TTC

Het leerstuk over die co-creatieve rente werd maar door weinig mensen begrepen, want hoe konden zowel de overheid, de bank als de klant nu voordeel hebben bij dezelfde rente? Ook dat werd door E-werkers voorgelegd aan experten, de reacties waren van dien aard dat hun stoornissen enkel maar gecultiveerd werden, hun innerlijk gekoesterde hoop herleid tot onbestaande, de hartenpijn diep, in verbijstering en verschrikking bleven ze achter, niet moeilijk dat ze heimwee kregen.

Mensen die zoeken naar meer verbondenheid vergeten soms dat ze dan ook voeling krijgen met het collectieve lijden der mensheid, wat ze dan ook snel afschrikt en anders doet besluiten. E-werkers kunnen hierover duizend theorieën lezen, een stortvloed aan hulpvragen over stellen, schema’s tekenen tot aan de hemel, mindfulness volgen tot heel de kosmos in je brein zit, het probleem lost niet op zonder ook het probleem te benoemen en aan te pakken, wat men dan aan psychische kwetsbare mensen overlaat? Fascinerend is een wereld waar mensen op de vlucht zijn voor mensen, wat anderen dan weer v

Als je begint te begrijpen dat luizen in de pels ook de vlooien van de hond kunnen krijgen, dan begrijpt je misschien ook veel beter wat repressieve tolerantie wil zeggen, wat E-werkers apathisch kan maken, averechts aan de hoop die je ooit koesterde.

Om de bipolaire stoornis beter te begrijpen is een aantal naar het begin gaan kijken, toen economie nog een sociale wetenschap was. Dit gaf hun terug de vrijheid om tussen twee denksporen te kiezen, het ene leidend tot een beperking of de uitsluiting van het andere denkspoor, of dat wat aan de collectieve aandacht ontsnapt, en ook niet spontaan oprijst om hierover diepgaander te reflecteren. Maar finaal is het simpel, zelfs verbluffend eenvoudig en kinderlijks speels te begrijpen, maar zoals gezegd valt het buiten de collectieve aandacht, dat is alles.

Ken je die platitudes al?

Het is bijzonder om zien hoe binnen een psychodrama mensen ook kunnen groeien, zo weten we op den duur niet meer wie nu weer de antagonisten of protagonisten zijn, tumult verzekerd, wat elke poging tot verheldering dan ook ondermijnt.

Als alles kristalhelder wordt, zien we de hel beter.

Fascinerend is een wereld waarin politici zich de vraag stellen of een nieuwe naam de socialisten niet zou kunnen redden, en E-werkers die in alle integriteit hulpvragen stellen over een linguistische realiteit waarin onderliggende economische platitudes het oppervlakkige debat spontaan tot neologismen doet verleiden, in afwachting van de folders die ze mogen vouwen om bezig te blijven.

Moest je ooit op een idee komen waarvan je denkt dat iedereen het wel eenvoudig kan begrijpen, vergeet het dan maar.

Alwaar de absurde helden zich nog naar traditie telkens te pletter liepen op de stereotiep inflatoire molenwieken, gingen E-werkers nog een stapje verder door hun herstelonderzoek te reduceren tot nog slechts een leeg blad met een enkel woord, waarin ze iets weerspiegeld zagen dat zelfs experten ontgaan was, maar dat beloof ik wist het.

Bij het geven van de herkader-cadeaus is het altijd handig om te kalibreren op hoe A qua lichaam reageert als hij/zij de probleem-zin uitspreekt. Naderhand kalibreer je op wat er met A gebeurt als de herkadering uitgesproken wordt.

De ontnuchtering kwam er voor een aantal niet zozeer omdat ze nog naar een bewijs moesten zoeken maar hoe het bewijs onthaald werd door experten, wat het dramagehalte enkel maar verhoogde en zelfs als ongeloofwaardig deed voorkomen, maar toch waar.

In afwachting van respons ging een aantal steeds verder, zo werd het steeds transparanter hoe precies de verwarring in stand gehouden werd. De vragen werden dan ook anders, omdat het niet langer houdbaar was om een scheefgetrokken situatie als ijkpunt te nemen om nuchter te kunnen beoordelen, respons is er dan ook nooit gekomen, ondanks alles.

