Robert Frans

We spreken hier over een sacrament, een directe handeling van Christus zelf door zijn Kerk. Om een geldig sacrament van een ongeldig sacrament te kunnen onderscheiden, zijn de juiste "ingrediënten" nodig: man en vrouw bij het huwelijk, brood en wijn bij de eucharistie, berouw bij de biecht, olie bij de ziekenzalving, etc. Als Christus dus op sacramenteel niveau enkel mannen wijdt tot apostel, dan doet de Kerk om die reden dat dus ook. Net zoals zij nooit druivensap zal gebruiken bij de eucharistie, omdat Jezus wijn gebruikte bij de instelling ervan. En de voornaamste taak van de apostelen en

Waarschijnlijk wel vaker hier geciteerd, maar ach... Je vrouw kan je verlaten, je kameraad kan je verraden, maar de Dood heeft nog nooit iemand vergeten of verlaten. Denk daarom niet té onaardig over de dood, hijzelf is zo kwaad nog niet. Hij is een gevoelig jongetje, dat houdt van dansen en van kunst. Hij is je uiteindelijk minnaar, die het laatste bed met je deelt. Soms is hij in zijn liefkozingen wat onbeholpen en daardoor onbedoeld wreed. Vooral wanneer iemand zó prachtig is, dat de Dood zich niet meer kan beheersen en te vroeg komt. Maar hij heeft dat niet zo gewild en lijdt zelf ook.

Nou ja, elke reden die gegeven wordt zegt meer iets over degene die de reden geeft dan over Christus zelf. Ik bedoel, de ene ziet Jezus heel cultureel bepaald met vrouwen omgaan, de andere ziet Hem juist heel progressief met hen omgaan. De Kerk houdt daarom denk ik gewoon aan: Christus wijdde uitsluitend mannen tot apostel, dus doen wij dat ook maar. Zeker omdat in elk sacrament het toepassen van precies de juiste "ingrediënten" nogal essentieel is en de Kerk daarom zo nauwkeurig mogelijk daarin Christus wil navolgen. Dus geen originele uitstapjes als Christus die ook niet beging, zeg maar.

Je zou als vrij universele maatstaf kunnen hanteren dat niemand vindt dat je een kind zomaar mag doden of misbruiken. Zij die voor abortus zijn vinden dat niet, want meestal vinden zij een vroege foetus nog geen kind of vinden ze hun redenen juist in het belang van het kind. Die Afrikaan vindt dat niet, want hij meent dat de genezing van Aids het verkrachten van een kind voldoende rechtvaardigd. Wat ook een vrij universele maatstaf zou kunnen zijn, is dat niemand vindt dat je zomaar iemands bezit mag stelen of zonder diens toestemming gebruiken. Ook de dief vindt dat niet, want hij zal zijn d

Puntentestjes zeggen niets, helemaal niets. Als je echt een diagnose wilt, moet je je uitgebreid laten onderzoeken door mensen die er echt deskundigheid in hebben, waarbij ook je verleden wordt nagegaan. En zelfs dan is het een behoorlijk moeilijk vast te stellen stoornis, ook omdat het zich bij elke autist weer zo verschillend uit.

Wie zegt dat Christus dáárom geen vrouwen wijdde, MasterJapie?

Je kunt ter communie gaan bij elke rooms-katholieke en oosters-katholieke parochie of gemeenschap. Bij oosters-orthodoxen mag het alleen als er geen Mis in de buurt is en als de betreffende parochie het toestaat. Meestal zal die toestemming echter niet gegeven worden. Bij oud-katholieken mocht het volgens mij ook niet en kan het in elk geval niet als de Mis er door een vrouwelijke priester wordt "opgedragen."

Dat is de officiele reden inderdaad, dus dat Christus ook enkel mannen tot apostelen wijdde; elke andere reden die gegeven wordt is meer een persoonlijke zienswijze of ervaring. Maar ik denk dat je die vraag beter in het RKK-vragentopic kan stellen, daar het hier over de Anglicaanse kerk en homoseksuele bisschoppen gaat.

