Tomega

Om de wijzen te beschamen, dat is om ook jou te beschamen. Wie beschaamt komt te staan, die ziet en ervaart en weet dat hij fout zit. Dus je zou je wel een beetje rekenschap ervan mogen geven, dat die tekst voorspellend is voor die daar genoemde en door jou zo geroemde wijzen. Verder is de wijsheid van de wetenschap die jij noemt, geen wijsheid van denken, maar slechts een beschrijvend verwonderd constateren van wat er is in de schepping. Paulus spreekt over de schepping en haar maker, en hij leert ook jou, dat je je behoorlijk kunt verkijken als je uitgaat van het oppervlakkige plaatje.

Er zijn wegen en middelen om te verbinden wat buiten bereik lijkt, en een middel is, dat God een verterend vuur is voor de mens. Dat is geen blasfemie, maar plaatsing in een reële verhouding en context. De mens die in de materie is, ervaart God die in wezen Geest is, als een verterend vuur. En daaruit weet je dan ook dat de heilige Geest die in de mens is, wel uit God is, maar niet God zelf is. Daarnaast is voor het bestaan van het onzichtbare niet altijd zicht vereist. Verder zijn er wel getuigenissen van contact met en zicht op God, dus dat dat niet kan, is een wat beperkte visie.

Je kunt aan niemand 100% bewijzen dat wetenschap slechts kennis is en geen geloof, daarom is wetenschap steeds onder de klem dat andere daarmee strijdige inzichten nog kunnen volgen. Dat daar voortdurend zaken worden geclaimd en gesteld definitief te zijn, is geloof. Wetenschap leert kennis van het gerijmde en het logische en het wettige. Geloof brengt verbinding met hetgeen volgt uit de verkregen kennis. Alvorens ons te verliezen in bevindelijkheden over wat volgt uit onze kennis, is het zaak om te doorgronden wat in onze kennis kennis is, en wat geloof. God is wettig en logisc

Geen toevluchtsoord en geen slagveld, maar een plaats van afzondering en voorbereiding en focus-verkrijging en afstemming en toerusting en beproeving. En dat wat in de woestijn wordt geroepen en beleden, is wat de plaats en de basis en de toekomst bewerkt van de roepende in de woestijn. Meestal verlangt de mens eerder terug naar de vleespotten van een oase in Egypte dan de toekomst verheerlijkt te zien in manna en een onbekende heerlijkheid.

Wat voor de een abstracter is, kan voor de ander concreter zijn. De een komt verder van huis, en de ander thuis. Dat is geen probleem, als je maar een probleem hebt.

Als je de berg op een hoger niveau verstaat en meditatie op een lager niveau, dan zijn bergmeditaties meer iets van plattelanders dan van Himalayaanse bergmonniken. Hebreeën 12:18-29 Want gij zijt niet gekomen tot den tastelijken berg, en het brandende vuur, en donkerheid, en duisternis, en onweder, En tot het geklank der bazuin, en de stem der woorden; welke die ze hoorden, baden, dat het woord tot hen niet meer zou gedaan worden. Maar gij zijt gekomen tot den berg Sion, en de stad des levenden Gods, tot het hemelse Jeruzalem, en de vele duizenden der engelen; Tot de algemene vergaderin

De kunst is dus om op weg te gaan, dwars door de berg heen, in hoop en verwachting dat de spelt steeds overal kan prikken. Dan ben je voorbereid en waakzaam, en boezemt de speldenprik geen angst in. En als je dan de berg nergens ziet, weet je dat je er middenin zit. Want stond je er buiten, dan had je hem niet gemist.

David was een man naar Gods hart. Jacob die genade ontving was een bedrieger, zelfs bij de worsteling. Emotie moet er dus helemaal uit, zoals je inderdaad zegt. En tegelijk is het objectieve zakelijke niets waard zonder een heilige emotie. Tussen die twee zit een kei van een spanningsveld en een probleem, want de duivel heeft vaste grond in de mens als het emotioneel wordt. Anekdotisch is Saul die bij tijden onder de profeten werd gerekend, maar op andere momenten met dezelfde geestdrift David aan zijn lans wilde spietsen. Emoties bedriegen inderdaad. De begeerte presenteert zich als liefde, h

