Tomega

De verborgenheid was zichtbaar in het kruisigen van de Heer, welke kruisiging absoluut ondenkbaar was als Christus openbaar was geworden de Redder van alle mensen te zijn. Dat lees je in vers 7 en vers 8. Dat betekent dus ook dat veel van de verborgenheid niet meer verborgen is voor wie het ziet of gelooft zoals Paulus het ziet. Net zoals dat ook betekent dat zich nieuwe verborgenheden kunnen aandienen in nieuwe tijden. Maar daarvoor geldt dan onze tekst, dat het geestelijke alles kan onderzoeken, ook de verborgenheden Gods, vers 10. En dat mag je best ook letterlijk nemen, want sommige gelovi

1 Corinthiërs 2:10 Doch God heeft het ons geopenbaard door Zijn Geest; want de Geest onderzoekt alle dingen, ook de diepten Gods. - De geestelijke mens wordt onderscheiden als dwaasheid, vers 14. - De geestelijke mens voegt geestelijke dingen met geestelijke dingen samen, vers 13. - De geestelijke mens brengt geen andere wijsheid dan Jezus Christus, en Die gekruisigd, vers 2. - De geestelijke mens heeft toegang tot waarheid en wetenschap, en natuur en geest, vers 10. - De geestelijke mens heeft die toegang doordat God hem deze schenkt, vers 12. - De geestelijke mens zoekt nie

Het maakt uit of je onder geestelijke mens verstaat geestelijke mens, of anders onderscheidingsvermogen. Als de geestelijke mens van niemand onderscheiden wordt, dan onderscheidt hij zich niet of hij kan niet worden onderscheiden. Als het onderscheidingsvermogen van niemand onderscheiden wordt, dan onderscheidt het zich niet of het kan niet worden onderscheiden. Er zijn dus veel maar wel slechts een beperkt aantal mogelijkheden om te onderscheiden en te onderzoeken. En als je dan ook nog moet meerekenen dat alles wat je beoordeeld, vanzelfsprekend beoordeeld wordt naar maatstaven van vlees, om

Als dat is wat je bedoelde, dan biedt je inbreng ook je gelijk. De correcte manier is altijd in een rechte lijn van Aarde naar Bron. En onderweg smelt het aardse en overwint het licht. Het aardse leeft. Zonder Aarde geen smelting. Zonder smelting geen ontaarding. Zonder ontaarding geen blijvend leven. Dus zonder visualisaties, is de binaire zaak om het tijdelijke te verruilen voor het blijvende. En dat kan bij en in alles.

Om aarden vaten te aarden, heb je meer waarde nodig dan aarde. Die waarde is er wel, maar de vaten worden er niet aardiger van, en blijven even gebroken. Het gaat daarom altijd om de lading, die erin komt en eruit gaat. Dat noem je nooit aarding, want de aarding is in het vat zelf. Maar dat noem je voeding. Maar het zijn weinigen die tot vast voedsel komen, omdat wat het vat vult er eerder uitloopt, dan het vat behappen of opnemen kan.

Slingers slaan niet door. Dat doen de geesten die de slingers drijven en voortstuwen, en menen daarin te zijn geslaagd.

Wie gaat dussen, kan licht verzeilen in eclectische verbeeldingslussen. De geestelijke mens onderscheidt wel, volgens Paulus. Dus je dus is uitgedusd.

En de man verdronk in een slokje thee. Evolutionair hoeft de dood geen leven uit of in te sluiten. Niet zinvol om daar met menskracht aan te trekken.

Elk idee door God en natuur geopenbaard, leent zich om door de mens als dood paard te worden opgebaard.

Het goede nieuws is, dat de mens elke dag en elk moment en elke ademtocht, opnieuw kan beginnen meer van God in te ademen, en minder van de mens uit te ademen. Dat is zo belachelijk eenvoudig, dat van aanstonds af de adem in de keel stokt. En het is God alleen die de mens in barmhartigheid nog een tijdje herhalingsmomenten geeft om het opnieuw te proberen. Want de mens zelf meent dat zijn eigen adem ook zijn eigenheid is.

