier zetten om ze met aandacht te beschouwen en er conclusies uit ventileren.

Het ging eigenlijk over iets totaal anders, maar los daarvan. Serendipiteit is dat magische moment waarop iets ineens op z’n plek valt, terwijl je er misschien niet eens bewust naar zocht. Alsof de wereld even een tipje van de sluier oplicht en laat zien wat er altijd al was, maar wat je eerder niet kon, of niet wilde zien.

Het verschil tussen iets dat we nog moeten uitvinden en iets dat altijd al onder onze neus lag maar simpelweg over het hoofd werd gezien, is enorm. Dat doet denken aan wat Kuhn zei over paradigmaverschuivingen, nieuwe inzichten zijn vaak niet zozeer echt nieuw, maar eerder een herordening van wat al bekend was, alleen bekeken vanuit een ander perspectief.

Niet enkel Bachelard heeft het daarover gehad, dat we als navigerende zelven kunnen betrokken raken in een transformatieproces waarin twijfel een stuwende kracht kan zijn om een en ander helder te maken.

Amper geloofwaardig, alsof er geen boek geschreven zou zijn, het is wat het is.

Ja, het is als van een parodie een nachtmerrie maken, en dan zeggen dat je niet weet waar het over gaat.

Dank je, zo wordt het makkelijker om beter te begrijpen waarom er geen rekening wordt gehouden met een aantal paradoxen die in het systeem verweven zitten. Top dus, de redelijke afleidbaarheid is niet zozeer een probleem, staat in het studiewerk van de geesteswetenschappen.

Misschien toch beter om ons een statistiek te presenteren, zo blijf je een beetje congruent aan jezelf.

Zo komen we misschien terug tot kunst. Gisteren bedacht ik me nog, wanneer we verschillende perspectieven in hetzelfde beeld verwerken, krijgen we kunstwerken die misschien wel ergens herkenning kunnen geven, maar zonder de bereidheid die verschillende perspectieven ook te leren kennen tegelijk ook onbevattelijk lijken. Kortom, binnen dergelijke processen is het vaak verwarring troef, dit geldt zeker wanneer deze processen een beetje uit de hand lopen zonder er, als in chaos en orde, structuur in te vinden. Wat eenvoud vermag, het zit in kleine dingen.

Het onderscheid tussen een eeuwig nu en een evolutionair nu kan hierdoor steeds scherper gesteld worden, als iets onveranderlijk binnen een realiteit in beweging. In die zin leveren zorg- en hulpverleners prachtig werk om ons hierbij te helpen, jammer genoeg veel vaker ook ondergewaardeerd zoals een overvloed aan studiewerk met een haast ijzingwekkende accuratesse in kaart weet te brengen. Echter, niet onbelangrijk, ondanks, op de keper beschouwd, redelijk simpel, is het ook geen materie voor aan de ontbijttafel, bedachtzaamheid lijkt aan de orde om niet nog meer misverstanden in het leven te

Een VR-bril zou bij mindfulness een extra dimensie kunnen toevoegen door een visuele en meeslepende ervaring te bieden die het makkelijker maakt om een aangename plek te visualiseren. Voor sommigen kan het zelfs een opstapje zijn om in hun eigen geest die innerlijke rust te vinden. Maar tegelijkertijd roept het een fundamentele vraag op. Als een kunstmatige ervaring dezelfde mentale en emotionele impact kan hebben als een 'echte' ervaring, wat betekent dat dan voor ons begrip van realiteit?

Veel vaker, en dat is ervaringskennis, zijn de subtiele raadgevingen van ggz-experten als zielsfluisteringen waar we als leken zonder opleiding wellicht nooit zomaar zouden toe gekomen zijn, dankbaarheid gepast.

De schade die een enkeling met pijl en boog kan aanrichten is betrekkelijk mild, met kwantumcomputers waarin misschien geheel onbewust daarvan anomalieën het wereldbeeld bepalen wordt dat een andere kwestie.

De parodie in kaart gebracht, de waardering en interpretatie nog een andere kwestie.

Kunnen ons ook de vraag stellen of luisteren naar de stilte niet hetzelfde is dan luisteren naar wat niet gezegd wordt.

Misschien dat we het idee van een toegangscontrolematrix wel kunnen koppelen aan het ijsbergmodel zoals gesuggereerd binnen de geesteswetenschappen, zij het sterk vereenvoudigd zodat gewone stervelingen zoals ik, jij en zij, er ook iets van kunnen begrijpen. De suggestie om te werken met een eilandmodel mag binnen deze context redelijkerwijs gezien worden als een poging om een variëteit aan irrelevanties niet als spelbrekers te laten fungeren, niet in de zin van uitsluiting zonder meer dan wel om in alle rust en sereniteit een aantal werkpunten te kunnen detecteren en accentueren.