Ja, dat ben ik met je eens. Maar aangezien God Geest is, is het wat belevingsafhankelijk en emotioneel gevoed om Hij die Geest is de bron te noemen. Hij is dat wel, maar voor ons is niet de bron wat Geest is, maar dat wat concreet de bron is, en die bron is iets feitelijks waar wij ons op baseren. Zelfs zij die bevlogen en geīnspireerd iets deden of zeiden, deden dat op gronden van kennis of inzicht of zicht. Waar dat ontbreekt zoals bij het spreken in tongen wordt daarvan niets bevestigd als bronmateriaal, tenzij dat logisch verklaard kan worden met hetgeen al eerder als bron is erkend.

Religie is bij mij niks. Een woord van mensen over mensen. Maar in een religie is er gezag van iets dat daar bovenuit stijgt. Dat gezag is gevestigd via opgelegde ervaringen en profetische geschriften. Daarvoor geldt inderdaad wat je zegt.

Dat heb ik gemist. Welke bron is dat?

het geschrift is iets anders dan de doctrine, Je spreekt van westerse religies en de logica daarin. Een religie is iets van mensen, zoals je inbrengt. Maar wat geldt als bron voor die westerse religies, is enerzijds een overgeleverd geschrift of getuigenis en anderzijds wat de natuur laat zien. Daar geldt logica als ontstaansgrond en bestaansrecht. Zonder logica had er niet moeilijk gedaan hoeven te worden, of anderzijds dan had herstel van norm en moraal en zuivere verhoudingen geen issue hoeven zijn. Waar ik zei dat je hier iets mist, had ik ook kunnen zeggen dat je daar iets mist,

Als ik in plaats van hier daar had gezegd was het duidelijker geweest?

De leer of beter het geschrift is iets anders dan de doctrine, net zoals de jurisprudentie iets anders is dan de wet. Als bron en uitleg en referent alle iets van het absolute hebben en uiten, dan is niet logisch om iets absoluuts af te lijden van Aristoteles, die slechts referent is van het absolute of referentie voor verwijst. Wat jij hier mist is dat de westerse religie zichzelf afleidt uit een bron. Die bron is wel degelijk logisch en absoluut en sluitend samenhangend.

Naar voorstellingen van bijvoorbeeld Aldo Leopold in A Sand County Almanac zijn de theorieën van modern denkende wetenschappers als Arthur Holmes, Edwin Hubble en James Hutton keurig afgestemd met het beperkte voorstellingsvermogen van de mens. Zou die wetenschap eens kritisch bekeken worden, dan zou een studie gerechtvaardigd zijn met de titel "Turning science into verbs". Want elk stukje wetenschap is een steen die we kunnen raadplegen als een open boek, over aard en onzin van dat betreffende stukje moderne wetenschap. Zo ook hier. De diepe tijd is logaritmisch omdat datering en evolutie op

Binnen de logica zijn cyclische modellen en processen te scheiden van meer lineaire groeimodellen en processen, omdat die laatste immers geen herhaling in zich hebben. Dat dan vervolgens beperkingen van ruimte en tijd leiden tot cyclische processen en groeimodellen die tijd en ruimte anders ordenen tot een veranderde verhouding die wij kennen als "druk" of "niet consistent evenwicht" is geen gemakkelijk onderwerp, maar is ook zeker geen onbekend en onbegaanbaar terrein. Hier te spreken van niet-monotone of paraconsistente logica biedt veel meer verwarring en afstandzetting, dan te bespreken en

Als je uitgangspositie op orde is, heb je voldoende vrije balans en coördinatie dat een nieuwe manier van doen en laten kan ontstaan. Kunst is om op dat niveau geen afspraken te maken, maar je te laten leiden door waarden die niet alleen door iedereen worden geaccepteerd, maar ook onweerspreekbaar zijn. En precies daar is het punt waar de wetenschap strijdt met de logica van de boer met de klompen in de klei. Het is moeizaam en complex allemaal, totdat iemand iets roept van de keizer en de kleren, en iedereen is het eens.

