Robert Frans

Ik zelf heb er geen problemen mee om het christelijk geloof als het meest waar te zien en het Evangelie als de vervulling van alles wat goed en schoon is in deze wereld, maar tegelijkertijd de vele lichten van waarheid in andere levensbeschouwingen te erkennen en ze daarin te respecteren tot hoog te achten. Ik herken veel van Christus en zijn Offer in de vele verhalen, rituelen, ideeën en mystieke tradities buiten het christendom en kan me soms zelfs nog meer verwant voelen met een andere godsdienst dan met een andere christelijke kerk. Die moderne Amerikaanse megakerken spreken mij bijvoorbeeld veel minder aan dan het hindoeïsme of zelfs de islam, ondanks dat we het geloof meer gemeen hebben.
Je eigen godsdienst als het meest waar beschouwen hoeft dan ook helemaal geen kwestie van hoogmoed of arrogantie te zijn. Het kan je juist des te meer een gevoel van verantwoordelijkheid geven, van het besef dat hoe meer God jou geeft, hoe meer Hij van jou verwacht. Als je de spelregels kent, zal men je daar nu eenmaal strenger op arbiten. Mijn katholicisme gaat mij minder redden als ik er niet liefdevol naar leef, dan het boeddhisme van een boeddhist die in zijn doen en laten de facto dichter bij Christus leeft. Denk maar aan de Rekabieten in Jeremia 35: zij hielden zich strikt aan allerlei menselijke geboden, maar werden door God ervoor beloond, ten voorbeeld voor het aan God zelf ongehoorzame Israël. God heeft mij door genade alleen toegang verschaft tot die directe, smalle weg naar de hemel, maar ik moet die weg dan wel willen gáán.
Als christenen hebben we de Waarheid niet in pacht, of een monopolie erop. We hebben Hem in onze handen en harten gekregen als een kostbare schat, met de opdracht Hem zichtbaar te maken als een licht in de wereld. En God kan ons Hem net zo goed weer afnemen als wij niet naar Hem willen luisteren. De Waarheid is niet een hoogmoedig eigen gelijk, maar is een kapotgeslagen Man aan een kruis. Wie zich dat beseft, écht beseft, zal God vergeving vragen voor alle keren dat hij of zij misbruik van de Waarheid heeft gemaakt om enkel de eigen eer te redden en het eigen gelijk boven alles te stellen.

Ik zelf heb er geen problemen mee om het christelijk geloof als het meest waar te zien en het Evangelie als de vervulling van alles wat goed en schoon is in deze wereld, maar tegelijkertijd de vele lichten van waarheid in andere levensbeschouwingen te erkennen en ze daarin te respecteren tot hoog te achten. Ik herken veel van Christus en zijn Offer in de vele verhalen, rituelen, ideeën en mystieke tradities buiten het christendom en kan me soms zelfs nog meer verwant voelen met een andere godsdienst dan met een andere christelijke kerk. Die moderne Amerikaanse megakerken spreken mij bijvoorbeeld veel minder aan dan het hindoeïsme of zelfs de islam, ondanks dat we het geloof meer gemeen hebben.
Je eigen godsdienst als het meest waar beschouwen hoeft dan ook helemaal geen kwestie van hoogmoed of arrogantie te zijn. Het kan je juist des te meer een gevoel van verantwoordelijkheid geven, van het besef dat hoe meer God jou geeft, hoe meer Hij van jou verwacht. Als je de spelregels kent, zal men je daar nu eenmaal strenger op arbiten. Mijn katholicisme gaat mij minder redden als ik er niet liefdevol naar leef, dan het boeddhisme van een boeddhist die in zijn doen en laten de facto dichter bij Christus leeft. Denk maar aan de Rekabieten in Jeremia 35: zij hielden zich strikt aan allerlei menselijke geboden, maar werden door God ervoor beloond, ten voorbeeld voor het aan God zelf ongehoorzame Israël. God heeft mij door genade alleen toegang verschaft tot die directe, smalle weg naar de hemel, maar ik moet die weg dan wel willen gáán.
Als christenen hebben we de Waarheid niet in pacht, of een monopolie erop. We hebben Hem in onze handen en harten gekregen als een kostbare schat, met de opdracht Hem zichtbaar te maken als een licht in de wereld. En God kan ons Hem net zo goed weer afnemen als wij niet naar Hem willen luisteren. De Waarheid is niet een hoogmoedig eigen gelijk, maar is een kapotgeslagen Man aan een kruis. Wie zich dat beseft, écht beseft, zal God vergeving vragen voor alle keren dat hij of zij misbruik van de Waarheid heeft gemaakt om enkel de eigen eer te redden en het eigen gelijk boven alles te stellen.

