Tomega

1 Corinthiërs 14:27-32 En zo iemand een vreemde taal spreekt, dat het door twee, of ten meeste drie geschiede, en bij beurte; en dat een het uitlegge. Maar indien er geen uitlegger is, dat hij zwijge in de Gemeente; doch dat hij tot zichzelven spreke, en tot God. En dat twee of drie profeten spreken, en dat de anderen oordelen. Doch indien een ander, die er zit, iets geopenbaard is, dat de eerste zwijge. Want gij kunt allen, de een na den ander profeteren, opdat zij allen leren, en allen getroost worden. En de geesten der profeten zijn den profeten onderworpen.

Misschien heb je gewoon gelijk. Maar als je dat denkt, zou je dan zelf ook niet vinden dat het spreken van paranoia / pseude-religie / duivel-extreemheid, niet erg meewerkt tot het schijnen van jouw licht op wat zich zo eenvoudig aanbiedt? Hoe lang gaat dat al zo?

Duidelijk. Mee eens. En zolang als dat gekruisigde vlees onderdeel is van jouw leven, is er een strijd en een werkzaamheid, waardoor het "weest heilig wat God is heilig", een motor heeft en ook een tegenwerker, en een balans waarbij je altijd nuchter en waakzaam moet zijn en werkzaam, want het vlees is van nature de overheerser van de Geest. En de Geest is van nature een vuur dat het vlees kan louteren door vuur, maar ook door het vlees kan worden geknecht of verleid of meegetrokken op wegen van rust of gearriveerdheid. Los van leerstelligheden, krijg ik niet de indruk dat je van dat laatste o

Geen idee. Bedoel je de belofte of de schade wegnemen? Beide is plosklaps. Maar de belofte is het moment van herstel van de relatie, en die gaat aan het herstel van het vlees en van de schepping vooraf. Herstelmoment van de relatie - Johannes 6:28-33 - zondelast is weg en het vlees persona non grata - een kruisweg Zij zeiden dan tot Hem: Wat zullen wij doen, opdat wij de werken Gods mogen werken? Jezus antwoordde en zeide tot hen: Dit is het werk Gods, dat gij gelooft in Hem, Dien Hij gezonden heeft. (..) Mozes heeft u niet gegeven het brood uit den hemel; maar Mijn Vader geeft u

Sorry, je suggereert zaken die buiten mijn gezichtsveld liggen. Er is in deze draad geen verschil van inzicht over wat er wordt verstaan onder de hoop die we hebben. Dat is geen hoop op beperking van schade, maar een hoop op de belofte die alle schade wegneemt. In die hoop zijn we volgens mij één. De 'schade' is wat God op onze weg legt ter beproeving en verzoeking en ten gevolge van wat wij of onze voorouders of de mensen van de wereld voor ons toebereid hebben door geloof c.q. ongeloof. Daarin staan wij allemaal gelijk als willekeurige kreupelen, lammen, blinden, verzienden. Taste

Dank je voor je beeld op je tuin. Ik herken mijn tuin er niet in. Als je werkt, wil dat niet zeggen dat je je heil maakt of verdient. Maar je werkt wel. En er komen vruchten in jouw tuin maar ook als je uit je tuin en in de wereld trekt. Wat jij doet, komt door de Geest. Maar bij dat doen kun je verslappen, verzaken. verstieren, verdroeven, verderven, verdwalen, verzakken, verdrogen, verzinken, verdrinken. En dan zeg jij terecht: nee dat kan niet. En dan zeg ik nog meer terecht: dat kan niet kunnen dankzij de Geest die jou ook aanspoort en getuigt van jouw geloof, welk geloof

Elk verschil van een daadwerkelijke leer geeft een beslismoment en een wrikstok, en een fundament waaraan eigenschappen en doorwerkingen en gevolgen wetmatig zijn gekoppeld, tot veroordeling van het verschil. Maar wil je met recht een oordeel hebben over een leer, dan met je die leer naast jouw leer leggen, en kijken hoe dat ene puntje zich verhoudt tot een leer, en die leer zich verhoudt tot jouw leer. Want waar verborgenheden verschillend aan de oppervlakte komen en verschillend doorwerken in verschillende situaties of leerregels, daar loop je het risico dat de vruchten er alleen toe doen. I

