Tomega

Voor dat het Koninkrijk Gods een koninkrijk werd, was er de heilsstaat van God onder de wet van Mozes. Die heilsstaat richtte zich niet op iets innerlijks, maar op het bewuste en rechtvaardige. Een oog om een oog was geen hardheid op schending, maar zachtheid op de drang naar vergeldingshaat. Die staat was God genoeg. En daarvóór was er de heilsstaat van het paradijs, en daarin was bewustheid en rechtvaardigheid vervat in vrijheid met kaders van beproeving. En de vraag die dan voorligt, is of het ontbreken van enig recht en rechtvaardigheid en systemen van orde ook een rechtvaardige basis bied

Toe maar dan. Mijn tafel is leeg.

Ja, ergens kunnen we het eens zijn op belangrijke onderdelen van onderliggende waarden. Jammer maar ook prima als het daarbij blijft.

Als we nu het meest complexe ontdoen van chaos, zou dan al het andere geen kinderspel moeten zijn? Maar daar is een geloof vereist en gevraagd, dat het meest complexe zich leent voor decomplexificering. De chaoottheorie luidt dat chaos slechts bestaat bij de gratie van chaoten die het complexe weigeren te zien als een tekort aan begrip bij zichzelf. En decomplexificering wordt daar een zaak van essentie en constructivisme en voortbouwen op adagia en principes, om deze centraal en dragend te doen zijn voor alle onderdelen van het complexe. Dat vereist voortdurende verklaring en abstrahering van

Ja, dat is zo, maar weten we dan ook waarover het gaat? Fundamentele gedachten behoeven fundamentele bouwstenen. De tijd is overal tegelijk. En elke gebeurtenis heeft z'n eigen plaats en tijd, waardoor voor die gebeurtenissen geldt dat hun gelijktijdigheid in het relatieve midden ligt van de gebeurtenissen. Dat is waar tijd gelijktijdigheid is, relatief voor de betrokken gebeurtenissen en ten diepste gaat over afstandoverbruggingen. Er is daarom onderscheid te maken tussen een absoluut absolute tijd, die overal gelijktijdig is, en een systeemtijd die in systemen geldt waarin de tijd via bot

Amen. 2Petrus 2:15-16 Want alzo is het de wil van God, dat gij, weldoende, den mond stopt aan de onwetendheid der dwaze mensen; Als vrijen, en niet de vrijheid hebbende als een deksel der boosheid, maar als dienstknechten van God.

Dat is een paradox waar mensen gemakkelijk in verstrikt kunnen raken. De mens heeft de macht en souvereiniteit om op aarde te doen wat hij wil. Wie moraal heeft die kan dat niet. Voorbeelden bespaar ik je. Is hij dan beperkt en minder souverein?

Kortst en smalst is het voornemen dat je eigen leven hier en nu stopt, om het geheel opnieuw in te richten voor geschiktheid voor de eeuwigheid. Langst en onmogelijk is om dat vervolgens te doen en vol te houden. En breed wordt de weg en kort de weg om in te gaan. Dat wil zeggen in de beleving en bezieling die het geweten gaat overtuigen van de logica dat geen onmogelijkheden worden gevraagd en dat begrip en liefde zo onmetelijk is, dat onze tekortkomingen wegvallen, als we dan ook maar datzelfde begrip en diezelfde liefde hebben. Dus iedereen eindigt op de grote hoop. Maar in die ho

Wat precies? Waar ik sta is voldoende zicht.

Dat weet je wel, daar gaat het fout. 'Onmogelijk' is een begrip dat tussen de oren volkomen mogelijk en zelfs normaal kan zijn. Met als gevolg chaos en willekeur in denken en zijn. Om iets kloppend te krijgen, moet het worden gefundeerd op pijlers van logica, rechtlijnigheid, en rede, met adagia die in natuur en verstand onaanvechtbaar zijn. Schaars zijn de zielen, die daar zowel moeite als discipline kunnen opbrengen, mede ook doordat wetenschap en moraal vooral rusten op waarschijnlijkheden en voorspelbaarheden in combinatie met bevindelijkheden. Meer en meer worden absolute waarheden van w

Wie niet vraagt, kan onmogelijk een antwoord vinden. Wie niet onderscheidt, kan onmogelijk de juiste vragen stellen om daarbij de juiste antwoorden te vinden. Wie niet antwoordt, kan onmogelijk een dialoog voeren. Wat groeit, kan ongedaan worden gemaakt, of boven zichzelf uitstijgen. Wat in de tuigen hangt kan overtuigd zijn of opgetuigd of afgetuigd, met een vraag of de tuigage wel op orde is. Is dat zo?

What is?

Terwijl toch de essentie is dat je eerst koffie hebt genoten, wie weet zelfs een treat met turkse koffie, terwijl daarvan bij goed gebruik de kat van huis gaat, en muizenissen toenemen.

