sjako

Ik ben niet de enige hoor. Ik merk dat het enorm door Jehovah wordt gewaardeerd. Bijv. ik was jarenlang werkloos, mijn sollicitatiebrieven werden als voorbeeld gebruikt hoe het moest, maar vond geen werk. Een paar maanden nadat ik terug was gekeerd naar de Gemeente kreeg ik werk, en niet zo maar werk. Precies in m’n vakgebied en supermooi werk. Het kan toeval zijn, maar ik denk het mijne er over. Vervolgens ben ik helemaal van mijn angstaanvallen af, als sneeuw voor de zon.
Ik ben juist een bemoediging voor m’n broeders en zusters. En ja, het is wel eens lastig alleen te zijn, maar als ik problemen heb kan ik altijd terugvallen op de Gemeente. Ik accepteer homoseksuelen die er anders over denken, ik veroordeel niet. Maar ik denk dat dit de juiste weg is en zo ervaar ik het ook. En die homoscene bestaat wel degelijk. Ik ontzeg niemand een relatie, maar naar mijn mening is de Bijbel duidelijk. Een goede relatie met Jehovah en Jezus vind ik vele malen bevredigender dan een relatie. 

Als je me toestaat hier een kleine nuancering te plaatsen: het is inderdaad mogelijk dat je een ongeordendheid in de schepping niet meteen als kwaad of ongewenst ziet. We geloven dat de schepping niet volmaakt is, dat er om wat voor reden dan ook ziekte, lijden, pijn en ongeordendheid is.
Nu zien we homoseksualiteit natuurlijk niet als ziekte, maar wel als ongeordend. Gewoonlijk, ook statistisch gezien, wil een man immers met een vrouw huwen of andersom en dat is bij homo's niet het geval.
Is dat erg? Niet automatisch. Is dat een zonde? Ook niet automatisch. Is de liefde tussen homo's dan minder oprecht? Niet meer of minder dan die tussen hetero's. Zijn homo's dan minder gelijkwaardig? Absoluut niet.
Ja, ontucht is zonde inderdaad, daar refereer je ook naar met die bijbelgedeelten, maar kan ook door hetero's worden gepleegd. Ook als heteromannen met elkaar naar bed gaan, zondigen zij. Waarom? Omdat dat per definitie seks buiten het huwelijk is en zelfs overspel als de man in kwestie alreeds getrouwd is. Het staat dus los van homoseksualiteit an sich.
Het is dan ook heel waarschijnlijk dat de bijbelse schrijvers uit die tijd dát voor ogen hadden en helemaal niet van homoseksualiteit qua geaardheid wisten. Wat veel mensen overigens ook nog altijd niet weten of erkennen en waar in de wetenschap volgens mij nog altijd onderzoek naar wordt gedaan.
We aanvaarden de schepping dus in de gebrokenheid waarin wij geloven dat zij nu is. Niet alles verloopt naar de goddelijke natuur. Ook een schepsel van God kunnen we in al diens gebrokenheid aanvaarden. Het is dan aan diegene zelf hoe ermee om te gaan.
Net zoals iemand met een ziekte of stoornis er goed of zondig mee om kan gaan, zo kan iemand met een ongeordendheid er goed of zondig mee omgaan. En je kunt altijd nog bediscussiëren in hoeverre iets een ongeordendheid zou zijn of niet.
Maar dat doet niets af aan het gegeven dat zo iemand door God geschapen en geliefd is. De uitkomst van zo'n discussie hangt daar niet van af.

@Dat beloof ik Onthou dat je op een Christelijk forum zit. Geen adviezen geven die tegen Christelijke principes indruisen. 

@Dat beloof ik Onthou dat je op een Christelijk forum zit. Geen adviezen geven die tegen Christelijke principes indruisen. 

@Dat beloof ik Onthou dat je op een Christelijk forum zit. Geen adviezen geven die tegen Christelijke principes indruisen. 