Het is denk ik meer zo dat het niet iets is waarover je snel spreekt in het openbaar, omdat de persoonlijke ervaringen Gods iets intiems zijn en ook niet zonder meer te omschrijven. Het gaat verder en dieper dan vreugde en inspiratie alleen. Daarbij zijn we qua ervaring volstrekt afhankelijk van Gods voorzienigheid. Je kunt dit alles heel devoot doen, maar toch jarenlang totaal niets ervaren, of zelfs complete leegte en dorheid. Dat is dan net zo goed deel van Gods wil voor jou, als wanneer Hij je al heel snel allerlei mooie ervaringen zou geven. Meestal wisselen perioden van volheid en leegte elkaar af, net als de seizoenen, zodat je God in alle hoogten en diepten van het bestaan leert beminnen en navolgen.
Je verlangen moet uiteindelijk daarom uitgaan naar uitsluitend God zelf. En Hij gebruikt onder meer ervaringen, mooi of juist heel confronterend, om je op die weg te leiden. Maar zij vormen niet het doel an sich. Uiteindelijk valt dat allemaal weg en dan sta je met niets anders dan je naakte ziel voor Gods aangezicht. Houd je dan nog steeds van Hem en ben je dan nog steeds bereid alles aan Hem te geven, ook en juist de dingen waar je je identiteit en levensvreugde uit haalde? Zodat Hij het door dood en verrijzenis kan genezen en je ermee kan zegenen? Je wandel met God nu bepaalt in grote mate het antwoord op die vraag.

Ik luister zowel naar Genesis als naar Paulus. De Schrift geeft dus de ruimte om hierin je eigen keuzes te maken. Ook Jezus zelf, die wij als God erkennen, geeft aan dat er mensen zijn die zich onhuwbaar maken omwille van Gods rijk:
Niet iedereen kan dit begrijpen, maar alleen zij aan wie het gegeven is.  Er zijn onhuwbaren die zo uit de moederschoot zijn voortgekomen; en er zijn onhuwbaren die door de mensen zo gemaakt zijn; maar ook zijn er onhuwbaren die zichzelf onhuwbaar hebben gemaakt omwille van het Rijk der hemelen. Wie bij machte is dit te begrijpen, hij begrijpe het!
-Matteüs 19,12-13; WV75
Hij geeft dit als reactie op de apostelen, die geschrokken reageren op zijn strenge leer omtrent het huwelijk. Als zij Hem zeggen dat het dan beter is om niet te trouwen, geeft Hij dit als antwoord: inderdaad, niet iedereen is het gegeven dat te begrijpen en het huwelijk aan te gaan.
Paulus kijk op het huwelijk komt op ons nog weleens wat cynisch over, getekend door de verwachting dat Jezus nog tijdens zijn leven zou terugkeren. Hij adviseert zijn volgelingen om daarom geen radicale levenskeuzes meer te maken, maar zich op die komst voor te bereiden. Wie getrouwd is blijve getrouwd en wie niet getrouwd is, blijve niet getrouwd en wijdde zich geheel aan de Heer. Uiteindelijk bleef die snelle komst uit, zodat ook het christendom een leefwijze voor zegge de lange termijn ontwikkelde, waarin zowel het huwelijk als het celibaat hun eigen plaats hebben in Gods voorzienigheid.
Overigens is ongehuwd zijn niet per se hetzelfde als alleen zijn. Veel ongehuwden, geestelijken incluis, hebben mensen om zich heen en kloosterlingen leven zelf ook in een broederlijke of zusterlijke gemeenschap. Het volstrekt eenzame leven als kluizenaar is niet voor niets een hele speciale, exclusieve roeping, die je over het algemeen pas na tientallen jaren gemeenschappelijk leven in een klooster kunt ontvangen. Zonder die roeping helemaal alleen willen leven is over het algemeen inderdaad géén goed idee en kan leiden tot een verstikkende eenzaamheid. Een eenzaamheid die echter ook kan opduiken als je volop onder de mensen bent.

