Robert Frans

Waar schrijf ik dat dan? Ik schreef nu juist dat je de wet wél kan aanpassen...

Niet de liefde is een dooddoener, maar de opmerking dat het enkel om liefde zou gaan bij discussies over Gods wil, om zo eventuele geboden weg te kunnen wuiven en feitelijk te kunnen doen waar je zelf zin in hebt. Alsof Gods gebod en de liefde elkaar zouden uitsluiten en alsof mensen die hierover discussiëren meteen liefdeloos zouden zijn. Ik baseer mij niet enkel op de Schrift.

Beetje een dooddoener natuurlijk. Wat ik zou denken, is dat we niet mogen oordelen over de keuzes van anderen, maar dat God in zijn liefdevolle voorzienigheid wel het huwelijk heeft ingesteld op zijn voorwaarden, die andere vormen van liefde niet uit hoeft te sluiten, maar wel haar eigen(, sacramentele) functie in zijn heilsbestel heeft. En dat we liefdevol en zachtmoedig moeten omgaan met Gods geboden, maar ze niet zonder meer kunnen verzachten of afschaffen, omdat ze zijn wil en zijn ideaal voor ons omschrijven en ons dus zo een belofte meegeven. Ze laten ons zien zoals Hij ons geschapen h

Toch is het een interessante vraag voor christenen die de klassieke huwelijksvisie afwijzen, zoals aangehangen door katholieke, oosters-orthodoxe en klassiek-protestantse kerken. Dat we incest afkeuren, is omdat het daadwerkelijk heel ongezond is, vooral voor de kinderen die eruit voortkomen. Maar waarom zouden we volgens de moderne huwelijksvisie polygamie dan ook moeten afkeuren, als het met aller vrije instemming tussen volwassenen gebeurt? De wet zelf is natuurlijk geen argument, want de wet is immers de uitkomst van een maatschappelijke discussie, niet het beginpunt ervan. Pas ná d

Ik denk dat een dergelijk gevaar precies even groot is bij vrije gebeden. Ook die kunnen heel routinematig worden, of zelfs stoppen als de bidder stilvalt en deze stilte per ongeluk aanziet voor ongeschiktheid tot gebed. Het meest slechte gebed is echter mijns inziens een gebed dat niet gebeden is, of slechts uit pure huichelarij. Beter dagelijks een routinegebed dan uitsluitend af en toe een vurig gebed. Net zoals je beter elke dag een saaie maaltijd kan eten om in leven te blijven dan uitsluitend af en toe een feestelijke. Natuurlijk willen velen elke dag wel een feestelijke maaltijd, ma

Lopen hier nu niet twee topics door elkaar? Er is toch al een topic over de leer van de alverzoening?

Ligt er natuurlijk aan of God echt bestaat of niet. Als Hij echt bestaat en je houdt intens van Hem, dan is het logisch en heel gezond dat je zulke teksten voor Hem schrijft. Maar als Hij niet bestaat dan komt het schrijven van zulke teksten voor Hem ongeveer overeen met het je liefde verklaren voor je vaderland of je voetbalclub. Die bestaan immers ook enkel op papier en zijn dus niet veel echter dan een enkel op papier omschreven God. Niet meteen iets heel raars dus; hoogstens kun je het dan wat overdrijven. Maar dat kun je ook in je liefde voor je partner. Nou nee, niet echt. On

Interessant. Je citeert dus teksten van een zeer katholieke mysticus, die in een klooster leefde van het gebed, de sacramenten en de naastenliefde, geeft er vervolgens je eigen draai aan en stelt tenslotte dat degenen die deze teksten katholiek verstaan, niet mystiek zouden zijn en dat tweeduizend jaar katholieke mystiek feitelijk helemaal geen mystiek zou zijn. Dus je kaapt niet alleen een katholieke mysticus voor je eigen denkwijzen, maar ontkent vervolgens de katholiciteit ervan en meteen ook maar de hele katholieke mystiek. Tja, dat is óók een manier van doen inderdaad. Als ik Ch

In tegenstelling tot @Dat beloof ik heb ik met dergelijke hartstocht weer niet zoveel moeite. Ik geloof dat zulke lyrische passie, voor God of voor je geliefde, een normale menselijke emotie is en ook voor buitenstaanders die zulke gevoelens kennen voor iets of iemand, op zich goed te volgen is. In de katholieke lectuur kom je zulke teksten ook veel tegen, soms tot op het kitscherige af, en we zien zo'n liefde voor God eveneens als een bijzondere gave van Hem. Voor jonge kinderen is zo'n tekst wellicht nog iets te onbegrijpelijk, maar zodra ze wat ouder zijn en bekend zijn met de liefde voor

Tja, als het schrijven van zulke teksten je al rijp daarvoor maken, kun je volgens mij alle schrijvers van hartstochtelijke liefdesliederen wel opsluiten...