Wie zegt dan dat je er iets van moet vinden? Het idee dat je overal een mening over moet hebben, zelfs over zoiets ongelooflijk complex als deze kwestie, lijkt mij een wat kortzichtige premisse. Zelf heb ik er ook geen mening over, hoop alleen dat er ooit vrede komt, en voel me er prima bij.

Of het een drogreden is of niet, maar vooral bij "taboe-onderwerpen" kom je soms het volgende dialoogje tegen: "Ben jij soms zo'n vervelende borderliner?" "Dat gaat je niets aan." "Ah, dus dan ben je er een, anders had je wel antwoord gegeven." Het probleem ontstaat wanneer de antwoorder inderdaad een borderliner is, dat niet wil prijsgeven, maar ook niet wil liegen door glashard te ontkennen. Hij kan dan in feite geen antwoord geven, zonder dat de ander hem alsnog beschuldigd. Het zou in veel gevallen zó fijn zijn dat als iemand zegt geen antwoord te willen geven, men dan ook daadwerkeli

Wie zijn kruis niet opneemt en Mij niet volgt, is Mij niet waard. (Mat 10,38) Niet ter onderbouwing van dit ritueel, maar wel als tegenspraak dat God niet zou willen dat mensen pijn hebben, of lijden. God wil enkel dat ze bij Hem blijven en soms is dat door lijden en soms door vreugde. Het één is daarom niet beter dan het andere, als beiden je dichter tot God brengen. Niet dat God je bewust pijn doet (en ik denk ook niet bewust je een aangenaam gevoel geeft), maar Hij laat die gevoelens wel toe en nodigt je uit ze aan Hem op te dragen. Hij geeft door de gebeurtenissen en ervaringen die je o

Kleine groeperingen binnen de Kerk hoeven geen probleem te zijn, hoewel men dan wel moet waken voor sektevorming. Maar als al die groepjes fundamenteel verschillende leringen aanhangen en elkaars geloofsbelevingen niet altijd als juist accepteren, dan wordt het allemaal natuurlijk nogal verwarrend. Dan is er daadwerkelijk geen eenheid meer.

Ik heb een tijdje wierook gebrand tijdens belangrijke gebeden, maar doe dat nu niet meer. Hoe wordt Pasen gevierd in jouw kerk?

Dat is alleen een drogreden als de genoemde autoriteit niet door beide discussiepartners gedeeld wordt. Als twee katholieken bijvoorbeeld met elkaar in gesprek gaan, kunnen ze wel degelijk legitiem een beroep op het kerkelijk leergezag doen om het gelijk of ongelijk te bewijzen. Gaat een katholiek echter met een protestant in gesprek, dan kan dat niet zonder meer, of slechts heel beperkt. Het gelijk van de meerderheid of juist van de minderheid wordt ook nogal eens vaak gebruikt. En het aardige is, beide drogredenen kunnen bijbels worden onderbouwd en kunnen als positief worden gezien. Het ar

Ik spreek ook altijd even kort met ze als ze aan de deur staan. Ze binnengelaten heb ik nooit, vooral ook omdat ik nu nog niet helemaal op mijzelf woon, maar misschien doe ik dat nog weleens als ik daar zin in heb. Ze zijn inderdaad zonder uitzondering heel vriendelijk en beleefd aan de deur (dat zullen ze ongetwijfeld als eerste leren op hun vergaderingen), dus zie ik geen reden om ze onheus te bejegenen. Gewoon een kort gesprek over het geloof (waar ik bijna altijd wel voor in ben) en daarna een vriendelijke goedendag.

Waarom dan?

Ik geloof dat Job bestaan heeft, RKDiaken. En dat hij nog steeds bestaat. Niet alleen in Uz of in Israël, maar waar ter wereld ook.

