Robert Frans

Inderdaad. Ik begin me te beseffen dat als Paulus schrijft dat de Schrift (of de Wet, ofwel de Torah) ons de zonde doet kennen en dat de Schrift het woord van God is, dat dat weleens schokkend anders bedoeld kan zijn dan wij misschien gewend zijn. Er staat niets in wat God er niet in wilde hebben. Dit is wat God ons wilde laten zien, namelijk de religieuze, zondige mens. Hij ontmaskert ons zo genadeloos, want hoeveel christenen roepen wel niet dat die volkeren verdienden om zo behandeld te worden. Alsof die volkeren niet door God geschapen waren, alsof zij al zo volop van God gehoord zouden he

Ik ken natuurlijk niet elke katholieke of protestantse gelovige door en door, dus ik kan nooit zomaar absolute uitspraken over deze gelovigen doen. Vaak genoeg kan ik niet eens absolute uitspraken over mijzelf doen. Dus ook al ben ik bekend in zowel de Nederlandse protestantse wereld (of in elk geval in de baptistische tak daarvan) als een beetje in de Nederlandse katholieke wereld, zullen mijn uitspraken daarover altijd met enige voorbehoud zijn.

Ik heb zelf echter juist niet het idee dat de meeste christenen zo handelen. Meestal is het toch zo dat ze óf daadwerkelijk oprecht vergeving vragen aan God en eventueel aan andere benadeelden na een zonde, óf dat ze er helemaal niets aan doen. Net zoals katholieken over het algemeen óf serieus met de biecht omgaan en dus oprecht het sacrament ontvangen, of überhaupt nooit biechten of zelfs denken dat de biecht niet meer bestaat. Er is geen enkele katholiek die volop zondigt omdat met de biecht de boel toch wel vergeven wordt, en zo zal lijkt mij dus ook geen enkele protestant met de zonde

Deuteronomium 21,10-14 2 Samuël 8,2

Ik had begrepen dat men volgens de katholieke ethiek inderdaad in noodgevallen wel degelijk een behandeling mag verrichten dat tot de dood van het ongeboren kindje zal leiden. Men doodt het kind dan niet actief, zodat het geen abortus is en dus geen zonde. Ook als men door zo'n behandeling zou moeten kiezen tussen het leven van de moeder of het leven van het kind, mag men voor de moeder kiezen. Men mag daarbij ook een behandeling stoppen als deze absoluut geen herstel meer oplevert en de patient zeker zal sterven of alleen nog maar gruwelijk zal lijden. Men pleegt dan geen euthanasie, omdat je

Wat kan helpen is om in elk geval steeds te spreken over wat "het christendom" gelooft. Dus je zegt niet dat jij gelooft dat God liefde is, of dat God liefde is, maar je zegt dat het christendom leert dat God liefde is. Als je verder de informatie gewoon zo neutraal mogelijk brengt, eerlijk en weloverwogen, alsof je over een andere godsdienst spreekt, dan hoeft er denk ik niet zoveel aan de hand te zijn. En als mensen je aanvallen, dan kun je zeggen dat het nu niet de tijd en moment voor discussie is, omdat je immers enkel algemene informatie over het christendom verstrekt.

Ik beticht volgens mij niemand van arrogantie in dit topic, dus als ik dat tóch wel doe, dan wil ik graag weten waar precies. Want ik zie het niet. Volgens mij gebruikt iedereen wel vaak het woordje "moeten" in discussies en doet niemand daar moeilijk over. Vind je dat iets niet moet en de ander vindt dat wel, dan kom je gewoon met argumenten waarom jij gelijk hebt en de ander niet. De ander arrogant noemen lijkt mij dan wat onnodig. Die ander vindt dat zus en zo gewoon moet en dat kan gewoon. En natuurlijk vind ik dat de ander geen gelijk heeft als die ander iets beweert wat tegengesteld is

Kijk, dat zijn de goede priesters. (met overigens een serieus tintje: sommige priesters of voorgangers zouden er goed aan doen het praten eens wat meer voor te behouden aan vergaderingen en tijdens de Mis het gewoon te houden bij enkel zingen en bidden van de vaste gebeden en het zorgvuldig uitvoeren van de rituelen)

Dan begreep ik je verkeerd. Ik zeg enkel dat je Christus in de lijdende mens moet zien. Dat je niet kunt zien hoe iemand tot zijn keuzes gekomen is en daarover dus eigenlijk niet zoveel kunt zeggen. Misschien doet hij of zij iets verkeerds in onze ogen, dat kan, maar dat is dan ook het enige wat je erover kunt zeggen. Misschien kan hij op dat moment wel niet anders, dat weten wij niet. Nou ja, dan kan ik je niet aanraden om in de psychatrie te gaan werken. Want soms moet je dat juist wél. Een banaal voorbeeld: als iemand denkt dat bleekmiddel goed te drinken is, dan zul je hem toch op ande

Dat is waar, en daarom is zorgvuldigheid zo belangrijk. Zo'n therapeutisch ritueel kun je dan ook enkel doen als al het andere uitgesloten is, als je degene en diens situatie echt kent door intensieve gesprekken en je zelf er ook echt van overtuigd bent dat voor diegene dat echt kan helpen. Het beste is dan ook dat je er niet uit jezelf over begint, maar diegene zelf laat ontdekken waar zijn lijden vandaan komt. En als dat volgens diegene een demon zou zijn, en als hij daardoor geholpen kan zijn, dan zie ik dus geen probleem. Al is het feitelijk dan geen demon, dan maar even wel.

