Tomega

Oké, de joden in het beoofde land waren dus nog niet de rust van het beloofde land ingegaan en leefden zelfs onder Salomo nog niet onder de rust die God hen had beloofd? Was dat dan een nepbelofte van God? Waren de profetiën nep-vervuld? Of is het zo, dat er nog een andere rust is dan de rust in Christus? dat duizendjarige rijk van jullie, is dat dan na de rust in een nieuwe werkperiode? Begrijp je dat ik je vraag graag wil terugspiegelen naar jou om jezelf ook te bevragen wat de bijbel ons leert over de rust? Welkom bij de calvinisten. Luther had precies hetzelfde proble

Zou God de mens iets willen hebben vertellen, met al dat gedoe van die regels denk je? Wat?

Gij zult niet begeren wat niet gegeven is om te begeren, maar volg Christus en doe de wil van God. Mattheüs 10:34 Meent niet, dat Ik gekomen ben, om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Dat is: Meent niet dat Ik gekomen ben om rust te brengen; Ik ben niet gekomen om de rust te brengen, maar strijd+wedren+smal pad+kleine deur. Ja, dat is dus een leerpunt. 1. Geeft niets, maar benoem dan wel dat je inderdaad één van de tien geboden hebt geschrapt verklaard. 2. Of zijn inderdaad de andere negen geboden ook geschrapt? Wat zeg j

Is de vloek van die wet dat het een vervloekte wet is?

Bedankt voor je verhaal. Het verklaart dat je bij een wat "evangelische" omgang met dingen, toch geregeld heel principiële lijnen ('eigenwijs') legt. Waarom overtreed je dan één van de tien geboden, terwijl je daarin de rust kunt vinden dat je doet wat God vraagt?

Waarom zou je een visie op een sombolische duiding en een visie op een wettige duiding tegen elkaar uitspelen? Waarom zou je willen mensen in de praktijk, die jou aanspreken, of anderzijds je afzetten tegen mensen die naleefbaarheid belemmeren? Heeft God dan niet een hulp en een norm ingesteld, om in die wirwar te ontdekken wat de Wil is van de Heer, en wat een geestelijke manier van omgaan is met de realiteit? Zou God Zijn kinderen laten aanmodderen? Nee; het aanmodderen is er wel, maar dat is omdat de kinderen eigen wegen gaan. Concreet: 1. Het duizendjarig rijk is nog nie

Gaan wij Gods vrede of Gods rust al in door of bij de waterdoop? En hoe zit het dan daarna heengaan en doen wat God vraagt? Hoeft dat niet meer, of doe je dat automatisch, omdat je nu de Rust hebt? Volgens mij is de doop een teken en een zegel, dat je deelgenoot van Christus rust bent geworden, maar om er in te kunnen blijven moet je elke dag je leven afsterven, en je nieuwe opstandingsleven aanhangen en een strijd aangaan, totdat de dag komt dat Christus de Rust zal herstellen, die je nu nog niet volmaakt hebt. Rust, is bevrijd van je noeste arbeid. Rust, is verlost zijn van de zonde. Jouw vl

1. Om de Wil van de Vader te doen; 2. Nergens; maar wel voor hen gespecificeerd (de wet is om de overtreding openbaarder te maken, en de norm heiliger; 3. De uiterlijke vormen die leren hoe de innerlijke norm doorwerkt in alles. Ceremonieel is om te laten zien. Moreel is als voeding van binnenuit. 4. Bij de sabbat loopt dat (3.) door elkaar heen omdat de Sabbat een uiterlijke norm geeft: een hele dag bestemmen tot eer van Gods Rust. Er is een onderscheid tussen de ceremoniële wetten en de morele wetten (10 geboden). Jezus maakt er geen onderscheidt in en gebruikte ze alletwee

Jouw koninkrijk, jouw goden. Onthoud: Een god verklaart zichzelf nooit god. Een god heerst niet over geesten. Dat is tegen de natuur om niet te beheersen, maar om in de heerlijkheid (liefde recht waarheid) te zijn dat iedereen alles doet, omdat het voor iedereen goed en wenselijk is. Ook de Schepper verklaart zichzelf niet God te zijn, maar zoekt de zielen die Hem verkiezen hun God te zijn. Maar ik moet nu gaan, een reflecterend hesje kopen, want je ziet me niet zitten.

zeg het.

Het gelukkige van dode goden is, dat je ze alles kunt 'laten doen', terwijl zijzelf niet boos worden en ook niets tegen jou zullen ondernemen. Het ongelukkige van levende goden is dat ze niet doen wat jij wilt, Maar jou net zo lang belasten tot jij aandacht krijgt, voor dat wat iets in jou belangrijk maakte in jouw leven. Terwijl jij ondertussen categorisch de weg gaat 1. van emotie en diepe geraaktheid, 2. over een onderwerp dat absoluut emotieloos is. Zo is het toch?

