TTC

Premisse, als denken ook arbeiden is dan kunnen we bergen verzetten door er gebruik van te maken, simpelweg omdat die bergen ook ooit bedacht zijn geweest. En als we denken dat we die bergen niet kunnen verzetten, dan blijven ze simpelweg staan. Verder is en blijft het verbazingwekkend hoe eenvoudige ideeën telkens op een zijspoor gezet worden, een goede manier is door ze te vermengen met andere ideeën waardoor heel wat turbulentie en chaos kan ontstaan, en als pijnlijk ervaren onbegrip voor zij die er een aantal integere hulpvragen over hadden. Vanuit dit perspectief resten er steeds minder v

Met grensverleggend of tijdloos denken kan je maar best voorzichtig zijn, achteraf gezien is het niet zo moeilijk maar tijdens de transformatie van diverse conditioneringen of het verleggen van denksporen kan het gepast zijn om dit niet zonder deskundige begeleiding te doen. Het is dan ook niet zomaar dat een aantal ervaringswerkers de GGZ een sleutelrol toedicht. Lastig is misschien dat je verschrikkelijk eenzaam kan worden, net zoals getuige van een wereld die elke dag je hart beroert en mensen die geen idee hebben wat je nu precies wil zeggen, ondanks alle hoop die hier nuchter doordacht ui

Het idee van parels voor de zwijnen wekt maar al te vaak een sfeer die de emoties hoog kan doen oplaaien, het is dan ook een ware kunst om die parels op een manier te brengen dat een en ander fluweelzacht zou kunnen verlopen. Diepgaander introspectie laat zien dat het een zeer indringende metafoor is die we ook als tijdloos kunnen percipiëren, met vanuit dat standpunt mogelijks heel wat twijfel, angst, zorg, ongeloof en tweestrijd. Dit kan aanvankelijk de schijn geven van een mysterie, doch logisch te bevatten wanneer we bereid zijn om hierover door te denken. Ja, professionele begeleiding bes

Vervelend aan een herstelonderzoek is dat je honderd keer dezelfde sleutel in een slot kan steken en het resultaat blijft hetzelfde, al zal niemand je durven vragen over welke sleutel en welk slot het nu precies gaat. Andersom geldt logischerwijs ook, er getuige van zijn dat we altijd hetzelfde doen om dan te verwachten dat het resultaat anders gaat worden, en het is een kwestie van perceptie om het verschil tussen het ene en het andere te ontwarren. Ja, dit vergt de bereidheid daartoe, alleen in de hemel vliegen de gebraden kippen door de lucht, hier af en toe.

Het proces is eenvoudig, als steeds meer mensen kennis nemen van de overkoepelende alternatieven dan hebben 'ze' (wie dat ook is) steeds minder vat op de door het collectief gedragen ethische upgrade. Neerwaartse bewegingen werken hierin destructief, zelfs wanneer ze een reactie zijn vanuit de wil om ons te bevrijden van een situatie die ongenoegen schept. Bijzonder en zorgwekkend in dit verhaal, de destructieve stromingen hebben doorgaans geen kennis over die overkoepelende waarheden waardoor alles op een oneigenlijke manier vertaald wordt, te beperkt om een redelijk debat te verwachten. Alle

Het spel van goed en kwaad, het duister heeft de neiging om al het licht op te slorpen om dan te verklaren dat God niet zou helpen. Het tragisch absurde gevolg is dat mensen daar boeken over beginnen te schrijven die niet eens gelezen worden, reikend tot aan de hemel voor wie bereid is die weg te volgen.