Niet. Gewoon niet "zien." Want wij zien ook lang niet alles en kennen hun verhaal ook niet. Als je meer van iemand wil weten, moet je niet diegene gaan bezien, maar met diegene praten. Vragen stellen, accepteren wat hij zegt, echt luisteren, dat soort dingen. Of, in dit geval, minimaal hun boeken lezen waarin zij ons de eer geven een klein glimpje te mogen zien van wat er in hun hoofden omgaat. En men kan inderdaad prima nederig zijn en zeggen wat men moet doen. Als ik bijvoorbeeld zeg dat men wel regelmatig móét eten omdat men anders dood gaat, dan ben ik niet meteen arrogant. En als ik te

Ach, weet je. Als het mensen nu echt kan helpen om hun ziekte als demonen te zien, en als zo'n bevrijdingsritueel nu echt kan helpen bij het vinden van een uitweg, dan zie ik het probleem niet. Rituelen kunnen veel doen, ook al geloof je er zelf niet in. Blijkbaar is Herman Boon nu uit zijn somberheid of depressie gekomen en ik hoop van harte voor hem dat dat blijvend is. Soms moet je nu eenmaal iets schijnbaar dwaas doen om verder te komen. Het is wel goed om heel zorgvuldig met deze materie om te gaan en bij echte depressies deskundige hulp in te schakelen. En of dat nu met pillen, therapie

Wat moeten we nu eigenlijk met deze stelling? Ik bedoel, nutteloze discussies zijn natuurlijk altijd leuk, vaak leuker zelfs dan nuttige discussies, maar ook als we zo over mensen gaan spreken? Goed, laten we eens doen alsof die stelling inderdaad helemaal klopt en we het daar allemaal over eens zijn. Wat dan? Moeten we dan schrijvers gaan mijden, moeten we ze dan als minderwaardig of zelfs als gevaarlijk zien? Is er íéts wat aan ons gedrag zou moeten veranderen als dit zo zou zijn? Hoeven wij op hen de christelijke geboden dan minder snel toe te passen? Mogen wij dan sneller over hen oordel

Misschien een tip voor iedereen: zeg nooit, nóóít tegen iemand dat die niet weet waar die het over zou hebben, ook al lijkt het jou zo duidelijk. Want het kan heel wel zijn dat diegene dat wél weet en jij diegene dus ernstig tekort doet. Laat jouw ervaringen en jouw reacties op dit soort lijden nooit maatstaf zijn voor die van wie dan ook. Ga er altijd vanuit dat iemand weet waarover die spreekt, ook al lijkt dat niet zo, tot het tegendeel bewezen is. Echt, je kunt met zulke inschattingen mensen behoorlijk schofferen tot pijn doen.

Overigens vind ik niet, op basis van wat MasterJapie hier schrijft, dat zijn ouders hem de Schrift door de strot zouden hebben geduwd. Daarmee doe je zijn ouders mijns inziens geen recht. Als het waar is wat hij hier schrijft, heeft hij gewoon een normale, christelijke opvoeding gehad waarin de Schrift en ook de Kerk een belangrijke rol speelde. Misschien niet altijd even leuk voor de kleine Japie ( ), maar opvoeding hoeft ook niet altijd leuk te zijn en op school krijg je ook allerlei kennis overgedragen waar je als kind misschien niet altijd op zit te wachten.

Ik denk dat ik niet duidelijk genoeg was en dat, vrees ik, ook niet echt kan zijn. God is goed, zowel in het OT als in het NT. Hij laat al die dingen niet optekenen omdat Hij slecht is, maar omdat Hij wil laten zien wie wij écht zijn en waar dat stammendenken toe kan leiden. Paulus zegt zélf dat de Schrift ons de zonde doet kennen, dus wat kunnen we dan anders dan inderdaad de zonde van de mens herkennen in al die verhalen en wetten? We zien in het OT hoe de joodse religie zich ontwikkelt van stammengodsdienst waarin offers, materie en oorlogen het belangrijkst zijn, tot een meer universele

Was dat volgens de Schrift in opdracht van God? Jezus was God zelf. God straft zichzelf voor alles wat wij gedaan hebben. Hij neemt al onze zonden op zich en zegt in feite: "Zie, Ik heb ze gepleegd. Ik heb toegelaten dat zulke dingen over Mij geschreven werden, Ik heb toegelaten dat mensen elkaar zulke verschrikkelijke dingen aandoen, zelfs in mijn Naam, Ik heb toegelaten dat mensen lijden aan vreselijke ziekten." Wat Christus doet is een enorme schok voor vele mensen, want God offert zichzelf inderdaad. De mens doet kwaad, maar Christus ofwel God nam als het ware alle verantwoordelijkheid

