TTC

Toegegeven, het is een beetje paradoxaal, op een trein kunnen we de wet van inertie ervaren, door er niets van te ervaren. En dat is ongeacht de richting waar die trein naartoe rijdt, het mag zelfs gewoon in cirkeltjes zijn.

Volgens C.G. Jung kan het onbewuste niet volledig worden geassimileerd, wat volgens hem ook de reden is waarom het individuatieproces een leven lang kan duren. Het individuatieproces lijkt bovendien niet voor alle mensen een noodzaak, zelfs niet eens een thema dat tot onderwerp van reflectie gemaakt wordt. Bijvoorbeeld dromen kunnen naar dit proces verwijzen, wat gekenmerkt wordt door een grote mate van introversie en een ontluikende of verhoogde interesse in het spirituele leven.

Misschien is het bij RFT niet zozeer kunst om er steeds meer referentiekaders aan toe te voegen, maar nu net op zoek te gaan naar diegene die we onderliggend als basis of grondslag legitiem kunnen waarderen. Of dat überhaupt ook mogelijk is en hoe hier op een vreedzame manier mee te leren omgaan, dat is een volgende kwestie.

Deductie is als een boek schrijven dat gaandeweg steeds minder woorden bevat.

Binnen de memetica worden die verschillende golven netjes onderscheiden, inclusief patroonsherkenning.

Denk dat we van geluk mogen spreken dat de aangeboden stimulus niet verandert, de variaties haast ontelbaar.

Het hoeft allemaal niet zo zwaarwichtig te zijn, zelfs mensen met een lichte vorm van spinale stenose kennen het Cassandra-syndroom.

Het voordeel van kunst is de vrijheid gelaagdheid te weerspiegelen op een manier zoals het zich ontvouwt op een gegeven moment in de tijd, zodat het voor de toeschouwer veel vaker ook een raadsel wordt om te ontcijferen wat de kunstenaar ermee bedoeld zou kunnen hebben.

Een MF-oefening is bijvoorbeeld een volledige halve dag besteden aan het willekeurig verzamelen van acroniemen, en ze dan analfabetisch rangschikken.

Kunsthistorisch kun je het kubisme zien als een soort intellectuele tegenbeweging op het expressieve, intuïtieve en kleurrijke fauvisme. Waar de fauvisten de nadruk legden op emotie, spontane penseelvoering en kleur als expressiemiddel, gingen de kubisten een heel andere richting uit.

Hoe het uiteindelijk is afgelopen met koningin Pasiphaë, kan ik zo direct niet terugvinden. De elementen van Foucault blijven van kracht, maar dat is slechts herhaling van wat reeds veel langer geweten is.

Ja, an sich is het wonderbaarlijk, en dat we daar niet meer aandacht voor hebben een andere kwestie.

Apart is de bedenking dat je voor sommige dingen beter traag van begrip kan zijn.

Als ik me de bedenking maak hoeveel niches er zijn waar ik geen kaas van gegeten heb, zal ik, in een poging om überhaupt een fractie te kunnen begrijpen van wat mensen onder elkaar delen, nog veel kaas mogen eten. Dit idee, zeker gezien de aanhoudende niet zelden conflicterende informatiestromen die me niet alleen overprikkelen maar ook overweldigen kunnen, ontmoedigt me, hypergevoelig.

Wat prof. dr. Marcel van der Assen benoemt, raakt eigenlijk aan een transparadoxale benadering. Dit is niet proberen om één van beide polen 'te winnen', maar de dynamiek tussen die polen onderzoeken. Dat is wezenlijk anders dan louter compromissen sluiten. Paradoxen hebben immers sterk de neiging om het denken te vernauwen tot 'of-of' categorieën, de sleutel is dan ‘en-en’ denken, of zelfs, gaandeweg dergelijke hersteltrajecten, het volledig herformuleren van de vraag zelf.

Met termen zoals mahāprajñāpāramitāśāstra kan zelfs ik me inbeelden dat verbindende communicatie aanzienlijk bemoeilijkt wordt, maar we kunnen niet ontkennen dat ze bestaan.

Net zoals een miniatuurmodel van een storm niet écht huizen wegvaagt, maar wél kan tonen hoe luchtstromen zich gedragen, functioneren perifere simulaties vaak als reflectiekamers of testvelden. Hun kracht ligt niet in onmiddellijke effecten, maar in het zichtbaar maken van mogelijke dynamieken zonder dat het systeem zelf volledig geraakt wordt.

Soms denkend dat tussen klant en therapeut communicatie pas mogelijk wordt wanneer we ook bereid zijn om aan een reeks aanbevolen opdrachten te voldoen, doch geen garantie op succes. Wat ervaring leert, het is allemaal makkelijk gezegd.

Sommige van die opdrachten zijn dermate eenvoudig dat je maar moeilijk kan bevatten hoe ze überhaupt innerlijk hoop kunnen opwekken. Althans, ik begrijp er eerlijk gezegd niets van, maar toch werkt het.

Het Taishō Tripiṭaka-project is een wetenschappelijke mijlpaal in de boeddhistische tekstgeschiedenis, vergelijkbaar met de rol die de Nestle-Aland-editie speelt voor het Nieuwe Testament in de westerse Bijbelwetenschap.

Het fenomeen soliton werd voor het eerst beschreven in 1834 door de Schot John Scott Russell, die op een kanaal een eenzame watergolf zag die kilometerslang dezelfde vorm en snelheid behield. Pas in de 20e eeuw werd dit formeel uitgewerkt in wiskundige termen en kreeg het de naam soliton.

Diophantus' Arithmetica is het vroegst bestaande werk dat rekenkundige problemen oplost met behulp van algebra. Diophantus heeft echter niet de algebra-methode uitgevonden, algebra werd mondeling beoefend en verspreid door beoefenaars, waarbij hij diverse technieken oppikte om rekenkundige problemen op te lossen.

Vernam gisteren dat zwermintelligentie ook kan vertaald worden naar zwemintelligentie, vooral van toepassing voor palingen.

In de filosofie is een aporie een filosofische puzzel of een schijnbaar onoplosbare impasse in een onderzoek, vaak ontstaan als gevolg van even plausibele maar inconsistente premissen, oftewel een paradox. Een aporie hoeft niet negatief te zijn, het kan immers ook een katalysator zijn.

Tittha Sutta bevat een beroemde parabel die zich wijd over de hele wereld heeft verspreid, ook naar andere culturen en opvattingen. Bizar genoeg, het handelt over een olifant waarvan we als nietige ikjes nooit het volledige beeld kunnen bevatten.