Taal is afgesproken. Wetenschap is afgesproken. Cultuur is afgesproken. Zelfs geloof is afgesproken. Maar de waarheid spreekt niets af. Die blijft in alles zichzelf, en spreekt voor zichzelf en die biedt aan geen ander uitsluitsel en overtuiging en inzicht en vooruitgang, dan wie zich aan haar wenst te onderwerpen. Dat jij hier dan zou willen verdedigen dat waarheid een zaak is van afspraken, vind ik dan weer 90 pagina's afdoen aan je inbreng. Als dat is wat je wilt zeggen.

Dat precies is waarom jij in gesprek bent. Omdat je ontdekt dat elk gesprek een slagveld is van geconsolideerd denken. En het boeit je om te zien hoe dat uiteen loopt. 1. De norm-meter is een afstandsmaat. 2. De norm-meter is een ijkmiddel om alle geschillen bij gekrompen meters en oplichters en misverstanden eenduidig te beoordelen en het geschil definitief te beslechten. 3. De norm die er was, was de platina-iridium staaf in het SI-Systeem, welke is weggehaald en vervangen door maten en ijkingen die in heel de klassieke wereld die wij kennen, onmeetbaar zijn, en die vereisen dat we

Als we spreken over principes en pijlers van fundamenten van zijn en doen, dan is relevant wat precies wordt gebruikt als principe of pijler. De meter is ingevoerd als een afstandsmaat, die kan worden geijkt door je meetlint mee te nemen en te ijken. Nu is de meter een snelheidsmaat of een golflengtemaat en is er geen andere ijking dan via een machine die vertelt wat de geijkte lengte is, maar waarnemen kun je het niet, want de ijking gebeurd op een niveau buiten waarneembaarheid. De lengte van de meter is dus zonder lengtemaat en zonder maat van waarneembaarheid. Dat is wezenlijk niet verschi

Wat bedoel je hiermee precies? Ik was inderdaad niet erg precies. Ik bedoelde niet diamanten maar messing en daarna platina-iridium. Inhoudelijk bedoelde ik wat Wikipedia ook zegt: Niet alleen de meter is eruit, maar wat er voor terugkomt is eerst een golflengte (wat is een golf?) en daarna de snelheid van het licht (wat is het licht?).

Het is de contemporele wetenschap die interferentiepatronen van waarnemer en het waargenomene als méér wetenschappelijk correct ging beschouwen dan de eenvoudig objectief voorgestelde verschijnselen, waardoor epistemologische problemen optraden, waarschijnlijkheid een hogere graad van zekerheid werd, en zelfs de diamanten meterijkmeter in Parijs uit het SI-systeem werd gewipt. Een transdiagnostische benadering ten behoeve van flexibiliteit en responsiviteit en betere zorg en resultaten voor patiënten, kan in dat kader amper anders worden verstaan, dan als een symptoom dat ook in dat deel van d

Zelfmanagement brengt een balans tussen de opgemerkte extremen in verschijnselen, en de wijze waarop deze invloed hebben op systeemtypische hoedanigheden en processen. Maar principiëler is om te abstraheren van persoonlijke en procestechnische omgevingsaspecten en om in plaats daarvan liever de opgemerkte verschijnselen te onderzoeken op aard en karakter. Met onderkenning van principes en dominantie van die principes over het denken en het doen; in hoop en verwachting dat alles iets principiëler en gefundeerder wordt.

Waar wat bij wie een handicap is, wordt over het algemeen eerder aan de hand van vaardigheden beoordeeld, dan aan de hand van ergernis over het ontbreken van vaardigheden. Ook in voetbal is een omhaal hopeloos moeilijkdoenerij, en eerder getuigend van een handicap, dan van het verstaan van de kunst om een bal bondig en duidelijk van A naar B te schoppen. Ne t'en fais pas.

Denk niet te snel en te gemakkelijk. De systemen waar jij ook gedachten over hebt, worden niet zozeer gekarakteriseerd als lege ruimte met harde confrontaties, maar eerder als een medium, waarin aan de botsing een communicatief signaal vooraf gaat of geliktijdig optreedt, die we ook als een vorm van demping zouden kunnen classificeren. Bij de inbreng van principes gelijk gewicht toekennen aan allerlei instrumenten om met polarisaties en denkgeweld principieel geduide meningen te presenteren of juist te torpederen, doet de vraag opkomen of er wel voldoende aandacht is voor wat een princ