Misschien zit ik er wel volledig naast, maar ik geloof eigenlijk niet echt dat die weddenschap tussen God en de satan nu letterlijk zo gebeurd is. Ik heb meer het idee dat het vooral een absurde situatie is om Job zonder enige reden in de ellende te storten en zo het echte verhaal te vertellen, namelijk dat God niet zomaar alles kan doen wat Hij wil, wil Hij rechtvaardig zijn. In feite wordt in heel het verhaal, of gedicht zo je wil, een schijnbaar willekeurig handelende God opgeroepen om rechtvaardig, begrijpelijk en dus echt als een Persoon te handelen. Volgens het verhaal had God Job nooit

Misschien is het wel helemaal niet gepast dat ik dit hier nu schrijf en doe ik jou daar geen recht mee, maar ik merk zelf ook dat ik steeds meer op deze wijze de Schrift begon te lezen sinds ik katholiek werd en ontdekte dat mijn godsbeeld en mijn lezing van de Schrift ook maar één van de velen zijn. En dat de Schrift op meerdere wijzen te lezen is, dat niet één interpretatie volledig juist is en dat daarin ook dingen aan God worden toegeschreven die wij nooit meer zouden toeschrijven. Natuurlijk ben ik uiteindelijk wel een andere weg gegaan dan jij, maar die vrijheid van lezen merkte ik w

Jezus predikte in de synagogen en de tempel, op andere openbare plaatsen en bij mensen thuis als zij Hem uitnodigden voor de maaltijd, voor een feest of als ze zijn hulp nodig hadden. De apostelen hebben dat ook zo gedaan. Zo sprak Paulus in Athene ook op de plaats waar de filosofen destijds met elkaar discussieerden en naar elkaars ideeën luisterden. In deze tijd zou men dan dus eerder spreken in openbare religieuze gebouwen waar men uitgenodigd werd, op universiteiten, op discussiefora of symposia (waaronder de digitale varianten) of tijdens openbare lezingen. Het is niet waarschijnlijk da

Oh nee, het was niet zozeer mijn bedoeling om dat te doen, ik probeerde alleen het argument van Thorgrem te begrijpen. Als ik er falikant naast zit, dan hoor ik dat ook graag van hem. En ja, mijns inziens is het altijd goed om je grondig te verdiepen in een beroepsgroep en ook zorgvuldig naar haar verhaal te luisteren, als je daarvoor beleid moet uitvoeren. Zeker als je zelf daar nooit deel van heb uitgemaakt. En of die beroepsgroep nu uit boeren bestaat of uit bankiers, dat maakt niet uit. Aan beleid op basis van populaire praatjes of generalisaties hebben we niets. Als Marianne dat al lang e

Het idee is denk ik dat zo'n boer dichter bij de realiteit van het platteland en het boerenwezen staat dan iemand als Marianne Thieme. Het is de boer die keihard moet werken en enorm veel moet investeren om een rendabele boerderij aan te houden, die moet laveren tussen allerlei quota's en steeds strengere milieu-eisen en die ook gewoon dichter bij het land en bij de dieren staat. Marianne heeft niet een dergelijke achtergrond, waardoor ze dus verder van de boerenrealiteit staat en zich daardoor mogelijk moeilijker kan inleven in de boer die ook zijn best doet om de balans te vinden tussen het

We hebben het niet over mannen die bij mannen liggen, maar over homo's. Een man die bij een man ligt is meestal homo, maar een homo is niet altijd een man die bij een man ligt.

Ik denk dat er iets niet helemaal goed is als een leraar moeite moet doen om geaccepteerd te worden door de klas. Ik bedoel, pardón? Hij is nota bene de leraar, hij heeft het gezag, dus kinderen hébben hem maar te accepteren. Het eerste wat kinderen mijns inziens behoren te leren op school, desnoods op de meest strenge manier, is dat de leraar (of lerares) het altijd absoluut voor het zeggen heeft en dat zij naar hem hebben te luisteren, hoe dan ook. De kinderen hebben gewoon te doen wat de leraar zegt en hun plaats te weten in de klas. De leraar hoeft dan ook zeker niet populair of altijd m