Robert Frans

Ik weleens bij de broeders van St. Jan, in het Nederlands, en ook in een (evenals Nederlandse) oosters-orthodoxe Goddelijke Liturgie, waar zo'n beetje alles gezongen wordt. Verder helaas vooral in video-opnames van de buitengewone liturgie. Ik vind het in ieder geval heel mooi om te horen (mits niet vals gezongen natuurlijk ) en het heeft ook een bepaalde functie, namelijk de mate waarin de voorlezer er zijn eigen interpretatie in kan leggen minimaliseren.

Oh? * Robert Frans had de koffers al klaarstaan.

Maar soms kan dat best wel wat eenzaam zijn, als je als een van de weinige parochianen nog wekelijks naar de Mis gaat en de eucharistie gelooft. Het is zo'n oeroude joodse en christelijke traditie, zelfs nog door de moslims overgenomen, dat het eigenlijk heel verbazingwekkend is dat veel protestanten dat ineens niet meer gingen doen, of enkel nog maar in berijmde vorm als volkszang. Ik heb weleens een charismatische Mis bijgewoond en de combinatie tussen de vrolijke charismatische liederen en de traditionele eeuwenoude teksten trof mij. Ik denk dat daar de sleutel ligt: openheid voor nie

Elk verhaal heeft een andere kant, zonder uitzonderingen. Ook al lijkt de ene kant zo overtuigend en zo kloppend, de andere kant kan toch ineens heel anders zijn en de ene kant in een heel ander daglicht stellen. Er zijn dus best wel wat algemene verschillen aan te wijzen tussen de geloofsbelevingen van katholieken en protestanten, maar deze verschillen zijn nooit erg absoluut en worden vaak ook weer door talloze voorbeelden tegengesproken. Nee, deze keer niet echt. De Kerk richt zich officieel altijd enkel tot haar gelovigen. Ook de Mis is uitsluitend bedoeld voor de gelovigen. Niet-katho

Ik moet altijd een beetje lachen om Numeri 7. Daarin bieden de leiders van Israël geschenken aan nadat het tabernakel gebouwd was. Je zult snel merken dat het op een gegeven moment niet heel erg spannend meer wordt wat de volgende leider zal gaan geven... Deze bestond uit een zilveren schotel die honderddertig sikkel woog, een zilveren schaal van zeventig sikkel, in sikkels van het heiligdom, beide gevuld met bloem, aangemaakt met olie, als meeloffer; een gouden schaal van tien sikkel gevuld met wierook; een jonge stier, een ram, een mannelijk lam van nog geen jaar als brandoffer; een geiten

Ik denk wel dat je een beetje moet oppassen om niet teveel te generaliseren op basis van enkele ervaringen. De katholieke cultuur wereldwijd is natuurlijk wat minder calvinistisch, hoewel het calvinisme in Nederland toch enige invloed heeft uitgeoefend, maar ook binnen de katholieke Kerk heb je opgewekte en zwaarmoedige gelovigen. Net zoals je die binnen het protestantisme ook hebt. Wat ik al zei: binnen het katholicisme heb je enorm veel geloofsbelevingen en je zult bij menig heiligen ook een duidelijk zondebesef aantreffen. Maar vaak gaat men er inderdaad wel minder star met de geboden om en

Velen menen dat je Gods naam heiligt door uiterst terughoudend te zijn met het uitspreken ervan. Anderen menen weer dat je Gods naam heiligt door het juist zo vaak mogelijk uit te spreken. Een ieder moet mijns inziens zelf daarin zijn weg maar vinden, zolang je anderen niet voor het hoofd stoot daarmee en binnen de openbare liturgie gewoon de teksten en dus aanroepingen blijft gebruiken die daarvoor bedoeld zijn. Maar ook dan zie je bijvoorbeeld in kloosters met een eigen psalmvertaling dat de naam Jahwe gebruikt, dat het ene klooster die naam dan ook daadwerkelijk zingt, maar het andere kloos

Ik weet niet of je in de verkeerde kerk zou zitten. Als het de kerk is waar je gedoopt bent en belijdenis hebt gedaan, dan is het mijns inziens sowieso de goede kerk, want daaraan heb je je immers verbonden. Sommigen menen dat je met de belijdenis je enkel aan God verbindt, maar dat is niet zo. Belijdenis doen is een typisch traditioneel-protestants ritueel, waarin je ook belijdt dat de kerk waar je je bevindt de "volkomen leer der verlossing" (of zoiets) verkondigt. Belijdenis doen betekent dus je verbinden aan dat protestantisme. En als je je ergens aan verbindt, dan is het goed daar trouw a

