TTC

Wat ze finaal als vanzelfsprekend konden percipiëren werd bizar genoeg tot stand gebracht door in de eerste plaats een zeer specifiek referentiekader degelijk te integreren, om vervolgens de knop om te draaien en weer los te laten. Naar hun beleving lag hierin ook veel van het onbegrip besloten, simpelweg omdat het moeilijk is een sleutel te overhandigen zonder te weten in welk deurgat deze past, niet meer dan logica.

Solden bij Hema? Daemon est deus inversus,

Omdat naar hun beleving de meesten zich meegezogen voelden tot de linkerkant in het spiegelbeeld, werd het een haast onmogelijke opdracht om de rechterkant in herinnering te brengen, ondanks nu net daarin de kinderlijke eenvoud van hun stellingen gevonden kon worden.

Omdat naar hun beleving de meesten zich meegezogen voelden tot de linkerkant in het spiegelbeeld, werd het een haast onmogelijke opdracht om de rechterkant in herinnering te brengen, ondanks net daarin de kinderlijke eenvoud van hun stellingen gevonden kon worden.

Wie weet dat je de wereld wel kan redden door iets wat je hier zegt, vooral omdat iemand anders dat wel interessant genoeg vindt om op verder te bouwen. Het is overigens op dezelfde manier dat we weten dat er veel hoop mag gekoesterd worden, als we van zender zouden veranderen.

Hoe verklaar je dat Lucifer lichtbrenger betekent?

Vreemd genoeg, heel soms gebeurt dat, lossen problemen op in het niets door iets toe te voegen. Maar omdat zoiets niet gebeurt bij iedereen tegelijk, blijft het probleem bestaan in de manier hoe we daarover denken, nergens anders. En dan krijg je die befaamde paradox, enkel in de hoofden waarin het probleem opgelost werd, is het nog velen malen groter, angst en zorgwekkend, maar niet begrepen.

Is het nu dan opgelost? Vreemd genoeg, soms gebeurt dat, dat alles in elkaar zakt door iets toe te voegen.

Als we nog nooit van die alternatieven gehoord hebben, of zelf niet achter zoeken en over nadenken, bestaan ze niet.

Wie antwoorden zoekt in het kleinste heeft als bijzonder voordeel dat het verbluffend eenvoudig wordt, het grote nadeel dat amper iemand dat zal opmerken of geloof aan hechten, omwille van schijnbaar absurd. En zo komt het dat een aantal in angst, zorg en weerzin het wereldtoneel beschouwt, als een continuïteit zoekend naar ggz-experten die een en ander aandacht willen schenken, vooralsnog onvindbaar.

Als premisse lijkt het logisch om te veronderstellen dat we absolute stilte niet binnen tijd en ruimte kunnen ervaren, er zou dan immers ook niets mogen bewegen. Kortom, het gaat voorbij aan enige vorm van materie, zelfs gedachten, absoluut niets, niet-iets. Bizar, op die manier is er ook niemand die dat überhaupt zou kunnen, knap lastige paradox.

Wie heeft je dat aangepraat? Maakt eigenlijk niet uit, die levensboom is er altijd, net omwille van het leven.

Hoeft ook niet, we maken ons toch zorgen. Wat je verkiest, probeer het straks nog eens volledig om te vormen om dan te zeggen dat het een spiegel is, gaat steeds vlotter op die manier. Aanvankelijk leek de stelling dat de cirkel terug rond is absurd, simpelweg omdat een cirkel altijd rond is. Oppervlakkig gezien niets mis mee, tot ze het anders begonnen te interpreteren, heel ander verhaal.

Dit is een stelling uit de gnostiek waarin dood staat voor onwetend, in het andere geval zou herboren worden onmogelijk worden. Er zijn nog bomen, de levensboom.

Finaal werd het nog weinig relevant geacht of ze het nu voor-, achter-, boven- of onderliggend zouden gaan noemen, het was in ieder geval anders dan de vigerende bestaansgolf waarbinnen een aantal hardnekkige obstakels de perceptie vertekenden op een manier die elke dialoog in milde overreding quasi onmogelijk maakte, de logica was immers zoek.

Wat belet ons om hetzelfde te doen?

Heel soms, nogal vaak eigenlijk, is de technische fiche van deze of gene metafoor veel minder leuk dan de hartverwarmende intuïtieve herkenning die ze oproepen, wat niet wil zeggen minder hoopvol, maar toch.

Exact, oplossingen vormen vaak een probleem, niet zozeer omdat ze niets oplossen maar omdat ze ons confronteren met dat wat we in onze eigen boeken terugvinden.

Zijn toch boeken over geschreven?

Hoe de kracht van eenvoud en kleine dingen zich liet opmerken konden ze in een handige metafoor vangen waarin vooral de logica schitterde als een ster aan de hemel, simpelweg door te stellen dat er geen brug nodig is wanneer we met bergen de kloven zouden dichten, het pad geëffend. Gewoon normaal, geen raketwetenschap, menselijk.

De voor de betrokken E-werkers haast ondraaglijk pijnlijke contradictie, en daarom ook hun intens preventieve bezorgdheid, zit niet in het feit dat diverse ggz-technieken niet hun hoopvolle vruchten zouden kunnen afwerpen, maar nu net in het afwijzen van die vruchten wanneer ze in hulpvragen worden aangeleverd, niet eens bewust hiervan.

Welke ene daad?

Symbolieken en metaforen, alwaar rupsen tot vlinders trachten te verworden vervellen de slangen, zodat we op den duur niet meer weten dat het over hetzelfde gaat en de vuurspuwende draken der wijsheid geen verhaal meer hebben wanneer ze telkens opnieuw verstrikt raken in een overweldigend kluwen dat geenszins nog het vermoeden wekt dat het antwoord in eenvoud en kleine dingen kan gevonden worden, in liefde en verbondenheid. Geloof echter niets zomaar, het ging wel vanzelfsprekend, hoopvol en menselijk worden, in alle bedachtzaamheid hulpvragen stellen over optellen, aftrekken, delen en vermeni

Bij het proces van evolutie/involutie denken we traditioneel in bewegingen van grofstoffelijk, naar subtiel, naar causaal, tot finaal non-duaal als datgene waarin alles zich kan ontvouwen, het vormloze. Dit betekent dat diverse inzichten zich gradueel laten opmerken als universeel en onpersoonlijk, als tijdloos beschikbaar en van toepassing op actuele problemen die veel vaker als onoplosbaar worden geacht, in volledige tegenspraak.

Meer helderheid bekomen we niet door het duister vol te proppen met reacties op het duister, op die manier wordt het een ondoordringbaar kluwen waar geen hoop meer gevonden kan worden.