Ik neem aan @Nadiya dat je toen Jezus nog niet hebt leren kennen. Ik vind abortus ook iets verschrikkelijks. Maar als je werkelijk God wilt zoeken dat laat Hij zich vinden. En zoals in Jesaja staat dan worden je zonden wit gewassen als sneeuw. Voorwaarde is dat je Jezus werkelijk aanneemt als je Redder en dat houdt natuurlijk wel wat in. Jacobus 4:8 staat dat wanneer je tot God nadert Hij jou zal gaan naderen. Jacobus 4: 8 Nader tot God, dan zal hij tot jou naderen. 
Hij zal jou verkeerde dingen uit je verleden wegwissen, niet meer aan terugdenken. Als je dit werkelijk aanneemt dan zal het juk van je verleden worden weggedaan om kom je onder het juk van Jezus dat aangenaam is om te dragen. Een werkelijke verandering in je leven wat je heel veel rust zal geven. Mensen die jou oordelen kennen niet de situatie waarin je ingezeten hebt. God kent jou wel.
Psalm 103 zal je ook troost geven
11 Ik zal Jehovah loven
God verwijdert zonden ver van ons
(12)Gods vaderlijke barmhartigheid
(13)God vergeet niet dat we stof zijn

In navolging op bernard 3 en Flash Gordon wil ik ook wel iets delen van mijn geloofs-verhaal. Ik heb er een tijdje over zitten dubben omdat ik niet zo goed weet wat ik kan schrijven, maar heb besloten maar gewoon te beginnen.
Ik ben 32 jaar geleden geboren in een nest van twee heel lieve, gelovige ouders. Moeder musicus, van het stille type en met een grote belangstelling voor geloof en met name jodendom. Vader de vleesgeworden uitspraak 'we zijn op de wereld om elkaar te helpen'. Ik ben het tweede kind van vijf. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik vrij serieus in het leven stond. Vrolijk, dat wel, maar erg bewust van mezelf, anderen en de grote vragen van het leven. Denkend en dromend. Ons gezin was lid van één van de vele takken van de protestantse boom (God, vergeef ons). Ik kan me niet herinneren dat ik als kind bijzonder aangetrokken werd door de kerk en het geloof. Ik ging naar de kerk, want dat moest. God speelde wel een rol, maar geen heel expliciete. Heel gezond voor een kind, volgens mij. Dat veranderde op den duur. Ik kan me nog precies het moment herinneren, oudjaarsavond 1996, dat ik me bewust werd van mijn sterfelijkheid. Dat ik bang werd. Een existentiële angst die ik heel lang met me mee heb gedragen, tot een moment waar ik later op kom. Ik heb trouwens altijd veel muziek gemaakt, dat is nog van betekenis.
Het volgende dat ik me herinner is dat alles vrij makkelijk ging (school, vriendinnen, muziek), maar dat ik me raar voelde. Anders. Ook in de kerk. Ik had inmiddels wel door dat er iets "voor mij was" in de kerk, maar ik kon de verbinding tussen "het geloof" en mijzelf nog niet zo maken. In sociaal opzicht was het door mijn zelf ervaren raar-zijn ook niet zo boeiend. Rond mijn 14e/15e kwam daar een omslag in. Ik kreeg catechisatie van een dominee waar ik érg veel van geleerd heb en die me in mijn geloof zeker mee-gevormd heeft. Hij voedde mijn behoefte aan leren, snappen en verbanden zien. Ik denk dat zijn grootste verdienste was dat het geloof interessant voor me werd. Toen ik 17 was, kwam het belijdenis-doen ter sprake. Ik heb daar wel wat over getwijfeld, maar kan me nog goed herinneren dat ik op één of andere gemeenteavond was en dacht: ja, ik doe het. Ik wil hierbij horen. Zo gezegd, zo gedaan: op mijn 18e deed ik belijdenis in de kerk waar ik opgegroeid was. Van mijn godsbeeld in die tijd kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zal wel - mezelf kennende - eenvoudig, bloedserieus en een tikkeltje naïef zijn geweest. De angst bleef met vlagen de kop op steken.
Nu wordt het leuker. Toen ik een jaar of 20 was, belandde ik namelijk *tadaaaa* op Credible. Het klinkt misschien een beetje sneu omdat het immers over een internetforum gaat, maar het heeft  een significante rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling en geloof. Ten eerste omdat ik hier dingen kon delen die in real life een beetje gek of veelteserieus overkwamen. Ten tweede omdat het een leuke community was waar ik actief in kon zijn. Ten derde omdat ik mensen leerde kennen die... ja, hoe zeg je dat? Veel voor mij betekend hebben? Dat klinkt wat profiteerderig. Ik weet het niet. Waar ik mee kon optrekken. En die me hebben helpen ontdekken wie ik ben, wat ik geloof. Door heel persoonlijke gesprekken, dingen om over na te denken, confrontatie met mezelf. Ik kan niet goed omschrijven wat dat voor invloed heeft gehad, maar in elk geval: heel veel. Ik heb dat als een zegen ervaren.
Toen ik 22 was, ben ik voor het eerst naar een klooster geweest. En dát is uiteindelijk een centraal punt geweest. Ik stapte binnen en dacht: dit is het. Er zijn er meer zoals ik, dit is mijn taal. Daar, en in het jaar daaropvolgend, ben ik keihard geconfronteerd met de existentiële angst waar ik het eerder over had. Het in de ogen zien daarvan was vreselijk, echt vréselijk. De hel. Maar tegelijkertijd, in die periode, heb ik iets gevonden wat ik zocht. God. Liefde. Leven. Eindelijk de dood kunnen accepteren en zelfs (bijna) omarmen. Het is gek, soms denk ik: eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zoals iemand anders al eens geschreven heeft. Maar tegelijkertijd geloof ik ook zomaar alles, het hele arsenaal aan geloofswaarheden. Het is een taal. Door die taal kan ik met anderen communiceren over wat ertoe doet. Geloof is voor mij zoals muziek. Muziek is gewoon een verzameling klanken en is an sich betekenisloos. Het krijgt echter een betekenis voor mensen die het horen en begrijpen in muzikale zin. Andersom is geloof net als muziek een taal om vanuit míj gestalte te geven aan iets wat ik anders niet kan zeggen. Ik besef me dat dit een beetje raar klinkt voor veel mensen, want zeg ik dan dat ik het geloof "gebruik" en eigenlijk niet geloof? Ik denk het zelf niet, maar zou me die vraag wel kunnen voorstellen.
Dus, wat geloof ik nu eigenlijk? Niks. Maar tegelijk: Ik geloof in God, Schepper en Vader. In Jezus, God zelf en tegelijk mens. Die in dezelfde kwetsbaarheid en eenzaamheid als ik geleefd heeft, gebroken is, gedood is en begraven is. En overwonnen heeft, opgewekt is en verheerlijkt is. En in de Heilige Geest, over wie ik eerlijk gezegd niks zinnigs kan zeggen. En in Maria, moeder, leven en liefde. En in de kerk, een sneue club van halfgare gelovigen die tegelijkertijd Heilig is en in gemeenschap met Hem leeft. En in de rest. Dat er in deze hele troosteloze boel toch niet één haar van mijn hoofd kan vallen zonder dat Hij het weet. En dat er schoonheid zit in de gebrokenheid. En dat we inderdaad op de wereld zijn om elkaar te helpen, zoals mijn vader zei. En dat het inderdaad helemaal niet zoveel zin heeft om erover te praten, zoals mijn moeder voordeed. En zo is de cirkel weer rond.
(Ik vertel het nu enigszins chronologisch. In werkelijkheid verliep het natuurlijk veel chaotischer. Teruglezend staat er vooral ook heel veel níet. Maar het geeft een idee.)
Vragen zijn €2,- per stuk. 