Ter aanvulling op wat @Willempie hierboven alreeds schreef: ik denk dat Hij bedoelt dat het celibataire leven voor veel mensen onbegrijpelijk overkomt, ook vandaag de dag. Het huwelijk of in elk geval het aanhouden van een seksueel actief leven wordt toch als een essentieel ideaal gezien, ook en vooral in onze verhalen. Natuurlijk werken de misbruikschandalen niet erg mee aan een (her)waardering van het celibaat, maar dergelijke misstanden en anderssoortige ellende kom je ook in het huwelijk tegen. We blijven zondaars, gebroken mensen, geneigd tot het kwaad. Toch blijft God ook mensen tot het ongehuwde leven roepen, al dan niet met een publieke gelofte bezegeld. Het huwelijk is natuurlijk ook heel belangrijk en niet voor niets een sacrament, maar het belangrijkste is de toewijding aan Christus en in het ongehuwde leven kan deze in het bijzonder worden beleefd.
En uiteraard kun je als gehuwde of als andersgeaarde het rijk Gods binnengaan. Gods redding komt voort uit zijn genade alleen en iedereen die daartoe bereid is kan zijn genade ontvangen. Het maakt daarbij niet uit of, hoe en waarin je zondigt, zolang je daar maar berouw over hebt en voornemens bent met Gods hulp de zonde te mijden en het kwaad te verzaken.

Ter aanvulling op wat @Willempie hierboven alreeds schreef: ik denk dat Hij bedoelt dat het celibataire leven voor veel mensen onbegrijpelijk overkomt, ook vandaag de dag. Het huwelijk of in elk geval het aanhouden van een seksueel actief leven wordt toch als een essentieel ideaal gezien, ook en vooral in onze verhalen. Natuurlijk werken de misbruikschandalen niet erg mee aan een (her)waardering van het celibaat, maar dergelijke misstanden en anderssoortige ellende kom je ook in het huwelijk tegen. We blijven zondaars, gebroken mensen, geneigd tot het kwaad. Toch blijft God ook mensen tot het ongehuwde leven roepen, al dan niet met een publieke gelofte bezegeld. Het huwelijk is natuurlijk ook heel belangrijk en niet voor niets een sacrament, maar het belangrijkste is de toewijding aan Christus en in het ongehuwde leven kan deze in het bijzonder worden beleefd.
En uiteraard kun je als gehuwde of als andersgeaarde het rijk Gods binnengaan. Gods redding komt voort uit zijn genade alleen en iedereen die daartoe bereid is kan zijn genade ontvangen. Het maakt daarbij niet uit of, hoe en waarin je zondigt, zolang je daar maar berouw over hebt en voornemens bent met Gods hulp de zonde te mijden en het kwaad te verzaken.

Jezus verklaart hier dat er, afgezien van de mensen die om verschillende redenen niet konden trouwen, vrijwillig ongehuwde mensen waren "omwille van het rijk der hemelen". Paulus bouwt hier verder op met zijn mening dat ongehuwden hun energie kunnen concentreren op het werk van God op een wijze die gehuwden met een gezin niet kunnen. Er waren dus mensen die afzagen van huwelijk, seks en gezin omdat ze zich ten volle aan God en zijn koninkrijk wilden toewijden. Dat is niet voor iedereen. Het is geen voorwaarde. Het is volkomen vrijwillig. Niet iedereen is hiertoe in staat. 
Dat Jezus hier impliceert dat niet iedereen in staat was dit te begrijpen heeft er mee te maken dat er in die tijd geen theologie of leer over seksualiteit bestond voor alleenstaanden. 