Dat is jouw idee en jouw perspectief. Jij staat aan de andere kant van een schutting en kijkt bij mij in de tuin. Door deze opmerking is het alsof je niet over de schutting heenkijkt en je oriënteert, maar alsof je door een klein gaatje kijkt. Het gaatje in de schutting geeft een helder maar vertekend beeld. En dat wordt veroorzaakt doordat je kijkt met een lens of een focus. Benoem je lens, en je kunt hem scherp stellen. Vergeet je lens en je krijgt vervorming en vertekening en vervreemding en ontkoppeling. Dus wat wil je zeggen? Hoe ziet jouw tuin eruit? Wil je zeggen dat wij rusten en

Waarom vraag je dat?

Als God rust geeft en Rust geeft, is het fijn om in de rust te rusten. Die rust is ons genoeg. Maar die rust rol je uit als je de Rust die is voorzegd ontkoppeld van de rust die je belijdt te hebben, Want de genade van God geeft je genoeg om te dragen. Maar de Heerlijkhedi van God belooft méér, en dat is de RUST die komen gaat in de opstanding. Daarom is het dat de tien geboden niet mogen worden gedecimeerd tot een negen gebodenleer waarvan één is vervuld. Bedenk dat het zuurdesem er is, maar ook in twee soorten: de goede kant op en de kwade kant op. Het instellen van de zondag was winst voor

Volgens jou niet, volgens mij gaat het hier wel degelijk over hetzelfde. Er blijft dan een rust over voor het volk Gods. Want die ingegaan is in zijn rust, heeft zelf ook van zijn werken gerust, gelijk God van de Zijne. Laat ons dan ons benaarstigen, om in die rust in te gaan; opdat niet iemand in hetzelfde voorbeeld der ongelovigheid valle. (Heb.4:9-11) Heel Hebreeën 4 handelt over deze kwestie. Het is de rust van het geloof waar hier op gedoeld wordt. Alleen in die rust kunnen wij ons gaan inspannen om doelen te bereiken. Eenmaal bekeerd kunnen wij kunnen niet op onze

Dat is geen drie-eenheid, maar een omni-eenheid. Dan had God net zo goed dat eeuwige verterende vuur kunnen blijven die Hij van oudsher was. Dat is geen veelheid van zielen, maar een enig God. En wat je zegt is geen antwoord, want ik heb niet gezegd dat God een baas heeft. Maar God is de baas.

Dit is een draad, waarin het niet gaat over de sabbatsrust. Dus jouw tegenstelling dat ik zeg 'wij zijn niet de rust ingegaan' tegenover jouw 'wij zijn wel de rust ingegaan', klopt niet. Ik had het over de sabbatsrust; deze voorspiegelt de Rust die komt als de mens en God rusten van het scheppingswerk ten aanzien van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Dan heeft ook de mens in Christus door God een scheppingswerk volbracht. Of je kunt het ook technisch juister nemen, dat alsdan de mens als nieuwe schepping in de nieuwe hemel en aarde klaar is. Dat is een moment waarin mens en Christus samen

Daar vergis jij je lelijk in Liefde heeft geen baas maar werkt samen in harmonie 1. Uh, ik maakte een grapje; maar ik vergis me niet. Ik zei namelijk: Dat gaat dus alleen over wat wel of niet een koninklijk gebod is. (Jacobus 2:8) Naar aanleiding van de opstand tegen het gezag van de koning door Koningin Vasthi, zegt Esther 1:19-22: Indien het den koning goeddunkt, dat een koninklijk gebod van hem uitga, hetwelk geschreven worde in de wetten der Perzen en Meden, en dat men het niet overtrede: dat Vasthi niet inga voor het aangezicht van den koning Ahasveros, en de

Mooi gezien: een koninklijk gebod is een heel groot gebod of grondwet; net zoals het oeroude koninklijke gebod dat de man de baas is over de vrouw Esther 1:19--22

Vieringen en omgang met de geboden kunnen altijd en overal verschillen. Zelfs de leer kan totaal gaan afwijken. Maar de wet en de Schrift blijven steeds gelijk. De eerste christenen waren steeds gedeeltelijk Joden. En niet één van de Joden verloochent zijn afkomst, als hij net heeft geleerd dat de Messias werkelikheid geworden is. Er was dus al een sabbatviering En dat gaf dus al een probleem vanaf het begin. Want de Joodse sabbat met al die regeltjes brengt geen vervulling van de wet. De vervulling moet uit het hart komen en in het hart zijn. Dat Paulus dus optreedt tegen Joden hee