De semiotiek van virtuele beelden, zou je kunnen voorzien van een ladingtheorie, die beschrijft wat een onzichtbaar beeld van het zichtbare betekent, om dat vrij te geven voor alle soorten van interpretatie. Maar onveranderd is het probleem dat de klapbrugloper zich voortdurend bezighoudt met de betekenis en aard van de brug, terwijl we zo graag zouden zien dat iemand ergens met iets concreets over de brug komt. Voor je het weet klapt de brug op, en zit weer iemand aan een andere kant te denken dan hij is.

Als door een magneet getrokken wandelt de astronaut tegen en stoot zich aan een ruimtebrug. In tijdloosheid is ook wetenschappelijk de kans 100%. Verandering van richting is voor hem geen richting, maar een terugkeer naar de realiteit van de aarde.Daar ziet hij pas, dat hij in de ruimte nooit gewandeld heeft.

Een roep gaat uit door alle landen, een teken doorlicht alle hemelse gewesten, een duisternis overvalt zon en sterren, en de mens schudt het hoofd en vraagt zich af wat daar nou toch de zin van kon zijn. Het stellen van een kloof heeft dezelfde kracht en waarde als het stellen van een overbrugging. Wie ziet, die stapt ook naast zijn bestemming niet en valt niet over de rand. Wie niet ziet, hem deert ook de rand en de nauwe overbrugging niet. De ruimte is wijd. Toch is daar de nauwheid en de behoefte aan overbrugging, en die zit in de beperktheid van tijd.

Voor Abrahams beloofde land was nog 400 jaar verelendung vereist. Voor het heil aan alle volken was vereist dat eerst de onrechtvaardigheid van het uitverkoren volk was toegenomen. Voor de totale uitroeiing van de aarde was eerst nodig dat de aarde Gods volk ging uitroeien. Steeds volgt straf en zegen wetmatig op geloof en daden van de mens. Daarom moest Christus mens zijn. Want technisch is er geen grond om de mensheid als geheel te kunnen redden. Zonder de waardige Mensenzoon dan, die de balans terug bracht in het voordeel van die hem navolgen. Maar, hoeveel navolging is er onder de mensen,

Het universum is vol zingeving aan kracht en leven, en zonder zin is de mens die dat mist. Welk gemis paradoxaal genoeg zo zwaar kan vallen dat de mens gaat zoeken. De stimulans gegeven met lastenverzwaring dwingt tot beperking van de bestedingen bij een vergroting van het binnenhalen. De neutraliteit zal niet worden gevonden door de klimmende reeks van kosten, klem, en afzien van voortgang, zodat ook de onverrichte zaken worden gefactureerd en gevorderd en belast, en we spreken van een spiraal die slechts wordt doorbroken door spirituele bezieling, of anders door verlaging van belasti

Waar het constructivisme aansluiting zocht bij bestaande en ver ontwikkelde stromingen en verschijningsvormen in zowel kunst als wetenschap, zien we bij het suprematisme juist een ontkoppeling en vervreemding van het bestaande, en een hogere waardering en zelfs suprematie voor het gevoel en voorstellingen in abstracties.Dat kwalificeert bepaald niet als constructivistisch. Het suprematisme bracht de stroming die de moderne kunst wordt genoemd, en die kun je direct verbinden met de moderne natuurwetenschappen. Met een treffende overeenkomst en parallelle semiotiek, dat gevoelswaarden gaan overh

Genadevol is wegnemen zonder pijn. Liefde is geen Man aan het kruis, maar juist om dat te voorkomen. Adam had die taak en roeping. Dat de mens nog leeft, heeft dus een reden,, namelijk dat de mens God kan en heeft geschaad, en met een doel, namelijk om van het leven te leren dat het slechts een glimp is van een heerlijkheid die de mens niet kan bereiken en zelfs niet zien, tenzij hij gelooft dat dit zo niet de bedoeling was en ook niet het eindstation. Stervende baby's leren de mens ten eerste dat zelfs de onschuld en heerlijkheid van een frisgeborene geen uitredding biedt uit de klem van elle

Bespaar jezelf een punthoofd, het constructivisme - afgaande op je antwoord- is niet je sterkste kant en ik wed dat Aristoteles en Gödel niet jouw zelfreferentie in een gouden band zouden plaatsen. Dat levert gewoon meer chaos op dan orde, hoewel ontegenzeggelijk de bespiegelingen inspirerend zijn. Het probleem zit in complexiteit. Wie daarin de vlucht neemt, die ontsnapt daarmee aan sluitende verklaringen en blijft eenzaam en alleen in een trein en postulaat der vooruitgang, die horizonnen biedt die de verbeelding in positieve zin tarten, maar die het station van zingeving, communicatie en er

Ja, en de vraag die je dan zelfspiegelend overhoudt, is welk deel constructivisme was en welk deel toch meer suprematisme. Tatlin zou wellicht anders oordelen dan jij. Maar dat is misschien meer een kwestie van gevoel.

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversm

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de lineaire voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot. De kuns