Ik luister zowel naar Genesis als naar Paulus. De Schrift geeft dus de ruimte om hierin je eigen keuzes te maken. Ook Jezus zelf, die wij als God erkennen, geeft aan dat er mensen zijn die zich onhuwbaar maken omwille van Gods rijk:
Niet iedereen kan dit begrijpen, maar alleen zij aan wie het gegeven is.  Er zijn onhuwbaren die zo uit de moederschoot zijn voortgekomen; en er zijn onhuwbaren die door de mensen zo gemaakt zijn; maar ook zijn er onhuwbaren die zichzelf onhuwbaar hebben gemaakt omwille van het Rijk der hemelen. Wie bij machte is dit te begrijpen, hij begrijpe het!
-Matteüs 19,12-13; WV75
Hij geeft dit als reactie op de apostelen, die geschrokken reageren op zijn strenge leer omtrent het huwelijk. Als zij Hem zeggen dat het dan beter is om niet te trouwen, geeft Hij dit als antwoord: inderdaad, niet iedereen is het gegeven dat te begrijpen en het huwelijk aan te gaan.
Paulus kijk op het huwelijk komt op ons nog weleens wat cynisch over, getekend door de verwachting dat Jezus nog tijdens zijn leven zou terugkeren. Hij adviseert zijn volgelingen om daarom geen radicale levenskeuzes meer te maken, maar zich op die komst voor te bereiden. Wie getrouwd is blijve getrouwd en wie niet getrouwd is, blijve niet getrouwd en wijdde zich geheel aan de Heer. Uiteindelijk bleef die snelle komst uit, zodat ook het christendom een leefwijze voor zegge de lange termijn ontwikkelde, waarin zowel het huwelijk als het celibaat hun eigen plaats hebben in Gods voorzienigheid.
Overigens is ongehuwd zijn niet per se hetzelfde als alleen zijn. Veel ongehuwden, geestelijken incluis, hebben mensen om zich heen en kloosterlingen leven zelf ook in een broederlijke of zusterlijke gemeenschap. Het volstrekt eenzame leven als kluizenaar is niet voor niets een hele speciale, exclusieve roeping, die je over het algemeen pas na tientallen jaren gemeenschappelijk leven in een klooster kunt ontvangen. Zonder die roeping helemaal alleen willen leven is over het algemeen inderdaad géén goed idee en kan leiden tot een verstikkende eenzaamheid. Een eenzaamheid die echter ook kan opduiken als je volop onder de mensen bent.

WIJ ZIJN ER OOK NOG...
Wist je dat er een Autistic Pride Day op 18 juni en een Neurodiversity Pride Day op 16 juni bestaat? Ik zelf kwam er ook pas enkele dagen geleden achter, terwijl ik nota bene al zo lang weet dat ik 'neurodivers' ben. Het is niet op het nieuws geweest, het stond naar mijn weten nergens groot in de kranten en werd ook zeker nergens live uitgezonden. Terwijl vanmiddag een zekere andere Pride-optocht wél live wordt uitgezonden, lhbt volop in de schijnwerpers staat en hier al het zoveelste topic over dit onderwerp is geopend en ongetwijfeld weer veel reacties met dezelfde (vruchteloze) argumenten over en weer zal krijgen. Nu wilde ik deze post aanvankelijk in dat topic plaatsen, maar vond een eigen topic uiteindelijk toch gepaster. Dus bij deze.
Ik gun de lhbt-ers van harte hun inmiddels 16 dagen feest en misschien ga ik ook wel televisiekijken naar hun optocht straks. Maar het is soms wel jammer dat veel andere minderheidsgroeperingen een beetje in de regenboogschaduw lijken te staan. Eenzamen, ouderen, daklozen, verslaafden, gehandicapten, mensen in armoede, ex-gedetinieerden, neurodiversen... Er is gelukkig al wel meer aandacht voor een aantal van deze groeperingen, maar ze zijn lang niet zo populair en mediageniek. Je trekt er geen volle zalen of kerken en genereert er geen ronkende Kamervragen of verkiezingsprogramma's mee.
Er zijn bijvoorbeeld heel veel landen, ook westerse landen, waar heel stigmatiserend en soms zelfs behoorlijk wreed met neurodiversen wordt omgegaan. Dus met autisten, depressievelingen, borderliners, mensen met psychoses, etc. Ze worden opgesloten in gestichten met (soms gewelddadige...) behandelmethoden die in de jaren vijftig al gedateerd waren, met de nek aangekeken, komen nauwelijks aan het werk, hebben te kampen met achterstellend overheidsbeleid, vervelende vooroordelen of onrealistische verwachtingen, noem maar op. Zelfs als je gewoon introvert bent, heb je al te maken met bijvoorbeeld docenten die vinden dat je niet zo stil zou moeten zijn in de klas; zag daar laatst deze indrukwekkende Amerikaanse rede door een introverte vrouw over.
Wil ik mij nu dan als slachtoffer neerzetten, ten koste van lhbt-ers? Nee zeker niet, ik geef mijn eigen minderheidsgroep hier enkel als voorbeeld. Met mij gaat het nu gelukkig redelijk goed; ik heb de tijd en ruimte om de dingen op de manier te doen die bij mij passen, in een grotendeels beschermde werkomgeving. En ben ook niet bijzonder 'pride' op mijn stoornis, integendeels soms zelfs. Maar ik heb lange tijd in een cliëntenraad gezeten en hoorde en ervaarde daar van alle kanten hoe moeizaam de strijd kan zijn om als individu of als groep zover te komen en echt geaccepteerd te worden zoals je bent, soms ook binnen de zorginstelling zelf (alle goede bedoelingen ten spijt). En hoe frustrerend het kan zijn dat daar zoveel minder maatschappelijke aandacht voor is. Omdat wij geen kleurrijke vlaggen, ronkende slogans en charismatische boegbeelden hebben. Net zoals al die andere minderheidsgroeperingen. Maar wij zijn er ook nog...
Hoe ga jij om met mensen uit minderheidsgroeperingen die minder in de schijnwerpers staan, maar wel bemoediging, hulp en steun nodig hebben? Hoe balanceer je je aandacht daartussen en welke (Bijbelse) normen en waarden vind je daarin het belangrijkst? Hoe voorkom je stigma's, (voor)oordelen en onrealistische verwachtingen bij jezelf en je naasten jegens anderen? En hoe gaat jouw kerk met de verschillende minderheidsgroeperingen om?