Hebreeen 10:25 is toch duidelijk. Zeker in deze tijd is het belangrijk om onderwezen te worden en goede contacten te onderhouden met je broers en zussen in je gemeente. Daar is waar Gods Geest is. Als een kooltje uit een vuur rolt zal het uitdoven. Door samen te komen kan je elkaar aanmoedigen, kan je met vragen terecht, kan je liefde ontvangen en geven van/aan je broers en zussen. Ik zie het als iets onmisbaars en fijns. 

Inderdaad. Bijvoorbeeld dat het opvalt dat het begint met "ónze Vader." Dus niet "mijn Vader." Meteen aan het begin stel je je dus in de gemeenschap der gelovigen. Je kindschap Gods beleef je niet alleen, maar vindt haar bestaansrecht binnen de Kerk, door sommige protestanten ook wel de Gemeente genoemd.
Als je dus niets met de Kerk of met medegelovigen te maken wil hebben, dan kun je dus gebed eigenlijk al niet meer bidden. Want God is niet enkel jouw Vader en je hebt daarom niet het alleenrecht op zijn liefde en nabijheid. Zijn doel is de Kerk op aarde te verbreiden en uiteindelijk te verenigen met de Kerk in de hemel, zoals in de tweede bede van het Onze Vader beleden en afgesmeekt wordt. Dáárvoor is Christus gestorven en verrezen.
Hij redde jou dus niet enkel omwille van jouzelf, maar ook en bovenal omwille van je buurman en omwille van die misschien wel heel erg irritante kerkgenoot naast je in de kerkbanken. Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, maar enkel voor God onze Heer.

