TTC

We hebben het over een tijdloze kruisvergelijking, we kunnen hiermee terug naar de toekomst, zo men pleegt te zeggen. Kortom, stel dat vandaag het jaar 1500 zou zijn, het enige dat verandert is dat we het vandaag op dit forum kunnen bespreken, het principe verandert niet. Bij niets nieuws onder de zon was het binnen die context van beschouwing niet zo dat allerhande opties als nieuw dienden beschouwd te worden, in het andere geval hadden ze immers niet kunnen verwijzen naar een ver verleden waarin die opties al beschreven werden. Anders was om ze in herinnering te brengen en er naargel

Als iemand begint over A en jij maakt er B van, ben jij de clown, wij niet.

Naar analogie met het idee dat de stilte spreekt bedachten ze ook een tijdloos moment, waarbinnen ze een kruisvergelijking positioneerden die onderwerp van meditatie en diepgaander introspectie zou gaan worden. En al begrepen maar weinigen waar ze het nu precies over hadden, het maakte hen bewust van hoe belangrijk die stilte wel niet kon zijn, net zoals allerhande bewegingen binnen tijd die bewustwording kon beïnvloeden, heel apart.

Lijkt wel een beetje op de Fishervergelijking, MxV=PxT. Is net iets anders dan een tijdloos moment creëren, naar mijn mening.

Kruisvergelijking wil zeggen dat je de twee aparte vergelijkingen in een kruis plaatst, integraal verbonden. M=E V=S Ik probeer het op het scherm te krijgen. V M = E S Dit is je stelsel van waarneming, niet zoals jij het voorstelt. Vanaf hier zal het veel beter gaan, ben ik van overtuigd. We kijken nu beiden naar dezelfde stimulus die als tijdloos gezien kan worden, en wie zoekt, ken ik niet.

Het staat er nog eens, die metaforische sleutel (cfr biflatie) die op die tijdloze kruisvergelijking past, beiden zijn tijdloos. Die sleutel doet op zichzelf natuurlijk niets, de manier hoe je daar zelf mee omgaat echter wel, die sleutel blijft een gegeven. Prachtig, we hebben nu een eenvoudig geformuleerde kruisvergelijking waarin geen enkele vergelijking meer klopt, gaat vlotjes. Vroeger was het nog eenvoudiger, dan maakte men conclusies op basis van het stelsel van waarneming, dat aanvankelijk nog wel klopte.

Dat is wat men zegt, eenheid in verscheidenheid laat opmerken dat er geen valse religies bestaan, of naargelang perceptie allemaal.

Als iets te absurd lijkt om er woorden aan te verspillen, zou dat wel eens datgene kunnen zijn dat we zoeken, van harte.

Om het energetische spel en/of bewustzijnsgroei beter te accentueren kunnen we de verschillende bestaansgolven, zoals in het meer dan interessante werk van Beck & Cowan uitvoerig beschreven, voorstellen als een flatgebouw waarin we van de ene verdieping naar de andere kunnen hoppen, naar boven en beneden, met vallen en opstaan. In realiteit loop het echter anders, alle verdiepingen lopen kriskras door elkaar heen waardoor het totale spectrum een eerder rommelige tendens vertoont, met als zwaartepunt de verdieping met haar specifieke aspiraties die het wereldbeeld domineren. Deze dominantie

Een perfecte getuigenis van eenheid in verscheidenheid zou kunnen zijn berichten plaatsen op een forum zonder leden, over tijdloze katalysatoren die dan wel in ieders hoofd zitten maar niet gezien of gebruikt kunnen worden omdat er ook niemand is om er enige aandacht aan te besteden, maar toch van harte en in zuiverheid van intenties gedeeld wordt ten behoeve van het geheel.

Hebben hem toch al gegeven, de gulden middenweg die zich eenvoudig laat vertalen tot biflatie, omdat het niet om geld gaat. Net zoals who's fooling who?

We hoeven die niet op te lossen, het is een optie omdat die enkel kan bestaan door de manier hoe we daarover denken. Het gebruik van een katalysator is daarom een menselijke keuze, tijdloos beschikbaar. Het lijkt alleen zo absurd om hem niet op te lossen, kunnen die energie misschien voor iets anders gebruiken, louter een suggestie dus. Ze hebben ons altijd gezegd dat de zoeker het gezochte is, anders had de verwarring niet kunnen bestaan, denken ze. Die kruisvergelijking was het resultaat van abstrahering, het vervolg zou eenvoudig gaan worden.