Je vergeet de mogelijkheid om 2 en 4 met elkaar te combineren. Veel christenen zullen namelijk wel in deze 'categorie 5' vallen: zij gehoorzamen in elk geval de belangrijkste geboden, zij bidden regelmatig en gaan naar de mis of de eredienst, doen veel goeds in hun omgeving en vertrouwen op Gods liefde en voorzienigheid. Ook zijn er kloosters die het monastieke gebedsleven combineren met praktische werkzaamheden in de samenleving, zoals onderwijs, verpleging of de missie.
Daarbij kun je van categorie 2 in elk geval niet zeggen dat zij uitsluitend gedreven wordt door haar persoonlijke wensen en gehechtheden, daar zij immers gehoorzaamt aan iets wat hoger is dan haarzelf. Dat is dus al een goede stap op weg naar een spirituele beleving, omdat deze altijd begint met gehoorzaamheid en zelfverloochening. In verreweg de meeste mystieke stromingen begint de leerweg dan ook met het eenvoudigweg gehoorzamen aan de leermeester en een aantal meestal ascetische geboden.
Je schrijft verderop dat het niet willen denken in hokjes typisch Nederlands zou zijn, in tegenstelling tot de Engelse culturen. Daarom ben ik wat dat betreft blij een Nederlander te zijn, hoewel het ook hier steeds meer binnensluipt. Door dat hokjesdenken krijg je alleen maar onnodige polarisatie, onbegrip en stigma's. Gelukkig mogen we ook hierin onze eigenheid behouden en hoeven we ook hierin niet alles te doen wat de Amerikanen doen. Je kunt misschien veel kennis opdoen over een bepaalde bevolkingsgroep, maar daarmee weet je nog niets over de eerstvolgende persoon die tot zo'n groep behoort.

In principe is de Bijbel geen politiek pamflet. De belangrijkste waarden voor een christen zijn de eerbiediging van het leven, de bescherming van het (klassieke) huwelijk en het gezin, de vrijheid van onderwijs en godsdienst, de intrinsieke waardigheid van de mens en het rentmeesterschap over de schepping. Deze waarden kunnen in allerlei politieke vormen worden gewaarborgd. Bij abortus kun je bijvoorbeeld allereerst inzetten op het verminderen van het aantal abortussen en niet zozeer op een algeheel verbod. En de bescherming van het huwelijk hoeft het vastleggen van alternatieve samenlevingsvormen in de wet niet per se in de weg te staan. De kunst is denk ik om als overheid zo veel mogelijk over te laten aan het individuele geweten en zo min mogelijk in te grijpen in de persoonlijke levenssfeer.

Het verhaal van Adam en Eva (hoewel later ontstaan) is de Joodse kijk op hun eigen ontstaan en bijzondere positie in deze wereld tussen de volken. Het is een mini-verhaal wat later breed in de TeNaCH wordt beschreven. 
En wat is dat verhaal van Israël: als bevrijde mensen in het gegeven (beloofde) land met de geboden (ook ontvangen) leven.
Deuteronomium 30:
19. Ik roep heden de hemel en de aarde tot getuigen tegen u: het leven en de dood heb ik u voorgehouden, de zegen en de vloek!
      Kies dan het leven, waarop u leeft, u en uw nageslacht,
20. door de Heer, uw God, lief te hebben, Zijn stem te gehoorzamen en u aan Hem vast te houden
      - want Hij is uw leven en de verlenging van uw dagen
      - om te blijven in het land dat de heer uw vader, Abraham, Izak en Jakob, gezworen heeft hun te geven.
Men weet echter dat het mislukt, omdat Israël wordt wegevoerd in ballingschap. Het verhaal van Adam en Eva is een voorafspiegeling van het verhaal van Israël. 
Het kwaad dat aan de duivel wordt toegeschreven is m.i. ook een literaire uiting om dat kwaad te beschrijven. Toch gaat het altijd over de relatie tussen God en de mens. De duivel krijgt een bijrol (het kwaad is er) maar lees je b.v. Openbaring, dan wordt dat kwaad aan Rome toegeschreven (in verhullende vorm). 