1: 2: De kracht van de eenvoudige herhaling, is dat zelfs de meest eenvoudige gaat doorkrijgen dat het de herhaling zelf is die ertoe doet. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te ontladen, zonder zelf opgeladen te worden. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te belasten, zonder zelf belast te worden. Het is alsof je ruimte zoekt om methodologisch te benoemen, dat de methodologie overheerst. Maar; stel dat je vanaf post één al bezig bent om met proefballonnetjes een forumonderzoek te doen, naar empathie of trollbestendigheid of zelfbeeldv

Tja; de logica van de speculogische wetenschap, gebiedt dat ik dan precies evenveel schrik als jij... Tenzij je zo snel zou zijn als Lucky Luke, maar met die assumptie tart ik de wetenschappelijke speculogie..

Je houdt mij een lachspiegel voor, waarin ik alleen een vervormd beeld van jou zie. Als je het erover hebben wilt, moet je inhoudelijk worden. Anders graag je excuses voor je uitspatting en je woorden intrekken.

Als je jezelf verliest, heb je ook een ander niet.

Het is jouw inbreng waaraan jij plaats en ruimte geeft in jouw eigen omgeving. Dat kan helemaal niet. Niet wat je zegt. Niet bij een weldenkend mens. Die berg bestaat wel, maar ergens anders dan je denkt. Want als de vingerknip voorbij is heb je geen aanspraken meer op die inkomens waar die schulden aan gekoppeld zijn. Dus heb je daadwerkelijk iets vernietigd, wat waarde heeft. De waarde van een schuld is de belofte van iemand om zijn inkomen van de toekomst in te leveren. Als je even nadenkt zul je beseffen dat het tegenovergestelde wèl waar is: de schulden worden zó belangrijk dat er

Vort, en nu terug naar school, anders kom ik je als de bliksem een pak op je falie geven !

Dank voor de eer, maar ook jij bent god. Dit is jouw domein, je beheerst het, het is jouw minikoninkrijk en niemand stopt je. Wat ga je doen om jouw koninkrijk waarde en inhoud te geven? Jij maakt er wat van, en ik kijk toe, en misschien help ik je wel. Maar als er geen zinnig woord komt uit jou, is het voor mij absoluut onmogelijk om verdrietig te zijn om de geest die in jouw woont. Maar wel ben ik verdrietig om de verspilde energie van dit koninkrijk, en de verspilde energie van mijn inbreng, en ik wend mijn gelaat af, en laat je in je sop gaar koken. Gaar koken, dat i

Even serieus. Hoor je stemmen die je kwijt moet, of probeer je gewoon een gesprek te voeren? In het eerste geval is het slimste om de troll in je niet te voeden, en in het tweede geval is de vraag: wat is jouw concrete punt, dat je als onderwerp graag ter sprake brengt, bij de vraag of God verdrietig kan zijn?

Ach kom op zeg, had je mij effe tuk; doe effe serieus. 1. Elk weldenkend mens weet dat elke lening diefstal is. De nieuwe lener snoept met een belofte uit de toekomst uit de taart van de bestaande bezitters. 2. Elk weldenkend mens weet dat marktwerking diefstal is van de eigen economie, door grotere marges te halen bij een ander. 3. Elk weldenkend mens weet dat de financiële crisisbeheersing voeding blijft geven aan een draak met vele koppen. 4. Elk weldenkend mens weet, dat de intrinsieke waarde van geld de economie is (het bezit) waarop dat geld draait; en helemaal niet het vertrou

Nee; straks zullen ze constateren dat jij je eigen keuzes maakt. Jij weet nu al dat zij een stem hebben, die je niet verdraagt, en waarin jij je niet vinden kunt. maar het is niet hun stem die je moet horen. Het is de stem door hen heen, ondanks hunzelf. Of misschien is hun stem wel juist te verkeerde stem, wie zal het zeggen? Jij zegt het. Jij kiest de woorden. Jij kiest. Welke woorden zou je willen horen? En welke woorden zijn er?

De mens praat, dus heeft hij het woord. Elk woord kiest hij. Jouw keuze.

Jouw keuze.

Dat klopt. Alles is ijdelheid. Maar het is relatief. Want als jij midden in een doolhof staat en bent verdwaald, heeft ook helemaal niets buiten dat doolhof nog enige waarde. Het enige dat overblijft is heel hard huilen in de hoop dat je wordt gehoord, en de weg naar buiten opgeven, want die heb je niet, hoewel je weet dat die er moet zijn. Maar; dat neemt niet weg dat je wel besef kunt hebben van de waarde van wat buiten is. Ook al kun je er niet bij. Want alleen al het huilen, geeft de weerspiegeling van de hoop en de verwachting dat er daarbuiten iets is, dat jou hoort en

Oh dank je. Je bent helder over je eigen benadering en positie.