De heiligste woorden uit Gods woord is wel het 'Onze Vader'. Onze Heer Jezus gaf hier aan ons een modelgebed. Ik wil hier regel voor regel gaan analyseren wat er nu eigenlijk staat. Wat is jou idee over het 'Onze Vader'? Welke betekenis heeft het voor je dagelijks leven? Laten we beginnen met de eerste regel: Onze Vader in de hemel, laat uw Naam geheiligd worden. 

Heel spijtig om te horen. Ik hoop toch dat je na een tijdje weer te zien. We proberen Credible een veilig forum te laten zijn. Het gaat je goed.
We zijn er mee bezig. Je hebt helemaal gelijk. Liefde onderling zou kenmerkend moeten zijn onafhankelijk van onze verschillen. Gelukkig zie ik dat ook hier. Credible zit op internet en daar zitten mensen van allerlei pluimage en intenties, soms met de verkeerde.

Ik vind dat nogal wat, wat je hier zegt. Ik denk dat de meeste uit naastenliefde donor zijn geworden. Op zich heb ik er niks op tegen donor te worden na mijn dood. Maar als je hersendood bent, ben je dan ook echt dood vraag ik mij af. Vergeet niet dat je ook iemands kwaliteit van leven kan verbeteren. Het is niet altijd voor levensreddende organen. Je kunt bijv ook je hoornvlies doneren of huid. In Amerika zelfs een heel gezicht. Na je dood heb je er niks meer aan en voor de opstanding heb je die organen ook niet nodig. 

En kan dat enkel in Hawaï? Het Christelijk geloof  is toch overal te leren? Vind het vreemd dat dit in Hawai moet?

En kan dat enkel in Hawaï? Het Christelijk geloof  is toch overal te leren? Vind het vreemd dat dit in Hawai moet?

Ik heb me officieel opgegeven als moderator van dit mooie forum. Ik hoop dat ik het naar ieder tevredenheid zal uitvoeren, al besef ik dat dit soms niet gaat. Maar ik ga m'n best doen er wat van te maken!

Ik heb me officieel opgegeven als moderator van dit mooie forum. Ik hoop dat ik het naar ieder tevredenheid zal uitvoeren, al besef ik dat dit soms niet gaat. Maar ik ga m'n best doen er wat van te maken!

Ik heb me officieel opgegeven als moderator van dit mooie forum. Ik hoop dat ik het naar ieder tevredenheid zal uitvoeren, al besef ik dat dit soms niet gaat. Maar ik ga m'n best doen er wat van te maken!

En met die instelling gaan we weer een heel mooi forum krijgen!  
*edit*
Even iets minder negatief:
En met die instelling gaat dit mooie forum behouden blijven en alleen maar mooier worden!   

Ik heb me officieel opgegeven als moderator van dit mooie forum. Ik hoop dat ik het naar ieder tevredenheid zal uitvoeren, al besef ik dat dit soms niet gaat. Maar ik ga m'n best doen er wat van te maken!

@Thorgrem . Ik zal binnenkort een motivatie sturen. Ik weet dat het een hele verantwoordelijkheid is, maar die kan ik wel aan. Ik vind Credible te belangrijk om ter ziele te laten gaan. Een forum kan niet zonder moderator.

@Thorgrem . Ik zal binnenkort een motivatie sturen. Ik weet dat het een hele verantwoordelijkheid is, maar die kan ik wel aan. Ik vind Credible te belangrijk om ter ziele te laten gaan. Een forum kan niet zonder moderator.

@Thorgrem we zijn het vaak niet eens met elkaar, maar bedankt voor het modereren. Misschien moet ik er eens over nadenken om het over te nemen, want het zou zonde zijn dat Credible ter ziele zou gaan.

Ik ben het met @Gaitema eens dat veel kerkgangers nooit iets van Jezus of God hebben begrepen. Jezus is voor ons gestorven en weer levend gemaakt door God. Hij is voor onze zonden gestorven op een volledige manier. Hij vraagt enkel aan ons geloof te stellen in dit geschenk en hem te volgen. Gods Geest zal ons dan leren wat te doen en dringt ons dit aan anderen te vertellen en goed te doen. Als je dit niet kan accepteren zoals je veel in gereformeerd kringen ziet dan ben je in mijn ogen zwaar aan het dwalen en vervolgens gooi je de deur toe tot eeuwig leven.

