TTC

Het is beslist niet onwaar dat E-werkers veel ontberingen moeten doorstaan, gemakshalve het idee compacter gemaakt zodat de essentie nog transparanter wordt. Zoals altijd geldt aandacht en de bereidheid tot overdenking als primaire voorwaarde, zoals overigens deskundig in kaart gebracht middels het Elaboration Likelihood Model, zij het niet limitatief.

Zelfs mensen die volstrekt niets te maken hebben met economie als vakgebied lezen hem met groot plezier. Hoe hij dit doet? Door zich niet te storen aan de gebruikelijke hekjes rond de economie, en door een eenvoudige, bijna ketterse stelling te betrekken: eigenlijk gaat de economie over niets meer of minder dan de vraag over goed en kwaad.

Weerzinwekkend is een samenleving die inert voortraast en niet weet dat er onderliggend kapitale denkfouten gemaakt worden die het tumult aan de oppervlakte blijven voeden alsof het normaal is. De reacties hierop vaak van dien aard dat dialoog in milde overreding onmogelijk wordt gemaakt, alsof we van grijs donkerzwart maken om dan te kunnen verklaren dat herstel onmogelijk is. Geloof echter niets zomaar, het gaat werkelijk over kleine dingen, over eenvoud, amper geloofwaardig.

Interessant is de bedenking dat wijsheid zich laat opmerken als een omgekeerde fontein, zodat vanuit het zelf de stelling dat wijsheid met de jaren komt gezien kan worden als een opwaartse beweging richting de bron waardoor die wijsheid als tijdloos ingeschreven kan worden. Dit geeft ons mogelijks een verklaring waarom oude kennis zo actueel fris kan lijken, ter getuigenis de vele metaforen die ons intuïtief dan wel herkenning kunnen geven, zonder echter de vinger op de pols te kunnen leggen.

Domheid is het onuitputtelijk vermogen van mensen om zichzelf dwars te zitten.

Af en toe eens een andere bril opzetten kan helpen om vanuit verschillende percepties een en ander te beschouwen, op dezelfde manier zijn er ook mensen die naar hun aard met een vergrootglas iets bestuderen, hierover in alle integriteit en bedachtzaamheid experten interpelleren, en plots niet meer bestaan. Meer info in uw tekst- en oefenboek, pagina 33, derde paragraaf.

De kern van ons wezen is zuiver bewustzijn, en naarmate we ons verbinden met onze innerlijke god, met dat zuivere monadische bewustzijn, zal kennis op een natuurlijke manier tot ons komen. Ons inzicht zal zich verruimen en tenslotte kosmisch worden, dan zullen we beseffen dat er nog een andere, grootsere kosmos is, waarvan onze kosmos slechts een atoom is. Dat is het pad van evolutie, van groei, innerlijk en uiterlijk, het is het pad van inwijding, het pad naar almachtige liefde en mededogen.

Finaal speelde het totaal geen rol meer in welke vorm een en ander gepresenteerd zou worden, zonder die ontbrekende schakel ging het vrijwel onbewust steeds dezelfde richting uit, alle hoop gekelderd waardoor ze niet anders meer konden dan nuchter te beschouwen, het strijdtoneel.

De langgerekte horizontale lijn met hieronder miljarden hokjes waarin een wirwar aan getallen zich als een ondoordringbaar pantser liet opmerken, maakte het des te eenvoudiger om toe te lichten waarom een aantal katalysatoren niet gezien konden worden, doch stralend aan de horizon.

Het pad van liefde en mededogen bracht hen tot een punt dat ze niet meer gehoord konden worden, met als toevoeging dat het meest banale dan ook verworpen zou worden, van harte.

Interessant, als de traditionele opvatting is dat de prefrontale cortex vooral een sturende/regelende functie heeft, en ontbrekende basiskennis dit sturen op een nadelige manier beïnvloedt, wordt het prompt ook veel logischer om te kunnen begrijpen waarom we vrijwel auto-immuun een economie onderhouden die berust op beperkte rationaliteit.

Wie langs een binnenweg aan de andere kant van de oever is geraakt, kent wellicht ook het verschil tussen appelen en peren.

De tijdgeest is de kenmerkende manier van denken en handelen van het merendeel van de bevolking in een bepaalde tijd, zodat andersdenkenden misschien beginnen te denken op een verkeerde planeet te leven. Heel misschien dan wel hoopvol maar volstrekt betekenisloos, van harte.

