Tomega

Dat weet je wel, daar gaat het fout. 'Onmogelijk' is een begrip dat tussen de oren volkomen mogelijk en zelfs normaal kan zijn. Met als gevolg chaos en willekeur in denken en zijn. Om iets kloppend te krijgen, moet het worden gefundeerd op pijlers van logica, rechtlijnigheid, en rede, met adagia die in natuur en verstand onaanvechtbaar zijn. Schaars zijn de zielen, die daar zowel moeite als discipline kunnen opbrengen, mede ook doordat wetenschap en moraal vooral rusten op waarschijnlijkheden en voorspelbaarheden in combinatie met bevindelijkheden. Meer en meer worden absolute waarheden van w

Wie niet vraagt, kan onmogelijk een antwoord vinden. Wie niet onderscheidt, kan onmogelijk de juiste vragen stellen om daarbij de juiste antwoorden te vinden. Wie niet antwoordt, kan onmogelijk een dialoog voeren. Wat groeit, kan ongedaan worden gemaakt, of boven zichzelf uitstijgen. Wat in de tuigen hangt kan overtuigd zijn of opgetuigd of afgetuigd, met een vraag of de tuigage wel op orde is. Is dat zo?

What is?

Terwijl toch de essentie is dat je eerst koffie hebt genoten, wie weet zelfs een treat met turkse koffie, terwijl daarvan bij goed gebruik de kat van huis gaat, en muizenissen toenemen.

De semiotiek van virtuele beelden, zou je kunnen voorzien van een ladingtheorie, die beschrijft wat een onzichtbaar beeld van het zichtbare betekent, om dat vrij te geven voor alle soorten van interpretatie. Maar onveranderd is het probleem dat de klapbrugloper zich voortdurend bezighoudt met de betekenis en aard van de brug, terwijl we zo graag zouden zien dat iemand ergens met iets concreets over de brug komt. Voor je het weet klapt de brug op, en zit weer iemand aan een andere kant te denken dan hij is.

Als door een magneet getrokken wandelt de astronaut tegen en stoot zich aan een ruimtebrug. In tijdloosheid is ook wetenschappelijk de kans 100%. Verandering van richting is voor hem geen richting, maar een terugkeer naar de realiteit van de aarde.Daar ziet hij pas, dat hij in de ruimte nooit gewandeld heeft.

Een roep gaat uit door alle landen, een teken doorlicht alle hemelse gewesten, een duisternis overvalt zon en sterren, en de mens schudt het hoofd en vraagt zich af wat daar nou toch de zin van kon zijn. Het stellen van een kloof heeft dezelfde kracht en waarde als het stellen van een overbrugging. Wie ziet, die stapt ook naast zijn bestemming niet en valt niet over de rand. Wie niet ziet, hem deert ook de rand en de nauwe overbrugging niet. De ruimte is wijd. Toch is daar de nauwheid en de behoefte aan overbrugging, en die zit in de beperktheid van tijd.

Voor Abrahams beloofde land was nog 400 jaar verelendung vereist. Voor het heil aan alle volken was vereist dat eerst de onrechtvaardigheid van het uitverkoren volk was toegenomen. Voor de totale uitroeiing van de aarde was eerst nodig dat de aarde Gods volk ging uitroeien. Steeds volgt straf en zegen wetmatig op geloof en daden van de mens. Daarom moest Christus mens zijn. Want technisch is er geen grond om de mensheid als geheel te kunnen redden. Zonder de waardige Mensenzoon dan, die de balans terug bracht in het voordeel van die hem navolgen. Maar, hoeveel navolging is er onder de mensen,

Het universum is vol zingeving aan kracht en leven, en zonder zin is de mens die dat mist. Welk gemis paradoxaal genoeg zo zwaar kan vallen dat de mens gaat zoeken. De stimulans gegeven met lastenverzwaring dwingt tot beperking van de bestedingen bij een vergroting van het binnenhalen. De neutraliteit zal niet worden gevonden door de klimmende reeks van kosten, klem, en afzien van voortgang, zodat ook de onverrichte zaken worden gefactureerd en gevorderd en belast, en we spreken van een spiraal die slechts wordt doorbroken door spirituele bezieling, of anders door verlaging van belasti

Waar het constructivisme aansluiting zocht bij bestaande en ver ontwikkelde stromingen en verschijningsvormen in zowel kunst als wetenschap, zien we bij het suprematisme juist een ontkoppeling en vervreemding van het bestaande, en een hogere waardering en zelfs suprematie voor het gevoel en voorstellingen in abstracties.Dat kwalificeert bepaald niet als constructivistisch. Het suprematisme bracht de stroming die de moderne kunst wordt genoemd, en die kun je direct verbinden met de moderne natuurwetenschappen. Met een treffende overeenkomst en parallelle semiotiek, dat gevoelswaarden gaan overh

Genadevol is wegnemen zonder pijn. Liefde is geen Man aan het kruis, maar juist om dat te voorkomen. Adam had die taak en roeping. Dat de mens nog leeft, heeft dus een reden,, namelijk dat de mens God kan en heeft geschaad, en met een doel, namelijk om van het leven te leren dat het slechts een glimp is van een heerlijkheid die de mens niet kan bereiken en zelfs niet zien, tenzij hij gelooft dat dit zo niet de bedoeling was en ook niet het eindstation. Stervende baby's leren de mens ten eerste dat zelfs de onschuld en heerlijkheid van een frisgeborene geen uitredding biedt uit de klem van elle

Bespaar jezelf een punthoofd, het constructivisme - afgaande op je antwoord- is niet je sterkste kant en ik wed dat Aristoteles en Gödel niet jouw zelfreferentie in een gouden band zouden plaatsen. Dat levert gewoon meer chaos op dan orde, hoewel ontegenzeggelijk de bespiegelingen inspirerend zijn. Het probleem zit in complexiteit. Wie daarin de vlucht neemt, die ontsnapt daarmee aan sluitende verklaringen en blijft eenzaam en alleen in een trein en postulaat der vooruitgang, die horizonnen biedt die de verbeelding in positieve zin tarten, maar die het station van zingeving, communicatie en er

Ja, en de vraag die je dan zelfspiegelend overhoudt, is welk deel constructivisme was en welk deel toch meer suprematisme. Tatlin zou wellicht anders oordelen dan jij. Maar dat is misschien meer een kwestie van gevoel.