Ik gun je je gelijk. Ik bedoel te zeggen dat de protestantse canon van het OT overeenstemt met de Joodse canon, maar we drijven te ver af.

Als antwoord op  de vraag van Lobke en de opmerking van Hendrik-NG  in de topic Mariologie heb ik in dit  forum betreffende “getuigenissen” mijn antwoord geformuleerd. Hierbij wil ik zo beknopt als mogelijk antwoorden op de vraag hoe ik tot “geloof” kwam en dit op vandaag in praktijk breng.
Zoals ik reeds voorheen opmerkte wilde ik (en wil ik) steeds  in de eerste plaats een volgeling van Christus zijn en is het behoren tot een bepaalde gemeente dáárvan afhankelijk en komt dan ook pas op de tweede plaats.
Alhoewel opgevoed in een RK familie en jarenlang actief betrokken te zijn geweest in een katholieke jeugdbeweging kwam ik pas op 25 jarige leeftijd in contact met de Bijbel. Na deze meermaals gelezen te hebben stelde ik vast dat in de Schrift de zin  “geloven in God” in feite betekent “vertrouwen hebben in God”. En het in praktijk brengen van dit vertrouwen zich uit in het bereid zijn om Gods Woord te aanvaarden en te gehoorzamen. Wat dan ook benoemd wordt als het liefhebben van God.
Het werd voor mij dan ook duidelijk dat als er in de Bijbel gesproken wordt over zij die in God geloven, het mensen betreft die trouw en gehoorzaam willen zijn  aan hetgeen God hen in Zijn Woord leert en zodoende hun liefde voor Hem bewijzen.  De vraag “wat geloof je ?” bleek  vanuit Bijbels standpunt niet relevant omdat volgens Gods Woord de vraag “Wie gelooft men?” centraal staat. Of met andere worden; “Aan wie is men trouw aan God of aan mensen?”.
Ook kwam ik er spoedig achter dat het niet bepalend is voor het al dan niet de waarheid en het trouw aan God zijn, met hoeveel men hetzelfde gedachtengoed deelt of ondersteunt. Want uit het verleden tot op vandaag blijkt dat het steeds slechts een minderheid, een rest, is die God getrouw blijft. Bij het Joodse volk waren er in eerste instantie pas 2 stammen van de 12 die trouw bleven aan God. En toen later de meerderheid binnen de overgebleven 2 stammen dezelfde afval en onwil vertoonden als hun 10 zusterstammen en ze weggevoerd werden naar Babel, keerde er later slechts een kleine rest terug om Jeruzalem te herbouwen. Toen Christus  op aard kwam was het wederom enkel een rest uit hen die de eerste apostolische gemeente vormde. Waarna  de geschiedenis zich terug herhaalt bij de niet-Joden waarbij de meerderheid verkiest om de eigen instituten of gemeenschappen en hun leer boven Gods Woord te plaatsen .
Bij mijn verdere zoektocht ontbood ik vervolgens verschillende groepen en genootschappen om hun mening en leer te aanhoren. Alhoewel ze op zeer veel vlakken onderling van mening verschilden stelde ik echter één gemeenschappelijk kenmerk vast. Namelijk dat zij steeds hun eigen geschriften en doctrines (o.a. de traditie, het boek “de parel van grote waarde”, hun geloofsbelijdenissen, hun “nieuwe vertaling”, de catechismus)  boven Gods Woord plaatsen. En toen ik in de Schrift vaststelde dat Christus zelf de basisvoorwaarden voor zijn volgelingen eigenhandig had opgeschreven begreep ik het totaal niet dat iemand zich een volgeling van Hem kan benoemen of wanen en toch zijn basisvoorwaarden met voeten treden. Iets wat bij geen enkele organisatie hetzij sport, sociale of politieke groepering zou aanvaard of gedoogd worden.
Toen ik echter in contact kwam met de  kerk der ZDA stelde ik vast dat zij de enigen waren die ALLE de basisgeboden onderwezen die Christus zelf had opgeschreven, en zodoende die” rest “ was die zich volledig getrouw aan Hem gedroegen.  Voortgekomen uit een verderzetting van het reformatorisch gedachtengoed, de studie van de boeken Daniel en Openbaring, alsook het heiligdom (tabernakel) met zijn diensten  waren zij tot de vaststelling gekomen dat wij in de laatste fase van het verlossingsplan leven. Waarbij Christus in het ware hemelse heiligdom (waarvan het woestijntabernakel met zijn diensten een afschaduwing was) zijn oordelend afsluitingswerk aan het volbrengen is vooraleer Hij terugkeert naar de aarde.
Daarom was (en is) het dan ook belangrijk dat de mensen verwittigd worden om zich voor te bereiden op  de nakende afsluiting van de tijd van genade waarbij het oordeel over de wereld zal voltrokken worden waarvan het Yom Kippur gebeuren het type was.  Het is dan ook een Bijbels gegeven dat God de mens(heid) niet onwetend laat betreffende komende gebeurtenissen; Noach wist wanneer de regen zou komen,  Jeremia  wist de tijd wanneer de heropbouw van Jeruzalem s’ tempel zou geschieden en de christenen in Jeruzalem waren verwittigd en kenden de tekenen wanneer ze Jeruzalem moesten verlaten voorafgaand aan haar verwoesting.
 Ook wij hebben Daniel en Openbaring  om de periode van de eindgebeurtenissen te kunnen inschatten. Waarin als een hoofdkenmerk wordt aangegeven het samenkomen en samenwerken van allerlei geloofsgroepen onder één hoofd. Waarbij deze allen als gemeenschappelijk kenmerk hebben dat ze het vierde gebod, dat het teken bij uitstek is van het aanvaarden van God als de ultieme Schepper en Verlosser der wereld, zullen verwerpen en uithollen. Alsook door middel van een coalitie met de staatsmacht een surrogaat, de zondagsviering, dat ze als hun teken van hun autoriteit voorop zullen stellen en  aan de wereld zullen opleggen en opdringen.  
 