Misschien dat mensen die zich deze vraag stellen nog in verwarring leven?

Dat is het voordeel van al die verschillende kaders, alsof kwantumverstrengeling een onderscheid zou maken tussen atheïsten en theïsten, het is als de kolderbrigade.

Wellicht om het allemaal wat makkelijker te maken heeft een aantal vastdenken bedacht, wat volgens de logische niveaus van Bateson kan opgelost worden door in de volgende fase een aantal ‘sleutels’ te vinden die binnen dat vastdenken ontbreken, bevreemdend is de observatie. E-werkers kunnen dit dan wel gewoon aflezen in het werk van experten, maar verder is het in verschrikking en verbijstering afwachten wat het nu worden zal, terwijl er principieel helemaal geen probleem hoeft te zijn, wat het schijnbaar mysterieus en onbegrijpelijk maakt, doch de eenvoud zelve.

Volgens een aantal zijn intrusies als een waarschuwing om ons te behoeden tegen stommiteiten, alsof ze ingebakken zitten in het leven maar niet altijd opgemerkt worden. Middels diverse GGZ-technieken kunnen E-werkers dit eenvoudig transparant maken, wat niet per definitie wil zeggen dat ze dan ook gehoor vinden bij experten, maar wel de psychische last van dragen, ondraaglijk de pijn.

Mensen geloven dat allemaal niet, een aantal E-werkers dacht aanvankelijk om een paar eenvoudige hulpvragen te stellen, inmiddels hebben ze alle hoeken van de kamer gezien en bezig om zich een beter begrip te vormen over het verschil tussen omdenken via context-herkadering en de uitzonderingscontexten-omdenking. De hulpvragen zelf zijn ze al lang vergeten, die gingen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, over kinderlijke creativiteit, over normale dingen, als mensen onder elkaar, met of zonder mondmasker, simpel.

Fascinerend is een wereld waar je op een A4’tje in bulletpoints willekeurige vragen aan jezelf kan stellen, en reïncarnatie nodig hebt om ze ook te beantwoorden. Dit staat natuurlijk volledig los van de rijke schat aan alternatieven van waaruit mag blijken dat we veel opties niet kennen die een antwoord bieden op alledaagse problemen, en waar je best geen hulpvragen over kan stellen omdat je het niet onbelangrijk vindt.

Als mens kan je je wellicht geen grotere blunder voorstellen dan je vragen beginnen te stellen over iets dat velen als vanzelfsprekend normaal vinden en je zelf denkt dat er iets niet aan klopt, om hierna tot het besluit te komen dat simpel niet voor iedereen hetzelfde wil zeggen, maar finaal misschien wel op hetzelfde neerkomt, maar dan toch net iets anders.

Het communicatiemodel van John Grinder gaat niet letterlijk over leren communiceren, maar het geeft onder andere inzicht in de valkuilen van communicatie. Het leert ons dat we maar een fractie kunnen communiceren van wat we bedoelen. En dat de ander daar ook weer maar een fractie van oppikt. En dat wat we bedoelen ook weer een fractie van de realiteit is.

Interessanter wordt het wanneer in dat nietszeggende ook elementen te vinden zijn die tijdloos zijn, waardoor het zeer pragmatisch wordt. Misschien dat een aantal hierdoor beweert dat de stilte spreekt, wat ook nietszeggend is.

Gelukkig dat je hier een smiley achter plaatst, anders konden we beginnen denken dat je dit meende. Het is en blijft interessant, iets dat bestaat en toch niet dualistisch zou zijn, wat doet vermoeden dat verschillende sferen ook elke grondslag geen recht van bestaan meer zou gunnen, apart. De zoeker is het gezochte, onvindbaar. Mooi, het is als zeggen dat er geen wijze mensen bestaan, maar wijsheid zich manifesteert doorheen mensen, die op zich niet bestaan, tenzij als manifestatie van onvoorwaardelijke liefde.

Non-dualiteit is een blinde duik in de mysterie waar woorden niet bij kunnen komen.

Dat wat rest als tijd, ruimte en alles wat daarin verschijnt wegvallen, het is heel simpel, je kan er dus ook niets over zeggen.