Uitsluitend door genade worden we gered en kunnen we met God verzoend worden. Hij zet altijd de eerste stap. Aan dat werk kunnen wij niets aan- of afdoen, behalve dan zijn genade wel of niet aanvaarden door bekering, doopsel en communie. Hoe wij vervolgens verder met Hem leven, bepaalt welke verdere schatten we in de hemel verzamelen. Die schatten worden ook wel verdiensten genoemd, maar ook zij komen voort uit Gods genade. Hij schenkt ons niet zijn gaven omdat wij daar recht op zouden hebben, maar omdat Hij van ons houdt, ons wil redden uit het kwaad en daartoe graag met ons zijn liefde en rijkdom deelt.

Nee, want gewoonlijk zou een verkeerd schrijven van mij een gewone, al dan niet felle correctie opleveren, geen forumbreed gespam. Als je mij hierin correct had willen spiegelen, dan had je teruggekaatst met enkele gelijkwaardige uitspraken over mijzelf. Dat had ik dan waarschijnlijk ook terecht gevonden.
Daarbij heb ik zelf nooit forumbreed iemand zo te kijk gezet, dus dat had ik ook niet kunnen oogsten. Ik heb wel vaker met een of meerdere users woorden gehad, maar dat bleef dan altijd gewoon in het betreffende topic zelf. En nogmaals: als je gewoon in je post naar die topics had gelinkt, dan was je punt net zo duidelijk geweest en zelfs overzichtelijker.

De vrij letterlijke Naardense vertaling doet lezen:
Het geschiedt als hij dat zegt
dat zomaar een vrouw uit de schare
haar stem verheft en tot hem zegt:
zalig de schoot die jou heeft gebaard
en de borsten waaraan jij hebt gezogen!
Maar hij zegt: jazeker,
zalig die het woord van God horen
en erover waken!
De gewone Statenvertaling doet lezen:
En het geschiedde, als Hij deze dingen sprak, dat een zekere vrouw, de stem verheffende uit de schare, tot Hem zeide: Zalig is de buik, die U gedragen heeft, en de borsten, die Gij hebt gezogen. Maar Hij zeide: Ja, zalig zijn degenen, die het Woord Gods horen, en hetzelve bewaren.
De NBG-vertaling uit 1951:
En het geschiedde, toen Hij deze dingen sprak, dat een vrouw uit de schare haar stem verhief en tot Hem zeide: Zalig de schoot, die U heeft gedragen, en de borsten, die Gij hebt gezogen. Maar Hij zeide: Zeker, zalig, die het woord Gods horen en het bewaren.
En de Willibrordvertaling vertaald dus ook op dergelijke wijze, maar is hier alreeds geciteerd. Kortom, het is volstrekt niet vreemd om in Jezus' antwoord een bevestiging en verrijking van de uitspraak van die vrouw te zien. Onder de verder bekende bijbelvertalingen zijn de door Ken geciteerde Herziene Statenvertaling, de King James-vertaling en de Nieuwe Wereldvertaling van de Jehovah's Getuigen de enige vertalingen die Jezus' uitspraak als een verwerping van de uitroep vertalen.

Het is niet of of, maar en en. Wij zijn in Christus, maar Christus is ook in ons. We worden immers opgedragen zijn vlees te eten en zijn bloed te drinken (vgl. Joh. 6), dus dan komt Christus wel degelijk werkelijk in ons, met heel zijn wezen, daar Christus immers altijd leeft. Het huwelijk wordt niet voor niets als voorafbeelding gezien van de liefde voor Christus en zijn Kerk, zijn Bruid: waar man en vrouw beiden één vlees vormen, zo worden Christus en zijn Kerk ook ten volle één, zodanig dat de Kerk ook zijn Lichaam is. De gelovige deelt hierin door het gebed, de sacramenten, in het bijzonder natuurlijk de eucharistie, en de naastenliefde.

