TTC

Als het scheppen van licht de duisternis duisternis maakt, zou het inderdaad wel eens een eeuwigheid kunnen duren vooraleer we er überhaupt iets van kunnen begrijpen. Maar met die eudaimonia gaat het over balans, over iets dat we kunnen herstellen middels de gulden middenweg, en het is niet eens zo moeilijk, heel menselijk, gewoon normaal.

Er zijn maar twee data belangrijk, de dag van je geboorte, en de dag dat je begrijpt waarom, dixit Mark Twain.

Er valt natuurlijk nog veel over te zeggen, als het eeuwig doorgaat, zijn we allen in eeuwigheid, als een evidentie die geen extra verklaring behoeft. Maar die link naar eudaimonia ben ik je wel heel dankbaar voor, omdat we dat direct kunnen plaatsen binnen het hedendaagse tijdsgewricht, heel bijzonder.

Weet je Sjako, ik meen dit oprecht, ik hoop van harte dat die 144.000 niet iets gaan zeggen dat je niet graag hoort of niet strookt met wat je ons allemaal tracht te zeggen hier, dat zou immers tot een schokgolf kunnen leiden binnen de JG-gemeenschap. Vanuit dat standpunt, in voorkomend geval, is het misschien maar beter dat je hier niets over weet, in het andere geval kan je nog altijd doen alsof het niet begrepen wordt, maar dan zou je moeten negeren wat je nu net verkondigt, sterkte alleszins.

Het is aanvankelijk misschien een vreemde gedachte dat bewustzijn zichzelf in een staat van onbewustheid en verwarring kan brengen, ik zie anders geen mogelijkheid om het correlaat te kunnen maken met wat je eudaimonia pleegt te noemen. Het doet geen afbreuk aan wat je stelt, het zegt nog veel meer, hoopvol.

Als alles aan de bron liefde, wijsheid en bewustzijn is, kan het ook nergens ontbreken wanneer tijd en ruimte hierdoor geschapen worden, en allerhande neveneffecten.

Straks die warme deken, wanneer we alles toedekken met liefde en vergeving, om dan weer verder te gaan, gerecht de rug.

Voor elk individu werd een god in het leven geroepen, als een megalomaan spiegelpaleis dat ons vroeg of laat, zij het in verbijstering en verschrikking, laat beseffen, ten diepere gronde, wie en wat we al waren van voor onze geboorte, tijdloos.

Ik ken geen twee mensen die exact hetzelfde zijn, noch naar kennis, noch naar talent, noch naar ervaring, maar eten en ademen doen we allemaal, wat op zich al op een wonder lijkt.

Omdat je precies nog niet zo goed weet wat al lang geweten is, en geen voeling hebt met het collectieve lijden en de gevolgen van de ontnuchtering dat zich op een heel aparte manier zou kunnen uiten. Maar het is misschien beter zo, hebben je nog hard nodig wanneer het zover komt.

Het zich verrijken met steeds meer kennis wil niet zeggen dat basiskennis niet kan blijven ontbreken, wat eenvoud en kleine dingen dan ook zo bijzonder maakt, zowaar mysterieus en ongeloofwaardig.

Met pijl en boog was het nog eenvoudig, wat niet per definitie blijk geeft van gezond verstand.

Eudaimonia blijkt een bepaald gevoel van gelukzaligheid dat bereikt kan worden door verstandig te kiezen hoe te denken of handelen. Deze verstandige keuze komt volgens Aristoteles overeen met het midden (mesotes) tussen twee uitersten, als een gulden middenweg die veel meer opties ontbloot dan diegenen die we courant gewend zijn.

Die opstanding komt van binnenuit zoals Thom suggereert, al weet ik niet zeker of jij een Olijfberg in jou hebt zitten.

Zware verantwoordelijkheid wanneer je al deze wijsheid in je draagt, wat bizar genoeg tijdloos is, niet?

Even moeten opzoeken, straks hebben we meer miscommunicatie omdat veel woorden naar hetzelfde verwijzen, dan dat we elkaar zouden kunnen begrijpen.

Waarom zou je dat nu niet kunnen weten? Of wordt het verhaal dan plots anders? Kunnen al wel het proces meegeven, voor tegen de tijd dat ze komen.

Kwestie van interpunctie wellicht, bij 'God is alles in Allen' denk ik aan ook de omvatting of de weerspiegeling in het kleine, er is niet anders dan dat.

Voor de rest van je leven dan, weerzinwekkend is dat. Waarheen?

Geen pretje, hoe ga je daarmee om?

Als het al opgelost is, kan je je enkel nog maar zorgen maken over de perverse gevolgen die zich eenvoudig laten verklaren door een kenniskloof en het gemis aan aandacht. Kortom, alwaar het zoeken interessant en verrijkend mag zijn voor het individuele zelf, in het vinden ligt de pijn en het zich ontvouwen van een wereldbeeld dat niet gezien wordt, het mensenhart doormidden gekliefd, de ziel geprangd, gekweld, in twijfel en tweestrijd, het antwoord in eenvoud, kinderlijk speels, punt.

Wat ik in woorden in de Bijbel niet kon vinden, stond gelukkig wel vermeld. Is het niet waar dan? Interessant, waarom is dat zo?

Wie het nu precies is interesseert me eigenlijk weinig, wat ze inhoudelijk te vertellen hebben wel.

Wat anderen misschien Telos noemen?

Wie rest er in dit geval om überhaupt iets te kunnen kennen? Wie is er die wie kent?