De teksten van Johannes van het Kruis zijn katholiek en moeten daarom vanuit de katholieke geloofstraditie worden begrepen. En binnen het katholicisme is de mystieke vereniging met God één op één verbonden met Christus en de sacramenten, in het bijzonder de eucharistie, en dus met de Kerk. Ze wijst het persoonlijke en lichamelijke niet af en beschouwt God niet als onpersoonlijk en onkenbaar. Hemel en aarde, natuur en bovennatuur zullen uiteindelijk één worden. Ook beschouwt ze deze mystieke vereniging als een gift, als een bijzonder intens delen in het sterven en verrijzen van Christus, en

Dat laatste zou ik niet durven stellen. Sowieso is het nooit goed om psychiatrische diagnoses te willen stellen voor iemand die lang geleden leefde en die je nooit gekend hebt. Mystici kunnen soms nu eenmaal vrij extreem zijn in hun uitingen, waardoor ze zeker in deze tijd gemakkelijk als zodanig kunnen worden aangezien. Maar schijnbaar bizar of zwaarmoedig gedrag staat niet meteen gelijk aan een depressie of psychose. Mensen kunnen ook gek doen zonder gek te zijn; niet alles is te herleiden naar wat voor stoornis ook. In feite moet je mentaal juist heel gezond en sterk zijn om mystiek te

Eerlijk gezegd begrijp ik de eerste reactie van @Dat beloof ik heel goed. Johannes van het Kruis en ook Theresia van Ávila hebben behoorlijk mystieke, diepgelaagde teksten geschreven die op ongeoefende lezers heel bevreemdend tot zelfs schokkend kunnen overkomen. Er zit veel ingewikkelde symboliek in, ook over leven en dood, ontleent aan zowel de Schrift als de katholieke geloofstraditie. Deze teksten zijn dan ook niet bedoeld voor de gemiddelde gelovige. Ze zijn geschreven door en voor kloosterlingen, in hun geval de karmelieten. Die hebben of verwerven de spirituele, mystieke bagage en ken

Als die homorelatie inderdaad een huwelijk zou zijn, dan is er natuurlijk geen probleem om deze als huwelijk in te zegenen of te sluiten. Maar als het geen huwelijk is, kan het niet als zodanig worden behandeld. Dan is het 'gewoon' een relatie, die je al dan niet op eigen wijze zou kunnen inzegenen. Over in hoeverre een reguliere liefdesrelatie, al dan niet samenwonend, minderwaardig zou zijn aan een huwelijk, heb ik hier geen uitspraken gedaan. Het lijkt me daarom niet juist om te doen alsof ik die wel gedaan heb. Wanneer je bij de kerk om een kerkelijk huwelijk vraagt, dan ligt het na

De katholieke kerk heeft inderdaad een andere kijk op huwelijk en seksualiteit, maar dat neemt niet weg dat ze hierover wel de dialoog aangaat. Ergens over spreken is echter iets anders dan elkaar proberen te overtuigen van de eigen standpunten. De insteek is dan meer hoe je met de gegeven standpunten toch op goede, pastorale wijze je tot deze bevolkingsgroepen kunt verhouden. Daarin is namelijk gelukkig veel mogelijk en ook nodig. Waarom zou een niet-echtelijke relatie dan minderwaardig moeten zijn aan een huwelijk? Waarom zou dus een homofiele relatie minderwaardig moeten zijn aan

Dat wil ik best geloven, maar jouw eigen ervaringen zijn natuurlijk geen maatstaf voor heel kerkelijk Nederland, laat staan voor de kerk wereldwijd. Het verschilt echt per denominatie en per gemeenschap hoe men hiermee omgaat. Een relatie als volwaardig zien is echter nog niet hetzelfde als een relatie als een huwelijk zien. Er zijn verschillende soorten relaties en liefdesbanden, die elk hun eigen gerechtvaardigde plaats hebben in de schepping. Er is niet slechts 'one love', maar er zijn verschillende unieke vormen van liefde. Het gaat er niet zozeer om of een homohuwelijk nor