Toen de farao weigerde de Israëlieten te laten gaan, wie werd er toen gestraft? Wie moesten er uiteindelijk massaal sterven en elke moeder in Egypte, élke moeder, in bittere tranen achterlaten? De farao zelf? Nee, de kinderen, het hele volk werd gestraft, terwijl het volk juist positief tegenover Israël stond. Farao werd niet zelf gestraft. Toen David gezondigd had door Bathseba te nemen, wie werd er toen gestraft? Wie moest maar liefst zeven dagen in vreselijke pijn lijden door een zware ziekte, voordat hij stierf? En wie werden er door zoon Absalom op klaarlichte dag op het dak van het p

Zelf het boekje Paaz gelezen en hier op de plank staan. Een erg aangrijpend, maar bij tijd en wijle ook erg hilarisch boek dat een mooie inkijk geeft in hoe enorm beschadigd de menselijke geest kan raken door allerlei omstandigheden. En ook heel mooi de ontwikkeling van de schrijfster laat zien die ze daar doormaakt. Ik kan het boek erg aanraden, het kan je kijk op mensen en op "het gesticht" erg verdiepen. Zelf denk ik dat de schrijfkunst niet veel anders is dan de andere kunsten, namelijk dat auteurs, artiesten en kunstenaars vaak juist worden gedreven door nare ervaringen. Het lijden lever

Misschien moeten we dan wel een beetje van het idee af dat kinderen zo "lief en onschuldig" zijn en dat ze "nog moeten groeien." Ja, dat moeten ze, en wel door een fatsoenlijke opvoeding. Kinderen moeten zo snel mogelijk leren dat pesten een absoluut kwaad is, dat ze daarmee volstrekt onrechtvaardig handelen. Desnoods met harde hand als ze er toch mee door blijven gaan, want dat kan wel degelijk iets doen in die nog onvolgroeide hersentjes. Tim had zijn treiteraars zeer waarschijnlijk helemaal niets misdaan, hij had ze niet geslagen, niet uitgescholden of wat dan ook. Dus was er geen enkele re

Ik bedoel meer dat ik me afvraag wat voor verkeerds ze gedaan moeten hebben om zo'n behandeling te verdienen, om zo getreiterd en buitengesloten te worden. Kortom: waar hebben ze dit in vredesnaam aan verdiend?

De katholieke Kerk leert dan ook niet dat de mens uit zichzelf tot God kan komen. Daarvoor blijft Christus nodig. Ze leert wel dat de mens een ingeschapen godsverlangen heeft, dat God in het geweten tot elk mens spreekt, maar dat de afstand tussen God en mens enkel door Christus gedicht kan worden. Het is dus niet zo dat je per se een inktzwart mensbeeld moet hebben om in de erfzonde te kunnen geloven. De erfzonde is iets heel anders dan enkel "de mens doet alleen maar slecht, maar Christus heeft hem van zijn slechtheid verlost." Het is meer iets als "de mens probeert tot God te naderen, maar

Ik bezoek vrijwel elke zondag de Mis en dien vrijwel elke dinsdagavond de Mis. Dus daar ligt het probleem niet. Dat de mens van nature goed is, is echter gewoon katholieke leer, samen met de erfzonde. De erfzonde behelst in het katholieke denken namelijk niet dat de mens van nature slecht is geworden, maar enkel dat de van oorsprong natuurlijke relatie tussen God en mens niet meer natuurlijk is, waardoor de mens logischerwijs meer geneigd is tot het kwaad. Het kwaad is immers in hetzelfde katholieke denken enkel hetgeen de mens afhoudt van God. De mens blijft echter goed geschapen, net zoals

Het is binnen in elk geval de katholieke Kerk en ook veel traditionele protestantse kerkgemeenschappen gewoonte dat de eredienst op de eerste plaats gericht is op de gelovigen zelf. Gasten zijn van harte welkom, maar de eredienst is aan God en de gemeenschap gewijd en niet aan de buitenstaander. Tijdens de preek of de homilie wordt dan ook uitsluitend het christelijk volk onderricht in het Evangelie. Heel vroeger mochten gasten en ook geloofsleeringen tijdens de Mis het eucharistisch gedeelte zelfs niet bijwonen; na de lezingen en voorbeden werden ze weggezonden. Voor buitenstaanders waren en

Een goede katholieke preek ofwel homilie duurt inderdaad vijf, hoogstends tien minuten. Maar de homilie dient wel rijk aan inhoud te zijn en de lezingen te verklaren in het licht van de actualiteit en het Evangelie. Kort maar krachtig, zeg maar. Er wordt dan ook veel gelezen en gezongen uit de Schrift. Er zijn sowieso drie lezingen op zondag en op hoogfeesten, waaronder de Evangelielezing, en de officiele wisselende gezangen komen vaak ook rechtsstreeks uit de Schrift. Het Woord staat er zeer centraal, want het Woord is Christus en Hij spreekt al rijkelijk in het Evangelie en sowieso tijdens d