Sommigen verwarren het idee dat de kerk waartoe je behoort het Evangelie het meest zuiver verkondigt en viert, met het idee dat de kerk waartoe je behoort de meest heilige mensen zou voortbrengen. Als je dan bijvoorbeeld als katholiek uitlegt waarom je gelooft dat er maar één Kerk is en dat de katholieke Kerk daar het meest volledig in deelt, dan worden je de misstanden en zonden binnen de katholieke Kerk verweten. Die verwijten zijn dan niet onterecht, maar wel bezijden het onderwerp. De Kerk kan namelijk vol zondaars zitten, en dat zit zij ook, maar toch door alle eeuwen heen de juiste Le

Als ik het zou kunnen, MasterJapie, zou ik best een kind willen adopteren en verzorgen. Alleen kan ik dat niet. Het is dus geen kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. Ik ben (op dit moment) niet in staat een kind op te voeden en dan heb ik het niet over financien. Misschien vind je dat een wat flauw excuus, maar dat zij dan maar zo. Ik kan bijvoorbeeld ook geen zwaar dementerende mensen opvangen en verzorgen, terwijl ik wel vind dat zij goede opvang en zorg behoren te krijgen. Ik kan ook geen arme en behoeftige gezinnen helemaal uit de goot helpen, hoogstens ze geld of spullen geven, t

Omdat Hij als eerste opstond uit de dood en zo ons is voorgegaan. Dat valt volgens mij toch vrij duidelijk uit dat Schriftgedeelte te halen.

Op zich komt in het OT vrij duidelijk het idee naar voren dat de mens na de dood naar het dodenrijk gaat en dat daar in feite niets is. Dus dat de mens gewoon sterft. Dat is dan ook eigenlijk het probleem niet. In elk geval de katholieke Kerk gelooft dan ook dat de rechtvaardigen in het OT inderdaad nog niet naar de hemel gingen, maar een schimmig bestaan leidden in het voorgeborchte, ofwel het dodenrijk. Dus daar waar ze nog van niets wisten, waar God niet direct aanwezig was, maar waar men ook niet leed. De vraag is alleen of daar sinds Christus iets is in veranderd en daarin verschillen he

Je moet je altijd realiseren dat een lage drempel mensen gemakkelijk de kerk laat betreden, maar ook net zo gemakkelijk mensen de kerk laat verlaten. De ingang is nu eenmaal ook altijd een uitgang. En soms kan een complexe, mysterieuze en "afstandelijke" liturgie juist meer helpen mensen tot "het hogere" te voeren dan een laagdrempelige, informele samenkomst, mits de liturgie natuurlijk met bezieling en schoonheid wordt gevierd. Want als een eredienst heel erg lijkt op een concert en ook op dezelfde snelle, flitsende wijze wordt aangekondigd, waarin moet men dan precies het verschil zien? Zeke

Heerlijk, deze uitspraak. pdd-nos, zoals in mijn geval in het randgebied van het autistisch spectrum, werd voorheen "Aanverwante Contactstoornis" genoemd. Dat idee roep op dat zij minder sociaal zijn, maar dat hoeft dus niet. Het sociaal of niet sociaal zijn is net als het wel of niet agressief of angstig reageren op een situatie, dat eerder een gevolg ia van een kat die in het nauw gedreven is maakt rare sprongen. Je kan asociaal gaan reageren als reactie op een gevoel van machteloosheid, omdat je iets niet begrijp, niet kan volgen etc.. Dus je kan heel sociaal zijn, als je weet en accept

Ik heb geen idee. Ik denk dat de meeste allochtonen echt gewoon aan het werk willen en zich echt wel suf solliciteren, maar gewoon niet aangenomen worden. Misschien ligt het aan het gedrag van een aantal van hun jongeren, dat kan, of het is gewoon een wisselwerking die doorbroken moet worden. Want als jongeren niet aan het werk gezet kunnen worden, gaan ze dan misschien niet juist op straat rondhangen? En als mensen als Wilders maar roepen hoe slecht hun leefwijze wel niet zou zijn, zouden ze dan niet des te meer haat creëren? Ik heb er zelf niet veel verstand van, doe ook maar een paar (ong

Leraren moeten mijns inziens gewoon lesgeven en verder niet. Extra aandacht aan dergelijke onderwerpen kan best, mits het niet de werkdruk van de leraar verhoogt en andere belangrijke vakken ook gewoon gegeven blijven worden. Wiskunde en Engels zijn namelijk ook net zo belangrijk om te leren, daar kun je mijns inziens niet gewoon overheen walsen. Daarbij zal iemand die joden zegt te haten waarschijnlijk alleen maar tevreden knikken als hij over de ellende van de tweede wereldoorlog hoort. Misschien helpt het wel om deze jongeren volop te betrekken in deze samenleving. Zet ze aan het werk tuss