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversm

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de lineaire voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot. De kuns

Hoewel ook ik niet kan overzien hoe het verleden als heden geldt in de toekomst, heb jij zelf bewezen bij het formuleren van tijdloosheid van bewegingen, dat de tijd nog altijd een onbegrepen fenomeen is. Als de tijd omnipresent is en de mens is een punt, dan is de tijd voor de mens van voorbijgaande aard. Maar voor de tijd is de mens slechts een beschrijvende beweging in een ruimte. Wat het van hogere orde en begrip maakt, is dat die vanuit omnipresentie beschouwde beweging van de mens, een lijn trekt, zoals een penseel een lijn trekt op een schildersdoek. Dat is een onzinnige gedachte, omdat

De wet die God Zelf eigenhandig kraste in stenen tafelen, verliest glans waarde en zingeving in handen van de besturende mens. En zelfs het gerucht van een norm van diezelfde wet gehoord uit de mond van een verlorene, bewerkt glans en waarde en zingeving in handen van de zichzelf zuiverende mens. Daarom is niet normatief om alle menselijke en goddelijke activiteit te verzamelen, maar om te doorzien wat wel en wat niet uit God is. En waar dat eenmaal wordt doorzien, valt weg wat goeds de slechte mens verzamelt, en wordt gewonnen wat slechts de goede mens verzamelt. Daarin is de waarheid.

Jammer alleen waar context en interpretatie heersen over de sleutels. Daar worden sleutels passend op vele sloten, en betekenissen bloeien als bloemrijke boeketten van dieper begrip. Daar wordt noodzaak van eenvoud als een prangende pers tot puinruimen, hoewel de behoefte daaraan steeds kleiner wordt. Want het puin wordt geadoreerd en de pers draagt daar juist bij aan veelzijdige schakeringen van geestelijk geachte rijkdom. Tot die schijnbare geestelijke rijkdom met haar werken wordt verpletterd als door een onvermijdbare natuurramp. Toch zijn daar ankers en bootjes en opvarenden op een koers

Wat jij leest in deze zin, zie ik niet. Het staat er niet, durf ik te stellen, maar het lijkt me beter dat jij onderbouwt wat jij stelt. Want er staat dit: Hij heeft de aarde niet geschapen met het doel om leeg te zijn, maar hij heeft haar geformeerd met het doel dat men daarop zou wonen. Wat jij in de tekst veranderen wil, dat staat er niet geschreven, Kun je toelichten waarom je het eerste zo leest? Want wat jij er in leest, maakt dat jij ergens anders wilt gaan veranderen. Dat klinkt gewoon niet zo heel erg respectvol tegenover de auteur van de tekst.

.

Dat is precies de exacte omschrijving van wat ik zeg (nu voor de derde of vierde keer): drogargument beroep op autoriteit. De muis herhaalt voor de vijfde keer dat door zijn stampen de brug zal bezwijken, maar vergat even dat de olifant liever in de porseleinkast was dan bij de muis op de brug. Het argument kan volkomen los staan van het onderwerp, waardoor het argument als argument van het onderwerp, geen onderwerp is, maar vulsel, vuilsel, of zelfs ruïnering.

Ik ben blij dat is opgevallen dat iets storend is en verdrietig dat je wel helicopters laat opstijgen, maar zelf geen landingsplaats hebt. Waarom is God van gedachten veranderd? De bijbel verklaart waarom. En wat zeg jij over deze door jou als mooi geclassificeerde vraag? En zo geef je zelf een schoolvoorbeeld van wat ik over je heb gezegd. En je ruïne-boodschap landt op je eigen hoofd. Vind ik verdrietig. Doe er wat mee. Bouw een landingsplaats.

Toch wel, dat is namelijk nu juist waar een discussie over gaat. Het woord heeft eeuwig leven. Maar de menselijke geest verandert elk woord, tot iets ongehoords. Terwijl dat nu juist de drogreden 'beroep op autoriteit' is, zoals ik al heb aangegeven. Het heeft dus weinig zin om dat steeds maar te blijven herhalen. Het gaat er niet om of de waarheid wordt bevonden in de woorden van de sterke sprekers. Maar het gaat er om dat jouw woorden zich niet kunnen meten met hun woorden. Het schieten met propjes op een brachiosaurus, biedt geen uitkomsten waar de pro

Ook dat is een drogreden: Het ene volgt niet het andere. Geschapen is een term dat aangeeft dat het in het verleden ooit is gekomen. Of het gepoept is gevormd of spontaan ontstaan of gemaakt is irrelevant. Als je blijft hangen op het niveau van de woorden die concepten benoemen, zul je nooit tot het bespreken van concepten komen. Het leven wordt bewezen door nieuw leven dat daadwerkelijk nieuw ontstaat en opnieuw identificeerbaar als individu. Toch weet alles en iedereen dat ook jij een aardje hebt naar je vaartje. Dus bewijst dat gegeven van het heden, dat er iets wordt doorge