Dwars door de pijn levert misschien vruchten op die je nooit verkocht krijgt, het is altijd hetzelfde.

Aparte visualisatie bij mindfulness is ons de wereld voor te stellen als een bundeling van miljarden T-rekeningen, deze aan elkaar te hechten zodat een langgerekte horizontale lijn ontstaat met allemaal hokjes, met hierbinnen een veelvoud aan bewegingen, elke dag, miljarden per minuut.

Te gek om los te lopen is zeggen dat we pas iets kunnen begrijpen wanneer we er ook interesse in tonen, nog gekker dat net hierdoor in het innerlijke een aantal illusies kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon, alsof wonderen bestaan. Het neveneffect verdrongen hoop in het hart, vereenzaming en verdriet, mislukking en teleurstelling, innerlijk sterven, het failliet van het zelf, het speelse kind ongezien, onbegrepen, gemarginaliseerd en verworpen, omwille van een illusie.

Als we het nog eenvoudiger zouden maken, zou niemand het geloven. Probeer maar, we kunnen zelfs meer geld recycleren dan er eigenlijk is, dat is nu eenmaal het effect van de relativiteit der dingen. Of anders, de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie laat dat eenvoudig besluiten, niet meer, niet minder.

Een aantal is er vol enthousiasme ingedoken en toen ze terug boven kwamen werden ze weggemaaid zonder dat iemand had opgemerkt dat ze ook iets in hun handen hadden, wat ze nuchter doordacht deed besluiten, dat het altijd hetzelfde is, tragisch pijnlijk, van harte.

Naar de beleving van een aantal wordt de schijnbare onverenigbaarheid van verschillende cognities pas echt transparant wanneer ze een aantal ontbrekende elementen in herinnering brengen, simpelweg omdat het toelaat dezelfde situatie vanuit een heel andere invalshoek te belichten. Het is net vanuit die beleving dat hun hoop geventileerd wordt, maar eerder duister en onbegrepen blijft zonder die extra belichting ook toe te laten tot het denken, ondanks simpel.

Je zal in je leven maar de pech hebben om iets op te merken dat amper iemand interesseert, maar wel elke dag over bezig is. Echt dom ben je pas wanneer je daar het fijne van wil weten, simpelweg omdat je dan niet meer kan zeggen dat je dat niet weet, wat voor velen echter betekenisloos blijft.

Als er al zoiets bestaat als een universeel denkvermogen, laat het zich binnen tijd en ruimte wel als enorm versnipperd en vooral conflictueus opmerken. Het zoeken en vinden van harmoniserende katalysatoren is daarom ook geen kwestie van moeilijk, het is een kwestie van aandacht en de bereidheid tot overdenking van wat ontegensprekelijk reeds bestaat, tijdloos.

Het wonderbaarlijke was dat zoveel mogelijk dermate tot z’n essentie herleid werd zodat iedereen in vrijheid van denken en keuze er iets anders van kon maken, wat dan ook gebeurde en hen in absolute verbazing liet verblijven. Alsof vanzelfsprekend een mysterie zou zijn, ondanks kinderlijk speels en hoopvol, alleszins apart. Misschien had het handiger geweest of er de motivatie kon gevonden worden om het Elaboration Likelihood Model nader te willen bestuderen.

Beetje als de besluitvormingstheorie van Herbert Simon. de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen de alternatieven die hij kent, kan hij niet alle simultaan vergelijken als gevolg van de eerste twee axioma’s zal men niet het optimale alternatief kiezen de mens beschikt over een set routineacties deze routineacties bestaan alle los van elkaar elk probleem wordt simultaan met het bestaande doel en middelen beschouwd als gevolg van 4 en 5 zal 2 pas in werking treden als routineacties niet meer volstaan Wie aandacht heeft

De mogelijkheden van wat we denken en doen zijn beperkt door wat we niet zien, en omdat we niet zien wat we niet zien, is er niets dat we kunnen doen, tot we zien.

De absurde helden van Camus hebben zich al eerder te pletter gelopen tegen de windmolens, ondanks ze maar heel simpel wilden zeggen dat er iets ontbreekt in diverse beoordelingsmodellen.