Zo het wordt ervaren, naarmate we steeds dieper en verder gaan lijkt ook alles sneller te gaan, in zekere zin veel minder onderhevig aan de verzwaring van logge structuren waarin we als het ware gevangen zitten. Door onthechting of loslaten overstijgen we een en ander waardoor ook de beleving van tijd en ruimte anders wordt, met meer inzicht in de onderliggende structuren en systemen die vanuit dat verruimde perspectief onze verbazing en andere emoties kunnen opwekken, om redenen die zelfs als ongeloofwaardig kunnen gepercipieerd worden. Dit leidt spontaan tot nuchter doordachte hulpvragen die

Dat doen veel mensen, er zijn altijd anderen die zeggen dat niets mogelijk is en daarmee alles naar de duisternis verdrijven. Wellicht zitten ze in de duisternis gevangen, zo diep dat ze ook het licht niet meer herkennen kunnen, als versteende en vastgeroeste gevallen engelen die op die manier op de duivel lijken.

Onze zoektocht naar buitenaards leven wordt ernstig belemmerd door onze definitie over wat we leven noemen, beperkt tot de kennis die we daarover hebben. Anders gezegd, zelfs wanneer we daar niets zinnigs over kunnen zeggen, het is misschien mogelijk dat andere levensvormen bestaan onder andere omstandigheden, wat we niet (h)erkennen. Maar dat is voor experten en wetenschappers, ik zou het al een heel ander leven willen noemen als we van die hechting aan geld vanaf geraken, een idee dat anderen maar al te vaak laat denken dat je sowieso al van een andere planeet komt, het is wat.

Tijd en ruimte verschijnen in ons, we weten alleen nog niet wat we niet weten en zonder ervaringskennis blijft het napraten, dat is geweten.

Vooruitziend op wat komen gaat, het hartverscheurende economische debat dat de voorbode lijkt van een haast onwaarschijnlijk psychodrama dat niet laat vermoeden dat de beschikbare sociale alternatieven toegang zullen krijgen tot het collectieve besluitvormingsproces. Op deze manier zou deze wereldomspannende pandemie op generlei manier enige impact hebben op de manier hoe we naar onze economie, en hiermee naar de samenleving in z’n totaliteit, kijken. Uitermate gevoelige situatie, kennis nemen van de sociale alternatieven kan immers ook leiden tot de omgekeerde effectiviteit, bedachtzaamheid i

Wat ik altijd bijzonder heb gevonden is het paradoxale resultaat van introspectie en onderzoek, minder makkelijk dan het lijkt. Kort gezegd, naar mijn beleving, herstel in de zin van steeds meer bewustwording biedt ons dan wel voortschrijdende inzichten in het leven maar ook de bikkelharde confrontatie met complexe problemen die principieel eenvoudig oplosbaar zijn, om zodoende de maar al te vaak onbegrepen getuige te worden van een weerzinwekkende wereld die eenvoud uitsluit en chaos auto-immuun onderhoudt en cultiveert, indringend inspelend op het geweten en de spontane wil tot resolutie van

Hoe staan we eigenlijk tegenover het idee dat het lichaam niets te maken heeft met jonge of oude zielen die hierin huizen?

Het is als fluisteren voor wie het horen wil maar vooral niet verder vertellen, het laatste dat je immers wil is gehoord worden maar misbegrepen. Daarom, de hulpvragen blijven regenen in de hoop dat het ooit wel eens gaat lukken, net zoals de zon schijnt.

Het is leven in twijfel en tweestrijd, het hart dat niet mag spreken, gekneld tussen betonnen blokken, het lichaam als gevierendeeld, een onmetelijk diepe ravijn, blootvoets balancerend op een scheermes om redenen die te absurd zijn om er geloof aan te hechten maar toch de alledaagse realiteit vormen, de tweestrijd tussen wat is en wat zou kunnen zijn, tussen problemen die als sneeuw voor de zon verdwijnen en de weerbarstigheid van het geldgedreven brein dat zich schijnbaar niet eens bewust is dat het zichzelf drukdoend laat vangen door wat het zelf bedacht heeft, het is absurd. En achter de h

Mooi gezegd, binnen dat kader kunnen we zelfs dingen simpelweg vergeten, of nooit geweten hebben maar er wel prat op gaan dat al wie hiernaar verwijst dan wel dwazen moeten zijn. En dat manifesteert zich als een duister en schimmig spel waarbinnen elke waarachtige dialoog onmogelijk wordt gemaakt, het licht gekaapt door het duister en alles meesleurend alsof we dieren zouden zijn, als een metafoor die zelfs dieren niet verdienen.