Paulus jubelt. En jij krijgt de koude rillingen van Paulus' jubel. Dat begrijp ik niet goed. Waar merk jij bij mij of bij Paulus een zodanige zucht of gebukt gaan onder de zondelast, dat daardoor bij jou de koude rillingen over de rug kunnen lopen? Wat is de relevantie of Paulus een groot of een klein zondaar was? Wat is de relevantie of Paulus gebukt gaat onder de lasten? Misschien moeten we een stapje terug: Situatie: Luther gaat gebukt. Inzicht: alles is genade. Realiteit: de afstand is te groot, tenzij in Christus. Maakt dat de wet teveel, of te onwen

Ik begrijp het wel. De wet heeft een geestelijke betekenis gekregen. En dat geldt ook voor de sabbat. Dat je niet mag doodslaan heeft als geestelijke betekenis dat je iemand zelfs geen letsel mag wensen. De sabbat houden heeft als geestelijke betekenis dat ook God een feitelijke tijdsbestek van een dag heeft aangehouden om te rusten en dat God er een feestdag van maakte, en aan de mens heeft gezegd: wat ik doe dat doen jullie ook. Die feestdag dan koppelen aan het vergeefs gestorven zijn van Christus, is buitengewoon bijzonder. Stel dat Koningsdag niet meer verplicht is, want Rutte zegt

De Rust die wij hebben en de rust die wij genieten, is een geestelijke rust dat onze zonden en onze ellende en elk lijden door ons vlees op deze aarde, ons niet tot smaad en schande en tot last is, maar tot heerlijkheid der heerlijkheden, waarvan Paulus uitjubelt: ik prijs de ellende en ik dank God voor het lijden, want daarmee heeft God mij toegekend in zijn genade dat ik zijn werktuig en dienstknecht mag zijn. Dat is de Rust in Christus. Dat is deelgenoot zijn in de belofte. Maar met die rust is de laatste rustplaats niet aangeduid, en de laatste rust niet ingevoerd. het sabbatsgebo

Was het volk in Israël onder Salomo, in rust?

Lees! Die rust wordt besproken, onderweg, halverwege op de weg ernaar toe. In de woestijn. En vandaag, inderdaad. De Belofte van de rust. Dat is onderweg ernaartoe.

Van ons? Waar blijft jouw respect? Je begint demonisch van aard te reageren. Strijd te zoeken. Dat vind ik griezelige unheimische praat. Ik zeg 'jullie' duizendjarig rijk, om daarmee een afstand te scheppen en een grens, zodat er geen misverstand ontstaat dat we het daar niet over hebben en ik daar ondertussen niet in wordt getrokken of toe gerekend. En daar was aanleiding voor omdat iets eruit dragend is voor jullie norm over de sabbat. Jij maakt er dan geleid door emotie, niet geremd of bijgestuurd door iets anders, iets raars van. Maar nu ook even in jouw eigen taal, omgeke

Hebreeën 4:1-2 Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; - Belofte van in de rust ingaan. Is die rust ingegeaan? Nee; duidelijk niet. Het is immers een belofte. - Kan iemand achterblijven die al in de rust is? Dat is een rare vraag, want we hadden het niet over de rust, maar over de belofte van in te gaan. Dus gaat het hier om de rust waarvan wij nu alleen de belofte hebben, in Christus. Dat is een belofte net als de belofte

Oké, de joden in het beoofde land waren dus nog niet de rust van het beloofde land ingegaan en leefden zelfs onder Salomo nog niet onder de rust die God hen had beloofd? Was dat dan een nepbelofte van God? Waren de profetiën nep-vervuld? Of is het zo, dat er nog een andere rust is dan de rust in Christus? dat duizendjarige rijk van jullie, is dat dan na de rust in een nieuwe werkperiode? Begrijp je dat ik je vraag graag wil terugspiegelen naar jou om jezelf ook te bevragen wat de bijbel ons leert over de rust? Welkom bij de calvinisten. Luther had precies hetzelfde proble

Zou God de mens iets willen hebben vertellen, met al dat gedoe van die regels denk je? Wat?