De strijd en angst die voortkomen uit onbegrip of conflicten tussen verschillende tradities zijn helaas een realiteit. Creatieve metaforen en empathische benaderingen kunnen nuttig zijn om deze complexe dynamieken te benaderen en te verzachten. Maar zoals je terecht opmerkt, zelfs als we een zekere mate van begrip ontwikkelen, blijft het uitdagend om vreedzaam en inclusief te blijven in onze benadering, vooral gezien de diepgewortelde overtuigingen en emoties die vaak betrokken zijn bij spirituele identiteit. In het paradijs was inclusiviteit zodanig inclusief begrip, dat zelfs de sl

Met de notie dat het simpele in context van de zo geformuleerde eeuwigheden meerdere eigenwaarden gaat vormen, die een soort denkraam vormen en een veredelde status gaan krijgen, zoals "waar" en "zuiver" en "logisch" en "dwingend" en "wettig". Zonder dat denkraam krijgt alles een fantastisch en verbeeldingsrijk karakter, met als resultaat dwaze onzinnigheden. Fantasie en verbeelding zijn wel elementen van alles, maar ook deze begrippen horen te worden afgestemd op de grondtonen tot in waarheid gefundeerde fantasie, en tot wettige verbeelding.

De zoon die de vaders bevelen in de wind slaat, omdat hij zich niet wil laten dwingen, is geen zoon van de vader, maar een zoon van de tegenstander van de vader. En ook de zoon voor wie wat vader vraagt geen niveau van bevel en wens tot gehoorzaamheid is, is als uit de liefde gevallen, geen zoon van de vader. De vraag was niettemin heel eenvoudig, of God in het paradijs uitsluitend liefde vroeg of ook gehoorzaamheid. Het is een systeem van vrijwilligheid, of anders de dwang voor wie niet horen wil. Dat God je niet dwingt, wil niet zeggen dat je jezelf niet moet dwingen. Want ergens tussen God

Nee, dat ligt anders, en volgens mij schreef ik dat ook. De complexiteit is er gewoon, en als de complexiteit wordt begrepen, wordt zij niet meer complex genoemd, maar eenvoudig en binair. Jij en jouw klein bordje kunnen zich daarom beperken tot de vaste kost die daar ligt, en nergens anders. Net zo binair als goed en kwaad geen mengvormen zijn van elkaar. En hoe dat doorwerkt in een groter geheel, is geen zaak van overpeinzing en verwarring, maar vooral een zaak om te volharden in en trouw te blijven aan de eenvoud van wat op je bordje komt. Want om rechte voren achter je te laten, is een bli

"Gij zult van de vrucht van deze boom niet eten." Is dat eerder een belofte dan dwang? Of hangt dat af van hoe het bij de hoorder landt? En als de belofte dan straf en de dood is, waarom zou dan gehoorzamen onoprecht zijn? En hoe zou de vrijheid om jezelf de dood in te jagen, geen aansporing of dwang benodigen voor de klaarblijkelijke doodsverachters? Maar is het dan nog wel dwang, als iemand zich in vrijheid laat gezeggen en dwingen? Of is het daar eerder een tekort aan liefde voor de gestelde eis(er)? Of telt een aansporing of een wet met een straf niet als legitiem middel tot goed gedrag? M

Compassie en begrip zijn twee los staande en daardoor strijdige begrippen. Begrip van realiteit is anders van aard dan begrip van personen, motieven, en perspectieven. Het laatste is vooral relatief, terwijl het eerste als buitenstaander voortdurend vecht met het tweede. De relativiteitstheorie van begrip, is de notie dat het begrip in elk perspectief dezelfde waarden en wetten moet vertegenwoordigen, met welke logische gedachte de verschillende perspectieven met bruut gedachtengeweld naar elkaar worden toegebogen. Terwijl het eerder gemelde begrip begint met vragen over de losse eindjes die u

Generaliserend lijkt het logisch dat iets beoordelen vanuit een perspectief dat we (nog) niet kennen, quasi onmogelijk is. Waar het goud met het badwater wordt weggespoeld, worden zelfs de rioleringen open getrokken om iets van waarde terug te winnen. Maar het is zaak om te doorzien of het veredelde badwater daadwerkelijk veredeld is, of dat het slechts gaat om een veredeld perspectief over de aanwezigheid of slechts de waarschijnlijkheid of zelfs slechts de theoretische mogelijkheid van veredeld badwater. Maar dan is de eminente vervolgvraag wat de norm is om iets als veredeld of wa