Ooit was eens op het journaal, weet niet meer wanneer, dat een verslaggever per ongeluk een verkeerde afslag wist te nemen en in een wijk terechtkwam die de overheid uit het zicht probeerde te houden. Die wijk was al stukken armoediger, zo ongeveer als een ghetto in Amerika. Floortje was zich er ook al van bewust dat ze alleen te zien kreeg wat de overheid wilde dat ze te zien kreeg en die mensen in het park waren waarschijnlijk inderdaad de rijkere mensen, die in deze stad woonden en daarom gezien mochten worden. Ik denk dat het heel moeilijk tot vrijwel onmogelijk is om een echt goed beeld

Eigenlijk best wel mooi.

Altijd vreemd als mensen gaan roepen dat God toch niet katholiek, gereformeerd of evangelisch is. Alsof iemand dat ook echt beweert. Men beweert alleen hooguit dat men het Evangelie het meest juist verkondigt en probeert na te leven, meer niet. Het is een beetje te vergelijken met de roep dat het toch niet om kerkgebouwen zou gaan. Ook dat wordt door niemand beweert, want sprekende over de kerk in theologische discussies heeft men het altijd over de gemeenschap der gelovigen en nooit over letterlijk het gebouw. Het zijn een beetje stropoppen.

Dat systeem heeft ook haar nadelen. Allereerst kunnen er zo mensen levenslang in de gevangenis komen voor kleine misgrijpen, wat geen recht doet aan de evenredige vergelding. En in Amerikaanse staten waar dat principe werkt, blijkt ook dat als criminelen weten dat ze bij de eerstvolgende arrestatie levenslang of erger krijgen, ze dan veel meer (vuur)geweld gaan gebruiken om dat ten alle tijde te voorkomen.

En dat is dus de moeilijkheid. Want natuurlijk zijn er mensen die haast geen leven meer hebben, die werkelijk ondraaglijk lijden. Maar waar leg je de grens precies? En hoe voorkom je dat die grens steeds verder opschuift? Zo'n man is nog te begrijpen, maar iemand met het Downsyndroom, die ook? Als het om leven en dood gaat, moet die grens mijns inziens wel objectief, tijdloos en niet cultuurgebonden zijn. Maar hoe redelijk de vastgestelde grens ook kan zijn, er zullen altijd moeilijke situaties komen die de grens weer heel hard laten lijken. Maar moet je dan helemáál geen grenzen meer stelle

Hmmm, zou een aardig crewlid Epe dan kunnen veranderen in Ede in de column?

Jezus had wel degelijk de keuze, Hij ging geheel vrijwillig deze weg. God had prima onze zonden kunnen vergeven zonder het kruis, maar het Offer zou meer blijken dan enkel vergiffenis van zonden. God heeft echter geen offers nodig om wat dan ook te doen, dus alles wat Hij doet doet Hij puur omdat Hij het wil. Die kinderen daarintegen hadden geen keuze, omdat kinderen nog niet kunnen kiezen zoals volwassenen doen. En je leven geven voor Christus kan alleen bewust. Elke martelaar binnen de Kerk ging dan ook bewust en uit vrije wil de martelaarsdood in.

En dat is ook het enige wat ik wilde zeggen. Het krijgen van een relatie is nog altijd afhankelijk van de ander, dus je zinnen volledig daarop zetten is niet altijd even verstandig. En daar er dus ook gewoon mensen zijn die geen relatie willen, lijkt mij dat dus niet per se een onnatuurlijke eigenschap. En al zou het iets onnatuurlijks zijn, het is wel iets wat in elk geval binnen de katholieke en orthodoxe kerk wordt gewaardeerd en waaraan vaak speciale roepingen verbonden zijn. Het is dus wel iets moois en edels, als je daarvoor geroepen bent. En die mogelijkheid moet je dus nooit helemaal u

Wat nu als het gebed niet een soort verlanglijstje was, maar enkel het voorleggen aan God wat je bezighoudt en wat je graag zou willen? Misschien moet je inderdaad maar eens beginnen met het voorleggen van dit soort verlangens. Ongetwijfeld zal Hij zulke zelfzuchtige verlangens niet zomaar verhoren, maar is dat dan zo belangrijk? Is het niet veel belangrijker dat je daardoor misschien gemakkelijker tot het gebed komt en je steeds meer gewend raakt vertrouwelijk en argeloos met God om te gaan? Je verlangens zullen dan misschien vanzelf wel vromer worden, maar misschien is dat nog niet eens het