Naar mijn weten hebben wij altijd prima, respectvol lopende discussies en gesprekken met elkaar. Dat we elkaar daarin soms verkeerd inschatten of elkaar niet altijd volmaakt recht doen, is een gegeven dat bij onze menselijkheid en bij de relatief beperkte communicatie op een forum hoort en waarover altijd te praten valt. Maar dan bespreken we dat gewoon met elkaar in het betreffende topic zelf, of desnoods via PM's, en dan komen we daar wel uit. Ik ben nooit te beroerd om misstappen toe te geven. Ook nu had je gewoon in dit topic naar jouw topics kunnen linken om je punt duidelijk te maken.
Maar in plaats daarvan kies je ervoor al je topics omhoog te bumpen, wat op het gemiddelde forum sowieso al niet gewaardeerd wordt, met uitsluitend een post om mij openlijk te kijk te zetten. Een kleine, gemakkelijk recht te zetten situatie tussen jou en mij blaas je zo op tot een forumbrede clash dat door de enige moderator die we hebben weer opgeruimd moet worden als hij het met mij eens is (uiteraard blijft het aan hem wat hij hiermee wil doen). Mijns inziens is dat volstrekt disproportioneel, doe je daarmee zowel mijzelf, jouzelf als het forumcontact tussen ons geen recht en bezorg je daarmee ook heel het forum last.

God eist niets. Dit was door alledrie de Personen van de Drie-ene God zo besloten, daar zij volmaakt één zijn, met dus ook volledige instemming van Jezus zelf. Hij nam geheel vrijwillig de menselijke natuur aan en stierf geheel vrijwillig voor ons.

Naar mijn weten hebben wij altijd prima, respectvol lopende discussies en gesprekken met elkaar. Dat we elkaar daarin soms verkeerd inschatten of elkaar niet altijd volmaakt recht doen, is een gegeven dat bij onze menselijkheid en bij de relatief beperkte communicatie op een forum hoort en waarover altijd te praten valt. Maar dan bespreken we dat gewoon met elkaar in het betreffende topic zelf, of desnoods via PM's, en dan komen we daar wel uit. Ik ben nooit te beroerd om misstappen toe te geven. Ook nu had je gewoon in dit topic naar jouw topics kunnen linken om je punt duidelijk te maken.
Maar in plaats daarvan kies je ervoor al je topics omhoog te bumpen, wat op het gemiddelde forum sowieso al niet gewaardeerd wordt, met uitsluitend een post om mij openlijk te kijk te zetten. Een kleine, gemakkelijk recht te zetten situatie tussen jou en mij blaas je zo op tot een forumbrede clash dat door de enige moderator die we hebben weer opgeruimd moet worden als hij het met mij eens is (uiteraard blijft het aan hem wat hij hiermee wil doen). Mijns inziens is dat volstrekt disproportioneel, doe je daarmee zowel mijzelf, jouzelf als het forumcontact tussen ons geen recht en bezorg je daarmee ook heel het forum last.

Naar mijn weten hebben wij altijd prima, respectvol lopende discussies en gesprekken met elkaar. Dat we elkaar daarin soms verkeerd inschatten of elkaar niet altijd volmaakt recht doen, is een gegeven dat bij onze menselijkheid en bij de relatief beperkte communicatie op een forum hoort en waarover altijd te praten valt. Maar dan bespreken we dat gewoon met elkaar in het betreffende topic zelf, of desnoods via PM's, en dan komen we daar wel uit. Ik ben nooit te beroerd om misstappen toe te geven. Ook nu had je gewoon in dit topic naar jouw topics kunnen linken om je punt duidelijk te maken.
Maar in plaats daarvan kies je ervoor al je topics omhoog te bumpen, wat op het gemiddelde forum sowieso al niet gewaardeerd wordt, met uitsluitend een post om mij openlijk te kijk te zetten. Een kleine, gemakkelijk recht te zetten situatie tussen jou en mij blaas je zo op tot een forumbrede clash dat door de enige moderator die we hebben weer opgeruimd moet worden als hij het met mij eens is (uiteraard blijft het aan hem wat hij hiermee wil doen). Mijns inziens is dat volstrekt disproportioneel, doe je daarmee zowel mijzelf, jouzelf als het forumcontact tussen ons geen recht en bezorg je daarmee ook heel het forum last.