Waar snelheid gemaximeerd wordt voorgesteld zonder inachtneming van de daadwerkelijke snelheden die zorgen voor hypergedrag van deeltjes, daar zijn non-lineaire voorstellingen fictieve verschijnselen in een realiteit van lineair grensoverschrijdende snelheden. Daar zie ik meer ruimte voor inzicht en ontluisterende ontdekkingen binnen lineair verband, dan het werken met hyperruimtes en non-lineair denken aan nieuwe inzichten en creatieve voorstellingen doet vermoeden. Want van oudsher bieden creatieve voorstellingen en hyperreële maatgevingen meer creationele scheppingen, dan de realiteit aan m

Laat de ambiguīteit rusten bij bedenkelijke keuken- en stamtafels, en bedenk en trek er uit wat waardevast is, en je wint waarheid en moraal en traditie en historische perspectieven. Inspiratie biedt nooit meer dan een bepaalde gesteldheid en een excuus om je door iets anders te laten leiden, dan waardevastheden vereisen, die op hun beurt geen andere inspiratie behoeven, dan het zicht op hun waarde biedt.

"Hier moge het volstaan erop te wijzen dat deze beweging geen wettisch geloof verkondigde, maar een geloof van persoonlijke ervaring en religieuze beleving." Ook de wet van Mozes verkondigt geen wettisch geloof, maar wel een wettische scheiding tussen de mens en God.

Wat God niet is, weerhoudt Hem niet om dat niveau te betreden en die met omgang te doen zijn. Dat bewijst ons het bemiddelen door engelen, en door de wet, en door de geboorte in Christus. Deze bewijzen negeren en niveau en omgang onwezenlijk of zelfs onmogelijk achten, is in wezen God monddood maken en ongeschikt om met Zijn eigen schepping omgang te hebben. Maar het geval wil dat die schepping juist was bedoeld voor geestelijke en fysieke omgang en ook gemeenschap. En het bewijs dat het minder ellendig en nutteloos is dan mensen denken, ligt in de wens en doelstelling dat God die geest i

Evident onverstand kwalificeert nooit als latent misverstand. Het neveneffect van begrip van de omvang van de beperkingen, bij onbegrip van alles om, in, en boven ons, is dat er consensus komt over de vereistheid van absolute fundamenten en onbetwistbare meetwaarden, die dan ook als principes van verstand en vooruitgang algemeen opgelegd en verbindend verklaard worden, alvorens ze algemeen ingang vinden in het denken. Welk laatste punt op zoveel onbegrip stuit bij mensen van juist meer begrip, dat uiteindelijk het diepste begrip een meeromvattend breidelwerk wordt van verbluffende onbegrijpel

Zoveel geesten, zoveel scheppingen. Pas als de geesten zien dat ze als vereniging slechts uit één geest zijn, gaan ze zoeken en begrijpen dat uit één geest ook maar één wet en één natuur en één samenhangend geheel kan zijn. En zolang de geesten menen zelf als divers geheel het meeste of meerdere te zijn, is de natuur chaos en onwettig en vooral geestelijk: een komen en gaan van fantastische werkelijkheden. Want godenmensen maken zich voorstellingen naar hun beeld. Foei, wat een destructiviteit heerst onder de geesten! Hoe zouden ze daar verder wensen te denken dan zij in hun beperkingen al bu

Daarvoor kun je de Joden niet verantwoordelijk houden. Hoogstens voor de menselijke maat die ze hierbij meer toepasten, dan hun was opgedragen. Er waren reeds engelen, en er was reeds een paradijs en de wereld biedt in alle bescheidenheid een wereld aan diversiteiten, bijna zonder beperking in mogelijke variaties. Wat mis je aan compleetheid? Niets. Maar wat mist, is de geestelijke wil om dat alles te beschouwen als heilig, en om daarin slechts zuiverheid van denken en doen te wensen en te doen.

Het draagvermogen van een wolk heeft alles te maken met dichtheid van de wolk en met het gewicht van hetgeen moet worden gedragen, en met de aantrekkingskracht van de aarde. Dat jij je niet kunt voorstellen dat er verschil bestaat, is iets van jouw beperkte voorstellingen. Maar bij ijs weet je prima te onderscheiden in dun ijs en dik ijs. En ook daar is dat een zaak van toevallige dichtheid, gewicht, aantrekkingskracht en de inwendige omgevingsenergie. Wat jij aandraagt als ervaringsbewijs, bewijst daarom veel eerder dat er meer is tussen hemel en aarde, dan jij in je primitieve voostelling me