Al die verschillende percepties waren om quasi letterlijk de haren uit het hoofd te rukken, zo zag je dat alwaar een aantal E-werkers zich alle moeite hadden getroost om hun presentaties en hulpvragen uit preventieve bezorgdheid zo transparant mogelijk te maken, dachten experten dat het om een hoelahoep ging. Wat aandacht, elaboratie en eenvoud vermag, van harte.

Omdat ze nog wisten hoe ze daar vroeger over dachten keerden ze terug naar de vierde verdieping, alwaar hen een bolwassing te wachten stond die niet liet vermoeden dat iemand ooit al aandacht had gehad voor de onderliggende anomalieën die de eigenheid van de linguistische realiteit zo haar stereotiepe kleur gaf, het machtsstreven en de daaruit voortvloeiende perverse effecten navenant, wat ze dan ook in hoopvolle somberheid liet verblijven.

Apart was hun experimentele redenering dat wanneer de aarde in relatie tot miljarden sterrenstelsels amper een quasi onzichtbaar lichtpuntje zou zijn, dat oplossingen voor wereldse problemen misschien ook wel eens van die ordegrootte zouden kunnen zijn, en in voorkomend geval wellicht ook als belachelijk en ongeloofwaardig gepercipieerd zou worden.

Op de vraag wat nu precies dat collectief onbewuste inhoudelijk betekent, waren de antwoorden alweer zo uiteenlopend en tumultueus dat de kleine dingen waar we het een keertje zeer gericht over wilden hebben, naar het collectief onbewuste verdrongen werden, insgelijks onze hoop.

Bevreemdend is het idee dat in het collectief onbewuste tijdloze remedies gevonden kunnen worden die aan de oppervlakte niet of nauwelijks onze aandacht genieten, als communicerende vaten waarin diegenen die er in alle integriteit hun hoop en hulpvragen uit putten, in liefde en verbondenheid machteloos verdrinken, per abuis vertrappeld.

Flirten met verschillende cognities wil eigenlijk zeggen dat we voor een gigantisch probleem staan, dat niet bestaat.

Holistisch bekeken kan een enkeling de vooruitgang van de menselijke evolutie blokkeren, sterk afhankelijk van het aantal volgelingen. Het verschil tussen een plots inzicht en stelselmatig opbouwen naar deze of gene conclusie, is dat evidenties geen bewijs behoeven, het is zo, omwille van tijdloos vanzelfsprekend en onveranderlijk altijd hetzelfde, niet meer, niet minder.

Slapen is geen geringe kunst, je moet er de hele dag voor wakker blijven.

Als het tot in de kern doordringen van een aantal gordiaanse knopen je al een boeiende hobby lijkt, weet je nog niet wat je te wachten staat wanneer je het resultaat belangrijk genoeg vindt om toch maar even voor te leggen aan ggz-experten, al was het maar om er zeker te zijn dat je de plank totaal misslaat, van harte.

Als E-werkers in hulpvragen meegeven dat elaboratie en oefening niet onbelangrijk zijn bij het in herinnering brengen van vergeten basiskennis, wil dat begrijpelijkerwijs ook zeggen dat ze die oefening al eens gemaakt hebben, dat is ervaringskennis. Dit mag vanuit die beleving dan wel de logica zelve zijn maar het biedt geen garantie dat hier dan ook enige aandacht voor gevonden kan worden, enig doordacht oordeel en/of in cascade gevolgtrekking dan ook onmogelijk, van harte.

Een goed aforisme is te hard voor de kaken van zijn tijd, waarna meestal volgt dat het altijd hetzelfde is om er zo snel mogelijk vanaf te komen.

Er zijn veel ervaringsverhalen, een aantal daarvan zijn zo ongeloofwaardig dat ook niemand denkt dat ze enige waarachtigheid herbergen, maar toch gebeurt het elke dag. De variaties, fasen, obstakels, meningsverschillen en spanningsvelden maken het tot een chaotisch kluwen waarbinnen communicatie in milde overreding nog amper mogelijk is, net zoals in alle integriteit gestelde hulpvragen uit preventieve bezorgdheid geen aandacht krijgen, E-werkers overboord.

Wie een systeem kan bedenken waarin wijsheid met de jaren komt, zal er beslist op voorhand wel even over nagedacht hebben. En anders achteraf, in het andere geval zou het absurd worden, omdat anders de optie om er ook wijzer van te worden volstrekt betekenisloos zou zijn.