Onwetendheid kan als dierlijk gezien worden door het gemis aan ontvankelijkheid voor bevrijdende inzichten, net zoals parels voor de zwijnen.

Ik betreur me nog steeds die dag dat ik een aantal stellingen van Einstein ter harte nam en aan een grondiger onderzoek onderworpen heb, met in het verlengde een voor iedereen eenvoudig te begrijpen financiële relativiteitstheorie die ik als synthese daarvan zie. De droefheid en bijhorend psychisch lijden ligt echter niet gelegen in de bevrijdende en tot euforie stemmende inzichten die ik hieruit kon ventileren, dan wel in het overweldigende contrast met een wereld die onbewust het beschikbare potentieel veronachtzaamt en normaal definieert op basis van een systeem van beperkte rationaliteit.

Als steeds meer bewustwording inherent is aan het menselijke groeipotentieel dan kunnen we ons ook de vraag stellen van wat precies we ons bewust kunnen worden, zoals gesuggereerd door introspectie en herstelonderzoek. Het goede en het slechte nieuws, groei impliceert de verrijking van het individuele zelf maar krijgt hiermee ook te kampen met problemen die in de voorgaande stadia afwezig waren. Op deze manier kunnen we systemen onderzoeken en tot inzichten komen die we misschien amper voor mogelijk houden, en door een meerderheid, zij het ondanks de principiële eenvoud, onbewust gevoed worden

Werkelijk, het is amper geloofwaardig voor wie het z’n gerichte aandacht schenkt, er getuige van zijn hoe een systeem heel onze realiteit kan vervormen en tot expressie gebracht wordt door een manier van spreken die onbewust ook beïnvloedingswaan kan induceren. Zie het als een premisse, onderzoek het grondig en er schiet spontaan een lans in je hart, om vervolgens als een dwaas te blijven hangen door herstel ernstig te nemen, hoop doet bloeden.

Verschillende wereldbeelden, de diepe verankering laat niet toe om het ruimere perspectief te bevatten waardoor er dan ook geen redelijk debat mogelijk is.

Een bot ja, het zou goed staan bij de rest van de robotten. Fascinerend om zien is hoe de geest zich kan verankeren aan dat wat het voor zichzelf in het leven roept, en dan verloren loopt zonder ooit op het idee te komen dat het misschien wel eens totaal anders zou kunnen zijn. Maar die diepgang is niet het doel van een aantal, zelfs niet op een christelijk forum dat we als ernstig beschouwen omwille van het menselijke lijden. Net zoals versteende zielen zich kunnen gaan groeperen, maar al te vaak het eigen groeipotentieel blokkerend en hiermee ook alles in duisternis omhullend.

Dat is je standaard antwoord, en al de rest te simpel. Nee, diepgaander ontleden is wellicht niet christelijk, zo blijft de ziel zichzelf verstenen om vanuit die hoedanigheid op aparte manieren om hulp te schreeuwen, door destructie.

Het staat in het citaat dat je aanbrengt, of post je dingen die je zelf niet begrijpt misschien? Kan natuurlijk, zielen groeien middels voortschrijdend inzicht, het is nog iets anders om er op een sociaal aangepaste manier mee om te gaan, wat voor een aantal een onmogelijke opdracht lijkt.

Kaderen is het toverwoord en rationaliseren een psychisch afweermechanisme, alsof psychisch lijden wordt opgelost door er een doctoraat over te schrijven? De realiteit is voor velen anders, het zijn de onbewuste afweermechanismen die nu net het pijnlijke stigma vormen, zelfs wanneer je je herstel ernstig hebt genomen en in alle integriteit diverse inzichten deelt tot nader onderzoek. Kaderen kan iedereen, zelfs waarom het allemaal zo’n pijn doet, steeds indringender.