Waar baseer je dat op? Volgens mij hebben verschillende kerken, waaronder ook mijn eigen katholieke kerk, verschillende vormen van dialoog met ook niet-christelijke belangengroeperingen van deze mensen. En ik denk dat genoeg christenen wel lhbti-ers in hun naastenkring hebben en daarmee gesprekken of discussies hebben. Wat bedoel je concreet met 'het woord voeren'? Er spelen verschillende discussies hieromtrent, namelijk in hoeverre zo'n relatie geoorloofd is, in hoeverre men daarin kuis tot platonisch dient te leven en in hoeverre zo'n relatie als huwelijk ingezegend of geslot

Het begrip 'politiek standpunt' is echter geen morele kwalificatie, maar een zakelijke duiding van een opvatting over op grond van welke waarden en normen een gemeenschap politiek bestuurd zou moeten worden. Een regering die tegen discriminatie van bepaalde bevolkingsgroepen is, neemt net zo goed een politiek standpunt in als een regering die deze discriminatie voorstaat. Je kunt dus zowel een goed als slecht politiek standpunt innemen.

Welke spelregels worden dan aangepast? Volgens mij zijn politiek-maatschappelijke uitingen tijdens de wedstrijd sowieso nooit toegestaan tijdens zulke toernooien (vóór of na de wedstrijd kan het vaak wel, tot op zekere hoogte). FIFA had er echter wellicht beter aan gedaan die bandjes niet te verbieden. Nu levert het inderdaad alleen maar meer gedoe op. Aan de andere kant zien we wel dat voetballers onder sociale druk kunnen worden gezet om dat bandje te dragen, of ze het zelf nu willen of niet. Op straffe van homofoob genoemd worden, ook als ze verder helemaal geen problemen zouden hebben me

Ik ook. Maar het verbaast mij niet. De lhbti-gemeenschap is nu eenmaal veel mediagenieker. Het gaat immers over seks en relaties, ze hebben kleurrijke uitingen en ronkende oneliners en resoneren volop met het huidige utilitaristische denken. Om hen te steunen hoef je als rijke westerling eigenlijk niet zoveel te doen en je kunt je zelfs prettig verheven voelen boven al die 'homofoben' die niet willen meedoen met die lhbt-uitingen. Vrijwel iedereen in je omgeving doet dat immers, dus dan zal het wel goed zijn, toch? Terwijl voor het bestrijden van armoede je echt financiële en maatschappeli

Niet anders dan met andere mensen die aandacht vragen voor dit soort kwesties: als ze serieus aandacht willen vragen voor de problematiek, ga dan serieus met ze om. Zijn ze enkel aan het trollen, negeer ze dan.

Lhbtiqap+ staat voor een groep mensen die statistisch gezien qua identiteit, geaardheid en of biologie afwijken van de norm op het gebied van seksualiteit en geslacht. In samenlevingen waar deze norm (hetero cisgender) als de meest of de enige juiste leefwijze wordt gezien en lhbti dus als een taboe, levert dat voor deze mensen soms zeer ernstige problemen op. In zulke samenlevingen worden deze mensen vaak uitgestoten, veracht, zwartgemaakt, getreiterd, mishandeld, gediscrimineerd, gevangengezet tot zelfs geëxecuteerd. Ze voelen zich er dus bepaald niet vrij om volop en in openheid naar hun

Dat kan een teken zijn dat je ondervoed aan het raken bent.

Mijns inziens is shunnen een van de meest liefdeloze dingen die je kunt doen. En het (vrijwillig) verplicht worden je eigen familieleden en beste vrienden te shunnen is zo mogelijk nog erger, omdat je dan als dat opleggende gemeenschap ingrijpt in normale, natuurlijke relaties en bloedbanden die mensen aangaan. Natuurlijk kan het logisch zijn dat je met iemand minder intensief omgaat als haar gedachtengoed en belevingswereld zó ver afdrijft van die van jou, dat het moeilijker is connectie met elkaar te houden. En natuurlijk is het logisch als je binnen een gemeenschap een stuk minder mogelij

Dat is wat het katholicisme ook leert. Al zouden we duizend dogma's hebben, dan nog zou dat niets zijn vergeleken met wat wij niet weten. Maar dat wát wij weten, moet wel consistent zijn in zichzelf en met de feiten, om waar te kunnen zijn. God kan niet de ene dag een Drievuldigheid zijn en de andere dag niet. Jezus kan niet de ene dag verrezen zijn uit de doden en de andere dag niet. De eucharistie kan niet de ene dag de werkelijke tegenwoordigstelling van Christus zijn en de andere dag slechts een symbolische maaltijd. Ik maak dus onderscheid tussen het kwaad en de mogelijkheid kwa