In Gods Woord stelde ik meermaals vast dat een volgeling van Christus door God beschouwd word als de tempel van de Heilige Geest die door Christus gekocht en betaald werd. Zodat deze dan ook niet zichzelf maar Christus toebehoort en verondersteld wordt om zijn lichaam  als rentmeester zo goed als mogelijk te bewaren voor afbraak of ziekte. Ik kwam zodoende tot het besef dat ik geen producten zoals drugs, tabak, …enz  meer moest gebruiken die schadelijk waren voor het menselijk lichaam.  En door mijn scheikundige opleiding wist ik dat cafeïne ( theïne) en alcohol die, alhoewel ze legaal zijn, ook daartoe behoren omdat beide in feite hard drugs zijn die op termijn de menselijke organen beschadigen.
Toen ik las dat God aan het uitverkoren volk, ”omdat het hun wel zou gaan”, een  handleiding ( Leviticus 11) gegeven heeft waarbij ook bepaalde voedingsstoffen blijkbaar niet geschikt zijn voor menselijke consumptie. En het logisch is dat Hij, als de ontwerper van het menselijk” machientje” het best geplaats is om te weten welke brandstof  het meest geschikt is voor het  optimaal functioneren ervan. Heb ik deze  “verboden” producten dan maar ook uit mijn menu geschrapt.
Uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen dat, alhoewel de kennis van Gods woord een zeer belangrijke plaats inneemt bij een volgeling van Christus dit toch niet het belangrijkste is. Maar wel het in de praktijk brengen van hetgeen men uit de Schrift geleerd heeft wat God van ons verlangt. Met andere woorden het zich dagelijks laten leiden door de Heilige Geest om  de eigen natuur van zelfzucht, hoogmoed en eigenbelang door Zijn kracht te beheersen en ze te laten omvormen tot een liefde tot God en een dienstbaarheid aan de naaste.  
Nu, na 47 jaar met God gewandeld te hebben in voor-en tegenspoed, in momenten van trouw en momenten van struikelen, ben ik zeer dankbaar Hem te hebben leren kennen door zijn Woord. Weet ik ook door ervaring dat Hij liefdevol, getrouw en rechtvaardig is en zie ik vol vertrouwen uit naar zijn spoedige wederkomst.
Ik heb dan ook geen vrees voor de dodenslaap (die gezien mijn leeftijd niet zo lang meer op zich zou kunnen laten wachten) met de zekerheid dat ik als een nieuwe schepping verheerlijkt zal opstaan uit het graf om Hem te ontmoeten die zich uit liefde voor ons vernederd heeft en in onze plaats gestorven is om ons een eeuwig en vredevol bestaan te verzekeren.