De Romeinen gingen dan ook bepaald niet zachtmoedig te werk inderdaad. Maar doodgemarteld wórden en zachtmoedig blijven kan weer wél samengaan. Jezus was tot aan zijn laatste adem zachtmoedig en nederig van hart; Hij bad zelfs om vergeving voor degenen die Hem aan het kruis sloegen. En zo was God dat dus ook.

@Petra. Ik zie dat je op mijn post gereageerd hebt met getroll door het hele forum heen. Dat moet je zelf weten natuurlijk, maar voor mij is de discussie dan wel klaar. Er zijn andere manieren om hier aan te geven dat ik je geen recht heb gedaan, manieren waar ik ook gewoon prima voor opensta, en die weet jij ook. Ik vind het vervelend als ik iemand per ongeluk te weinig recht doe, ook als het jou betreft, maar dit is daarom nog niet nodig.

Die draagt inderdaad wel indirect bij aan kinderslavernij. Een slavernij die gewoon volstrekt vermijdbaar is, door alleen volwassen werknemers aan te nemen en die fatsoenlijk te betalen voor hun werk. Zo moeilijk is dat niet, maar je moet het wel wíllen. Nu zullen heus niet alle gebruikers van mobieltjes onder het oordeel vallen daarom, maar het is wel iets om bij stil te staan. We hebben geheel uit vrije wil als mensheid een wereld gecreëerd waarin het heel normaal is geworden dat allerlei luxe-artikelen (!) door kinderen en uitgebuite volwassenen worden gemaakt en zelfs hier en daar ronduit door (kind)slaven. Waarin maar weinig producten nog op echt rechtvaardige, duurzame wijze gemaakt zijn en we juist ons van die producten het meest afhankelijk maken voor onze leefwijzen. Maar ga er maar niet vanuit dat God daarin zomaar zal meegaan, dat Hij het allemaal wel goedkeurt omwille van ons comfort en onze gemoedsrust. Zijn wegen zijn niet onze wegen, ook als dat ons totaal niet zou uitkomen.
Bedenk wel dat als een product fijn goedkoop is, iemand anders de rest van de prijs betaald.

Vonden de slaven destijds ook bij hun volle verstand dat de slavenhandel een moment van welvaart en eer was? Gingen zij vol vreugde die schepen in en trokken zij vol goede moed hun dorpen uit, hun familie en vrienden verlatend, wetende dat zij zo bijdroegen aan de welvaart en glorie van een prachtig, rijk land? En wanneer zij op die schepen vrij massaal hun laatste adem uitbliezen, stierven zij dan met de troost dat hun dood in elk geval voor een goede zaak was en vonden zij het ook volkomen terecht dat de scheepslieden hun geld en energie aan belangrijkere zaken besteedden dan aan accomodaties voor de slaven aan boord? Vonden zij de brandmerken, het verliezen van hun naam, de zweepslagen, de verkrachtingen en het verdrinken van te zieke en te verzwakte slaven aan boord ook allemaal de moeite waard? Hoe zouden zij naar de God van hun meesters hebben gekeken?
Wanneer twee wolven en een geit democratisch gaan stemmen over wat er op het menu komt te staan, is het misschien toch geen gek idee om naar de minderheid te luisteren.

Als je problemen hebt met kritische vragen en opmerkingen, dan moet je inderdaad jouw leringen hier niet open en bloot tentoonstellen. Er is een reden waarom genootschappen als de vrijmetselarij dat expliciet níét doen en ook binnen hun loges discussies over religie en politiek meestal verbieden. Ze gaan er namelijk vanuit dat buitenstaanders esoterische leringen niet zullen begrijpen, tenzij door grondige studie en zelfreflectie die zijzelf vervolgens aanbieden.
Geïnteresseerden die aan de voorwaarden voldoen kunnen zich vaak melden (of moeten worden uitgenodigd, afhankelijk van hoe exclusief het genootschap is) bij een loge en middels een langdurige initiatie met vaak strenge geheimhoudingseden steeds ietsjes meer ingewijd worden in haar esoterische leringen. Maar daarbuiten houden zulke genootschappen het heel bewust bij algemene (bezinnende) teksten over hun intenties, en willen ze geen mensen bekeren.
Wat jij hier doet is dus precies het tegenovergestelde van wat elk esoterisch genootschap zou doen. Ook het negatief oordelen over christenen wat hier nog weleens gebeurd, is meestal niet in de lijn van zulke genootschappen, althans niet naar buiten toe.